Αναμνήσεις και Προσωπικές Σκέψεις
Καθώς παρακολουθούσα τους τίτλους τέλους του Shinobi: Art of Vengeance, θυμήθηκα μια καλή μου φίλη από το λύκειο. Πριν ξεκινήσει το πρώτο μάθημα, συνήθιζε να μου εκφράζει το άγχος της για το πώς προσπαθούσε να τα προλάβει όλα με τόσες εξωσχολικές δραστηριότητες, με αποτέλεσμα να μένει στο σχολείο σχεδόν 12 ώρες κάθε μέρα. Ο λόγος που διατηρούσε αυτό το απαιτητικό πρόγραμμα ήταν επειδή πολλοί άνθρωποι βασίζονταν πάνω της και δεν ήθελε να απογοητεύσει κανέναν. Εγώ, ανησυχώντας για την υγεία και την ευτυχία της, το μόνο που μπορούσα να της πω ήταν: «Δεν χρειάζεται να είσαι φίλη με όλους».
Εντυπώσεις από το Shinobi: Art of Vengeance
Δεν θα το κρύψω: το Shinobi: Art of Vengeance μου άρεσε πολύ. Είναι ένα παιχνίδι γεμάτο με νοσταλγία από τη Sega και αν σου αρέσουν τέτοιου είδους παιχνίδια, πιθανότατα θα το απολαύσεις. Ωστόσο, όπως και η φίλη μου στο σχολείο, το Art of Vengeance φαίνεται να προσπαθεί να καλύψει πάρα πολλά πράγματα, παρά το σχετικά περιορισμένο του εύρος.
Η Ιστορία του Joe Musashi
Στο Art of Vengeance, οι παίκτες αναλαμβάνουν τον ρόλο του Joe Musashi, του αρχικού πρωταγωνιστή του Shinobi της Sega. Η ήρεμη ζωή του με τη σύζυγό του, που είναι έγκυος, διαταράσσεται βίαια όταν το χωριό της φυλής του δέχεται επίθεση από μια παραστρατιωτική οργάνωση που επιδιώκει—όσο απίστευτο κι αν ακούγεται—την παγκόσμια κυριαρχία. Με οργή στην καρδιά του, ο Joe ξεκινά να κυνηγήσει τους επιτιθέμενους και να πάρει εκδίκηση. Φυσικά, υπάρχει και το θέμα της «σωτηρίας του κόσμου», αλλά αυτή η μάχη είναι κυρίως προσωπική. Δυστυχώς, η εκδίκηση έχει πάντα δύο όψεις, και ο Joe θα πρέπει να αντιμετωπίσει τον ίδιο τον κύκλο της ζωής και του θανάτου πριν βρει γαλήνη στο τέλος του ταξιδιού του.
Σύγκριση με Ninja Gaiden: Ragebound
Για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα, το Shinobi: Art of Vengeance διαφέρει πολύ από το Ninja Gaiden: Ragebound του προηγούμενου μήνα. Αν και και τα δύο είναι αναβιώσεις sidescrollers με θέμα τους νίντζα από τα τέλη της δεκαετίας του ’80, η προσέγγισή τους είναι διαφορετική. Το Ragebound είναι ένα ρετρό παιχνίδι που απευθύνεται σε σύγχρονο κοινό, ενώ το Art of Vengeance μοιάζει με ένα σύγχρονο action game σε 2D μορφή, ιδανικό για όσους αγαπούν το ρετρό. Η σύγκριση μεταξύ τους είναι σαν να συγκρίνεις μήλα με πατάτες.
Δυναμικό Σύστημα Μάχης
Παρόλο που ο Joe Musashi έχει να πρωταγωνιστήσει σε παιχνίδι πάνω από τριάντα χρόνια, το ρεπερτόριό του στο Art of Vengeance δείχνει ότι δεν έχει χάσει τίποτα από τις ικανότητές του. Από την πρώτη στιγμή, μπορεί να πετάει kunai, να συνδυάζει ελαφριές και βαριές επιθέσεις, και να χρησιμοποιεί ειδικές κινήσεις για να ξεπερνά δύσκολες καταστάσεις. Ως αρχάριος, εντυπωσιάστηκα από το πόσο ομαλή και απολαυστική ήταν η μάχη με τα combos. Με λίγη εξάσκηση, μπορούσα να συνδυάζω επιθέσεις και να εκτελώ εχθρούς με εντυπωσιακό τρόπο. Ακόμα και όταν το παιχνίδι δυσκολεύει, η αίσθηση δύναμης παραμένει έντονη.
