Νέα σειρά και η σημασία της
Το The Paper, το νέο spin-off του The Office που προβάλλεται τώρα στο Peacock, πιθανότατα θα φανεί αρκετά αστείο στον μέσο θεατή. Για έναν δημοσιογράφο που έχει βιώσει όσα έχει περάσει το επάγγελμα τα τελευταία είκοσι χρόνια, η συγκεκριμένη mockumentary για τον χώρο εργασίας λειτουργεί ως κάθαρση, αποτυπώνοντας με χιούμορ όλη την τρέλα που δύσκολα εξηγείται σε φίλους και συγγενείς εκτός του χώρου. Η δεκαετής σεζόν του The Paper παρουσιάζει τις δυσκολίες και τις προκλήσεις της δημοσιογραφίας το 2025, είτε σε τοπικό επίπεδο, όπως οι εθελοντές ρεπόρτερ της φανταστικής Toledo Truth Teller, είτε σε μεγαλύτερη κλίμακα, και το κάνει με εντυπωσιακή φροντίδα, κατανόηση και υπεράσπιση της σημαντικής δουλειάς που προσπαθούν να κάνουν οι άνθρωποι κάτω από αδύνατες συνθήκες που τους υπονομεύουν διαρκώς.
Αρχικές αμφιβολίες και ευχάριστη έκπληξη
Ομολογώ πως ήμουν αρκετά δύσπιστος πριν δω το The Paper, όχι επειδή δεν μου άρεσε το The Office ή επειδή αμφέβαλλα για το πώς θα διαχειριζόταν το τόσο οικείο θέμα, αλλά επειδή τα πρώτα trailer δεν με έπεισαν καθόλου. Δεν είχαν αστεία και βασίζονταν κυρίως στη νοσταλγία για την αρχική σειρά. Παρ’ όλα αυτά, το γεγονός ότι το The Paper αποδείχθηκε εξαιρετικό ήταν μια ευχάριστη έκπληξη.
Η υπόθεση και οι νέοι χαρακτήρες
Το The Paper διαδραματίζεται λίγα χρόνια μετά το τέλος του The Office. Η Dunder Mifflin, η εταιρεία χαρτικών που παρακολουθούσε η αρχική σειρά, έχει κλείσει, και οι δημιουργοί του ντοκιμαντέρ αναζητούν νέο θέμα. Καταλήγουν στα γραφεία της Toledo Truth Teller, μιας τοπικής εφημερίδας που έχει απομείνει χωρίς χρηματοδότηση και στηρίζεται κυρίως σε ειδήσεις του AP, ανούσιες λίστες και clickbait. Ο νέος αρχισυντάκτης Ned Sampson (Domhnall Gleeson) αφήνει τη βολική του δουλειά στις πωλήσεις για να αναβιώσει την εφημερίδα, μόνο που έρχεται αντιμέτωπος με όλα τα εμπόδια που συναντά ο σύγχρονος δημοσιογράφος.
Προβλήματα και προκλήσεις της εφημερίδας
Η Truth Teller έχει χάσει σχεδόν όλη τη συσσωρευμένη γνώση της, δεν έχει ουσιαστική χρηματοδότηση για να ανακάμψει και ανήκει σε μια μεγάλη εταιρεία που δεν σχετίζεται με τη δημοσιογραφία. Μάλιστα, οι ιδιοκτήτες της κινδυνεύουν αν η εφημερίδα ερευνήσει τις δικές τους επιχειρηματικές πρακτικές. Παρ’ όλα αυτά, ο Sampson επιμένει να προσπαθεί, στηριζόμενος σε μια μικρή ομάδα άπειρων, εθελοντών ρεπόρτερ. Αυτό θυμίζει έντονα την κατάσταση που επικρατεί σήμερα σε πολλά μέσα ενημέρωσης, μικρά και μεγάλα.
