Δύο μυαλά δεν είναι πάντα καλύτερα από ένα

Στο The Alters, η ιδέα ότι δύο μυαλά είναι καλύτερα από ένα δεν ισχύει ακριβώς. Δύο επιπλέον μυαλά – κλώνες του ίδιου – είναι σίγουρα καλύτερα στη διαχείριση μιας κινητής ερευνητικής βάσης, αλλά τι συμβαίνει όταν αυτά τα δύο μυαλά αρχίσουν να συζητούν για το πώς θα μπορούσε ο προγονός τους να τα πάει καλύτερα; Είναι καλύτερα τρία μυαλά; Τέσσερα; Αυτό εξαρτάται από το πόσο απολαμβάνετε να σας σκοτώνουν στον ύπνο σας.

Η 10ωρη εμπειρία μου στο The Alters καταρρέει. Ένας τέλειος συνδυασμός ενός νεκρού προβάτου, χαμένων μετάλλων και μιας πραγματικής καταιγίδας έχει οδηγήσει σε μια λέξη που κανένας καπετάνιος δεν θέλει να ακούσει: ανταρσία. Έχω περάσει αρκετές μέρες προσπαθώντας να προλάβω τις Διαφωνίες μου (δεν μας αρέσει η λέξη Μ), αλλά μέχρι στιγμής δεν έχει αποδώσει: την 47η μέρα, το παιχνίδι μου τελειώνει με τρεις πολύ οικείες σιλουέτες να στέκονται πάνω από το κρεβάτι μου. Και να σκεφτεί κανείς ότι είχαμε μια βραδιά ταινίας μαζί.

Εισαγωγή στο δεύτερο Act

Η αυγή της τελευταίας ημέρας

Κάθε μέρα είναι μια μάχη. Αν η μάχη για τη ζωή σας ταιριάζει, εδώ είναι τα καλύτερα παιχνίδια επιβίωσης που μπορείτε να παίξετε.

Η 47η μέρα. Μετά τον ξαφνικό θάνατο της κλωνοποιημένης προβατίνας μας, Μόλι, οι Alters μου – που δημιουργήθηκαν με την ίδια μηχανή με την μασκότ μας – είναι λίγο ανήσυχοι. Θέλουν να δημιουργήσω μια μηχανή MRI και να βεβαιωθώ ότι δεν υπάρχουν υποκείμενα προβλήματα υγείας, κάτι λογικό. Δυστυχώς, αυτό είναι το The Alters, που σημαίνει ότι η αναβάθμιση της κλινικής είναι – το πολύ – το τρίτο πιο επείγον ζήτημα.

Έξω από την αεροστεγή πόρτα, μια ανωμαλία που παραμορφώνει τη βαρύτητα μπλοκάρει τη βάση μας. Ο ήλιος, με τις ραδιενεργές ακτίνες του, πλησιάζει όλο και πιο κοντά. Άφησα κατά λάθος αρκετές εξορυκτικές βάσεις στην πρώτη πράξη, που σημαίνει ότι δεν έχουμε υλικά. Για να το χειροτερέψω, μια μαγνητική καταιγίδα – ένα σφοδρό καιρικό φαινόμενο που σηματοδοτεί την καταστροφή για μια απροετοίμαστη βάση – πλησιάζει.

Εδώ τα πράγματα γίνονται περίπλοκα. Μπορώ να βρίσκομαι μόνο σε τόσα πολλά μέρη ταυτόχρονα και αποφασίζω να δώσω προτεραιότητα στην κατάσταση των πόρων. Χωρίς αρκετό μέταλλο και οργανικό υλικό, δεν μπορούμε να κατασκευάσουμε τα κιτ επισκευής και τα φίλτρα αντιακτινοβολίας που θα μας κρατήσουν ζωντανούς κατά τη διάρκεια της καταιγίδας. Περάσω τις επόμενες μέρες προετοιμάζοντας τα πάντα και καταφέρνω να επαναφέρω την παραγωγή, αλλά μέσα στην αεροστεγή πόρτα, τα προβλήματα διογκώνονται. Ο επιστήμονας μας προειδοποιεί ότι το ηθικό είναι χαμηλό και αν δεν βελτιωθεί σύντομα, η ανταρσία είναι αναπόφευκτη.

Το πιο επείγον ζήτημα φαίνεται να είναι η μηχανή MRI – το πλήρωμα θέλει να ξέρει ότι δεν θα καταρρεύσουν ξαφνικά. Εντάξει. Προσθέτω “βρείτε μέταλλα για να κατασκευάσετε μια MRI” στη λίστα μου και, αν και χρειάζεται μερικές μέρες για να βρω μια πηγή, καταφέρνουμε να ξεκινήσουμε τις εξετάσεις ακριβώς καθώς η μαγνητική καταιγίδα φτάνει. Υπέροχα! Τα αποτελέσματα δεν θα είναι έτοιμα μέχρι το πρωί, και η βάση είναι σε καλύτερη κατάσταση από ό,τι περίμενα, οπότε αφήνω τους Alters στην Κλινική και πηγαίνω να κοιμηθώ.

Αλλά.. Τι είναι αυτό; Οι Alters μου επαναστάτησαν και με σκότωσαν στον ύπνο μου; Αυτό είναι χαμηλό. Δεν πειράζει – έχω καταφέρει να καταστείλω επαναστάσεις στην Πρώτη Πράξη (στην πραγματικότητα, το μόνο που χρειάστηκε ήταν να μαγειρέψω καλύτερα), οπότε επαναφορτώνω από το πρωί, βάζω το καλύτερο πρόσωπο HR και αρχίζω τη δουλειά. Ο Τεχνικός είναι πιο θυμωμένος από τους άλλους – τι θα λέγατε για ένα παιχνίδι beer pong; Παιδιά – βραδιά ταινίας απόψε; Και ας ξοδέψουμε λίγο σε φρέσκα τρόφιμα σήμερα. Η 47η μέρα τελειώνει με άλλη μια εξέταση MRI και επιστρέφω στην καμπίνα του καπετάνιου νιώθοντας καλά για αύριο. Déjà vu.

