Ανάκαμψη από την ανάγκη για τέλεια εκτέλεση
Αν είχα εξετάσει το The Alters όταν μου δόθηκε η ευκαιρία να το αξιολογήσω, δεν θα το είχα αναλάβει. Υποτίθεται ότι ήταν ένα πολύ πιο σύντομο παιχνίδι από ότι είναι στην πραγματικότητα. Ευτυχώς, είναι το καλύτερο παιχνίδι που έχω αξιολογήσει φέτος, με μια εφευρετική και ενδοσκοπική ιστορία επιστημονικής φαντασίας. Αλλά αυτό δεν είναι ο λόγος που θα ήταν λάθος να το παραβλέψω. Είναι επειδή το μάθημα που μου έδωσε έχει αλλάξει εντελώς τον τρόπο που παίζω βιντεοπαιχνίδια.
Ποιος από εμάς μπορεί να πει ειλικρινά ότι δεν έχει ξαναφορτώσει ένα αρχείο αποθήκευσης επειδή κάτι δεν πήγε όπως ήθελε; Ποτέ δεν ξαναδοκίμασε μια αποτυχημένη κλοπή στο Skyrim; Ποτέ δεν επέστρεψε σε παλαιότερη αποθήκευση όταν ένας φρουρός τον είδε στο Dishonored ή όταν έχασε μια μάχη στο Total War; Σίγουρα δεν μπορώ να το πω.
Δεν έχω τίποτα εναντίον της πρακτικής του save-scumming. Το κάνω κι εγώ, και αν οι προγραμματιστές ήθελαν να το σταματήσουν, θα έκαναν τα αρχεία αποθήκευσης μη προσβάσιμα, όπως κάνει η λειτουργία Ironman του XCOM 2. Είναι χρήσιμο για τη διόρθωση λαθών ή την ολοκλήρωση προκλήσεων, αλλά για μένα, η ανάγκη μου να πάνε όλα τέλεια κατέστρεφε την εμπειρία σε πολλά παιχνίδια.
Δεν υπάρχει τέλεια εκτέλεση
Συχνά, όταν παίζω, αφηγούμαι μια μικρή ιστορία στο μυαλό μου παράλληλα με την κύρια αφήγηση. Το κάνω κυρίως στο Skyrim, όπου απολαμβάνω την εκατομμυριοστή μου επανάληψη ως κλέφτης τοξότης που αποκαθιστά τη Δικτύωση Κλεφτών. Απλώς μετατρέπω τον εσωτερικό μου μονόλογο σε αυτόν του χαρακτήρα μου και ζωντανεύω μια άλλη ζωή.
Αυτό δεν είναι πρόβλημα όταν παίζω ένα παλιό παιχνίδι που έχω ήδη ολοκληρώσει και προσπαθώ για μια συγκεκριμένη επανάληψη, αλλά με ακινητοποιεί εντελώς όταν δοκιμάζω ένα παιχνίδι για πρώτη φορά – ειδικά μακροχρόνια RPG.
Ανησυχώ τόσο πολύ να δω και να κάνω τα πάντα σε μία επανάληψη, να πετύχω την τέλεια εκτέλεση, που καταστρέφω την εμπειρία για τον εαυτό μου. Εξετάζω κάθε συνομιλία, διαβάζω οδηγούς για τα σημαντικά λάφυρα σε μια περιοχή και ελέγχω όλους τους τρόπους ολοκλήρωσης μιας αποστολής – τα αποτελέσματα, τις ανταμοιβές και τις συνέπειες. Είναι εξαντλητικό και σπάνια ολοκληρώνω RPG, γιατί περνάω ώρες διαβάζοντας γι’ αυτά αντί να παίζω. Πλέον, όχι πια.
Spoilers για το τελικό μέρος του The Alters
Στο The Alters, αναγκάζεσαι να κάνεις δύσκολες επιλογές. Αν έχεις παίξει άλλα παιχνίδια της 11 Bit Studios όπως το This War of Mine ή το Frostpunk, θα είσαι εξοικειωμένος. Παίζεις ως ο Jan Dolski, ένας κατασκευαστής σε αποστολή στο διάστημα που εγκλωβίζεται μόνος του σε έναν μακρινό πλανήτη σε μια χαοτική τροχιά τριών ήλιων. Το Three Body Problem με έχει προετοιμάσει γι’ αυτό· δεν υπάρχει τρόπος επιβίωσης, απλώς πρέπει να φύγεις από τον πλανήτη.
Για να το κάνεις αυτό, δημιουργείς κλώνους του εαυτού σου με διαφορετικές ικανότητες που προκύπτουν από τις μοναδικές επιλογές που έκαναν στη ζωή τους. Είναι πολύ επιστημονικής φαντασίας, μην ανησυχείς. Το θέμα είναι ότι, στο δεύτερο μέρος, παίρνεις μια απόφαση που θα συντρίψει συναισθηματικά τη μισή ομάδα σου. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος· δεν υπάρχει καθαρή επιλογή. Πρέπει απλώς να κάνεις την επιλογή σου και να προχωρήσεις.
Ο Jan και η ομάδα του παλεύουν με τις συνέπειες για το υπόλοιπο του παιχνιδιού, και σε μια στιγμή ενδοσκόπησης που δημιουργείται από υπολογιστή, ο Jan έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με τον εαυτό του – κυριολεκτικά. Μαθαίνει να σταματήσει να σκέφτεται τα παλιά του λάθη ή να εξετάζει πώς θα μπορούσε να τα αποφύγει. Όλοι θα κάνουμε λάθη· είναι αναπόφευκτο. Αντίθετα, μπορούμε να σταματήσουμε να τα θεωρούμε λάθη και να αρχίσουμε να τα βλέπουμε πιο ουδέτερα.