Εξέλιξη και Βαθύτερη Μάχη
Το Art of Vengeance χρειάζεται χρόνο για να ξεκλειδώσει πλήρως το σύστημα μάχης του. Αν και το αρχικό σετ κινήσεων του Joe είναι επαρκές, οι περισσότερες επιθέσεις ξεκλειδώνονται μέσω αναβαθμίσεων στο κατάστημα ή κρυφών αντικειμένων. Αυτό μου επέτρεψε να μάθω σταδιακά κάθε κίνηση, κάτι που το παιχνίδι επιβραβεύει. Μπορούσα να νικήσω απλώς πατώντας κουμπιά, αλλά για να αντιμετωπίσω αποτελεσματικά τους εχθρούς, έπρεπε να γνωρίζω ποιες επιθέσεις σπάνε την πανοπλία, προκαλούν τη μεγαλύτερη ζημιά ή μου επιτρέπουν να επιτεθώ με ασφάλεια. Το πλήρες ξεκλείδωμα του ρεπερτορίου του Joe κάνει τα combos πιο εντυπωσιακά και εύκολα, ενώ ταυτόχρονα το σύστημα ελέγχου παραμένει απλό και εκφραστικό.
Εντυπωσιακή Οπτική Παρουσίαση
Όποιο κι αν είναι το επίπεδο δεξιοτήτων σου, είναι εύκολο να νιώσεις δυνατός παίζοντας ένα τόσο εντυπωσιακό παιχνίδι όπως το Art of Vengeance. Η Lizardcube έχει δημιουργήσει πανέμορφα παιχνίδια, αλλά εδώ ξεπερνά τον εαυτό της. Οι χειροποίητες κινήσεις των χαρακτήρων είναι εντυπωσιακές, ενώ τα φόντα των επιπέδων είναι τόσο λεπτομερή που συχνά σταματούσα απλώς για να τα θαυμάσω. Βλέποντας τα screenshots, δεν πίστευα πόσο συχνά η δράση έμοιαζε με τις εντυπωσιακές εικόνες που χρησιμοποιούν οι εκδότες για να διαφημίσουν παιχνίδια. Το Shinobi δεν έχει ξαναδεί τόσο όμορφη παρουσίαση—είναι πραγματικά έργο αγάπης στη λεπτομέρεια.
Σχεδιασμός Επιπέδων και Εξερεύνηση
Η μηχανική βάση και η παρουσίαση του Art of Vengeance είναι εξαιρετικές, αλλά ο σχεδιασμός των επιπέδων με μπέρδεψε. Για όσους αναρωτιούνται, το παιχνίδι έχει στοιχεία Metroidvania, αν και είναι χωρισμένο σε στάδια. Κάθε επίπεδο είναι μεγάλο, με προαιρετικά μονοπάτια που οδηγούν σε συλλεκτικά αντικείμενα και μόνιμες ενισχύσεις στατιστικών. Πολλά από αυτά απαιτούν αναβαθμίσεις μετακίνησης που αποκτώνται αργότερα. Το παιχνίδι δίνει έμφαση στη δράση, αλλά φαίνεται πως τα στοιχεία εξερεύνησης προστέθηκαν για να προσφέρουν επιπλέον προκλήσεις και να αυξήσουν τη διάρκεια.
Προβλήματα με την Εξερεύνηση
Στην πράξη, τα περισσότερα επίπεδα δεν ωφελούνται από αυτή τη διπλή προσέγγιση. Η εξερεύνηση δεν ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα, καθώς συνήθως κατέληγε σε προφανείς παρακάμψεις ή επιστροφή όταν έβλεπα τοίχους. Επίσης, πολλά από τα μεγάλα επίπεδα δεν αναδεικνύουν το εξαιρετικό σύστημα μάχης. Συχνά μπορούσα να προσπεράσω εχθρούς χωρίς να χρειαστεί να πολεμήσω, ενώ οι υποχρεωτικές μάχες ήταν απλές και δεν απαιτούσαν αλλαγή τακτικής. Ευτυχώς, οι μάχες με τα αφεντικά ήταν πάντα απολαυστικές και απαιτούσαν δεξιοτεχνία, οπότε ανυπομονούσα για αυτές στο τέλος κάθε επιπέδου.