Déjà vu. Άλλη μια ανταρσία. Προσπαθώ περισσότερο, αναλαμβάνοντας τις περισσότερες επισκευές της μαγνητικής καταιγίδας μόνος μου και βρίσκοντας χρόνο να παίξω beer pong με όλους. Η βραδιά ταινίας είναι ακόμα προγραμματισμένη, ακολουθούμενη από άλλη μια εξέταση MRI. Ώρα για ύπνο. Déjà vu. Άλλη μια ανταρσία.

Αυτή τη φορά, εξετάζω την ευρύτερη κατάσταση και είναι σαφές ότι η αιτία των Διαφωνιών του πληρώματος είναι η υπαρξιακή τους αγωνία για τη Μόλι. Αντιμέτωποι με αυτό, το beer pong και οι βραδιές ταινιών μοιάζουν λίγο με μια εταιρική πίτσα εν μέσω απολύσεων. Αλλά είναι και ένα πιο περίπλοκο ζήτημα για να διορθωθεί, που σημαίνει ότι η μέρα Groundhog μου μετατρέπεται σε πολλές μέρες Groundhog καθώς επαναφορτώνω την ημέρα πριν από τη Δευτέρα με την MRI και τη δολοφονία. Ο στόχος είναι να επιβιώσω αρκετά ώστε να έρθουν τα αποτελέσματα της εξέτασης, οπότε κατευθύνομαι να βρω μέταλλα και να κατασκευάσω την MRI μια μέρα νωρίτερα. Κάνω την εξέταση, προσθέτω άλλη μια βραδιά ταινίας για παλιές καλές εποχές και πηγαίνω να κοιμηθώ.

Η αυγή της τελευταίας ημέρας

Έχουν περάσει δύο πραγματικές μέρες από την πρώτη ήττα, και ξεχάστε το πλήρωμα – το δικό μου ηθικό είναι χαμηλό.

Είναι πάλι η 47η μέρα, η ώρα της προδιαγεγραμμένης δολοφονίας μου, αλλά είμαστε 24 ώρες μπροστά από το πρόγραμμα. Ο επιστήμονας έχει αποτελέσματα για μένα και – ωχ, αυτό δεν είναι καλό. Όλο το πλήρωμα έχει την ίδια εκφυλιστική εγκεφαλική ύλη με τη Μόλι, και θα είναι θανατηφόρο σε λίγες μέρες εκτός αν κάποιος στη Γη επικοινωνήσει με νέα για θεραπεία. Υπάρχει μόνο ένα (ακόμα) πρόβλημα: η μαγνητική καταιγίδα κόβει κάθε επικοινωνία, και το πλήρωμα φαίνεται ήδη… ανήσυχο. Περνάω την ημέρα μέχρι το κρεβάτι, αβέβαιος αν η αναμονή για μια κλήση θα μου δώσει μια επιπλέον μέρα. Beer pong. Βραδιά ταινίας. Ύπνος. Δολοφονία. Déjà vu.

Έχουν περάσει δύο πραγματικές μέρες από την πρώτη ήττα, και ξεχάστε το πλήρωμα – το δικό μου ηθικό είναι χαμηλό. Έχω χάσει το μέτρημα των 47ων ημερών και έχω αναγκαστεί να επαναφορτώσω όλο και πιο πίσω για να προσπαθήσω να λύσω τα πράγματα. Καταφέρνω να πάρω μια κλήση από τη Γη, αλλά με τον τυπικό εταιρικό τρόπο, ο χειριστής μου χρειάζεται τον προϊστάμενό του να καλέσει για περισσότερες πληροφορίες – και φυσικά, δεν καλεί πριν ξεκινήσει η μαγνητική καταιγίδα. Πεθαίνω.

Αυτή τη στιγμή, έχω γυρίσει σχεδόν μια εβδομάδα πίσω και, χάρη στο δώρο της προνοητικότητας, έχω τα αποτελέσματα της MRI στα χέρια μου μέχρι την 44η μέρα. Θα είναι αυτή η μέρα που θα σπάσει τον κύκλο; Ελπίζω. Δεν μπορώ να θυμηθώ το τελευταίο παιχνίδι που με τιμώρησε τόσο σφοδρά, αλλά βαθιά μέσα μου, με κάνει να εκτιμώ πραγματικά όσα έχει πετύχει η 11 Bit Studios.

Το The Alters είναι ένα παραπλανητικά σκληρό παιχνίδι επιβίωσης με κλωνοποιημένα πρόβατα, η εισαγωγή του είναι τόσο ομαλή που δεν συνειδητοποιείτε πόσα πρέπει να διαχειριστείτε μέχρι να καταρρεύσει το σύστημα. Δεδομένου ότι επέλεξα να δώσω προτεραιότητα σε άλλα επείγοντα ζητήματα πριν από την κατασκευή της MRI, ίσως να φταίω μόνο εγώ. Λοιπόν, όχι εγώ – ο άλλος εαυτός μου – αλλά καταλαβαίνετε την εικόνα. Ελπίζω αυτή τη φορά να είναι καλύτερα.

Καλύτερα στρατηγικά παιχνίδια μετά το The Alters

[ Πηγή: Gamesradar ]