Κριτική για το Crimson Desert
Ορισμένα demos παιχνιδιών τα γράφεις μετά την έκθεση γιατί χρειάζονται λίγη σκέψη· άλλα τα γράφεις αμέσως γιατί είναι εύκολα κατανοητά, ακόμα και μέσα από την κούραση του jetlag· και κάποια τα γράφεις αμέσως γιατί συγχρονίζονται τέλεια με την υπερβολική καφεΐνη και την παραζάλη σου.
Στο επίκεντρο του Summer Games Fest 2025 βρήκα το Crimson Desert, το νέο action-RPG από τους δημιουργούς του Black Desert Online. Όταν το είδε τον περασμένο Σεπτέμβριο, ο James εξέφρασε την ανησυχία του ότι “η φανταστική εξερεύνηση του Crimson Desert θα διακοπεί από συχνές, άβολες μάχες.” Θα ήθελα να μπορούσα να προσφέρω μια τόσο συνεκτική ανάλυση. Πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της 60λεπτης εμπειρίας μου προσπαθώντας να θυμηθώ τι έπαιζα, γιατί το Crimson Desert δεν είναι απλώς ένα action game – θέλει να είναι όλα τα είδη.
Είναι ένα παιχνίδι με σπαθιά, με ελαφριές και βαριές επιθέσεις, αλλά είναι επίσης και Spider-Man, με ένα αστρικό γάντζο – και ας προσθέσουμε και μερικές κινήσεις πάλης, γιατί ταιριάζουν ωραία με τους μηχανισμούς αναρρίχησης του Breath of the Wild, και επίσης, υπάρχει μια ενότητα εντοπισμού πυροβολικού, και μπορείς να χρησιμοποιήσεις τηλεκινησία, που αξίζει να κάνεις γιατί ενεργοποιεί μια στιγμή αργής κίνησης για να εφαρμόσεις το πρόσωπό σου και τα μάτια σου στο “εκτυπωμένο έλεγχο” και να παρακαλέσεις τον PR να σου θυμίσει ποιο είναι το κουμπί άλματος.
Το Crimson Desert είναι η συναρπαστική ιστορία του Kliff Macduff των Greymanes, ενός Σκωτσέζου παλάντιν με μούσι, του οποίου η πλάτη είναι γεμάτη όπλα και αμύθους. Φαίνεται εντυπωσιακός τη μέρα. Όταν μάχεται τη νύχτα, τον βρήκα να μοιάζει με πολλούς από τους ανθρώπινους εχθρούς που πολεμούσα. Αυτό οφείλεται εν μέρει στην κούραση και εν μέρει στο ότι το Crimson Desert ρίχνει αυτούς τους εχθρούς σαν χούφτες καυτού ποπ κορν. Κάνει το Dynasty Warriors να φαίνεται αραιό, κάποιες φορές. Το Dynasty Warriors έχει επίσης λιγότερους εκρηκτικούς κάδους.
Αναφέρεις ότι δεν μπορείς να δεις καλά τον Kliff Macduff μέσα στο χάος στον ευγενικό PR. Η πρόχειρη λύση του ευγενικού PR είναι να ντύσει τον Kliff Macduff με ένα ριζικά πορτοκαλί Tudor διπλότ που τον κάνει να μοιάζει με κακό χαρακτήρα του Blackadder. Αυτό φαίνεται άδικο για τον Kliff Macduff, ο οποίος αλλιώς διατηρεί μια νότα μετριοφροσύνης, αλλά ο Kliff Macduff θα είναι πιθανώς πιο ευτυχισμένος τώρα που δεν τον σκοτώνει κάποιος τυχαίος στρατιώτης, επειδή εσύ, ο λεγόμενος δημοσιογράφος παιχνιδιών, νομίζεις ότι παίζεις τον τυχαίο στρατιώτη, φτάνοντας στο σημείο να σχολιάσεις ντροπαλά στον ευγενικό PR ότι πραγματικά αρχίζεις να καταλαβαίνεις τα όπλα.
Αναμφίβολα, το Crimson Desert είναι πιθανώς πιο εύκολο να το παρακολουθήσεις όταν δεν παίζεις σε ένα γεμάτο χώρο έκθεσης, κάτω από την εκτυφλωτική λάμψη 20 ανταγωνιστικών demos. Επίσης, οι λεπτομέρειες πιθανώς γίνονται πιο κατανοητές όταν ξεκινάς από την αρχή, αντί να μπαίνεις κατευθείαν στη μέση μιας σφοδρής μάχης που θέλει να καταστρέψεις αρκετές βάσεις μόνος σου, χρησιμοποιώντας τους μηχανισμούς εντοπισμού πυροβολικού, και στη συνέχεια να νικήσεις έναν αρχηγό.