Προσωπική εμπειρία και ρεαλιστική απεικόνιση
Έχοντας εργαστεί στη δημοσιογραφία τόσο σε τοπικό επίπεδο σε εφημερίδα της Georgia όσο και σε μεγάλα sites όπως το Kotaku, παρακολουθώντας το The Paper ένιωσα ότι ξαναζούσα δέκα ζωές μέσα σε δέκα επεισόδια. Η σειρά συνοψίζει με ακρίβεια όλα τα εμπόδια που αντιμετωπίζει η καλή δημοσιογραφία το 2025, με τρόπο που θα ήταν τρομακτικός αν δεν παρουσιαζόταν με το ξερό χιούμορ που χαρακτηρίζει το The Office. Ο Ned και η ομάδα του παλεύουν με έλλειψη πόρων, εταιρικές παρεμβάσεις και την ανάγκη να παράγουν ανούσιο περιεχόμενο για να επιβιώσουν. Η προσπάθεια να κάνουν ρεπορτάζ που να βοηθά το κοινό και να τηρεί βασικές ηθικές αρχές είναι διαρκής μάχη όταν όλα είναι εναντίον τους. Σχεδόν κάθε επεισόδιο αγγίζει πραγματικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι δημοσιογράφοι σήμερα, και με εντυπωσίασε το πόσο αληθινό φάνηκε, ακόμα και στις πιο υπερβολικές στιγμές του.
Σύγκριση με το The Office
Το The Office ξεχώριζε όταν μετέτρεπε τη βαρετή καθημερινότητα του γραφείου σε ακραία κωμικά και άβολα περιστατικά, εστιάζοντας σε μια ομάδα πωλήσεων που πουλούσε κάτι τόσο αδιάφορο όσο το χαρτί, προσδίδοντας έτσι καθολικότητα. Η σειρά δεν αφορούσε τόσο τη φύση της δουλειάς όσο την κοινή εμπειρία του να προσπαθείς να βγάλεις νόημα από κάτι βαρετό με ανθρώπους που υπό άλλες συνθήκες δεν θα έκανες παρέα. Το The Paper, αντίθετα, είναι τόσο συγκεκριμένο και ρεαλιστικό που ίσως λειτουργεί και ως εκπαιδευτικό εργαλείο για το ευρύ κοινό σχετικά με τη σημερινή κατάσταση της δημοσιογραφίας.
Παράδειγμα επεισοδίου και διαφορές χαρακτήρων
Για παράδειγμα, υπάρχει ένα επεισόδιο όπου η Esmeralda, η προηγούμενη προσωρινή αρχισυντάκτρια, προσπαθεί να πείσει την ομάδα να γράψει advertorials για προϊόντα lifestyle που θέλει, αλλά ο Ned παρεμβαίνει και προτείνει να τα αξιολογήσουν αντί να τα προωθήσουν άκριτα. Τελικά, αποδεικνύεται ότι τα προϊόντα έχουν σοβαρές παρενέργειες, με αποτέλεσμα το προσωπικό να αρρωσταίνει ή να τραυματίζεται, και ο Ned, σε μια σύγκρουση αρχών και πίεσης προθεσμιών, προσπαθεί να τα δοκιμάσει όλα μαζί, με τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Αντί να αντιγράψει τον Michael Scott του Steve Carell, το The Paper βρίσκει τον δικό του δρόμο προς την κωμωδία, με τρόπο που ταιριάζει στο νέο του περιβάλλον. Η σειρά είναι συγκρατημένη στη σύνδεσή της με το The Office, αποφεύγοντας να βασιστεί υπερβολικά σε αυτήν για να προσελκύσει το κοινό.
Η σύνδεση με το The Office και ο ρόλος του Oscar
Η πιο ισχυρή σύνδεση του The Paper με το The Office είναι ο Oscar (Oscar Nunez), ο μοναδικός βασικός χαρακτήρας που επιστρέφει, ο οποίος έχει τη δική του ιστορία, αλλά συχνά μοιάζει να υπάρχει κυρίως για να υπενθυμίζει ότι η σειρά είναι spin-off. Ο Nunez έχει σκηνές που θυμίζουν έντονα τον Michael Scott, ενώ κάποιες αναφορές λειτουργούν καλά, όπως το ότι δεν θέλει να τον κινηματογραφούν ξανά, αλλά όταν αρχίζει να αναπαράγει ατάκες από το The Office, χάνεται η μαγεία. Όλοι είμαστε προϊόντα των δουλειών και των συναδέλφων μας, αλλά υπήρξαν στιγμές που σκέφτηκα ότι ίσως η σειρά προσπαθεί να δημιουργήσει ένα κοινό σύμπαν mockumentary για το Peacock, όπως ακριβώς το ανούσιο περιεχόμενο που προσπαθεί να αποφύγει ο Ned και η ομάδα του. Ίσως είμαι κυνικός, αλλά το The Paper στέκεται τόσο καλά μόνο του που δεν χρειάζεται τη σύνδεση με το The Office για να σταθεί.
