Μεταφρασμένο και παραφρασμένο κείμενο για το Possessor(s)

Το side-scrolling metroidvania παιχνίδι Possessor(s) της Heart Machine θυμίζει το Hollow Knight με μια δόση από τα Creaks της Amanita Design. Οι περισσότεροι εχθροί σας είναι οικιακά αντικείμενα – αυτόματοι πωλητές, γλάστρες, εκτυπωτές γραφείου και άλλα αξεσουάρ που έχουν γίνει σκεύη για δαίμονες. Από αυτή την ιδέα προκύπτει μια τραγική νότα αρκετά ισχυρή για να καταπνίξει την οργή μου για έναν τίτλο παιχνιδιού που έχει παρενθέσεις. Οι δαίμονες δεν είναι από μόνοι τους βίαιοι – η κατοχή των άψυχων αντικειμένων τους τρελαίνει. “Η κατοχή κάτι κρύου και νεκρού είναι βασανιστήριο… γι’ αυτό επιτίθενται,” εξηγεί ο Rhem, ένας θανάσιμα τραυματισμένος δαίμονας που συναντάτε στην εισαγωγή.

Η εισβολή των δαιμόνων είναι περισσότερο μια εξέγερση, που προκλήθηκε από μια κακόβουλη εταιρεία, την Agradyne, η οποία έχει φυλακίσει τους δαίμονες σαν βακτήρια και διεξάγει φρικτές πειραματικές διαδικασίες. Τουλάχιστον, έτσι καταλαβαίνω μετά από 20 λεπτά με μια δοκιμαστική έκδοση σε ένα event της Devolver την περασμένη εβδομάδα. Αυτό με κάνει να νιώθω άσχημα για το να χτυπάω τους δαίμονες για πόντους ενίσχυσης. Και όμως. Να ένα τρέιλερ.

Εκτός από το να με κάνει να επανεξετάσω τις προκαταλήψεις μου κατά των δαιμόνων, το Possessor ξεχωρίζει για τον γοητευτικό σχεδιασμό χαρακτήρων anime. Είστε η Luca, μια έφηβη με κοντό ρύγχος και μήλα στα μάγουλα που χάνει τα πόδια της προσπαθώντας να ξεφύγει από την διαστατική επίθεση. Η Luca σώζεται από τον Rhem, έναν δαίμονα με μαύρα μαλλιά, ο οποίος χρειάζεται νέο σώμα μετά από ένα σοβαρό τραυματισμό. Με τον Rhem να την ακολουθεί ως ένας από τους τίτλους possessors, η Luca ξαναβρίσκει τα πόδια της και αποκτά μια σειρά από μαχαίρια, ένα combat grapple, ένα wall-kick, ένα double-jump και άλλα. Είναι προφανώς μια συμφωνία τύπου Faust, ίσως και μια καταδικασμένη ρομαντική ιστορία, αλλά ας μην μιλήσουμε για τις συνέπειες – υπάρχουν νέες ικανότητες να ξεκλειδώσετε και όπλα να βρείτε.

Το παιχνίδι διαδραματίζεται σε μια τεράστια, κατεστραμμένη, καραντινιασμένη πόλη με μια μορφή singularity να εκτυλίσσεται στο παρασκήνιο. Είναι μια επιβλητική έκταση από μαλακά νέον φώτα και γλαδιatorial σκιές, πολύ ενδιαφέρουσα για εξερεύνηση, αν και δεν με έχει εντυπωσιάσει ακόμα η μάχη.

Λειτουργεί ικανοποιητικά, αφού προσαρμοστείτε σε μερικές ελαφρώς απότομες κινήσεις, αλλά μέχρι στιγμής, παίζει τα κλασικά – αποφυγή, συνδυασμός, εκτόξευση. Μου αρέσει η απλότητα των εργαλείων: ένα από τα πρώτα δευτερεύοντα όπλα είναι ένα ποντίκι υπολογιστή που κουνάτε από το καλώδιο του. Βλέπετε, γι’ αυτό η νέα τεχνολογία υπολογιστών δεν είναι πάντα καλύτερη. Δεν μπορείτε να χειριστείτε δαίμονες με bluetooth σύνδεση, έτσι δεν είναι; Αργότερα αποκτάτε μια κιθάρα – η λέξη “shredding” έχει τουλάχιστον δύο σημασίες – και ένα χόκεϊ.

Διέκοψα την δοκιμή αφού μου ανατέθηκε ο υποστόχος να βρω τα μάτια κάποιου για να ξεγελάσω τους σαρωτές αμφιβληστροειδούς για μια πόρτα εργαστηρίου. Σταμάτησα κυρίως επειδή ήμουν σε ένα event και με πίεση χρόνου, αλλά είναι επίσης δίκαιο να πω ότι η ανάθεση ενός βασικού quest μείωσε τον ενθουσιασμό που είχε δημιουργηθεί από τον κόσμο και τους χαρακτήρες.

Ωστόσο, αυτό το παιχνίδι φαίνεται πιο πλούσιο από πολλά metroidvanias και πιο ευαίσθητο στη γραφή του, όπως θα περιμένατε από κάποιους από τους δημιουργούς του Hyper Light Drifter και, λιγότερο θετικά, του Hyper Light Breaker. Θα κλείσω με την σκέψη ότι οι κύριοι χαρακτήρες μου θυμίζουν λίγο τους πρωταγωνιστές από το anime βόλεϊ Haikyuu. Πιθανώς, μια μπάλα βόλεϊ θα ήταν μια λογική προσθήκη στο οπλοστάσιο της Luca. Περισσότερη δύναμη από ένα χόκεϊ, σίγουρα; Ούτως ή άλλως, μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα για τη δοκιμαστική έκδοση στο Steam.

[ Πηγή: RockPaperShotgun ]