Ημερολόγιο του Nic σε παιχνίδι στρατηγικής
Στον κόσμο αυτό υπάρχουν πολλά που, αν αφαιρεθεί έστω και ένα από τα στοιχεία τους, γίνονται απλώς μια αδύναμη ψευδαίσθηση. Χοιρινό χωρίς σάλτσα μήλου; Μια προσβολή για θεούς και ανθρώπους. Σπαθί χωρίς λαβή; Απλώς κομμένο σίδερο, χωρίς χρησιμότητα ή αξιοπρέπεια. Καθώς η ομάδα μας των οκτώ εισήλθε στο Heuwiller – ο Thillmann μπροστά όπως αρμόζει στην ηγεσία του, ο Slackbladder πίσω όπως αρμόζει στη μύτη μας – μια σκοτεινή σκιά έπεσε πάνω μας. Τι είναι ένα χωριό χωρίς μια ταβέρνα στον ορίζοντα; Ούτε καν ένα ταψί γεμάτο ζυμωμένο χυμό καρότου. Θα ήταν μια μακρά μέρα.
Οι φίλοι ήταν σε κακή διάθεση. Απογοήτευση παντού, αν και το γεγονός ότι δεν είχαμε πληρωθεί από την αναχώρησή μας από το Kobmanhaven για να προστατεύσουμε την καραβάνια δεν βοήθησε. Τουλάχιστον τώρα είχαμε χρήματα και μας έλειπε ο απατεώνας Rick Nipples. Ο επόμενος προορισμός ήταν το χωριό Tannenweiler προς τα δυτικά. Δεν ήταν κοντινός δρόμος, αλλά δεν θα ήμουν εγώ αυτός που θα έλεγε στην παρέα ότι δεν υπήρχε μπύρα πριν από την επόμενη δουλειά, οπότε ξεκινήσαμε.
Ούτε ταβέρνα στο Tannenweiler. Αυτό δεν θα μπορούσε να συνεχιστεί. Είχαμε μόλις αποφύγει μια αγέλη λύκων για να φτάσουμε εδώ. Βόρεια λοιπόν, για να δούμε αν θα είχαμε καλύτερη τύχη στο Jadeburg. Ο Dogpollock, ο ιστορικός, πρότεινε να μείνουμε νηφάλιοι για λίγο, να δούμε αν αυτό βοηθούσε με τους πονοκεφάλους, αν και όλοι υποψιαζόμασταν ότι αυτό ήταν απλώς πικρία για τα σταφύλια που ο Fritz είχε κάνει πάνω στο χαρτί του την προηγούμενη εβδομάδα. Ο Jason από το Stathingham απείλησε να βάλει το πέννα του Dogpollock στο αυτί του και να γράψει τη λέξη ‘twat’ στην τραχεία του, και δεν ακούσαμε τίποτα άλλο από αυτόν για το ταξίδι βόρεια.
Κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού βόρεια, συνειδητοποιήσαμε ότι σχεδόν είχαμε τελειώσει το φαγητό εκτός από μια αυτοσχέδια σούπα που η ομάδα είχε ονομάσει ‘broth’, και ο Jason πρότεινε να απελευθερώσουμε ευγενικά μια κοντινή φάρμα από τα βρώσιμα αγαθά της. Επειδή είχα μια κανονική προτίμηση για τα βρώσιμα αγαθά και υποψιαζόμουν ότι τα αγόρια μοιράζονταν την ίδια προτίμηση, έδωσα το πράσινο φως. Η οικογένεια που ζούσε εκεί δεν χρειάστηκε πολύ πειθώ, και φύγαμε με αρκετό καπνιστό χοιρινό, νιώθοντας σαν ήρωες από τραγούδι που δεν σκοτώσαμε κανέναν για να αποκτήσουμε ένα δεύτερο, πιθανώς μεγαλύτερο κομμάτι καπνιστού χοιρινού.
Σύντομα, σαν να είχε παρατηρήσει ένας ευεργετικός θεός τις στερήσεις μας και να είχε δει πόσο μας έλειπε κάτι για να πλύνουμε το χοιρινό που είχαμε απελευθερώσει από εκείνη τη φάρμα, το φως από την ταβέρνα του Jadeburg μας έλουσε με τη ζεστή του λάμψη μόλις μπήκαμε στην πόλη. Ξυπνήσαμε δύο μέρες αργότερα, ελαφρύτεροι τόσο σε χρήματα όσο και σε διάθεση, ορκιζόμενοι να κάνουμε μόνο καλό σε αυτόν τον κόσμο όσο ζούσαμε, και στη συνέχεια αρχίσαμε να ψάχνουμε για κρανία που χρειάζονταν σπάσιμο για χρήματα για ποτό.
Για αυτό, έπρεπε να ταξιδέψουμε πίσω στο χωριό Tannenweiler, όπου βρήκαμε άλλη μια καραβάνια που χρειαζόταν προστασία. Να καθόμαστε πάνω σε άλογα για μερικές μέρες σε αντάλλαγμα για χίλιες κορόνες φαινόταν η ιδανική δουλειά μετά από όλη αυτή την προσπάθεια με το χοιρινό, οπότε συμφωνήσαμε. Αν μας επιτίθονταν, θα παίρναμε άλλες 19 κορόνες για κάθε κεφάλι που φέρναμε. Κοιμόμενοι νωχελικά στις σέλες μας και ονειρευόμενοι τριπλούς ληστές, ξεκινήσαμε.
