Ανάμνηση από μια Μιξτέιπ
Θυμάμαι την πρώτη φορά που ένα αγόρι μου έφτιαξε ένα μιξτέιπ (εντάξει, μιξ CD, το ίδιο είναι). Δεν ήταν καν ρομαντική κίνηση – τα έφτιαχνε για όλους τους φίλους μας. Το δικό μου είχε μια τώρα ντροπιαστική συλλογή από μουσική του Morrowind, OPs του Naruto, Queen και Kansas (χωρίς λόγο), και, εε, αυτό το τραγούδι. Ήταν ένα τρελό μείγμα από nerd πράγματα και απόλυτα κομμάτια που δεν είχαν καμία λογική μαζί.
Μπορώ να εκτιμήσω ένα πραγματικά καλό μιξτέιπ, ένα που σε κάνει να νιώθεις έντονα συναισθήματα και να σκέφτεσαι μεγάλα πράγματα. Σίγουρα, τώρα φτιάχνω τις δικές μου λίστες στο Spotify, αλλά υπάρχει κάτι απτό και ρετρό στο να σου δίνει κάποιος ένα φυσικό αντικείμενο με τραγούδια, επιλεγμένα και οργανωμένα τέλεια, που έχει επιμεληθεί για ένα άτομο, μια στιγμή, έναν χώρο και χρόνο.
Το παιχνίδι Mixtape
Τι θα γινόταν αν αυτό ήταν σε μορφή βιντεοπαιχνιδιού; Αυτό είναι το σύνολο της ιδέας του παιχνιδιού Mixtape που δοκίμασα την περασμένη εβδομάδα. Το Mixtape ακολουθεί τρεις εφήβους: τον Rockford, τον Slater και την Cassandra, αλλά η ιστορία αφηγείται από την οπτική του Rockford και το τελευταίο τους μιξτέιπ του καλοκαιριού: μια συλλογή μουσικών επιτυχιών για να αποτυπώσει την τελευταία τους νύχτα μαζί με τους καλύτερους φίλους τους. Ο Rockford έχει μεγάλα όνειρα και φεύγει για τη Νέα Υόρκη το πρωί για να κυνηγήσει μια καριέρα που είναι απίστευτα, κατάλληλα εφηβική και απίθανο να αποδώσει (αν και ο Rockford είναι αρκετά σίγουρος). Έτσι, έχει συγκεντρώσει μια επιτηδευμένη λίστα από τέλεια τραγούδια, το καθένα να συνοδεύει μια διαφορετική σκηνή από την τελευταία νύχτα τους γεμάτη αταξίες (και, περιστασιακά, διακόπτεται από μια αναδρομή ή ένα τραγούδι που δεν είχαν σκοπό να συμπεριλάβουν).
Το Mixtape καταφέρνει να αποτυπώσει μια πολύ συγκεκριμένη γεύση νοσταλγίας για τη νεότητα κάποιου.
Ακόμα κι αν ο Rockford είναι μουσικός ελιτιστής, έχει δίκιο σε ένα πράγμα: φτιάχνει ένα εξαιρετικό μιξτέιπ. Το παιχνίδι ξεκινά με το “That’s Good” από τους Devo, και το τμήμα που έπαιξα προχωρά μέσα από τους Jesus and Mary Chain, Alice Coltrane… Δεν θέλω να το αποκαλύψω πολύ, γιατί τα τραγούδια είναι θεμελιώδες κομμάτι κάθε στιγμής και συμβάλλουν στην ατμόσφαιρα νοσταλγίας του Mixtape.
