Η πιο δυστυχισμένη εμπειρία παιχνιδιού
Πριν από δεκαπέντε χρόνια, το Kane & Lynch 2 κατέκτησε τον τίτλο του πιο αμείλικτα καταθλιπτικού παιχνιδιού όλων των εποχών. Παραμένει ακόμα στην κορυφή – και εξακολουθεί να είναι εξαιρετικό.
Ένα «γενέθλιο» χωρίς χαρά
Χρόνια πολλά στο Kane & Lynch 2 – αν και τίποτα σε αυτή τη δυάδα δεν είναι χαρούμενο.
Πρώτη εντύπωση και διαφορές
Αρχικά, το Kane & Lynch 2: Dog Days μπορεί να φαίνεται σαν ένα ακόμα τυπικό third-person shooter της εποχής του Xbox 360, μιας περιόδου γεμάτης με τέτοια παιχνίδια. Αυτή η περιγραφή ταιριάζει περισσότερο στον προκάτοχό του, που μάλλον είναι πιο γνωστός για τη συμμετοχή του σε ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα της βιομηχανίας των games. Όμως το sequel είναι κάτι παραπάνω – κάτι ξεχωριστό, μοναδικό και αξέχαστο.
Η διαχρονική αξία του Dog Days
Δεκαπέντε χρόνια μετά, το πιο αναγνωρίσιμο στοιχείο του Kane & Lynch 2 έχει αντέξει στο χρόνο. Επιστρέφοντας σε αυτό για την επέτειό του, γίνεται φανερό πως πρόκειται για ένα shooter μιας άλλης εποχής, με όλα τα τεχνικά του ελαττώματα – αλλά ταυτόχρονα είναι ένα παιχνίδι που τολμά να πει και να κάνει πράγματα που λίγοι έχουν επιχειρήσει από τότε.
Η αισθητική του Dog Days
Το μεγαλύτερο μέρος της εμπειρίας βασίζεται στην παρουσίαση του Dog Days. Η κάμερα δίνει την αίσθηση ότι κρατιέται από κάποιον θεατή που παλεύει με την αδρεναλίνη. Την εποχή που τα παιχνίδια προσπαθούσαν να μοιάσουν με ταινίες, οι αιματηρές περιπέτειες του Kane & Lynch δεν παρουσιάζονται με ηρωικό τρόπο.
Επεξεργασία εικόνας και εφέ
Ταυτόχρονα, η εικόνα μοιάζει επιμελημένη. Τα χρώματα ξεφεύγουν σαν να βλέπεις τη δράση σε παλιωμένη κασέτα VHS, ενώ τα εφέ επηρεάζονται από τις επιλογές του παίκτη. Αν κοιτάξεις απευθείας τα πιο έντονα φώτα νέον ή λαμπτήρες, η εικόνα θολώνει. Μια έκρηξη δεν μένει μόνο εντός του κόσμου του Kane & Lynch 2 – διαπερνά και τον φακό της κάμερας, παραμορφώνοντας το πλάνο.
Ήχος και ατμόσφαιρα
Ο ήχος διακόπτεται ή παραμορφώνεται στις πιο έντονες στιγμές. Η αστάθεια της κάμερας ενισχύει το χάος: τα όπλα συχνά φαίνονται ανακριβή, ωθώντας τον παίκτη να πυροβολεί αδιάκριτα. Όλα αυτά αφηγούνται μια ιστορία για τον κόσμο, τον Kane, τον Lynch και τη θέση τους σε αυτόν.
Βία και λογοκρισία
Η πιο ωμή βία καλύπτεται με pixel, σαν να προσπαθεί κάποιος λογοκριτής να προστατέψει τον παίκτη από το σοκ. Αν πυροβολήσεις κάποιον στο κεφάλι, αντί για ρεαλιστικό αίμα, το κεφάλι εξαφανίζεται πίσω από ένα πλέγμα ψηφιακής λογοκρισίας.
Η φαντασία κάνει τα πράγματα χειρότερα
Όπως συχνά συμβαίνει με τη λογοκρισία, η φαντασία του παίκτη γεμίζει τα κενά με ακόμα πιο σκληρές εικόνες απ’ ό,τι θα μπορούσαν να δημιουργήσουν οι δημιουργοί. Η ατμόσφαιρα θυμίζει ανατολικοευρωπαϊκή ταινία τρόμου που δεν θα έπαιρνε άδεια κυκλοφορίας στο Ηνωμένο Βασίλειο. Νιώθεις σαν να παρακολουθείς κάτι στο LiveLeak.
Διχασμένες αντιδράσεις το 2010
Το 2010, το Kane & Lynch 2 ήταν ένα από εκείνα τα παιχνίδια που δίχασαν το κοινό. Κάποιοι κατάλαβαν και εκτίμησαν τι προσπαθούσε να πετύχει, άλλοι απλώς αηδίασαν. Οι βαθμολογίες κριτικών το αποδεικνύουν: το συγκεκριμένο site έδωσε στο Dog Days 4/10 και το συνέκρινε αρνητικά με το Army of Two: The 40th Day. Όμως σήμερα, το Army of Two έχει ξεχαστεί, ενώ κάποιοι εξακολουθούν να μιλούν με πάθος για το Kane & Lynch 2. Έτσι, τα χρόνια το ανέδειξαν σε cult classic.
Αντανάκλαση της εποχής του
Αυτό που εκτιμώ σήμερα είναι πως το παιχνίδι καταφέρνει να είναι ταυτόχρονα μοναδικό και αντιπροσωπευτικό της εποχής του – κάτι δύσκολο. Η βία είναι βασικό στοιχείο. Δεν μπορείς να δεις το cover-based combat του Kane & Lynch 2 χωρίς να σκεφτείς το Gears of War. Το σκηνικό θυμίζει τα αιματηρά ξεκαθαρίσματα λογαριασμών του Stranglehold στο Χονγκ Κονγκ. Όμως, ενώ αυτά τα παιχνίδια εστιάζουν στο να νιώθεις «φοβερός», το Kane & Lynch 2 σε κάνει να νιώθεις βρώμικος.
