Η μαγεία των συντρόφων στο Baldur’s Gate 2
Το Baldur’s Gate 2 διαθέτει εντυπωσιακά μπουντρούμια και επικές αποστολές, αλλά αυτό που με κέρδισε πραγματικά ήταν οι φανταστικοί μου φίλοι: οι πρώτοι αληθινά αξέχαστοι σύντροφοι της BioWare.
Όνειρα για Dungeons and Dragons
Όταν ήμουν μικρός, με ενθουσίαζε η ιδέα του Dungeons and Dragons, αλλά δεν μπορώ να πω το ίδιο για το να το παίζω. Δεν το έπαιξα ποτέ: Ζώντας σε μια μικρή πόλη, με περιορισμένο κύκλο φίλων και χωρίς ιδιαίτερη εξωστρέφεια, περνούσα ώρες διαβάζοντας κανόνες, βιβλία πηγών και μερικά modules, αλλά σπάνια έπαιζα στην πράξη. Μια καλή, βαθιά περιπέτεια D&D, όπως τη φανταζόμουν—ουσιαστικά σαν το Mazes and Monsters χωρίς τον ηθικό πανικό—ήταν απρόσιτη για μένα.
Η αλλαγή που έφερε το Baldur’s Gate
Το πρώτο Baldur’s Gate άλλαξε τα πάντα: με τα υπέροχα μπουντρούμια, την επική αποστολή και, κυρίως, το πλούσιο καστ χαρακτήρων με δικές τους απόψεις, πεποιθήσεις και προσωπικότητες—οι οποίοι, όπως και στην πραγματική ζωή, άλλοτε ταίριαζαν και άλλοτε συγκρούονταν με απρόβλεπτους τρόπους.
Δυναμικές σχέσεις στην ομάδα
Κάποιοι έγιναν στενοί φίλοι, άλλοι προσπάθησαν κυριολεκτικά να σκοτώσουν ο ένας τον άλλον, ενώ μερικοί απλώς αποχώρησαν αγανακτισμένοι με την ανικανότητά μου, αφού πρώτα με μάλωσαν για τα καλά.
Η εξέλιξη στο Baldur’s Gate 2
Το Baldur’s Gate 2 ανέβασε τον πήχη με πιο εστιασμένο καστ και μεγαλύτερη ποικιλία στις διαπροσωπικές σχέσεις, ενώ η δύσκολη αρχή μου θύμισε πόσο σημαντικοί ήταν αυτοί οι χαρακτήρες για μένα. Η ανακάλυψη ότι δύο αγαπημένα μέλη της ομάδας από το BG1 είχαν σκοτωθεί πριν ξεκινήσει το παιχνίδι—οριστικά, χωρίς δυνατότητα ανάστασης—ήταν πραγματικό σοκ: Ήμασταν οι ήρωες, και ξαφνικά ένα μεγάλο μέρος της ομάδας είχε χαθεί.
Νέοι φίλοι και προδοσίες
Χρειάστηκα χρόνο να το αποδεχτώ, αλλά στάθηκα τυχερός βρίσκοντας έναν νέο σύντροφο με ικανότητες και γοητεία βγαίνοντας από το πρώτο μπουντρούμι: τον Yoshimo, έναν συμπαθή κυνηγό επικηρυγμένων που αποδείχθηκε πολύτιμος στις περιπέτειές μας στο Amn. Και όμως, μετά από εβδομάδες συντροφικότητας, με πρόδωσε!
Η προδοσία του Yoshimo
Δεν με πείραξε τόσο η προδοσία του Yoshimo για δύο λόγους. Πρώτον, χωρίς να αποκαλύψω πολλά—αν και έχουν περάσει 25 χρόνια—δεν ήταν ακριβώς δικό του λάθος, όπως λένε και οι νομικοί με την “Άμυνα Geas“. Δεύτερον, το μεγάλο αυτό γεγονός μου το είχε ήδη αποκαλύψει κάποιος σε ένα Baldur’s Gate 2 IRC κανάλι, οπότε ήμουν ήδη προετοιμασμένος και ακόμα το θυμάμαι με εκνευρισμό.
Συναισθηματικό δέσιμο με τους χαρακτήρες
Παρόλο που το ήξερα, η στιγμή της προδοσίας με πλήγωσε. Ο Yoshimo ήταν αξιόπιστος και είχα δεθεί μαζί του. Δεν ήταν η προδοσία που με πείραξε, αλλά το ότι, όπως και οι Khalid και Dynaheir, θύματα της τρέλας του Irenicus, είχε χαθεί για πάντα.
