Σημαντική Σκηνή στο Φινάλε του Andor
Η τελική σκηνή του τρίτου επεισοδίου της δεύτερης σεζόν του Andor θα καταταχθεί ανάμεσα στις κορυφαίες στιγμές της ήδη εξαιρετικής σειράς. Επαναλαμβάνει ένα μοτίβο από το τρίτο επεισόδιο της πρώτης σεζόν, “Reckoning,” που εναλλάσσεται μεταξύ δύο στιγμών στη ζωή του Cassian Andor, όταν βρισκόταν σε ένα πλοίο ξένου, αποφεύγοντας βέβαιο θάνατο από την Αυτοκρατορία, αφήνοντας πίσω του τα πάντα — αλλά αυτό το επεισόδιο εναλλάσσει τόπους, όχι χρόνους.
Δεν είναι σπόιλερ να πούμε ότι κανένας από τους διάφορους χαρακτήρες στο μοντάζ, σε διαφορετικές καταστάσεις, δεν περνάει καλά. Το βάρος της Αυτοκρατορίας πιέζει ακόμη και αυτούς που είναι πιο ικανοί να αντισταθούν. Αυτό που πραγματικά έκανε τη στιγμή να ξεχωρίσει για μένα, που με έκανε να χτυπάω τα χέρια μου στα πλάγια του προσώπου μου και να ψιθυρίζω από ενθουσιασμό, ήταν οι επιλογές του σκηνοθέτη Ariel Kleiman που ήταν ακριβώς το αντίθετο του δραματικού.
Οι ταινίες και οι σειρές που παίρνουν τον εαυτό τους πολύ σοβαρά δεν είναι σπάνιες αυτή τη στιγμή. Αλλά το αξιοσημείωτο με το Andor είναι ότι οι άνθρωποι πίσω από αυτό δεν ξεχνούν ποτέ ότι υπάρχει σε ένα σύμπαν όπου το φανταστικό είναι τόσο καθημερινό όσο ο φασισμός.
Andor λειτουργεί γιατί γυρίζει την φανταστική του ιστορία με διαστημόπλοια, πλανήτες με έναν πόρο, και χαριτωμένα ρομπότ που ψελλίζουν, σαν να ήταν ένα εξαιρετικά ερευνημένο ιστορικό δράμα. Η οικοδόμηση του κόσμου είναι συνεκτική μέχρι την πιο μικρή λεπτομέρεια, από κοστούμια μέχρι τοποθεσίες, σκηνικά, αντικείμενα και τον σχεδιασμό κτιρίων, όλα στοχεύουν στην ίδια κατεύθυνση με την συνολική ιστορία του. Ένα παράδειγμα από την πρώτη σεζόν είναι οι εργάτες του Ferrix και τα εγκαταλελειμμένα παιδιά του πλανήτη του Cassian, που πλήττονται από μια παγκόσμια καταστροφή εργασίας, ντυμένα με τις ίδιες αποχρώσεις καμένου πορτοκαλί, ανοιχτού πράσινου και σκονισμένου κίτρινου. Το Andor δεν χρειάζεται να πει φωναχτά ότι η απουσία της ενήλικης κοινωνίας του Cassian ήταν μια παρόμοια κουλτούρα εργατών που ζούσε με την Αυτοκρατορία να αιωρείται από πάνω της — μέχρι τη στιγμή που δεν ήταν πια έτσι. Το έδειξε.
Οι σκηνοθέτες του Andor και κάθε επίπεδο τεχνίτη κάτω από αυτούς κάνουν επιλογές που συνδέονται, δημιουργώντας μερικά από τα πιο πλούσια σκηνικά που έχει ίσως ποτέ γνωρίσει το σύμπαν του Star Wars. Δημιουργεί μια αίσθηση ότι είναι ένα μέρος όπου οι άνθρωποι ζουν, όχι απλώς χαρακτήρες. Είναι ανατριχιαστικό όταν οι ανεξήγητες παραδόσεις μιας γαμήλιας τελετής από τον Chandrila δίνουν τη θέση τους σε ένα rave χορού με house μουσική, αλλά αυτό υπογραμμίζει: Η νύφη και ο γαμπρός είναι κυριολεκτικά παιδιά. Η μεγαλοπρέπεια επιτρέπει σε όλους να προσποιούνται ότι είναι ενήλικες, όταν στην πραγματικότητα είναι ένας χορός που αλλάζει τη ζωή τους στο γυμνάσιο.
