Η αίσθηση της διάρκειας μιας ταινίας
Μπορεί να μην φαίνεται καν πολύ πιο σύντομη· όλοι έχουμε ζήσει να βλέπουμε μια ταινία που διαρκεί λιγότερο από δύο ώρες αλλά μας φαίνεται σαν να πλησιάζει τις τρεις. Γι’ αυτό αξίζει να αναγνωρίσουμε τις σπάνιες ταινίες του 21ου αιώνα που αξιοποιούν πραγματικά μια διάρκεια κάτω των 90 λεπτών, όπως το Red Eye, που πριν από 20 χρόνια, στις 19 Αυγούστου 2005, προέβλεψε τη ζήτηση της εποχής του streaming για αυτό που ο Pete Davidson αποκάλεσε χαρακτηριστικά «ταινίες-σφηνάκια».
Η υπόθεση και η ένταση του Red Eye
Με βάση τα σημερινά δεδομένα, το Red Eye θεωρείται ένα συμπαγές θρίλερ. Το μεγαλύτερο μέρος της δράσης εκτυλίσσεται σε αεροδρόμιο και αεροπλάνο, όπου η Lisa (Rachel McAdams) συνειδητοποιεί ότι ο Jackson (Cillian Murphy), ο γοητευτικός άντρας που γνώρισε στο ταξίδι της, δεν είναι απλώς μια τυχαία γνωριμία. Πρόκειται για έναν ελεύθερο επαγγελματία τρομοκράτη που χρειάζεται τη Lisa, διευθύντρια ξενοδοχείου, για να μεταφέρει τον στόχο του σε άλλο δωμάτιο, ώστε να γίνει πιο εύκολο να τον εξοντώσει μαζί με την οικογένειά του. Αν αρνηθεί, ο Jackson απειλεί να σκοτώσει τον πατέρα της.
Η διάρκεια και η σκηνοθετική προσέγγιση
Η ιστορία είναι απλή και ο Wes Craven την ολοκληρώνει σε 86 λεπτά, ήδη κάτω από τον μέσο όρο. Αν αφαιρέσουμε εννέα λεπτά τίτλων τέλους (χωρίς σκηνές μετά τους τίτλους, καθώς το 2005 ήταν άλλη εποχή), η καθαρή διάρκεια είναι μόλις 77 λεπτά. Στα 20 χρόνια που ακολούθησαν, ελάχιστες μεγάλες ταινίες για ενήλικο κοινό ήταν πιο σύντομες. (Ακόμα και παιδικές ταινίες όπως τα Smurfs ξεπερνούν τα 80 λεπτά πριν ξεκινήσουν οι τίτλοι τέλους.) Πώς το καταφέρνει ο Craven;
Η σημασία της σύντομης διάρκειας
Δεν υπάρχει απαραίτητα κάτι επαναστατικό σε αυτό. Ωστόσο, τα 77 λεπτά δεν είναι συνηθισμένη διάρκεια για θρίλερ από την εποχή του film noir, όταν πολλές αστυνομικές ταινίες και μυστήρια ολοκληρώνονταν σε λιγότερο από 90 λεπτά. Μια σύντομη διάρκεια μπορεί να προσδώσει σε ένα θρίλερ μια ονειρική αίσθηση και να επιτρέψει στο κοινό να παραβλέψει τυχόν απιθανότητες. Το Red Eye έχει αρκετές, όπως και πολλά θρίλερ των δεκαετιών του ’40 και του ’50, αλλά η ένταση της αφήγησης δεν αφήνει περιθώριο να ενοχλήσουν.
Η επίδραση του streaming στη διάρκεια
Η πιο πρόσφατη αλλαγή στη σημασία της διάρκειας μιας ταινίας προέρχεται από το streaming, όπου οι υπηρεσίες μετρούν την επιτυχία με βάση τα «λεπτά παρακολούθησης», αποθαρρύνοντας τους δημιουργούς να κόβουν τις ταινίες τους στο ελάχιστο. Αν μια ταινία πλησιάζει τις δύο ώρες, τόσα περισσότερα λεπτά μετριούνται για όσους τη βλέπουν μέχρι τέλους. Ακόμα και όσοι δεν ολοκληρώσουν την προβολή, τα 10 ή 15 λεπτά που είδαν προσμετρώνται στο σύνολο, οπότε όλοι βγαίνουν κερδισμένοι. Το Netflix’s Carry-On είναι ένα αρκετά δυνατό θρίλερ στο ύφος του Red Eye (με περιορισμένο σκηνικό σχετικό με αεροπορικό ταξίδι και πρωταγωνιστή που εκβιάζεται να βοηθήσει έναν ελεύθερο επαγγελματία τρομοκράτη) και διαρκεί σχεδόν δύο ώρες (λίγο λιγότερο χωρίς τους τίτλους τέλους).
Η διαχρονικότητα του Red Eye
Αυτό δεν σημαίνει ότι το Carry-On είναι κακό, αλλά κάνει το Red Eye ξεχωριστό. Προς το τέλος της καριέρας του, ο Craven δημιούργησε μια αξιοσημείωτη ταινία, ίσως την καλύτερή του μετά το Scream, που διαρκεί όσο ένα επεισόδιο τηλεοπτικής σειράς υψηλού κύρους. Είναι ακριβώς αυτό που αναζητούν κάποιοι θεατές που θέλουν να εκμεταλλευτούν την τεχνολογία του streaming: μια αυτόνομη ταινία που χωρά άνετα σε ένα γεμάτο βράδυ στο σπίτι. Οι σύντομες ταινίες δεν είναι απαραίτητα καλύτερες από τις μεγαλύτερες, αλλά το Red Eye, με τη συγγένειά του με τα θρίλερ του παρελθόντος και τη χρηστικότητά του στη σύγχρονη εποχή του streaming, το καθιστά ιδιαίτερα και απροσδόκητα διαχρονικό.
[ Πηγή: Polygon ]