Σκηνή με τον Joel και τη Gail
Η στιγμή έρχεται όταν ο Joel (Pedro Pascal) πηγαίνει να μιλήσει με τη Gail (Catherine O’Hara), την ψυχοθεραπεύτρια του Jackson, που έχει ξεπεράσει τα παιχνίδια του. Καθώς συνομιλούν, η εχθρότητα γίνεται εμφανής: η Gail έχει πιει λίγο παραπάνω, νιώθοντας τη θλίψη της πρώτης της γενέθλια χωρίς τον σύζυγό της, τον οποίο ο Joel σκότωσε μεταξύ της πρώτης και της δεύτερης σεζόν. Δεν είναι σε διάθεση να είναι ευγενική με τα συναισθήματά της ή τα δικά του και τον πιέζει να είναι ειλικρινής.
Η σκηνή είναι εξαιρετικό παράδειγμα γιατί προσλαμβάνεις ηθοποιούς όπως η O’Hara και ο Pascal. Υπάρχει ιστορία που επικοινωνείται, ακόμα κι αν είναι η πρώτη φορά που τη συναντάμε. Είναι οξυδερκής και απότομη, ελέγχει τα συναισθήματά της και τα σκέφτεται. Αλλά πετυχαίνει τον στόχο της: ο Joel, ο Pascal, είναι εμφανώς συγκινημένος, κατακλυσμένος από την ελευθερία της αναστάτωσης που νιώθει. Οι αναφορές της για το πώς τον “μισεί” επειδή “πως” σκότωσε τον Eugene ενισχύουν την εικόνα του ως ήδη συμβιβασμένου. Με την Ellie, θέλει τα πράγματα να είναι απλά και ξεκάθαρα, αλλά απορρίπτει το γιατί.
Και όταν σηκώνεται να φύγει, η Gail ανατριχιάζει.
Η κίνηση της Gail είναι μικρή, και τίποτα στη κίνηση του Joel δεν δείχνει ότι έχει κακές προθέσεις. Αλλά εκείνη τη στιγμή, είναι προφανές ότι φοβάται.
Σύμφωνα με τον συν-δημιουργό Craig Mazin (που έγραψε το επεισόδιο), η αντίδραση της Gail ήταν ιδέα της O’Hara. “Κοίτα, είναι ασθενής, και υπάρχει η αίσθηση ότι έχει κάποια εξουσία πάνω του, επειδή οι θεραπευτές έχουν αρχή,” θυμάται ο Mazin ότι του είπε η O’Hara κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. “Αλλά όταν σηκώνεται, αποκαλύπτει ότι και αυτός την τρομάζει, ότι ξέρει τι είναι ικανός να κάνει.”
Από τη στιγμή που ο Joel επιτέθηκε στο νοσοκομείο, η σειρά έχει εδραιώσει αυτό το ηθικό ερώτημα. Μπορεί η βία του, οι ικανότητές του, να δικαιολογηθούν; Ίσως για κάποιους. Αλλά όπως γνωρίζει ο Joel (όπως και οποιοσδήποτε έχει προσπαθήσει να μιλήσει για το τέλος του πρώτου παιχνιδιού/σεζόν), δεν είναι μια καθολική αίσθηση δικαιοσύνης. Το μεγάλο κόλπο του The Last of Us ως παιχνίδι ήταν η αφαίρεση της ελευθερίας του παίκτη σε αυτή τη σκηνή. Η σειρά δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει το ίδιο κόλπο — πρέπει να βρει άλλους τρόπους να κάνει τον Joel (και το κοινό) να παλέψει με αυτό.
Είναι προφανές ότι ήδη παλεύει, όσο κι αν προσπαθεί να αποφύγει το θέμα. Η Gail τον καλεί και δείχνει πόσο απελευθερωτικό είναι να εκφράζεις τα συναισθήματά σου. Και οι δύο βρίσκονται σε αντίθεση: η O’Hara επικοινωνεί την εσωτερική σύγκρουση της Gail μέσω του σφιγμένου μετώπου και της χαλάρωσης της στάσης της. Αντίθετα, ο Joel φαίνεται σοκαρισμένος, τα δάκρυα να τρεμοπαίζουν καθώς παλεύει ξανά με τις επιλογές του. Και τότε, σαν ο ουρανός να σκοτεινιάζει ξαφνικά, σκληραίνει. Λέει μόνο ότι “έσωσε” την Ellie, σηκώνεται απότομα και φεύγει.
Η σειρά είναι γεμάτη από σκηνές όπως αυτή, όπου ο Joel ή η Ellie καθορίζουν τα όρια της φυλής τους ή την αποδοχή της βίας. Αυτό που κάνει αυτή τη σκηνή τόσο ισχυρή είναι ότι μας δείχνει πού βρίσκεται ο Joel την ίδια στιγμή που μας δείχνει ποιος είναι για τους γύρω του, ακόμα και όταν είναι ο καλός που βοηθά με τα βιβλία και την κατασκευή. Όταν ο Joel μπαίνει στο σπίτι της Gail, ήδη παραδίδεται στον εαυτό του. Βλέπει τα παπούτσια του Eugene και γυρίζει την πλάτη του, κοιτάζοντας τον πίνακα ενός μοναχικού καβαλάρη. Θρηνεί πώς η Dina τον αντιμετωπίζει σαν άνθρωπο ενώ η Ellie τον βλέπει “σαν κάποιον ηλίθιο.” Στο μυαλό του, είναι το θύμα εδώ, και ο κύριος χαρακτήρας που οι άλλοι θα έπρεπε να δείχνουν περισσότερη ευγένεια.
Η Gail διαπερνά την πανοπλία και επιτρέπει στη σειρά να διατηρεί την ισορροπία. Ο Joel μπορεί να πείσει τον εαυτό του ότι έχει κάνει τα πάντα σωστά όσο η Ellie είναι ακόμα στον κόσμο και οι άνθρωποι που θεωρεί “δικούς” του ζουν σωστά. Αλλά τα ένστικτά του — για προστασία, για άμυνα, για σκληρότητα — έχουν κόστος, και δεν θα συμφωνούν όλοι μαζί τους. Κάποιοι μπορεί ακόμα και να τον φοβούνται. Σε μια ιστορία τόσο ζοφερή όσο το The Last of Us (και σίγουρα όσο το The Last of Us Part 2), είναι σημαντικό να υπάρχει αυτή η αντίβαρη: ο Joel μπορεί να μην ανατριχιάσει μπροστά στον κίνδυνο. Αλλά οι άνθρωποι γύρω του το κάνουν.