Αναγέννηση του είδους των παρωδιών
Με την κυκλοφορία του πολυσυζητημένου reboot του Naked Gun και την ανακοίνωση νέων ταινιών Spaceballs και Scary Movie, το υποείδος των παρωδιών φαίνεται πως ετοιμάζεται για μια νέα άνθηση. Ωστόσο, δεν είναι όλες οι παρωδίες ίδιες (όσοι περιμένουν 80 λεπτά ασταμάτητων αστείων και έξυπνων πολιτισμικών αναφορών θα απογοητευτούν αν βάλουν το Epic Movie και βρουν σκετσάκια επιπέδου YouTube, όπου μιμήσεις διάσημων χαρακτήρων του 2004 καταλήγουν να συνθλίβονται από βράχους). Αν το Naked Gun του Akiva Schaffer σου άνοιξε την όρεξη για περισσότερες παρωδίες με 10 αστεία το λεπτό και έχεις ήδη δει την παλιά τριλογία Naked Gun στο Paramount Plus, εδώ είναι μια εύκολη πεντάδα (συν πέντε εναλλακτικές) που αντιπροσωπεύουν τα καλύτερα και τα χειρότερα του είδους, με χρονολογική σειρά.
Young Frankenstein: Η τέχνη της αναπαραγωγής
Γιατί αναφέρεται το Young Frankenstein παραπάνω; Υπάρχει κάτι πραγματικά εντυπωσιακό στον τρόπο που ο Brooks αναπαρήγαγε τις κλασικές ταινίες τεράτων της δεκαετίας του 1930, γυρίζοντας σε ασπρόμαυρο και με αναλογία εικόνας της εποχής, χρησιμοποιώντας ακόμα και παλιά σκηνικά. (Ειλικρινά, όταν ήμουν παιδί, δεν είχα καταλάβει ότι το Young Frankenstein ήταν παρωδία. Νόμιζα πως ήταν απλώς μια αστεία συνέχεια του Frankenstein. Και στην πραγματικότητα, από άποψη κινηματογραφικής ιστορίας, είναι πιο σημαντικό από τις περισσότερες συνέχειες του Frankenstein.)
Η σχολαστική ακρίβεια δεν είναι πάντα το ζητούμενο στις παρωδίες. Μερικές φορές, τα καλά αστεία μετρούν περισσότερο. Το Young Frankenstein τα έχει και αυτά, με τον Gene Wilder και τη Madeline Kahn στις καλύτερες στιγμές τους. Η κωμωδία του (ένα αφύσικο μυαλό που μπερδεύεται ως “Abby Normal”) και οι εμπνευσμένες σκηνές (ο Gene Hackman εμφανίζεται ως τυφλός που κατά λάθος απειλείται από το Τέρας) γίνονται ακόμα πιο αστείες επειδή μοιάζουν τόσο πολύ με το πρωτότυπο.
Δες επίσης: Blazing Saddles (1974), προφανώς.
Airplane!: Η κορυφή της παρωδίας
Οι δημιουργοί ZAZ βασίστηκαν στενά στο Zero Hour! του 1957, εστιάζοντας στον Ted Striker (Robert Hays), έναν τραυματισμένο πιλότο πολέμου που πρέπει να ξεπεράσει τους φόβους του όταν το πλήρωμα ενός αεροπλάνου αρρωσταίνει. Η πρώην του, Elaine (Julie Hagerty), είναι αεροσυνοδός, ενώ ο Leslie Nielsen δίνει μια από τις καλύτερες ερμηνείες σε παρωδία ως γιατρός που συμβουλεύει το ζευγάρι. Ο Mel Brooks έβαζε περισσότερο από τον εαυτό του στις παρωδίες του, ενώ οι μεταγενέστεροι είχαν πιο συγκεκριμένους στόχους. Όμως, για καθαρή δεξιοτεχνία στο χτίσιμο αστείων, κανείς (ούτε καν οι ίδιοι οι ZAZ) δεν ξεπέρασε το Airplane!