Η κάμερα ως τρίτος παρατηρητής
Αυτό οφείλεται κυρίως στην αισθητική και την επιλογή της κάμερας. Θυμάμαι να σκέφτομαι πως ήταν ίσως το πρώτο «αληθινό» third-person shooter, με την κάμερα να δίνει την αίσθηση ότι κάποιος τρίτος παρακολουθεί τους αντιήρωες, τρέμοντας και φοβισμένος, καθώς γεμίζουν τους δρόμους της Σαγκάης με αίμα.
Εμπειρία που σε τραβάει μέσα
Αυτή η προσέγγιση, μαζί με το στυλ «βρώμικης» βιντεοκασέτας, σε φέρνει πιο κοντά σε ό,τι συμβαίνει στην οθόνη. Η βία είναι δυσάρεστη, ακόμα κι αν η δράση είναι έντονη. Η ιστορία είναι ακόμα χειρότερη: ένας κύκλος οδύνης που χειροτερεύει όσο προχωράς. Κάθε κεφάλαιο είναι ένα ακόμα χτύπημα. Η διάρκεια των τεσσάρων ωρών μοιάζει ιδανική – παραπάνω θα ήταν υπερβολή. Είναι σαν να βλέπεις δύο ταινίες μέσα σε ένα βράδυ γεμάτο ένταση.
Διαφορά από άλλα παιχνίδια της εποχής
Αυτό το ξεχώριζε από άλλα παιχνίδια της εποχής – το Army of Two: The 40th Day, για παράδειγμα, διαρκεί διπλάσιο χρόνο. Το Kane & Lynch 2 όμως δεν φαίνεται ελλιπές – είναι όσο πρέπει για την ιστορία που θέλει να πει, και δεν θυμάμαι να υπήρχε τότε η γκρίνια που βλέπουμε σήμερα για μικρότερης διάρκειας παιχνίδια όπως το Mafia: The Old Country.
Σχόλιο για τα βίαια παιχνίδια
Αυτή η διαφορά εντάσσεται σε ένα ευρύτερο θέμα: το Dog Days έχει κάτι να πει για τα παιχνίδια της εποχής του. Η εποχή του Xbox 360 και του PS3 ήταν γεμάτη βίαια shooters που δοκίμαζαν όρια. Αυτό το παιχνίδι είναι ίσως το πιο βίαιο και δυσάρεστο απ’ όλα. Όμως δεν το καμαρώνει – οι πρωταγωνιστές δεν είναι ήρωες. Είναι απεχθείς. Έτσι, το παιχνίδι θέτει ένα ερώτημα για τη φύση των «ενήλικων» παιχνιδιών.
Ειλικρίνεια στη βία
Ναι, ο Kane και ο Lynch είναι μαζικοί δολοφόνοι – αλλά το παιχνίδι το παραδέχεται χωρίς κυνισμό. Έχουν παρόμοιο αριθμό θυμάτων με τους Drake, Yuen, Rios, Salem, Fenix και άλλους – αλλά δεν είναι ήρωες. Είναι πραγματικά άθλιοι τύποι. Για αυτό, βάζω το Kane & Lynch 2 δίπλα στο Spec Ops: The Line ως ένα shooter της εποχής που είχε κάτι ουσιαστικό να πει για τη βία στα games, χωρίς ειρωνεία ή «cool» ατάκες.
Η επιλογή της αμείλικτης μιζέριας
Το να δημιουργήσεις κάτι τόσο σκληρό και μίζερο είναι επιλογή – και αυτό δείχνει τη δύναμη της IO Interactive ως δημιουργού, τότε και τώρα. Ο Agent 47 είναι ένας πιο «θετικός» αντιήρωας, που εξοντώνει επικίνδυνους πλούσιους και στρατηγούς, ζώντας σε έναν φανταστικό κόσμο που θυμίζει James Bond – κάτι που κάνει την IO ιδανική για το επόμενο 007 παιχνίδι. Ο Kane και ο Lynch όμως είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.
Το τέλος της εμπειρίας
Όταν τελειώσεις το Dog Days, δεν νιώθεις ικανοποίηση όπως σε άλλα παιχνίδια. Αντίθετα, νιώθεις ανακούφιση που τελείωσε η παρέλαση της μιζέριας. Τουλάχιστον απαλλάσσεσαι από αυτούς τους χαρακτήρες – αν και εκείνοι δεν απαλλάσσονται από τη δυστυχία τους. Παράλληλα, όπως σε κάποιες από τις καλύτερες ταινίες τρόμου, η εμπειρία παραμένει «διασκεδαστική» – αλλά με έναν τρόπο που σου αφήνει μια αίσθηση ανακατωσούρας.
Μοναδικότητα και διαχρονικότητα
Είναι μια εντελώς ξεχωριστή εμπειρία. Σκληρή, σκοτεινή και παράξενα εθιστική. Το γεγονός ότι παραμένει τόσο ιδιαίτερη δεκαπέντε χρόνια μετά την κυκλοφορία της, χωρίς να έχει υπάρξει άλλο παρόμοιο μεγάλο παιχνίδι, δείχνει γιατί είναι τόσο ξεχωριστή. Χρόνια πολλά στο Kane & Lynch 2 – αν και τίποτα σε αυτή τη δυάδα δεν είναι χαρούμενο. Να έχετε ένα δυστυχισμένο γενέθλιο, παιδιά.
[ Πηγή: Eurogamer ]