Η αρχή της ιστορίας του Scarlet Morning
Το 2020, ο ND Stevenson, δημιουργός του Nimona και του She-Ra and the Princesses of Power, δημοσίευσε ένα αυτοβιογραφικό κόμικ για μια ιστορία που ξεκίνησε να γράφει ως έφηβος. Η ιστορία ακολουθεί δύο ορφανά, τη Viola και τον Wilmur, που καταλήγουν σε ένα πειρατικό πλοίο και μπλέκονται σε ένα μυστήριο δεκαετιών με φόντο δολοφονίες, προδοσίες και λανθασμένες ταυτότητες. Η αφήγηση πήρε διάφορες μορφές, συμπεριλαμβανομένης μιας διαδραστικής εκδοχής όπου ο Stevenson ανέθετε ρόλους στους φίλους του. Μέχρι τα 17 του, είχε ολοκληρώσει ένα βιβλίο 600 σελίδων.
Η εξέλιξη του Scarlet Morning
Καθώς ο κόσμος της ιστορίας διευρύνεται και οι Viola και Wilmur αρχίζουν να διακρίνουν τη διαφορά ανάμεσα στην πραγματική ιστορία και τα αφηγήματα που τους έχουν πει, το Scarlet Morning αποκτά όλο και πιο ιδιαίτερο χαρακτήρα, με μοναδικές σκηνές και ανατροπές που φέρουν τη σφραγίδα του Stevenson. Το Polygon συνομίλησε με τον συγγραφέα για την εξέλιξη του βιβλίου, το ενδεχόμενο μεταφοράς του σε σειρά και το σχεδιαζόμενο σίκουελ, Evening Gray.
Από παιδικό σχέδιο σε ώριμο έργο
Polygon: Πόσο έχει αλλάξει το βιβλίο από την εκδοχή που ολοκλήρωσες στα 17 σου;
Προσπάθησα να είμαι ανοιχτός στη νέα κατεύθυνση που ήθελα να δώσω στην ιστορία. Δεν είναι μόνο ότι μεγάλωσα, αλλά και ότι ο κόσμος έχει αλλάξει σημαντικά. Έπρεπε να αναρωτηθώ τι θέλω να πω τώρα και τι ελπίζω να πάρουν οι αναγνώστες. Έτσι, το αποτέλεσμα μοιάζει με συνδυασμό διασκευής και συνεργασίας με τον εφηβικό μου εαυτό.
Ο αρχικός κόσμος ήταν πιο τυπικός Age of Sail. Υπήρχε λίγη μαγεία και παρόμοια αφηγηματικά στοιχεία, αλλά η ιδέα της θάλασσας που μετατρέπεται σε αλάτι και η σταδιακή εξαφάνιση της Dickerson’s Sea αναπτύχθηκαν πολύ περισσότερο στη νέα εκδοχή. Πολλά στοιχεία της παλιάς ιστορίας ήταν απλώς αφετηρίες.
Συναισθηματικό βάθος και χαρακτήρες
Υπάρχει μια συναισθηματική ωριμότητα στις σχέσεις του βιβλίου, που θυμίζει She-Ra και Nimona, και αποτελεί χαρακτηριστικό της δουλειάς σου. Υπήρχε κάτι τέτοιο και στην παιδική εκδοχή;
Η σχέση που με ενδιέφερε περισσότερο ήταν αυτή της Viola με τη Chase. Υπάρχουν και άλλες που θίγονται εδώ και θα αναπτυχθούν περισσότερο στο επόμενο βιβλίο. Είναι ενδιαφέρον να διαβάζεις κάτι που έγραψες πριν αποκτήσεις πλήρη αυτογνωσία και να αναρωτιέσαι τι προσπαθούσες να εκφράσεις τότε και πώς σε επηρέασε στη συνέχεια.
Ταυτίζεσαι με κάποιον χαρακτήρα;
Συχνά σε ιστορίες που γράφονται σε μικρή ηλικία υπάρχει ένας χαρακτήρας-αντανάκλαση του συγγραφέα, αλλά εδώ όλοι οι χαρακτήρες είναι ξεχωριστοί. Υπάρχει κάποιος με τον οποίο ταυτίζεσαι τώρα ή τότε;
Η Chase υπήρχε καιρό στη φαντασία μου, αλλά δεν ήταν ποτέ αυτοβιογραφική. Ήταν μυθική φιγούρα, όπως τη βλέπει και η Viola. Εστίαζα στους ενήλικες γύρω μου και στις πράξεις τους, έχοντας ίσως εξιδανικευμένες ιδέες για την ενηλικίωση, που πέρασαν στον χαρακτήρα της. Πάντα όμως παρέμενε μυστηριώδης, και αυτό μου άρεσε.
