Προκλήσεις και επιτυχίες στη βιομηχανία
Σήμερα, οι περισσότερες μεγάλες εταιρείες βιντεοπαιχνιδιών δυσκολεύονται να διατηρήσουν ρυθμό σε μια ασταθή αγορά, καθώς η ανάπτυξη των παιχνιδιών διαρκεί περισσότερο από ποτέ. Η Capcom, ωστόσο, διανύει μια περίοδο συνεχών επιτυχιών. Street Fighter 6, Dragon’s Dogma 2, Monster Hunter Wilds και η αναγέννηση της σειράς Resident Evil είναι μόνο μερικά παραδείγματα της εξαιρετικής πορείας του δημιουργού, που φαίνεται να βρίσκεται σε μια εποχή όπου κάθε κυκλοφορία ξεχωρίζει. Πρόσφατα είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω τρία από τα επερχόμενα παιχνίδια της εταιρείας: Onimusha: Way of the Sword, Pragmata και Resident Evil Requiem. Ο περιορισμένος χρόνος μου με το καθένα ανέδειξε τόσο την ποικιλία στη γκάμα της Capcom, όσο και μια αναζωογονητική επιστροφή στις βασικές αξίες, κάτι που πολλές AAA εταιρείες φαίνεται να μην κατανοούν το 2025. Αυτά τα παιχνίδια θυμίζουν μια άλλη εποχή, και αυτό λειτουργεί υπέρ τους.
Επιστροφή στις ρίζες με το Onimusha
Το Onimusha: Way of the Sword ήταν το πρώτο παιχνίδι που δοκίμασα στη δοκιμαστική μου συνεδρία, και μετά από είκοσι χρόνια απουσίας, το νέο Onimusha φαίνεται να έχει μείνει ανεπηρέαστο από τα RPG στοιχεία που έχουν κυριαρχήσει στα σύγχρονα action games. Το τμήμα που έπαιξα ήταν το ίδιο που είδα στο Summer Game Fest, όπου ο σαμουράι Musashi Miyamoto διασχίζει ένα σχεδόν ερειπωμένο χωριό γεμάτο δαιμονικά τέρατα. Αρχικά, το Way of the Sword μπορεί να φανεί απλό στους σύγχρονους φίλους των action games που έχουν συνηθίσει σε skill trees και δυσκολία τύπου Soulslike. Όμως, υπήρξε μια εποχή στο PlayStation 2 όπου μια καλή άμυνα και αποφυγή αρκούσαν για να σε κρατήσουν ικανοποιημένο για 10 με 15 ώρες.
Παλιό στυλ με σύγχρονη πινελιά
Παίζοντας το Way of the Sword, με εξέπληξε το πόσο πιστό στο παρελθόν του παρέμεινε. Είναι σαν να συνεχίζει ακριβώς από εκεί που σταμάτησε η σειρά πριν από είκοσι χρόνια, με λίγη μοντέρνα φινέτσα. Η μάχη με τον Ganryu Sasaki, έναν αντίπαλο ξιφομάχο με Oni Gauntlet, στο τέλος του demo, ήταν αρκετά απαιτητική ώστε να αποδείξει πως η δεξιοτεχνία στη μάχη αρκεί για να στηρίξει ένα action game το 2025, ακόμα κι αν το είδος συχνά παραμελεί αυτά τα βασικά στοιχεία.