Αντί για συνέπειες, έχουμε αποτελέσματα. Και σίγουρα, το αποτέλεσμα που θα πάρεις μπορεί να μην είναι αυτό που σχεδίαζες και ελπίζεις, αλλά αυτό είναι το σημείο που βρίσκεσαι τώρα. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να μάθουμε να ζούμε με τον εαυτό μας μετά από μια επιλογή. Ήταν ένα βαθιά συγκινητικό και απελευθερωτικό μήνυμα για μένα.
Η απόφαση που έκανε τη μισή ομάδα μου να με εγκαταλείψει ήταν μια που πήρα από αγάπη. Αντί να εγκαταστήσω τσιπ εγκεφάλου που θα έδιναν σε μια εταιρεία απομακρυσμένο έλεγχο πάνω τους, δημιούργησα ένα ανθρώπινο σώμα που υποτίθεται ότι δεν θα είχε συνείδηση. Αποδείχθηκε ότι είχε, αλλά παρόλο που οι άλλοι κλώνοι δεν το ήξεραν, δεν μπορούσαν να αποδεχτούν τη βάση αυτού που είχα κάνει και με άφησαν.
Αντί να φορτώσω μια παλιά αποθήκευση – κάτι που το The Alters επιτρέπει μόνο από το κύριο μενού για να αποθαρρύνει αυτή τη συμπεριφορά – αποφάσισα να εφαρμόσω αυτό το νέο μάθημα. Αντί να προσπαθήσω να πείσω τους επαναστάτες να επανενωθούν μαζί μου, σεβάστηκα την επιλογή τους και τη δική μου, και τους βοήθησα να συγκεντρώσουν τους πόρους που θα χρειάζονταν για να επιβιώσουν από την επερχόμενη ανατολή. Δεν ξέρω αν επιβίωσαν, αλλά έκανα την επιλογή μου και αυτοί έκαναν τη δική τους.
Με αυτή τη νέα προοπτική στο μυαλό και την καρδιά μου, προσπαθώ τώρα να μπλέκω στο Mass Effect για τρίτη φορά, και πηγαίνει καλύτερα από ποτέ. Αντί να βεβαιώνομαι ότι ολοκληρώνω κάθε δευτερεύουσα αποστολή πριν προχωρήσω στην επόμενη κύρια αποστολή, ακολουθώ τη ροή, αφήνοντας τους Mass Relays να με στείλουν όπου έχει νόημα σύμφωνα με την ιστορία. Αν χάσω κάτι, δεν πειράζει· μπορώ απλώς να κάνω άλλη επανάληψη στο μέλλον αν διασκεδάσω. Και επιτέλους διασκεδάζω.
Δοκιμάζοντας τη θεωρία
Υπάρχει ήδη πολύ διάβασμα στο Mass Effect. Μεταξύ του κωδικοποιητή και όλων των συνομιλιών που έχει ο Shepard με το πλήρωμα του Normandy, πρέπει να υπάρχει τουλάχιστον ένα ολόκληρο βιβλίο λέξεων. Δεν έκανα καλό στον εαυτό μου στις προηγούμενες δύο προσπάθειές μου, ψάχνοντας οδηγούς κάθε πέντε λεπτά για να βεβαιωθώ ότι δεν άφησα καμία πέτρα αναποδογυρισμένη.
Θα κοιτάξω ακόμα έναν οδηγό αν κολλήσω; Σίγουρα. Θέλω ακόμα να ολοκληρώσω το παιχνίδι. Απλώς δεν θα καταστρέψω το πνεύμα των πραγμάτων γινόμενος εγκυκλοπαίδεια κάθε διακλαδισμένης επιλογής διαλόγου και σύνθεσης ομάδας πριν φτάσω στο επίπεδο δύο.
Θα παραδεχτώ, ακόμα με ενοχλεί λίγο όταν ο Shepard λέει κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που δείχνει ο τροχός συνομιλίας. Πάντα θα προτιμώ τον πλήρως γραμμένο διάλογο του Fallout 3, αλλά δεν θα ξαναφορτώσω όταν ο τόνος του Shepard δεν είναι αυτός που ήθελα, και αυτό είναι πρόοδος. Αντίθετα, η ιστορία μου θα είναι ό,τι είναι, και μετά θα προχωρήσω τελικά στο Mass Effect 2. Και μετά από αυτό, ο γαλαξίας είναι δικός μου.
Αυτό είναι στην πραγματικότητα ένα μάθημα που προσπάθησε να μου διδάξει ο πρώην συγκάτοικός μου πριν από μερικά χρόνια. Όποιο παιχνίδι κι αν παίζει, απλώς το περνάει μία φορά, και ό,τι συμβαίνει είναι η ιστορία του. Απολαμβάνει το γεγονός ότι η εμπειρία του είναι μοναδική, προσαρμοσμένη στις επιλογές που έκανε. Έπρεπε να τον είχα ακούσει, αλλά τότε δεν θα έγραφα αυτό το άρθρο και δεν θα μοιραζόμουν το μήνυμα μαζί σας. Βλέπεις; Πριν παίξω το The Alters, θα πίστευα ότι η προσοχή στην συμβουλή του ήταν λάθος, αλλά η αποδοχή της για πρώτη φορά με οδήγησε σε αυτή τη στιγμή, και ανυπομονώ να ανακαλύψω όλες τις στιγμές που με περιμένουν ακόμα.
Ευτυχώς δεν έκανα έρευνα για το The Alters πριν πω ναι σε αυτή την αξιολόγηση.