Η διαχρονικότητα του φορμάτ
Κατανοώ γιατί το Peacock θέλει να επιστρέψει στο The Office. Η μορφή του ντοκιμαντέρ για τον χώρο εργασίας παραμένει ευρηματική, και όταν έβλεπα την αρχική σειρά, με εντυπωσίαζε πώς παρουσίαζε σκηνές που, για τους χαρακτήρες, δεν έπρεπε να καταγραφούν στην κάμερα. Μερικές από τις πιο εμβληματικές σκηνές της αρχικής σειράς γυρίστηκαν από απόσταση, με ηθοποιούς χωρίς μικρόφωνα να μιμούνται σκηνές που ο θεατής υποτίθεται δεν έπρεπε να δει, ή μέσα από μισάνοιχτες πόρτες, σαν το συνεργείο να είναι αδιάκριτο για χάρη της πλοκής.
Όταν το The Office έσπασε αυτό το μοτίβο και ένα μέλος του συνεργείου παρενέβη στη δράση μετά από εννέα σεζόν, υπήρξαν αντιδράσεις από τους παλιούς θαυμαστές.
Το The Paper παίζει πιο ανοιχτά με το σπάσιμο του τέταρτου τοίχου, οπότε ίσως αυτό προετοιμάζει καλύτερα το κοινό, αλλά ακόμα και μετά από δώδεκα χρόνια, το φορμάτ λειτουργεί και το The Paper το αξιοποιεί χωρίς να αντιγράφει ακριβώς τα ίδια κόλπα.
Τελικές σκέψεις και η ανθρώπινη πλευρά
Χαίρομαι που έδωσα μια ευκαιρία στο The Paper, παρότι η πρώτη εντύπωση δεν ήταν θετική. Μια κωμωδία για μια αδέξια εφημερίδα θα μπορούσε να γεμίσει με αδιάφορα ή ανεύθυνα αστεία για ένα επάγγελμα που συχνά παρεξηγείται, είτε από άγνοια είτε λόγω της ταχύτατης διάδοσης παραπληροφόρησης στο διαδίκτυο. Αντίθετα, η σειρά δείχνει εντυπωσιακή ενσυναίσθηση για τις δυσκολίες του σύγχρονου ρεπόρτερ:
- Εταιρικοί ιδιοκτήτες που δεν γνωρίζουν τη δουλειά παρεμβαίνουν συνεχώς
- Σχόλια και κριτική από το κοινό
- Συχνά η ανταμοιβή ή η αναγνώριση είναι ελάχιστη
Έχω να μπω σε τοπική εφημερίδα έξι χρόνια, αλλά εντυπωσιάστηκα από το πόσο καθαρά το The Paper κατανοεί ότι τα μεγαλύτερα εμπόδια των μεγάλων μέσων είναι τα ίδια που αντιμετωπίζουν οι δημοσιογράφοι σε μικρές πόλεις που ίσως δεν γνωρίζεις, αλλά που οι κάτοικοί τους συνεχίζουν να διαβάζουν την έντυπη έκδοση των τοπικών ειδήσεων. Όλο το τολμηρό χιούμορ, η ευρηματική κινηματογράφηση και οι αμήχανες κωμικές σκηνές που αγαπήσαμε από τον προκάτοχό του, συνδυάζονται σε μια mockumentary που, τελικά, δίνει ανθρώπινη διάσταση στους ανθρώπους πίσω από τα ρεπορτάζ και αναγνωρίζει ότι αποδίδουν καλύτερα όταν τους αφήνουν να κάνουν τη δουλειά τους χωρίς διαρκή παρεμβολή από τους ανώτερους.
[ Πηγή: Kotaku ]