Ατυχία στο δρόμο
Δεν περάσαμε πολύ έξω από το Jadeburg όταν σταματήσαμε από μια αγχωμένη γυναίκα που ζητούσε βοήθεια για τον παππού της, ο οποίος είχε πέσει σε ένα πηγάδι. “Καλή τύχη με αυτό,” φώναξε ο Terry, και φύγαμε σε μια σκόνη, γελώντας και χτυπώντας τον στην πλάτη για την κορυφαία του κωμωδία.
Εκτός από αυτό, το ταξίδι ήταν ήσυχο, και σύντομα βρεθήκαμε στο Tanwir, θαυμάζοντας τις επιβλητικές του δομές και πλουσιότεροι κατά χίλιες κορόνες. Προμηθευτήκαμε ρύζι και αρνί, και στη συνέχεια αποφασίσαμε να καλωσορίσουμε μερικά νέα πρόσωπα στην ομάδα, εφόσον αυτά τα πρόσωπα κόστιζαν λιγότερο από εκατό κορόνες το καθένα. Δεν χρειαζόμαστε κανέναν να μας ξεπερνάει. Ο Glass Toe Jim Joe Jackon ήταν πρώην υπηρέτης, μέχρι που οι αφέντες του τον έκαναν να παλέψει με μια υαινίδα για διασκέδαση. Τώρα ήταν ελεύθερος, πρόθυμος να μας βοηθήσει να πολεμήσουμε λύκους για πολύ χειρότερα οφέλη. Ο Galib The Peculiar ήταν ράφτης, που έκανε τον τρίτο ράφτη που είχαμε προσλάβει μέχρι τώρα. Του αναθέσαμε να ράψει στον Slackbladder καινούργια παντελόνια, τους αγοράσαμε όπλα και πήγαμε να βρούμε μια σύμβαση.
Μια άλλη δουλειά παράδοσης, αυτή τη φορά μεταφέροντας ένα πακέτο αστρολόγου προς την πόλη Al-Hazif. Ακολούθησε ένα ακόμη ήσυχο ταξίδι, και μπορούσα να δω ότι τα αγόρια γίνονταν ανυπόμονα λόγω της έλλειψης βίας, γιατί οι βίαιοι άνδρες δεν μπορούν να ζήσουν μόνο με χοιρινό. Λόγω έλλειψης επιλογών, υπέγραψα για μια επικίνδυνη σύμβαση για να διώξουμε κάποιους τοπικούς νομάδες. Κατευθυνθήκαμε προς το στρατόπεδό τους, μόνο και μόνο για να βρούμε πέντε κακοποιούς να μας περιμένουν. Πέντε; Μόλις και μετά βίας θα χρειαστεί να βγάλουμε τα όπλα μας….
Μάχη με νομάδες
Το πρώτο αίμα πήγε στον Terry, ο οποίος έριξε ένα βέλος κατευθείαν στο αυτί ενός νομάδα με ρόπαλο. Ο Markward δέχθηκε ένα μαχαίρι στο στήθος, εκθέτοντας την υπόλοιπη ομάδα σε πολύ περισσότερα από τα πλευρά του απ’ όσα είχαν προγραμματίσει να δουν. Στη συνέχεια, ο Jason παραλίγο να χάσει το χέρι του από ένα σπαθί. Ο Markward κατάφερε να χτυπηθεί άσχημα, και ο Terry έριξε τον πρώτο από αυτούς με ένα ακόμη καλά στοχευμένο βέλος. Ο Dogpollock προσπάθησε να απομακρυνθεί από τη μάχη για να έχει χώρο να ρίξει ένα δόρυ, αλλά του έσπασαν την τραχεία, που τουλάχιστον σήμαινε ότι ο Jason θα είχε πιο δύσκολο έργο να γράψει ‘twat’ στην τραχεία του. Στη συνέχεια, ο Thilmann έριξε έναν δεύτερο άντρα, χτυπώντας τον άσχημα στη διαδικασία.
Ο Rumjugs, πρωτοπόρος μιας τεχνικής με τσεκούρι που είχε ονομάσει ‘split man’, προχώρησε να χωρίσει τους άντρες, και σύντομα τους είδαμε όλους να φεύγουν. Χάσαμε τον Dogpollock και τον Glass Toe Jim Joe Jackon στη διαδικασία – απόδειξη από μια ανώτερη δύναμη ότι κανένας άνθρωπος δεν έχει δικαίωμα να διεκδικεί τόσα πολλά ονόματα. Ο Markward επιβίωσε, αλλά ήταν σε κακή κατάσταση, δείχνοντας τουλάχιστον τρεις φορές περισσότερα πλευρά από όσα θα έπρεπε να δείχνει κάποιος σε ευγενική παρέα. Θα του αγοράσουμε ένα ωραίο καινούργιο πουκάμισο όταν επιστρέψουμε στην πόλη.
[ Πηγή: RockPaperShotgun ]