Pragmata: Μια αναδρομή με φρέσκια προσέγγιση
Το ίδιο ξεκάθαρο στυλ φάνηκε και στο Pragmata. Είχα ήδη γράψει εντυπώσεις για το demo που έπαιξα στο Summer Game Fest, και αυτή η δοκιμή επικεντρώθηκε στο ίδιο αρχικό τμήμα, με μια μάχη με boss στο τέλος. Όπως και το Way of the Sword, το sci-fi puzzle shooter θυμίζει τίτλους προηγούμενης γενιάς. Η κάμερα πάνω από τον ώμο, η μινιμαλιστική sci-fi αισθητική και το σενάριο “dad game” το κάνουν να μοιάζει με παιχνίδι που θα έβρισκες σε ράφι του GameStop την εποχή του PS360. Όπως ανέφερα τον Ιούνιο, αποφεύγει να γίνει απλή επανάληψη παλιών μοτίβων, συνδυάζοντας το shooting με real-time επίλυση γρίφων, όπου διαλύεις τις άμυνες των εχθρών και δημιουργείς ευκαιρίες για να προκαλέσεις πραγματική ζημιά. Αυτοτελώς, οι μηχανισμοί αυτοί είναι απλοί, αλλά μαζί δημιουργούν έναν shooter μεγάλου προϋπολογισμού που θυμίζει τα πειραματικά projects που η Capcom κυκλοφορούσε ανάμεσα σε μεγάλες συνέχειες. Παρά τις συνεχείς επιτυχίες της, η Capcom έχει βασιστεί αρκετά στις συνέχειες, όπως και οι περισσότερες AAA εταιρείες. Είναι ευχάριστο να βλέπεις ότι μπορεί ακόμα να προσφέρει κάτι σαν το Pragmata, ένα πρωτότυπο παιχνίδι που, αν και αντλεί από παλιά μοτίβα, μοιάζει φρέσκο καθώς τέτοια παιχνίδια έχουν εκλείψει τα τελευταία χρόνια.
Resident Evil Requiem: Επιστροφή στον τρόμο
Φτάνοντας στο Resident Evil Requiem, το νεότερο κεφάλαιο μιας σειράς που εδώ και μια δεκαετία ανανεώνεται συνεχώς, το κομμάτι που έπαιξα από το ένατο βασικό παιχνίδι της μακρόχρονης survival horror σειράς θύμισε περισσότερο το Haunting Ground, ένα cult classic hide-and-seek horror της Capcom από το 2005, παρά τις περιπέτειες των Chris Redfield και Leon Kennedy. Καθώς βλέπουμε περισσότερα, το Requiem ίσως υιοθετήσει τη δράση του Resident Evil Village του 2021 ή να παραμείνει στον κλειστοφοβικό κύκλο απόδρασης που δοκίμασα, αλλά τουλάχιστον στο demo, το παιχνίδι είχε απογυμνωθεί στα βασικά του, αφήνοντας τον παίκτη να νιώθει αβοήθητος. Το μόνο που είχα για να αμυνθώ απέναντι σε ένα τρομακτικό τέρας που με καταδίωκε σε έναν σκοτεινό διάδρομο ήταν το μυαλό μου, γυάλινα μπουκάλια και ό,τι φως έβρισκα για να το απομακρύνω. Η σειρά Resident Evil πειραματίζεται εδώ και καιρό με το τι σημαίνει το όνομά της, και ίσως γι’ αυτό το Requiem μου θύμισε περισσότερο ένα ξεχασμένο διαμάντι που η Capcom έχει αφήσει πίσω παρά τα κλασικά Resident Evil.
Η σημασία της παράδοσης
Και τα τρία αυτά παιχνίδια αναμένονται το 2026, και μέχρι τότε θα έχουμε απομακρυνθεί ακόμα περισσότερο από τα παιχνίδια που τα ενέπνευσαν, κάνοντάς τα να φαίνονται ακόμη πιο εκτός εποχής. Παρ’ όλα αυτά, η αφοσίωση της Capcom στις παραδοσιακές μεθόδους, σε μια περίοδο όπου κάθε τόσο ακούμε για αγαπημένες σειρές ή εταιρείες που εγκλωβίζονται σε σύγχρονες πρακτικές που μετατρέπουν κάθε παιχνίδι σε χρονοβόρα εμπειρία, είναι ένας βασικός λόγος που έχει κυκλοφορήσει κυρίως επιτυχίες τα τελευταία χρόνια. Αν και δεν είμαι από αυτούς που λένε ότι “τα πράγματα ήταν καλύτερα παλιά”, είναι ωραίο να βλέπεις ότι δεν έχουν όλοι οι δημιουργοί υιοθετήσει τα λάθος διδάγματα. Τουλάχιστον ένας μεγάλος παίκτης είναι πρόθυμος να επιστρέψει στις ρίζες, να βρει τι λειτούργησε στο παρελθόν και να το εξελίξει ουσιαστικά, αντί να το διαλύσει για να το μετατρέψει σε κάτι αγνώριστο.
[ Πηγή: Kotaku ]