Επόμενα βήματα: Σίκουελ και πιθανή σειρά
Αναφέρθηκες στο επόμενο βιβλίο — ποιο είναι το πλάνο για τη σειρά;
Με την εμπειρία σου ως showrunner, σκέφτεσαι μεταφορά σε σειρά;
Έχουν γίνει σχετικές συζητήσεις και είμαι ανοιχτός σε αυτό. Προσπαθώ όμως να μην το σκέφτομαι πολύ πριν ολοκληρωθεί η ιστορία στη μορφή που έχει τώρα. Αν γίνει διασκευή, θα είναι με τη ματιά κάποιου άλλου. Επειδή το έργο αυτό είναι τόσο προσωπικό και το κουβαλώ χρόνια, θα δυσκολευόμουν να το προσαρμόσω ο ίδιος όπως θα έπρεπε.
Η διαδραστική αφήγηση με φίλους
Πώς ήταν όταν έβαζες τους φίλους σου να παίξουν τους χαρακτήρες σου; Μοιάζει με Dungeon Master σε RPG, χωρίς να το συνειδητοποιείς.
Το παιχνίδι εξελίχθηκε σε μια σειριακή ιστορία. Καθώς έγραφα το πρώτο προσχέδιο, έστελνα κεφάλαια σε φίλους μου, μερικοί από τους οποίους ήταν στη Σιγκαπούρη, ακολουθώντας την ιστορία από μακριά. Ήταν μια συλλογική εμπειρία — το έκανα για να διασκεδάσω τους φίλους μου. Ένιωθα ότι ο κόσμος αυτός υπήρχε πραγματικά, με άλλους να συμμετέχουν, παρόλο που εγώ καθόριζα την πορεία. Επιστρέφοντας ως ενήλικας, ήθελα να προσκαλέσω ακόμα περισσότερους σε αυτόν τον κόσμο, σαν αρχαιολόγος που ξεσκονίζει το παρελθόν για να δει τι έχει απομείνει.
Απόσπασμα από το Scarlet Morning
Τα Bleachfields ήταν ένας παράξενος τόπος, όπου πάντα συνέβαιναν περίεργα πράγματα — είτε ήταν μπλε φλόγες που τρεμόπαιζαν στα κατάρτια σε υγρά, ανατριχιαστικά βράδια, όταν ο ουρανός κρεμόταν τόσο χαμηλά που νόμιζες πως τον φορούσες για καπέλο, είτε εβδομάδες ολόκληρες που ο ήλιος δεν έδυε ποτέ, είτε το πλήρωμα που ξυπνούσε και έβρισκε ότι όλα τα δεξιά τους παπούτσια είχαν μετατραπεί μυστηριωδώς σε αριστερά. Μια φορά, σηκώθηκε η Viola μέσα στη νύχτα για να πάει στην τουαλέτα και είδε ένα τεράστιο λευκό πουλί να την παρακολουθεί από ένα παγόβουνο, με κάτι που έμοιαζε ανατριχιαστικά με ανθρώπινο σκελετό μπλεγμένο γύρω από τον λαιμό του, αν και η Clem το απέρριψε ως ανοησία.
«Όχι, κορίτσι», είπε σοβαρά. «Αν ήταν ένα από αυτά, θα ήμασταν όλοι νεκροί τώρα».
Λίγο αργότερα συνέβη κάτι ακόμη πιο παράξενο.
Είχαν αφήσει πίσω το διαμαντένιο κομμάτι για πιο ελεύθερα νερά, αν και η υφή τους έμοιαζε περισσότερο με πήγμα μπέικον παρά με νερό, ρουφώντας τα πλευρά του Calamary Rose καθώς προχωρούσε βασανιστικά αργά. Παρ’ όλα αυτά, το πλήρωμα ήταν ενθουσιασμένο για τον επόμενο προορισμό: ένα φυλάκιο που λεγόταν Old Bottle, το πρώτο πραγματικό νησί που έβλεπαν εδώ και εβδομάδες.