Πραγματικά, νομίζω ότι ένα από τα πράγματα που εκτιμώ περισσότερο στο Mixtape είναι ότι, εκτός από τη μουσική, δεν είναι ένα παιχνίδι γεμάτο συγκεκριμένες αναφορές στην ποπ κουλτούρα όπως τόσα άλλα παιχνίδια νοσταλγίας. Τα τραγούδια καλύπτουν αυτό το κομμάτι. Δεν σταματώ κάθε λίγα δευτερόλεπτα να δείχνω ένα αντικείμενο ή ένα αστείο και να λέω, “Το αναγνωρίζω!” Και παρ’ όλα αυτά, το Mixtape καταφέρνει να αποτυπώσει μια πολύ συγκεκριμένη γεύση νοσταλγίας για τη νεότητα, και αυτή η αίσθηση διαχέεται σε όλα, από τη διακόσμηση του δωματίου του Rockford μέχρι τον τρόπο που μιλούν οι χαρακτήρες και το απαλό, χρυσό, σχεδόν φθινοπωρινό φως που διαπερνά τα πάντα στην αρχή.
Οι χαρακτήρες του Mixtape
Ένα άλλο πράγμα που με εντυπωσίασε: οι τρεις κύριοι χαρακτήρες είναι, ειλικρινά, αρκετά ενοχλητικοί! Και το λατρεύω! Είναι τόσο έφηβοι. Πιο μεγάλοι έφηβοι, σίγουρα, στα πρόθυρα της ενηλικίωσης, αλλά έφηβοι! Είμαι 34! Δεν μπορώ να τους πάρω σοβαρά, και δεν πρέπει να το κάνω. Το τρίο, αν και διακριτό στις προσωπικότητές τους, φέρει μια ελαφρώς υπερβολική αυτο-απορρόφηση, αυτή την αίσθηση που θυμάμαι καλά από τα 17, 18, 19, νομίζοντας ότι οι ανησυχίες μου ήταν στο κέντρο του σύμπαντος. Με όλες τις ενοχλητικές τους ιδιορρυθμίες, θα είμαι ευτυχής να περάσω μια ολόκληρη βραδιά με όλους τους τρεις στο πλήρες παιχνίδι.
Το πιο κακό πράγμα που μπορώ να πω για το Mixtape είναι ότι τουλάχιστον στο κομμάτι που έπαιξα, δεν κάνεις και πολλά. Υπάρχει λίγο σκέιτμπορντ και μια σκηνή όπου τρέχεις στην πόλη με ένα καρότσι, και σε αυτές τις περιπτώσεις κατευθύνεις, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν υπάρχουν πραγματικά συνέπειες για το αν κάνεις καλά ή κακά αυτές τις δραστηριότητες, ή κάποιος λόγος να προσπαθήσεις πολύ. Μπορείς να κουνήσεις το κεφάλι σου στη μουσική που παίζει δυνατά σε ένα αυτοκίνητο. Κυρίως, από ό,τι είδα, περπατάς γύρω από ένα δωμάτιο και κοιτάς πράγματα ενώ μιλάς με τους φίλους σου. Η πιο ενδιαφέρουσα gameplay ήταν μια εκτενή ενότητα όπου προσομοιώνεις δύο ά awkward έφηβους γλώσσες να φιλιούνται σε μια ταυτόχρονα αστεία και αποκρουστική αλληλεπίδραση. Έχω την αίσθηση ότι το ευρύτερο παιχνίδι θα εξελιχθεί περισσότερο ως μια σειρά από μίνι παιχνίδια, αλλά όπως είναι τώρα, είναι δύσκολο να εξηγήσω τι θα κάνεις κυρίως στο υπόλοιπο του Mixtape.
Η ατμόσφαιρα του Mixtape
Το θέμα είναι, είτε το υπόλοιπο του παιχνιδιού αποδειχθεί γεμάτο δράση είτε όχι, δεν είμαι σίγουρος αν έχει σημασία για αυτό που προσπαθεί να πετύχει το Mixtape. Αυτό είναι ένα παιχνίδι ατμόσφαιρας και οι ατμόσφαιρες του Mixtape είναι άψογες. Είμαι ευτυχής να αφήσω τον Rockford να με πάρει μαζί του σε όποιο ταξίδι ετοιμάζεται να ξεκινήσει, ένα τραγούδι τη φορά.