Αποκαλύψεις και Εμπειρίες στο Summer Games Fest
Εν μέρει λόγω της έλλειψης πραγματικών εκπλήξεων και εν μέρει επειδή οι μπάσοι του ακροατηρίου με έκαναν να νιώθω ζαλάδα, πέρασα πολύ χρόνο στην παρουσίαση του φετινού Summer Games Fest παρακολουθώντας τα κινούμενα φόντα του Geoff Keighley. Αναφέρομαι φυσικά στα κινούμενα σχέδια, όπου γλοιώδεις, λαμπεροί σφαίρες αιωρούνταν σαν φυσαλίδες αζώτου σε έναν κοσμικό εγκέφαλο – μερικές φορές παρασυρμένες από ένα κύμα μαρμάρινου πετρελαίου, άλλες φορές να πλέουν πάνω από λάβα, και κάποιες φορές να αιωρούνται σε ασημένιες καμάρες. Εντυπωσιακό!
Μετά από λίγο – ίσως όταν ο Deadpool εισέβαλε στη σκηνή και γρήγορα απογοήτευσε το κοινό αποκαλύπτοντας ότι ήταν VR παιχνίδι – συνειδητοποίησα ότι τα γραφικά απεικόνιζαν αόριστα την πορεία μιας ημέρας. Τα χρώματα των σφαιρών βαθαίνανε καθώς η εκπομπή πλησίαζε στο τέλος της, από ροζ και μπλε σε ένα βουητό μωβ ηλιοβασίλεμα. Ως μυστικιστής του μεγάλου επιχειρηματικού κόσμου, ήταν δύσκολο να μην το ερμηνεύσω ως σύμβολο του τέλους μιας εποχής για τα υπαρξιακά προβλήματα της βιομηχανίας που θέλει να γιορτάσει το Summer Game Fest.
Αυτές οι αστραφτερές σφαίρες του Geoff είναι το αντίβαρο στις καταστροφές μας. Έχουμε χάσει την πρώτη παλίρροια. Εδώ είναι ο Mads Mikkelsen, σχεδόν απεγνωσμένα στραμμένος μακριά από την κακώς ανανεωμένη εκδοχή του ρόλου του ως τρομοκράτης παίκτης πόκερ από το 2006, δύο χρόνια πριν την κατάρρευση της αγοράς κατοικίας στις ΗΠΑ. Εδώ είναι μια δωδεκάδα Soulslike παραλλαγών πάνω στη βαθιά θλίψη ενός υπέροχου θηρίου που καταδικάζεται σε αργή και πιθανώς ατελείωτη πτώση. ΒΙΑΣΟΥ ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ΕΙΝΑΙ Η ΩΡΑ.
Τρεις Δρόμοι Έξω από την Κρίση
Μέσα στον θόρυβο, η παρουσίαση του Summer Games Fest παρουσίασε τρεις γνωστούς τρόπους εξόδου από την καπιταλιστική κρίση που έχει κοστίσει τόσες θέσεις εργασίας και έργα τα τελευταία χρόνια.
- Μικρότερες παραγωγές όπως το Clair Obscur: Expedition 33, ένα εξαιρετικό παιχνίδι που έχει βρει τύχη σε ένα σύμπαν άλλων εξαιρετικών παιχνιδιών από μικρότερες ομάδες.
- Καλή παλιά υπερβολική βία και γκροτέσκο Unreal, με περισσότερη γυναικεία παρουσία από ότι συνηθίζουμε.
- Νοσταλγία και η επανεμφάνιση ενός διάσημου προσώπου μέσω ενός sequel ή crossover παιχνιδιού.
Εδώ είναι ο Scott Pilgrim. Εδώ είναι η πινακίδα του Τμήματος Αστυνομίας της Raccoon City. Εδώ είναι το Mindseye, ένα 360-ass shooter που φαίνεται να έχει συγκεντρωθεί από ημιτελείς προσπάθειες να ξεπεράσει τα Roblox και GTA Online, κλέβοντας το κομμάτι “Mad World” από Gears Of War. Και εδώ είναι ένας προγραμματιστής της Slipgate με ένα φωτεινό μπαστούνι του μπέιζμπολ και καπέλο “Make FPS Great Again”, υποσχόμενος να αναβιώσει την εποχή του Halo 3 – μια χρήσιμη αναπαράσταση της διασταύρωσης της παιδικότητας και των πικρών επιθυμιών για μια υποθετική χρυσή εποχή που εκλέγει ανθρώπους όπως ο Donald Trump. Επίσης, μια χρήσιμη αναπαράσταση της παθολογικής αναδρομής που καθιστά τη βιομηχανία παιχνιδιών ευάλωτη σε ονειροφαντασίες γενετικής AI, που λειτουργούν με την ανασύνθεση του υπάρχοντος. Δεν ξέρω αν κάποιο από τα παιχνίδια που προβλήθηκαν είχε στοιχεία γενετικής AI, αλλά σίγουρα υπήρχε πολύ αναπαραγωγή.