Θετικά Παραδείγματα και Αδύναμα Σημεία
Κάποια επίπεδα επωφελούνται από την ανοιχτή δομή. Το Neo City είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα: η μη γραμμική του διάταξη προσφέρει μεγάλη αξία επανάληψης, ενώ το μουσικό κομμάτι του Tee Lopes, που θυμίζει το κλασικό Streets of Rage του Yuzo Koshiro (ο ίδιος ο Koshiro συμμετέχει στο soundtrack!), κάνει την περιοχή απολαυστική. Από την άλλη, επίπεδα όπως το Submarine Base, όπου ο Joe σπρώχνει αργά δοχεία για να ανοίξει πόρτες, ήταν ανεκτά την πρώτη φορά, αλλά κουραστικά στην επανάληψη στο Arcade Mode.
Πλατφόρμες και Αφήγηση
Δεν είναι μόνο η εξερεύνηση που κάνει το παιχνίδι να φαίνεται λίγο «τραβηγμένο». Το Art of Vengeance προσθέτει πολλές προκλήσεις πλατφόρμας, κυρίως ως εμπόδια για την απόκτηση μυστικών. Κάποιες είναι διασκεδαστικές, όπως τα έντονα autoscrolling τμήματα όπου ο Joe τρέχει να ξεφύγει από τέρατα και πυρά, πηδώντας από πλατφόρμα σε πλατφόρμα. Σε άλλα σημεία, όμως, ένιωσα ότι πάλευα με τα βασικά χειριστήρια, ειδικά όταν έπρεπε να κρατήσω το κουμπί άλματος τη σωστή στιγμή για να τρέξω σε τοίχο χωρίς να κάνω κατά λάθος διπλό άλμα. Η πλατφόρμα είναι γενικά εντάξει, αλλά σίγουρα δεν φτάνει το επίπεδο του Celeste.
Ασυνεπής Τόνος στην Ιστορία
Ακόμα και η ιστορία δεν διατηρεί σταθερό ύφος. Υπάρχει ένα επαναλαμβανόμενο αστείο με τον Joe που επικοινωνεί μόνο με γρυλίσματα, το οποίο στην αρχή ήταν αστείο, αλλά το παιχνίδι το επαναλαμβάνει ακόμα και σε σοβαρές σκηνές. Είναι δυνατό να συνδυαστεί το δράμα με το χιούμορ—το Shadow Labyrinth το κατάφερε καλά. Όμως, το Art of Vengeance δεν έχει την απαιτούμενη λεπτότητα και δεν ξέρει πότε να αφήσει μια σοβαρή στιγμή να παραμείνει σοβαρή. Όλα αυτά μαζί δημιουργούν ένα παιχνίδι που, παρά τα δυνατά του σημεία, μοιάζει ασύνδετο.
Η Προσπάθεια να Ικανοποιήσει Όλους
Τίποτα στο Art of Vengeance δεν με έκανε να το αντιπαθήσω. Απλώς θα ήθελα να είχε εστιάσει περισσότερο στην εμβάθυνση του συστήματος μάχης. Παρόλο που μου άρεσε να μαθαίνω και να ξεκλειδώνω τις κινήσεις του Joe, στο τέλος κατέληξα να χρησιμοποιώ μόνο μερικές που ήταν αποτελεσματικές για το 90% των εχθρών. Επέστρεψα και πήρα S-Ranks σε όλα τα επίπεδα για να δω αν θα χρειαζόταν να αλλάξω τακτική, αλλά τελικά το αντίθετο συνέβη. Επειδή το σύστημα βαθμολόγησης δίνει μεγάλη έμφαση στην αποφυγή ζημιάς, ένιωσα ότι δεν με ενθάρρυνε να πειραματιστώ, αφού το να κάνω jumpkick με τη σωστή κατασκευή ήταν πιο ασφαλές και εξίσου αποτελεσματικό.
