Παίξτε το σε: PS5, Xbox Series X/S, Windows PCs (Steam Deck: YMMV)

Τρέχων στόχος: Ολοκλήρωση της ιστορίας

Μου αρέσουν τα σκουπίδια. Λέω ότι το νέο παιχνίδι Doom είναι σκουπίδι; Όχι. Είναι διασκεδαστικό! Αλλά δεν νομίζω ότι κανείς κοροϊδεύει τον εαυτό του πιστεύοντας ότι είναι υψηλή τέχνη. Και όχι, δεν θα σας μιλήσω για τρεις εβδομάδες πόσο αγαπώ αυτό το παιχνίδι όπως έκανα με το Clair Obscur—το οποίο ακόμα δεν έχω τελειώσει γιατί είμαι κολλημένος σε πολλές περιοχές grinding που έχω χαρτογραφήσει στον κόσμο, όπου περνάω πέντε ή έξι ώρες τη νύχτα ανεβάζοντας επίπεδα και βελτιώνοντας τη μάχη. Είναι τόσο καλό που—βλέπετε; Σχεδόν έγραψα άλλη μια καταραμένη καταχώρηση για εκείνο το RPG!

Διαβάστε περισσότερα: Doom: The Dark Ages: Η κριτική του Kotaku

Αλλά όχι, αυτό το Σαββατοκύριακο θα αφιερώσω κάποιες ώρες στο νέο Doom (και ίσως και στο Clair Obscur ενδιάμεσα). Συνήθως, μπορεί να μην με ενδιέφερε ένα νέο Doom. Η επανεκκίνηση του 2016 ήταν διασκεδαστική, αλλά δεν μου άρεσε το Eternal από την αρχή και δεν κοίταξα πίσω. Τα τελευταία χρόνια, έχω γνωρίσει σωστά το Doom της δεκαετίας του ’90 και πραγματικά ερωτεύτηκα αυτά τα παιχνίδια και διάφορα wads. Έτσι, όταν αναζητώ Doom vibes, προτιμώ να εξερευνώ τις παλαιότερες εκδόσεις ή να πειραματίζομαι με ενδιαφέρουσες δημιουργίες παικτών.

Γιατί λοιπόν παίζω το νέο Doom; Κυρίως για την ιστορία! Αν και δεν με έχει πιάσει η ιστορία, αλλά έχω μια είδους μακάβρια περιέργεια για το τι είδους ιστορία μπορεί να λέει ένα Doom γεμάτο αφήγηση και cutscenes. Όπως εκείνη τη φορά που ήμουν περίεργος για το πώς μπορεί να λειτουργεί μια ιστορία που εκτείνεται σε επτά χαλαρά προσαρμοσμένες ταινίες βιντεοπαιχνιδιών και έτσι παρακολούθησα κάθε ταινία Resident Evil με τη Milla Jovovich (δεν άξιζε, αλλά υπήρχε μερική αναπάντεχη καλή κινηματογραφία!). Ίσως έχετε παρόμοιες προτιμήσεις. Αν ναι, γιατί να μην δείτε τι είδους ιστορία υπάρχει σε αυτό το αφηγηματικά επικεντρωμένο prequel της τρέχουσας σειράς Doom;

Πέντε ώρες μέσα στο παιχνίδι, ωστόσο, δεν μπορώ να σας πω τι συμβαίνει. Η ιστορία φαίνεται να ενδιαφέρεται περισσότερο να δείξει πράγματα που συμβαίνουν, ενώ αυτό που χρειάζεται είναι λίγη εξήγηση για το πού βρισκόμαστε. Ίσως απλώς ο διάλογος είναι τόσο ασαφής και μη ενδιαφέρων που είναι εύκολο να αποσυνδεθείς. Η καλή είδηση είναι ότι ο βασικός κύκλος, ο οποίος είναι λίγο μακρύς καθώς περιλαμβάνει πυροβολισμούς, μπλοκαρίσματα, φόρτιση ασπίδας, ρίψη ασπίδας και melee επιθέσεις με βάση την πυρομαχικά, εκτός από τα glory kills που εισήγαγε το Doom του 2016, είναι διασκεδαστικός αν και λίγο εύκολος στη δυσκολία Ultra Violence.

Θέλω ακόμα αυτή η ιστορία να με εκπλήξει με τουλάχιστον μία ενδιαφέρουσα σκηνή, κάποια έξυπνη ατάκα, ίσως λίγη χιούμορ ή κάποια καλή οικοδόμηση κόσμου, οπότε ελπίζω να το βρω αυτό το Σαββατοκύριακο. Ή όχι. Το παιχνίδι είναι διασκεδαστικό έτσι κι αλλιώς! — Claire Jackson

[ Πηγή: Kotaku ]