Η μοναδικότητα της ομάδας
Αυτό ήταν δύσκολο, αλλά ακριβώς εκεί βρίσκεται η μαγεία του Baldur’s Gate 2 για μένα. Κανένα άλλο παιχνίδι δεν κατάφερε να αποτυπώσει τόσο καλά το αίσθημα μιας παρέας που εξερευνά έναν τεράστιο φανταστικό κόσμο, πολεμώντας για το καλό.
Αξέχαστοι χαρακτήρες
Και τι παρέα ήταν αυτή: Ο αιμοδιψής Korgan που πότε-πότε φλέρταρε τη Mazzy Fentan, τη halfling που ήθελε να γίνει paladin· η θλιμμένη Aerie με τα σπασμένα φτερά, ο Valygar με τα οικογενειακά του, ο ανασφαλής Anomen, οι παλιοί φίλοι Imoen, Minsc και Jaheira, και φυσικά η Viconia, η πρώτη “κακιά” της BioWare με χρυσή καρδιά—όλοι αυτοί και άλλοι μοιράστηκαν το ταξίδι μου στο Baldur’s Gate 2.
Σχέσεις και ρομαντισμοί
Ναι, προσπάθησα να προσεγγίσω τη Viconia. Φυσικά! Οι ερωτικές σχέσεις στα videogames σήμερα συχνά φαίνονται τετριμμένες, αλλά πριν 25 χρόνια τέτοιες αλληλεπιδράσεις με NPCs ήταν κάτι πρωτόγνωρο και έδιναν ιδιαίτερο βάρος στην ιστορία, πέρα από την απλή ολοκλήρωση αποστολών.
Η θέση μου στην ομάδα
Το καλύτερο ήταν ότι, ανάμεσα σε αυτή την πολυλογού και συχνά τσακωμένη ομάδα, ήμουν εγώ—υποτίθεται ο αρχηγός, αλλά στην πραγματικότητα ένα μέλος ανάμεσα σε πολλούς: Από νεαρός half-elf που μπλέχτηκε σε γεγονότα που δεν καταλάβαινε, σε έμπειρο τυχοδιώκτη με πολλά ακόμα να μάθει. Έπαιρνα τις αποφάσεις, αλλά οι σύντροφοί μου είχαν τις δικές τους απόψεις, και αν τις αγνοούσα, το πλήρωνα.
Η ουσία του Baldur’s Gate 2
Αυτό ήταν που με έκανε να αγαπήσω το Baldur’s Gate 2: Δεν ήμουν απλώς ένας αόρατος παίκτης που ελέγχει μια ανώνυμη ομάδα, ήμουν ο χαρακτήρας στην οθόνη, ο αρχηγός που όμως άκουγε τα παράπονα της Jaheira και αναρωτιόταν γιατί ακόμα ανέχεται τον Anomen. Ας λύσει τα προβλήματά του με τον πατέρα του κάπου αλλού.
Η κληρονομιά του παιχνιδιού
Το Baldur’s Gate 2 πέτυχε τόσα πολλά: Η τέχνη, ο ήχος και ο τεράστιος, γεμάτος κόσμος παραμένουν κορυφαία στοιχεία του είδους RPG. Όμως η εστίαση στους χαρακτήρες, και το ότι με έκανε να νιώθω μέλος της ομάδας, το ανέδειξε σε ένα από τα πιο σημαντικά και αξέχαστα videogames όλων των εποχών.
Η μαγεία της αυθεντικότητας
Το παιχνίδι μου έδωσε μια αίσθηση αυθεντικότητας επιτραπέζιου παιχνιδιού που δεν είχα ξαναζήσει, και για κάποιον που μεγάλωσε νιώθοντας απ’ έξω, το να έχω επιτέλους μια θέση σε αυτή την “παρέα” ήταν πραγματικά μαγικό. Αυτή είναι η αληθινή κληρονομιά του Baldur’s Gate 2 για μένα: Imoen, Jahiera, Minsc, Mazzy και Viconia—κυριολεκτικά, και χωρίς ίχνος ειρωνείας, οι φίλοι που απέκτησα στην πορεία.
Προτάσεις για παιχνίδια
Τα καλύτερα παιχνίδια του 2025: Οι κυκλοφορίες που περιμένουμε
Τα καλύτερα PC games: Οι αγαπημένες μας επιλογές
Δωρεάν PC games: Πλήθος επιλογών χωρίς κόστος
Τα καλύτερα FPS games: Η απόλυτη εμπειρία σκοποβολής
Τα καλύτερα RPGs: Μεγάλες περιπέτειες
Τα καλύτερα co-op games: Η χαρά της συνεργασίας