Δεν θυμάμαι ακριβώς ποιος πολεμούσε ποιον σε αυτή τη δοκιμαστική μάχη, αλλά υπήρχε μια εντυπωσιακή αφθονία κόσμου γύρω: πολλή ατμόσφαιρα από φιλικούς στρατιώτες και πολίτες που στηρίζονταν σε οχυρώσεις ή στέκονταν έξω από σκηνές ή ήταν τραυματισμένοι στο πλάι του μονοπατιού. Έχω την αίσθηση ότι θα διασκεδάσω εξερευνώντας το φανταστικό βασίλειο του Crimson Desert, μόλις σταματήσω να πηδάω κατά λάθος σε χαντάκια ή να καλώ το άλογό μου κάθε φορά που προσπαθώ να θεραπευτώ.
Σε τέτοιες δύσκολες καταστάσεις, το να πατάς τα κουμπιά μπορεί να είναι ο πιο πιστός σύμμαχός σου. Πέρασα ίσως τα δύο τρίτα της δοκιμής μασάζοντας το χειριστήριο σαν τον λαιμό του πιο αγαπημένου μου εχθρού, και θαύμαζα καθώς ο Kliff Macduff πηδούσε, κυλούσε, κλωτσούσε, έριχνε, καλούσε το άλογό του και εκτελούσε διάφορα στοιχειακά ξόρκια, κυλούσε σε μια φωτιά κατασκήνωσης και ξανακυλούσε έξω από αυτήν, καλούσε το άλογό του, πηδούσε και διπλοπήδαγε, καλούσε βομβαρδισμούς πυροβολικού και έκανε Force Palm και Flurry Slash και κάπως κατάφερε να αποσυνδέσει όλα τα αντικείμενα θεραπείας του και έκανε μια πτήση Batman και άλλαξε σε σφυρί και γύρισε σαν τοπ και κόλλησε σε έναν φράχτη.
Ήταν όλα καλά μέχρι που μπλέχτηκα στη μάχη με τον αρχηγό (στην πραγματικότητα, ο PR με πήδηξε σε μια προετοιμασμένη αποθήκευση γιατί ο χρόνος μας τελείωνε, και δεν μπορούσα να σταματήσω να γελάω). Για να νικήσω τον αρχηγό – έναν βροντερό, επιβλητικό τύπο με κέρατα στους ώμους που θυμίζουν πίνακα του Dali με κοστούμι της δεκαετίας του ’80 – έπρεπε πρώτα να τον αποδυναμώσω με τις δυνάμεις μου, κάτι που ήταν αρκετά δύσκολο. Στη συνέχεια, έπρεπε να σηκώσω ανατραπείσες πέτρινες κολώνες και να τον χτυπήσω με αυτές.
Αυτή η δεύτερη δοκιμασία χρησιμεύει ως χρήσιμο παράδειγμα για το σύστημα ελέγχου του παιχνιδιού, το οποίο φαίνεται να έχει σχεδιαστεί από θυμωμένες μέλισσες. Πρώτα, έπρεπε να πατήσω και τους δύο αναλογικούς μοχλούς για να ενεργοποιήσω τη λειτουργία Focus. Στη συνέχεια, έπρεπε να στοχεύσω σε μια λεπτή περιοχή της κολώνας και να κλειδώσω πατώντας δύο κουμπιά. Έπειτα, έπρεπε να πατήσω ένα άλλο κουμπί για να αιωρήσω την κολώνα. Τέλος, έπρεπε να πατήσω ένα άλλο κουμπί για να την κρατήσω στα χέρια μου. Όλα αυτά πριν ο αρχηγός ανακτήσει την ισορροπία του και μου βγάλει τα εντόσθια.
Τελικά τα κατάφερα, αλλά κυρίως χάρη στο ότι η δοκιμή μου προσέφερε απεριόριστες αναζωογονήσεις. Αν δεν ήταν αυτό, υποψιάζομαι ότι δεν θα είχα περάσει ούτε τον πρώτο στρατιώτη. Έμοιαζε λίγο με την αποσυναρμολόγηση μιας βόμβας, εκτός από το ότι οι βόμβες μένουν στη θέση τους ενώ αποσυναρμολογούνται, και επίσης σαν να παίζω ένα παιχνίδι της Microprose, αν η Microprose ασχολούνταν με μηχανισμούς αποκρούσεων.
“Διασκέδασες;” ρώτησε ο PR, ίσως λίγο ανήσυχος από όλους τους θυμωμένους ήχους που είχα εκπέμψει. Ναι, εκπλήσσομαι να το παραδεχτώ. Ναι, διασκέδασα. Δεν θα το χαρακτήριζα κομψό το Crimson Desert, αλλά σίγουρα δεν του λείπουν τα κόλπα για ένα RPG, και υποψιάζομαι ότι για πολλούς από εσάς, η πολυπλοκότητα θα είναι ένα πλεονέκτημα. Διαβάστε περισσότερα στο Steam.
[ Πηγή: RockPaperShotgun ]