Αλλά για μένα, ο λόγος που οι καλύτερες στιγμές στο Andor με κάνουν να νιώθω τόσο έντονα είναι ακριβώς όταν η πολύ πραγματική ιστορία του διασταυρώνεται χωρίς προσπάθεια με τη πλήρη φαντασία του γαλαξία του Star Wars. Στην πρώτη σεζόν, ήταν η φυλακή του Andor, όπου ο φασισμός υποδουλώνει τον κύριο χαρακτήρα να κατασκευάσει τη μηχανή που τον σκοτώνει — αλλά όλα αυτά μέσα σε μια προσεκτικά σχεδιασμένη sci-fi φυλακή εργασίας και μια ηλεκτρισμένη ιστορία απόδρασης.
Μια παρόμοια στιγμή σε αυτή την πρώτη δόση τριών επεισοδίων είναι η προφητευμένη αλλά σοκαριστική εμφάνιση (και άμεση εξαφάνιση) ενός είδους ζούγκλας που απλώς καταπίνει δύο άνδρες με μια μπουκιά. Δες επίσης: Το τυχαίο βόδι μεγέθους βαν που τρώει άχυρο; Νομίζω; Στη σκηνή του γεύματος ενός διαστημικού εργάτη. Επειδή αυτό είναι Star Wars, και η ύπαρξη τουλάχιστον ενός εντελώς περιττού παράξενου τέρατος είναι χαρακτηριστικό της σειράς.
Αλλά όσο αγαπώ τον νέο μεγάλο γιο μου, το γουρούνι, τίποτα δεν συγκρίνεται με το πώς το Andor εφαρμόζει την ικανότητά του να παρουσιάζει το δραματικό και το φανταστικό ταυτόχρονα απευθείας στους χαρακτήρες του.
Στην τελική σκηνή του τρίτου επεισοδίου της δεύτερης σεζόν του Andor, η μητέρα της 15χρονης νύφης είναι η Mon Mothma, μια μυστικά αριστερή γερουσία. Είναι μεθυσμένη σε ένα εκπληκτικό φόρεμα και χορεύει σαν τρελή στο αντίστοιχο του “Despacito.” Αυτή είναι η μέρα που συνειδητοποίησε, μια για πάντα, ότι απέτυχε να αναθρέψει την κόρη της με τις δικές της αξίες, και την είδε να εγκλωβίζεται σε μια παραδοσιακή φυλακή. Επίσης, μόλις της είπαν ότι ο καλύτερος φίλος της από την παιδική ηλικία, ο μόνος με τον οποίο μπορεί να είναι εντελώς ειλικρινής, περνάει μια συναισθηματική και οικονομική κρίση, και έτσι πρέπει να δολοφονηθεί αμέσως για να εξαλειφθεί ακόμη και η πιθανότητα να αποκαλύψει τις προδοσίες της.
Αλλά για μια στιγμή, καθώς η Mon Mothma πίνει δύο ποτά ταυτόχρονα — και δεν πρέπει να αφήσουμε τη μακροχρόνια ύπαρξη αυτού του χαρακτήρα να μας τυφλώσει από το γεγονός ότι έχει ένα από τα πιο χαρακτηριστικά ονόματα του Star Wars και ήταν γνωστή για τη φράση “Πολλοί Bothans πέθαναν” — η κάμερα του σκηνοθέτη Ariel Kleiman φροντίζει να αποτυπώσει κάτι άλλο πίσω της. Ένας εξωγήινος καλεσμένος γάμου με κεφάλι εντόμου και γυαλιά ηλίου, καθώς χορεύει το Space Griddy στο “Space Despacito,” το οποίο, παρεμπιπτόντως, παίζει ένας συναισθηματικός, αιωρούμενος ρομπότ DJ γυμνασίου σε σχήμα disco ball.
Αυτή είναι ακριβώς η στιγμή που φώναξα “ΛΑΤΡΕΥΩ ΤΟ STAR WARS” δυνατά στο διαμέρισμά μου.
Το παραδέχομαι: Είμαι φαντασιόπληκτος. Λατρεύω κάτι που με κάνει να νιώθω τόσο έντονα συναισθήματα για κάτι που είναι θεμελιωδώς γελοίο, που παίρνει τα στοιχεία του φανταστικού και κάνει κάτι που με αγγίζει στην καθημερινή μου ζωή.
Το Andor δεν είναι καλό επειδή φοβάται το Star Wars, ή επειδή προσπαθεί να μην είναι σαν το Star Wars, ή επειδή ανυψώνει το Star Wars. Είναι απλώς μια σειρά με μια ομάδα που προσπαθεί να αντιμετωπίσει το σύμπαν του Star Wars σαν ένα πραγματικό και συνεκτικό μέρος. Και όταν αντιμετωπίζεις το Star Wars σαν να είναι πραγματικό και συνεκτικό, μπορεί να υποστηρίξει εξαιρετικά πραγματικές ιδέες με καταστροφική συνοχή.