Το Death Stranding ήταν μια παράξενη, αγχωτική εμπειρία, ειδικά ως νέος γονιός, αφού το κλάμα του BB στο χειριστήριο θύμιζε το μωρό μου. Στο sequel, το άγχος αυτό μειώθηκε, ίσως επειδή η κόρη μου μεγάλωσε. Η αντίδρασή μου στο παιχνίδι άλλαξε, όπως αλλάζουν και οι εμπειρίες μας με τον χρόνο.