Έπλεαν με τις ώρες ψάχνοντας το Old Bottle, οι ναύτες μύριζαν τον αέρα ελπίζοντας να βρουν άρωμα από παστό κρέας, αλλά μάταια. Κάθε βράχος που ξεπρόβαλε από την ομίχλη αποδεικνυόταν απλώς άλλο ένα παγόβουνο από αλάτι. Όσο περνούσε η ώρα, το πλήρωμα γινόταν όλο και πιο ανήσυχο, με νευρικές μουρμούρες να διατρέχουν το κατάστρωμα, και όσοι είχαν όπλα τα κρατούσαν σφιχτά. Ακόμα και ο Wilmur, που συνήθως ήταν ξέγνοιαστος, είχε γίνει νευρικός και έσπαγε ακίδες από το κιγκλίδωμα, πετώντας τες στη θάλασσα. «Πρέπει να είναι εδώ», μουρμούρισε ο Jacoby, περνώντας ανήσυχα τον αντίχειρά του πάνω από το τυχερό τατουάζ στο μπράτσο του ξανά και ξανά. «Δέσαμε εδώ πριν τρεις εβδομάδες. Πρέπει να είναι ακριβώς εδώ».
«Το βλέπω!» φώναξε ο Young Teazer, η φωνή του πνιγμένη στη σιγή. «Old Bottle, μπροστά!»
«Φτάνει, Teazer», είπε η Clem κουρασμένα. «Δεν έχουμε διάθεση για τα αστεία σου».
«Δεν είναι αστείο», απάντησε ο Young Teazer. «Δεν το βλέπετε; Κοιτάξτε — είναι ακριβώς εκεί, μπροστά στα μάτια σας». Έδειξε με σιγουριά το απόλυτο κενό.
Κανείς δεν μίλησε. Η σιγή ήταν τόσο βαριά που η Viola ένιωσε ότι θα έκανε εμετό.
«Είναι εκεί, είναι εκεί!» ούρλιαζε τώρα ο Young Teazer. «Βλέπω τα φανάρια στην προβλήτα, και τα κατάρτια να ξεπροβάλλουν σαν χειμωνιάτικα δέντρα στην ομίχλη. Fomka! Το βλέπεις, έτσι δεν είναι; Allis, πες μου ότι το βλέπεις!»
«Γύρνα το πλοίο», είπε η Chase στην Clem. «Άφησε αυτό το καταραμένο μέρος πίσω μας, και γρήγορα».
«Ηρέμησε, Teazer», είπε η Chase. «Είσαι καλά». Η φωνή της ήταν ψύχραιμη, αλλά η Viola είδε το χέρι της να ακουμπάει το μαχαίρι της.
Ο Young Teazer έβγαλε μια φρικτή κραυγή που δεν έσπασε τη σιγή, αλλά την έκανε ακόμα πιο έντονη. Το πρόσωπό του είχε κοκκινίσει, τα μάτια του πετάγονταν σαν να επρόκειτο να σκάσουν. «Πάω στο Old Bottle!» ούρλιαξε. «Πάω στο Old Bottle, και δεν μπορείτε να με σταματήσετε!»
Σε μια στιγμή, πριν προλάβουν να αντιδράσουν οι άλλοι, ο Young Teazer όρμησε μπροστά και έπεσε από την πλώρη — και χάθηκε.
Έστειλαν τις βάρκες να τον ψάξουν, αλλά δεν βρήκαν ούτε το καπέλο του. Η θάλασσα ήταν νεκρικά ήρεμη και η σιγή τόσο βαριά που ο αέρας έμοιαζε πηχτός, δυσκολεύοντας την αναπνοή. Τελικά, η Chase διέκοψε την αναζήτηση.
Ακόμα και οι πιο σκληροτράχηλοι ναύτες ένιωσαν ανακούφιση. Μόνο όταν το τρομακτικό εκείνο μέρος χάθηκε στην ομίχλη πίσω τους, άρχισαν να αναπνέουν ξανά κανονικά.
Αργότερα, μερικοί από το πλήρωμα μαζεύτηκαν γύρω από το καπέστανι, κοιτώντας ανέκφραστοι τις κούπες με το ζεστό flip που η Clem είχε βάλει τον Laddie να μοιράσει.
«Πώς τον έλεγαν;» ρώτησε σιγανά ο Fives. «Θυμάται κανείς;»
«Τι λες τώρα;» αγρίεψε ο Jacoby. «Φυσικά και ξέρω το όνομά του. Ήταν—» Σταμάτησε, τα χείλη του σχημάτιζαν άηχες συλλαβές μέχρι που τα παράτησε.
Όποιος κι αν ήταν ο χαμένος ναύτης, είχε χαθεί με κάθε τρόπο.
[ Πηγή: Polygon ]