Doom: The Dark Ages – Μια Διχαστική Είσοδος στη Σειρά
Το Doom: The Dark Ages θα είναι μια είσοδος που θα αγαπηθεί ή θα μισηθεί στη σειρά των shooter. Έχω παίξει το παιχνίδι μόνο για λίγες ώρες, αλλά ήδη το λατρεύω. Ωστόσο, είναι πολύ διαφορετικό από το Doom Eternal — και αν δεν μπορείς να προσαρμοστείς σε ένα παιχνίδι που έχει εντελώς διαφορετική αίσθηση, το Dark Ages θα είναι δύσκολο.
Αν είσαι σαν εμένα, το Dark Ages είναι μια ασταμάτητη περιπέτεια. Ενώ το Doom Eternal εστίασε πολύ στην ταχύτητα, το μότο του Dark Ages είναι “στάσου και πάλεψε.” Αυτό συμβαίνει γιατί το παιχνίδι επικεντρώνεται στο παρεμπόδισμα και τη μάχη σώμα με σώμα, όχι στο τρέξιμο και το πυροβολισμό. Έτσι, αν σου αρέσει το παρεμπόδισμα και η μάχη σώμα με σώμα, δηλαδή αν είσαι σαν εμένα, αυτό είναι το Doom για σένα.
Ο πρωταγωνιστής του Dark Ages είναι η ασπίδα, μια νέα προσθήκη στο οπλοστάσιο του Doom Slayer. Αμέσως μετά την απόκτηση αυτής της κυκλικής ασπίδας, αποκτάς μια αναβάθμιση που προσθέτει λεπίδες γύρω από την άκρη της. Αυτό σημαίνει ότι όταν ρίχνεις την ασπίδα σε έναν δαίμονα με μια κίνηση σαν του Captain America, μπορείς να τους αφήσεις ζαλισμένους στο πεδίο της μάχης. Αυτό δεν τους σκοτώνει, αλλά τους ακινητοποιεί, δίνοντάς σου χρόνο να τους εξουδετερώσεις ή να καθαρίσεις τους μικρότερους γύρω τους. Αυτό σου δίνει πολύ έλεγχο για το πώς εξελίσσονται οι μάχες.
Η ρίψη μιας κυκλικής ασπίδας στο πεδίο μάχης είναι απολαυστική, και οι ήχοι από την καταστροφή των δαιμόνων είναι εξαιρετικά ικανοποιητικοί, αλλά αυτό δεν είναι το καλύτερο μέρος. Το κύριο χαρακτηριστικό της ασπίδας είναι η κίνηση του χτυπήματος με την ασπίδα, μια νέα μηχανική κίνησης. Στοχεύεις σε έναν εχθρό και χρησιμοποιείς το χτύπημα για να κινηθείς γρήγορα προς αυτούς, χτυπώντας μικρότερους δαίμονες ή προκαλώντας σοβαρή ζημιά στους μεγαλύτερους. Αυτή η κίνηση κάνει το παιχνίδι να ρέει και να είναι γρήγορο, μόλις μάθεις το ρυθμό της. Επειδή το χτύπημα με την ασπίδα περιλαμβάνει αυτή την κίνηση που μπορεί να σε μεταφέρει σε μεγάλες αποστάσεις, δεν χρειάζεσαι την υπερ-ταχεία ταχύτητα που είχες στο Doom Eternal.
Αυτός είναι και ο λόγος που με ενδιαφέρει το “στάσου και πάλεψε” ως το σλόγκαν του παιχνιδιού. Πέρασα τόσο χρόνο κινούμενος στο πεδίο μάχης με το χτύπημα της ασπίδας που δεν ένιωσα ότι ο σχεδιασμός της μάχης με επιβράδυνε. Ωστόσο, υπάρχει κάτι άλλο σημαντικό να σημειωθεί για τις μηχανικές που είναι νέες και διαφορετικές: Η προσοχή σου τώρα είναι στη μάχη από κοντά.
Πάντα ήμουν λάτρης του παρεμπόδισματος και της μάχης σώμα με σώμα, οπότε μου αρέσει και αυτή η πτυχή του παιχνιδιού, αλλά θα κρίνει το Dark Ages για σένα, ανάλογα με το αν μπορείς να το αντέξεις. Οι περισσότεροι πιθανώς σκέφτονται το Doom ως ένα παιχνίδι όπου πυροβολείς δαίμονες. Και μην ανησυχείς — αυτό παραμένει.
Το Dark Ages είναι επίσης ένα παιχνίδι όπου μπορείς να παρεμποδίσεις ορισμένες επιθέσεις και, κάνοντάς το, να χτίσεις φορτίσεις για μια τριπλή επίθεση σώμα με σώμα που προκαλεί μεγάλη ζημιά. Είναι περίεργο να χρειάζεται να συγκεντρώσεις φορτίσεις για να εκτελέσεις μια επίθεση σώμα με σώμα, αντί να είσαι μια μηχανή ατελείωτων χτυπημάτων; Ναι, κάπως έτσι. Τα όπλα σε αυτό το παιχνίδι συχνά φαίνονται να έχουν άπειρες σφαίρες, άλλωστε; Η πυρομαχικά είναι συνήθως άφθονα, εκτός αν παίζεις στις πιο δύσκολες ρυθμίσεις. Και αυτό δεν είναι σαν ένα παιχνίδι Dark Souls όπου πρέπει να σκεφτείς κάθε κίνηση γιατί η αντοχή είναι σπάνια. Έτσι, μπορεί να φαίνεται περίεργο να υπάρχει περιορισμός σε μια κρίσιμη μηχανική του παιχνιδιού.
Αλλά στο Dark Ages, η επίθεση σώμα με σώμα είναι τόσο ισχυρή και ικανοποιητική που καταλαβαίνω γιατί οι σχεδιαστές του παιχνιδιού δεν ήθελαν να μπορείς να την εκτελείς κάθε δευτερόλεπτο. Αν μου το επέτρεπαν, μπορεί να μην ξαναχρησιμοποιούσα ποτέ το τουφέκι και θα χτυπούσα τους δαίμονες. Το να πρέπει να ξαναχτίσω τις φορτίσεις της επίθεσης σώμα με σώμα μέσω των μηχανικών παρεμπόδισης είναι ευχάριστο, γιατί ήδη παρεμποδίζω με την καινούργια μου ασπίδα, οπότε όποτε χρειάζομαι να κάνω τρία μεγάλα χτυπήματα σε έναν μεγάλο εχθρό, είμαι έτοιμος.
Αρχή της Ιστορίας
Αυτά είπα, είμαι μόνο λίγες ώρες στο Doom: The Dark Ages. Είμαι ακόμα στην αρχή της ιστορίας του, όπου ο Doom Slayer είναι υπό την επιρροή μιας παράξενης θρησκευτικής οργάνωσης που τον χρησιμοποιεί εναντίον της θέλησής του (αν και τουλάχιστον η αποστολή που του έχουν επιβάλει είναι η συνήθης, δηλαδή να σκοτώνει βάναυσα πολλούς δαίμονες). Δεν ξέρω πώς θα εξελιχθεί το υπόλοιπο του παιχνιδιού.
Ξέρω μόνο ένα πράγμα: Η μάχη με κέρδισε αμέσως. Και αν σου αρέσει η ιδέα της — και είσαι διατεθειμένος να αποδεσμευτείς από όλες τις μνήμες του Doom Eternal — μπορεί να σου αρέσει και εσένα.