Η Κληρονομιά του Shinobi
Παρά τις επιφυλάξεις μου, το Art of Vengeance με έκανε να ενδιαφερθώ ξανά για το Shinobi. Όπως αναφέρει ο Jeremy Parish στο
αφιέρωμά του στο Shinobi, η μεγάλη δύναμη της σειράς είναι η ικανότητά της να ανανεώνει τις ιδέες της για να ταιριάζει στην εποχή. Εδώ υπάρχει πληθώρα έμπνευσης από κλασικά παιχνίδια, αλλά το ίδιο το παιχνίδι έχει μοντέρνα σχεδιαστική φιλοσοφία. Αν ο στόχος ήταν να αναβιώσει το πνεύμα του Shinobi, το Art of Vengeance το πετυχαίνει απόλυτα.
Περιγραφή και Είδος Παιχνιδιού
Shinobi: Art of Vengeance
–
ατάκα για το πίσω μέρος του κουτιού
«Επιτέλους, ο σκύλος από το Shadow Dancer επιστρέφει!»
–
Είδος
2D hack-and-slash πλατφόρμα με στοιχεία Metroidvania.
–
Τι μου άρεσε
- Εκπληκτικά γραφικά
- Εξαιρετικό σύστημα μάχης
- Συναρπαστικές μάχες με αφεντικά
–
Τι δεν μου άρεσε
- Η εξερεύνηση δεν ήταν ικανοποιητική και αποσπούσε από τη μάχη
- Η ιστορία είχε ασυνεπή τόνο
- Η πλατφόρμα ήταν ασταθής
–
Ανάπτυξη
Sega, Lizardcube
–
Πλατφόρμες
PS5, PS4, Xbox Series X/S, Xbox One, Switch, PC (έπαιξα σε αυτήν).
–
Ημερομηνία κυκλοφορίας
26 Αυγούστου 2025 (Early Access) ⇾ 29 Αυγούστου 2025 (Γενική κυκλοφορία)
–
Χρόνος παιχνιδιού
32 ώρες. Ολοκλήρωσα το story mode 100%. Πήρα S-Ranks σε όλα τα στάδια στο Arcade Mode. Κατέκτησα όλα τα achievements.
Τελικές Σκέψεις
Πέρασα καλά με αυτό το παιχνίδι, χωρίς αμφιβολία. Παρ’ όλα αυτά, νιώθω μια μικρή κενότητα όταν το σκέφτομαι. Εκτιμώ την προσπάθεια να προσφέρει ποικιλία εμπειριών, όπως κατανοώ και τη διάθεση της φίλης μου να βοηθάει τους πάντες. Είναι όμως η πρώτη φορά που τη θυμάμαι μετά από σχεδόν είκοσι χρόνια. Οι ευχάριστες αναμνήσεις δεν είναι πάντα και οι πιο διαρκείς, και έτσι νιώθω για το Art of Vengeance: ένα παιχνίδι που άξιζε τον χρόνο μου, αλλά δεν με άγγιξε βαθιά.
Συνολική Αξιολόγηση
Το Shinobi: Art of Vengeance έχει όλα τα σωστά στοιχεία στον πυρήνα του. Η ροή της δράσης είναι απολαυστική, τα γραφικά εντυπωσιακά. Δυστυχώς, η άτονη εξερεύνηση και η μέτρια πλατφόρμα δεν του επιτρέπουν να φτάσει το μέγιστο των δυνατοτήτων του. Είναι μια ευχάριστη εμπειρία για μια βροχερή μέρα, ειδικά για όσους αναζητούν δόση νοσταλγίας από τη Sega ή θέλουν να χαλαρώσουν από πιο απαιτητικά παιχνίδια. Όμως, όπως και η παρέα με κάποιον που θέλει να είναι φίλος με όλους, η εμπειρία μένει λίγο επιφανειακή. Η πολυαναμενόμενη επιστροφή του Shinobi είναι εύκολο να σου αρέσει—απλώς θα ήθελα να μπορούσα να την αγαπήσω κιόλας.
[ Πηγή: Kotaku ]