Γιατί το Donkey Kong Bananza είναι τόσο ξεχωριστό

Όπως ίσως διαβάσατε και αλλού στο site, έχω πραγματικά μεγάλη αδυναμία στο Donkey Kong Bananza. Είναι μια εξαιρετικά ευρηματική και έξυπνη προσέγγιση στον χαρακτήρα του DK, που καταφέρνει να διευρύνει το υπάρχον σύμπαν του DK και ταυτόχρονα να δημιουργεί κάτι εντελώς καινούργιο για τη νεότερη γενιά – μια γενιά που τώρα θα γνωρίσει πραγματικά τον κόσμο του DK, ειδικά αφού όλα αυτά συμβαίνουν λίγο πριν την κυκλοφορία της νέας ταινίας. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό.

Παρόλα αυτά, έχω ένα παράπονο από τη Nintendo. Θα πω κάτι που μάλλον μόνο ένα μικρό μέρος των αναγνωστών θα καταλάβει: δεν είναι περίεργο πώς το να αποκτήσεις παιδί αλλάζει τον τρόπο που σκέφτεσαι;

Ξέρω, ξέρω. Κάποιοι ίσως ήδη σταμάτησαν να διαβάζουν. Αλλά όσοι μείνατε: υπόσχομαι ότι δεν θα αρχίσω να μιλάω για το πόσο υπέροχο είναι να έχεις παιδιά. Όμως, το να έχεις ένα μικρό gamer που τρέχει στο σπίτι με έκανε να δω το DK Bananza με άλλο μάτι.

Ο DK και η Pauline γνωρίζονται κάτω από περίεργες συνθήκες – και η φωνή της Pauline μαζί με το υπέροχο animation δίνουν ζωή στην ιστορία τους.

Για το παιδί μου, ο Mario είναι κυρίως ένας ήρωας ταινίας. Προέρχεται από τον ίδιο μυστηριώδη κόσμο με την Elsa, τη Mirabel και τους υπόλοιπους. Το ίδιο και ο Sonic – έχουμε δει μαζί το απρόσμενα αστείο Sonic Boom. Χάρη στη Mario Bros. Movie, λατρεύει «τον πίθηκο», και από τότε που της έδειξα το Nintendo Direct, έχει ενθουσιαστεί με το Bananza. «Α, έχει και φίλη πριγκίπισσα!» φώναξε όταν είδε την Pauline. Η καρδιά μου έλιωσε. Κατά τη διάρκεια που έπαιζα το DK Bananza, με παρακολουθούσε και δοκίμαζε να παίξει κι εκείνη – όσο μπορεί ένα τόσο μικρό παιδί να παίξει ένα αρκετά απαιτητικό παιχνίδι.

Το μεγαλύτερο μέρος του σχεδιασμού του Bananza μοιάζει να απευθύνεται ακριβώς σε παιδιά σαν εκείνη. Η νεαρή Pauline θα μπορούσε να είναι η ίδια. Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα – όσο έξυπνη και πνευματώδης κι αν είναι για την ηλικία της (κανένας άλλος γονιός δεν το λέει αυτό, σωστά;), δεν ξέρει ακόμα να διαβάζει. Και για πρώτη φορά σκέφτηκα: γιατί, Nintendo, δεν μιλάνε κανονικά αυτοί οι χαρακτήρες;

Λέω «κανονικά», γιατί ο κόσμος του παιχνιδιού είναι γεμάτος διαλόγους. Υπάρχει η κλασική διάκριση ανάμεσα σε κουτάκια κειμένου και σκηνοθετημένες σκηνές, αλλά στις δεύτερες οι κακοί μιλούν, οι σύμμαχοι ενθουσιάζονται, και όλα αυτά… σε υπότιτλους με ακαταλαβίστικες φωνές. Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι είναι ακαταλαβίστικα. Ξαναείδα σκηνές για να βρω κάποιο μοτίβο, μήπως η Nintendo έφτιαξε μια δική της διάλεκτο τύπου Klingon ή Al Bhed, αλλά δεν φαίνεται να ισχύει. Οι χαρακτήρες εκφράζονται, κινούν τα χείλη, κάνουν ωραίους ήχους… και οι παίκτες διαβάζουν τους υπότιτλους.

Ακόμα πιο περίεργο, ένας χαρακτήρας μιλάει άπταιστα αγγλικά: η Pauline. Έτσι καταλήγεις να βλέπεις την Pauline να απαντά σε ακαταλαβίστικες φωνές. Και αναρωτιέμαι: χρειάζεται όντως τέτοιο επίπεδο «βύθισης» στη γλώσσα;

Η ασυνήθιστη επικοινωνία των χαρακτήρων

Φυσικά, τίποτα από αυτά δεν είναι εντελώς καινούργιο. Ο Mario είναι πάντα σιωπηλός, αλλά ο Bowser έτσι είναι εδώ και χρόνια. Είμαι υπέρ των υποτίτλων – ως παιδί, το λεξιλόγιό μου μεγάλωσε χάρη στα RPG.