Οι θαυμαστές στο κοινό – ίσως περισσότερο θαυμαστές της ιδέας του να είναι θαυμαστές, παρά συγκεκριμένων πραγμάτων – διατηρούσαν μια σταθερή χορωδία κραυγών και ζητωκραυγών. Βρήκα τις κραυγές τρομακτικές, καθώς αντιστοιχούσαν απόλυτα στη χορογραφία της εκπομπής. Ακόμα και οι στιγμές αβεβαιότητας ή απογοήτευσης σε κάποιες σχετικά νέες παραγωγές, όπως το Felt That, φαίνονταν άριστα συντονισμένες, ενεργοποιημένες για να εντείνουν την ανακούφιση μιας επόμενης ανακοίνωσης sequel ή αναγέννησης franchise. Το χρήσιμο με μια “whoop!” είναι ότι μπορεί να μετατραπεί σε “τι;!” χωρίς να μειωθεί η ένταση ή η ενθουσιασμός. Ακόμα και οι ανακοινώσεις ενημερώσεων free-to-play φαίνονταν ρυθμισμένες για να επιτρέψουν στους ανθρώπους να ανακτήσουν την ανάσα τους και ίσως να δημοσιεύσουν ένα παιχνιδιάρικο TikTok, πριν ενταχθούν στην επόμενη ζητωκραυγή.
Η Εμπειρία της Αίθουσας
Καθώς οι κρεσέντο περνούσαν, μου ήρθε στο μυαλό ότι μια αίθουσα είναι μια ραδιοειδής δομή – ότι όλοι ήμασταν καθισμένοι γύρω από την περιφέρεια μιας σφαίρας. Όλοι ήμασταν μέρος ενός μεγαλύτερου σφαιρικού όγκου, μιας φυσαλίδας που ανθίζει από το Youtube Theater, φτάνοντας σε όλο τον κόσμο για να περιλάβει τις σιλικόνες κοιλάδες της Ρωσίας, Κίνας και Κορέας. Ποιο χρώμα έχει αυτή η σφαίρα; Μόνο οι θεοί το ξέρουν. Μόνο αυτοί μπορούν να το δουν από έξω.
Μόνο εγώ από τη σειρά μου δεν χειροκρότησα ή φώναξα, καθώς αυτές είναι οι ηρωικές θυσίες που πρέπει να κάνουν οι ηρωικοί δημοσιογράφοι παιχνιδιών για να είναι λίγο λιγότερο μέρος του προβλήματος από τους άλλους, αλλά το σώμα μου υποτάχθηκε στον Διονυσιακό ρυθμό κάθε τρέιλερ ή σκηνής. Η καρδιά μου ταλαντευόταν, προσπαθώντας να διατηρήσει τον ρυθμό της υπό την πίεση ενός τόσο μεγάλου αντισήματος, και το στομάχι μου αφρίζε σαν καζάνι – ευτυχώς, δεν είχα φάει τίποτα από το πρωί, γιατί ανησυχούσα για το πώς θα φτάσω εγκαίρως. Η χολή και η βλέννα χτυπούσαν στο λαιμό μου. Το σώμα μου είχε γίνει ένα ηχητικό θάλαμο για την Geoffalypse.
Φοβόμουν μια τελική μεταμόρφωση σε ένα από τα Soulslike πλάσματα που εκτίθεντο, οπότε ο τύπος με το καπέλο “Make FPS Great Again” θα σήκωνε σίγουρα το ηλίθιο μπαστούνι του και θα με σκότωνε, στο όνομα της Cortana. Αλλά τότε τελείωσε, και αποδεσμεύσαμε τα βραχιολάκια μας και βγήκαμε ξανά σε αυτή τη μεγαλύτερη σφαίρα, τον κόσμο. Οι αποχρώσεις των χρωμάτων στη σκηνή μας είχαν ξεγελάσει. Ήταν ακόμα μέρα εδώ έξω. Ατελείωτο καλοκαίρι.