Δες επίσης: Top Secret! (1984) ήταν η μόνη αποτυχία των ZAZ, πιθανότατα επειδή το θέμα του — παρωδία ταινιών κατασκοπείας και ταυτόχρονα ταινιών Elvis — ήταν πιο δυσνόητο από το να σατιρίζεις ταινίες καταστροφής. Παρ’ όλα αυτά, όσο διασκεδαστικές κι αν είναι οι ταινίες Naked Gun, υπάρχει κάτι ξεχωριστό στο να βλέπεις τον νεαρό Val Kilmer σε μια τόσο τρελή κωμωδία. Ίσως είναι η πιο φιλόδοξη παρωδία των ZAZ, με σκηνές που αγγίζουν το πειραματικό: Μία εκτυλίσσεται ολόκληρη ανάποδα για να μιμηθεί ξένη γλώσσα, ενώ μια άλλη τοποθετεί έναν καβγά σε μπαρ κάτω από το νερό.
Wet Hot American Summer: Η παρωδία των καλοκαιρινών ταινιών
Ίσως η πιο χαρακτηριστική κωμωδία των 2000s, το Wet Hot American Summer ξεκίνησε ως σχεδόν άγνωστη ταινία και κατέληξε λατρεμένο cult, με prequel και sequel στο Netflix. Η ίδια η ταινία παραμένει κλασική, αλλά και μια έμμεση απάντηση στο Not Another Teen Movie της ίδιας χρονιάς. Το τελευταίο σατιρίζει τα τετριμμένα κλισέ των teen movies, αλλά οι αναφορές του δεν πάνε πιο πίσω από το 1998, αντιμετωπίζοντας ταινίες όπως το Can’t Hardly Wait ως εμβληματικές.
Οι δημιουργοί του Wet Hot (και μέλη της σειράς The State) David Wain και Michael Showalter, αντίθετα, επιστρέφουν στις φτηνές καλοκαιρινές κωμωδίες των 80s, έναν εξαιρετικά συγκεκριμένο στόχο που όμως πετυχαίνουν απόλυτα. Επιπλέον, μερικές φορές μετράει η ποιότητα των αστείων, και το Wet Hot American Summer έχει μερικές από τις πιο αστείες ατάκες, ερμηνείες και σκηνές (όπως η εκδρομή στην πόλη!) από κάθε παρωδία… ή γενικά από κάθε κωμωδία.
Walk Hard: Η παρωδία των μουσικών βιογραφιών
Αν και αδίκως ξεπεράστηκε σε εισπράξεις από το Meet the Spartans έναν μήνα αργότερα, αυτή η μεγάλου μήκους παρωδία των μουσικών βιογραφιών ίσως είναι η πιο αναγκαία των τελευταίων 20 ετών, επειδή σατιρίζει ένα είδος που παραμένει ενεργό. Πολλές βιογραφίες μουσικών έχουν έκτοτε δεχτεί κριτική, ίσως άδικα, για την ομοιότητά τους με το Walk Hard, σαν να είναι σκοπός μιας παρωδίας να “σκοτώσει” το είδος που σατιρίζει.
Δες επίσης: This Is Spinal Tap (1984), αν δεν το έχεις ήδη δει. Το mockumentary μοιάζει με ξεχωριστό υποείδος από την παραδοσιακή παρωδία, αλλά με τα Walk Hard και Spinal Tap, ένα ευρύ φάσμα της ποπ ιστορίας σατιρίζεται με ικανοποιητικό τρόπο.
Black Dynamite: Αναβίωση της blaxploitation
Ενώ ο Mel Brooks αναπαρήγαγε με λεπτομέρεια τα σκηνικά των Universal Monsters στις αρχές του ’70, οι blaxploitation ταινίες έφερναν μαύρους ήρωες δράσης στο κοινό, συχνά με περιορισμένο προϋπολογισμό. Έτσι, είναι ταιριαστό που 35 χρόνια αργότερα, μια από τις πιο εντυπωσιακές σύγχρονες παρωδίες αναβιώνει το ύφος αυτών των ταινιών.
Δες επίσης: I’m Gonna Git You Sucka (1988), άλλη μια παρωδία/φόρος τιμής στο blaxploitation, είχε μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία από το Black Dynamite, με συμμετοχές όχι μόνο αστέρων του είδους όπως οι Jim Brown, Antonio Fargas και Bernie Casey, αλλά και ένα καστ γεμάτο ταλέντα της μαύρης κωμωδίας, όπως ο Keenen Ivory Wayans (με τα αδέρφια του Damon, Kim, Marlon και Shawn σε διάφορους ρόλους) και εμφανίσεις των Chris Rock, David Alan Grier, John Witherspoon και Robin Harris.
[ Πηγή: Polygon ]