Η πολυτέλεια των θρόνων του The Protectorate
Αφήστε με να υποκλιθώ μπροστά στους πορσελάνινούς θρόνους με χρυσές λεπτομέρειες του The Protectorate στο The Outer Worlds 2. Λαχταρώ εκείνη την πνευματική ανανέωση που μόνο μια επίσκεψη σε πολυτελή αποχωρητήρια μπορεί να προσφέρει.
Μια ανάσα ηρεμίας στη δίνη της δράσης
Αφού εξουδετερώνω έναν ακόμη τεράστιο dragoon, τρέχω σε έναν διάδρομο με τους συντρόφους μου να με ακολουθούν λαχανιασμένοι. Περιτριγυρισμένος από πόρτες, διαλέγω μία πριν προλάβει να εμφανιστεί η επόμενη ομάδα εχθρών. Αχ, η απόλυτη γαλήνη. Μια σπάνια στιγμή ανάπαυλας από το ασταμάτητο τρενάκι δράσης και διαλόγων του The Outer Worlds 2.
Η απόλαυση της καθαριότητας
Για λίγο, απλώς απολαμβάνω τη στιγμή. Αναπνέω βαθιά και η μυρωδιά της φρεσκοχλωριωμένης καθαριότητας γεμίζει τα ρουθούνια μου. Το στόμα μου σχεδόν τρέχει νερό στη θέα των αστραφτερών επιφανειών. Τα μάτια μου ανοίγουν διάπλατα μπροστά στη λάμψη των χρυσών λεπτομερειών. Ακόμα και ο ήχος μαρτυρά πως κάθε καμπίνα διαθέτει φρέσκο χαρτί υγείας, τοποθετημένο με φροντίδα.
Η ομορφιά των αποχωρητηρίων του The Protectorate
Μέσα σε ένα ακόμη ψυχρό και επιβλητικό κτίριο του The Protectorate, βρίσκομαι ξανά στα αποχωρητήρια. Δεν με ενοχλεί καθόλου – είναι πραγματικά υπέροχα. Τα ουρητήρια είναι εντυπωσιακά αλλά λειτουργικά, με χοντρές χωρίστρες για ιδιωτικότητα. Για όσους χρειάζονται περισσότερη απομόνωση, υπάρχουν σειρές από λευκές, ήσυχες καμπίνες που στέκονται αγέρωχες. «Μην ανησυχείς, θα σε φροντίσω όσο είσαι ευάλωτος», μοιάζουν να υπόσχονται.
Άνεση και τεχνολογική υπεροχή
Ο ίδιος ο χώρος καταφέρνει να είναι ευρύχωρος αλλά και ζεστός, σαν να βρίσκεσαι σε έναν καθεδρικό ναό αφιερωμένο στη φύση, ένα καταφύγιο όπου μπορείς να ανταποκριθείς στις ανάγκες σου με αξιοπρέπεια. Τα αποχωρητήρια είναι πάντα πεντακάθαρα, όπως θα περίμενε κανείς από ένα αυταρχικό καθεστώς που μάλλον δεν διαθέτει βιομηχανία αποσμητικών. Παρ’ όλα αυτά, η τεχνολογία τους είναι εξαιρετικά προηγμένη. Ίσως γι’ αυτό να μην μπορώ να τα χρησιμοποιήσω.
Ανεπιτυχείς προσπάθειες πρόσβασης
Δεν είναι ότι δεν προσπάθησα. Δεν θυμάμαι να είπα κάτι που να με έβαλε στη «μαύρη λίστα» των αποχωρητηρίων. Έχω στρατολογήσει τον Tristan, έναν υψηλόβαθμο Arbiter της κοινωνίας τους, και τον βοήθησα στην αποστολή του. Τον παρακάλεσα, στο όνομα του Sovereign, να μου μάθει τα μυστικά του Protectapotty. Δεν το έκανε.
Η απογοήτευση της απόρριψης
Είναι πραγματική τραγωδία. Δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα άλλο που θα με έπειθε να ασπαστώ το αυταρχικό, συλλογικό τους δόγμα, που φημίζεται για την καταπίεση. «Έχουμε τεχνολογία και δεν είμαστε Auntie’s Choice», καυχιούνται οι ανώτεροι. Εντάξει, λέω, δείξτε μου! Έχω ακούσει για την πνευματική σας ανανέωση – φέρτε τα τεχνολογικά σας θαύματα να με αναζωογονήσουν εκεί που πραγματικά μετράει.
Η αδιαφορία των υπευθύνων
Με κοιτούν απλώς. Δεν λένε όχι, αλλά η στάση τους είναι εχθρική και μοιάζουν να προτιμούν να πέσουν στις σφαίρες μου. Προσπαθώ να τους πείσω λέγοντας πως τα αποχωρητήρια της Auntie’s Choice δεν αξίζουν να τα θυμάται κανείς – όλα τα καπάκια έχουν πουληθεί για οικονομία και σε αναγκάζουν να χρησιμοποιείς χαρτί Spacer’s Choice που σκίζεται με το παραμικρό. Η Order δεν ενδιαφέρεται για τουαλέτες, μάλλον επειδή υπολογίζουν από τη γέννησή τους πόσες φορές θα χρειαστεί να πάνε και κάνουν τακτικές νηστείες για να μην χάνουν χρόνο από τις σπουδές τους με τα πιο σημαντικά νούμερα: το ένα και το δύο.
Η τελική παράκληση
Εσείς είστε η παράταξη που μου ταιριάζει – αφήστε με να μπω. Μην ξεπλύνετε τα όνειρά μου.