Όμως, το μυαλό μου έχει αλλάξει, και όταν κάθομαι να παίξω Bananza με ένα ενθουσιασμένο παιδί που λατρεύει Mario και DK, αλλά είναι πολύ μικρό για να διαβάζει γρήγορα τους υπότιτλους, σκέφτομαι: κρίμα που δυσκολεύεται να παρακολουθήσει την ιστορία επειδή όλες οι σκηνές απαιτούν ανάγνωση – και μάλιστα γρήγορη, αφού οι υπότιτλοι εξαφανίζονται αμέσως. Σίγουρα, όταν μεγαλώσει λίγο θα μπορεί να παίξει μόνη της και να καταλάβει την ιστορία. Αλλά στεναχωριέμαι που τώρα δεν μπορεί να το απολαύσει μαζί μου, εκτός αν της εξηγώ τι γίνεται.

Ειλικρινά, όλο αυτό μου φαίνεται λίγο ξεπερασμένο. Η ίδια η Nintendo έχει δημιουργήσει έναν κόσμο όπου τα παιδιά ξέρουν ότι ο DK γελάει σαν χαρούμενος τύπος και ο Bowser τραγουδάει σαν ροκ σταρ. Υπάρχει μια περίεργη ασυνέπεια ανάμεσα στα παιχνίδια και τις ταινίες της Nintendo – κάτι που δεν λειτουργεί καλά τώρα που η εταιρεία θέλει το κοινό της να συνδέεται πιο συχνά με τους χαρακτήρες της, αξιοποιώντας και άλλες εμπειρίες πέρα από το gaming.

Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και άλλη σειρά της Nintendo έχει αλλάξει έτσι. Ο Link μπορεί να παραμένει σιωπηλός, αλλά η Zelda, ο Ganondorf και οι υπόλοιποι μιλούν κανονικά στις πιο δραματικές σκηνές εδώ και δύο παιχνίδια.

Η αφήγηση στο Donkey Kong Bananza

Ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του Donkey Kong Bananza είναι η ιστορία του και η όμορφη σχέση που χτίζει ανάμεσα στον DK και την Pauline. Η κλασική, συχνά εκνευριστική σχέση πρωταγωνιστή/βοηθού (όπως Link και Navi, Mario και Cappy, Samus και Malkovich) μετατρέπεται εδώ σε μια δυναμική μυαλού/δύναμης, προστάτη/προστατευόμενου, σχεδόν σαν πατέρας/κόρη. Οι δυο τους υιοθετούν ο ένας τον άλλον. Καθώς προχωρά το παιχνίδι, καταλαβαίνεις ότι χρειάζονται ο ένας τον άλλον.

Υπάρχει μια σκηνή προς το τέλος του παιχνιδιού όπου η Pauline φωνάζει «D-K!!!» και, σε συνδυασμό με τη μουσική, πραγματικά με συγκίνησε όσο λίγες σχέσεις χαρακτήρων από τότε που είδα τη Navi να φεύγει από τον Link στο τέλος του Ocarina of Time. Προφανώς, η ιστορία και οι σχέσεις λειτουργούν έτσι κι αλλιώς. Δεν λέω το αντίθετο.

Σε αυτό βοηθά πολύ η φωνή της Pauline. Η σχέση τους δεν επηρεάζεται από τη σιωπή του DK. Είναι ένας σιωπηλός πρωταγωνιστής, όπως ο Link, που απλώς κάνει ήχους χωρίς υπότιτλους. Η γλώσσα του σώματός του αρκεί για να δείξει τη σχέση τους. Δεν ζητάω απαραίτητα να μιλήσει ο Donkey Kong. Αλλά αν θέλεις να έχεις κακούς που μονολογούν και γελούν σατανικά σε ένα σύγχρονο παιχνίδι όπου ήδη ένας χαρακτήρας μιλάει κανονικά, εκτός αν υπάρχει σοβαρός λόγος, θα έπρεπε και οι υπόλοιποι να μιλούν.

Γι’ αυτό απογοητεύομαι με το υπόλοιπο καστ. Όλοι έχουν φωνητικούς ηθοποιούς, αλλά απλώς εκφράζονται με υπότιτλους και ακαταλαβίστικες φωνές. Δημιουργικές, χαριτωμένες, εκφραστικές – κάθε γραμμή είναι διαφορετική, μοναδική ηχογράφηση. Αλλά παραμένει ακαταλαβίστικο. Ίσως έτσι η Nintendo γλίτωσε τη μετάφραση (πολλές γλώσσες έχουν δική τους Pauline, αλλά οι υπόλοιποι ήχοι είναι από το ιαπωνικό καστ) – αλλά πραγματικά, μοιάζει με χαμένη ευκαιρία.

Αυτό φαίνεται ακόμα περισσότερο τώρα που οι χαρακτήρες της Nintendo γίνονται σύμβολα πέρα από τα παιχνίδια. Αν ο στόχος είναι αυτές οι ιστορίες να αγγίζουν κάθε πτυχή της ζωής της επόμενης γενιάς, τότε ήρθε η ώρα να αρχίσουν να μιλούν κανονικά και στα παιχνίδια.

[ Πηγή: Eurogamer ]