Συνδυασμός δημοφιλών μηχανισμών RPG
Αν ζητούσατε από το ChatGPT να συνδυάσει όλους τους πιο δημοφιλείς μηχανισμούς action-RPG με την ελπίδα να δημιουργήσει ένα παιχνίδι με ευρεία απήχηση, μπορεί να καταλήγατε σε κάτι τόσο απογοητευτικά ασαφές όσο το Mandragora: Whispers of the Witch Tree. Αυτό το 2D sidescroller δανείζεται στοιχεία από soulslikes, metroidvanias, platformers και άλλα, αλλά επιτυγχάνει μόνο μέτρια επιτυχία σε οποιοδήποτε από αυτά και είναι διάσπαρτο σε πολλές κατευθύνσεις. Μπορείτε να δείτε μια λάμψη δυναμικής στη μάχη του, αλλά αυτή αμέσως υπονομεύεται από μονοδιάστατους, επαναλαμβανόμενους εχθρούς με επιθέσεις που αποφεύγονται εύκολα. Το σκηνικό και οι χαρακτήρες ξεκινούν ενδιαφέροντα, αλλά γρήγορα εξελίσσονται σε μια αλυσίδα προβλέψιμων κλισέ. Η αρχική γοητεία του να επιστρέφετε σε προηγούμενες περιοχές με νέες ικανότητες γίνεται μονότονη μόλις φτάσετε στη μέση και συνειδητοποιήσετε πόσο ρηχή είναι αυτή η χάρτα. Κανένα από αυτά τα λάθη δεν είναι τόσο σοβαρά ώστε να μετανιώσω για τον χρόνο μου που πέρασα στο Faelduum (εκτός από τη μάχη), και οι βαθιές RPG επιλογές που προσφέρουν οι έξι ενδιαφέροντες χαρακτήρες, οι πυκνές δεξιότητες και τα συστήματα εξοπλισμού και κατασκευής με κράτησαν αρκετά ενδιαφερόμενο, αλλά παραμένει μια απογοητευτική περιπέτεια σε πολλές πτυχές.
Μοναδικότητα του Mandragora
Ο συνδυασμός γνωστών ιδεών στο Mandragora καταφέρνει να ξεχωρίσει ως κάτι μοναδικό, αλλά ανεξάρτητα από την ετικέτα που θα του δώσετε, το σημαντικό είναι ότι θα χρησιμοποιείτε μεσαία όπλα, θα αποφεύγετε επιθέσεις, θα ρίχνετε ξόρκια και θα κρέμεστε από γάντζους. Καθώς το κάνετε, θα γνωρίσετε αυτόν τον απαισιόδοξο και τρομακτικό κόσμο, που έχει καταληφθεί από κακά πλάσματα που έχουν αφήσει την ανθρωπότητα να κρύβεται πίσω από τα τείχη των πόλεων. Παίζετε ως ανακριτής που αποστέλλεται στον κόσμο για να εξοντώσει κακά πλάσματα, ενώ η τρομακτική φωνή ενός πλάσματος που σκοτώσατε ψιθυρίζει πράγματα στο μυαλό σας. Δυστυχώς, αυτό το ενδιαφέρον ξεκίνημα εξατμίζεται σε μια σειρά από εξαιρετικά αδύνατους αντιστραμμένους και κλισέ. Για παράδειγμα, υπάρχουν δύο τμήματα όπου συναντάτε έναν χαρακτήρα που είναι προφανώς το άτομο που κυνηγάτε, αλλά ο χαρακτήρας σας πιστεύει όταν το αρνείται… μόνο για να αποκαλύψει σοκαριστικά ότι σας παραπλάνησε λιγότερο από μία ώρα αργότερα.
Απογοητευτική μάχη
Είναι πραγματικά λυπηρό, γιατί στις πρώτες ώρες ήμουν αρκετά ενδιαφερόμενος από τον παράξενο σκοτεινό φανταστικό κόσμο γεμάτο με μάγισσες 10 ποδιών, επικίνδυνα τέρατα και μια μυστηριώδη κοσμική ενέργεια που ονομάζεται Entropy, που φαινόταν ότι θα ήταν μεγάλο πρόβλημα. Υπάρχουν και μερικοί εξαιρετικοί χαρακτήρες, όπως η εντελώς τρελή συλλέκτρια κοσμημάτων, Yrsa, με την οποία πάντα απολάμβανα να κάνω διάλογο. Αλλά η γραφή, πόσο μάλλον η φωνητική ερμηνεία, δεν είναι καθόλου συνεπής, και περνάτε πολύ χρόνο ακούγοντας διάφορους κακούς να λένε ότι δεν μπορείτε να τους νικήσετε ως απλός άνθρωπος.
Αν υπάρχει ένα πράγμα στο Mandragora που είναι συνεπές, είναι η εξαιρετικά ρηχή μάχη, που σας βάζει απέναντι σε αργούς στρατιώτες και σκελετούς με προφανείς κινήσεις, αδύνατους αρουραίους και νυχτερίδες που σας ενοχλούν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Όλοι αυτοί σας κάνουν να αποφεύγετε τις επιθέσεις τους και να χτυπάτε μερικές φορές πριν επαναλάβετε τη διαδικασία. Οι μάχες με τους αρχηγούς είναι ακόμη χειρότερες, καθώς οι περισσότεροι έχουν μόνο τρεις ή τέσσερις μοναδικές επιθέσεις που επαναλαμβάνουν απελπισμένα, πολλές από τις οποίες εμφανίζονται πέντε ή περισσότερες φορές κατά τη διάρκεια της 25ωρης εκστρατείας, κάνοντάς τους να φαίνονται ενοχλητικοί και να προδίδουν τη δυσκολία που προσπαθούν να επιτύχουν. Έτσι, ο θάνατος στο Mandragora έχει περισσότερη σχέση με την ανυπομονησία να περάσετε από μια συγκεκριμένη περιοχή με επαναλαμβανόμενους εχθρούς ή αρχηγούς παρά με πραγματική πρόκληση. Υπάρχουν στιγμές όπου η υπόσχεση της μάχης εκπληρώνεται και έχετε μια αναζωογονητική 2D μονομαχία, όπως όταν συναντάτε έναν νέο υπηρέτη με καινούργια κόλπα ή κατά τη διάρκεια μερικών από τις μεγαλύτερες, πιο μοναδικές μάχες με αρχηγούς. Αλλά κυρίως ένιωθα ότι μου έλειπαν αυτές οι συναντήσεις και απογοητευόμουν αμέσως όταν περνούσαν και επέστρεφα σε μάχες με άχρωμα πανοπλίες για μερικές ακόμη ώρες.
Ελαφρές τεχνικές δυσκολίες
Η πλατφόρμα λειτουργεί κυρίως ως οι πιο ελάχιστες διαλείμματα μεταξύ των μαχών. Τα κύρια πράγματα που κάνουν τη μάχη πιο ανεκτή είναι τα δέντρα δεξιοτήτων και οι RPG μηχανισμοί που αναπτύσσετε και προσαρμόζετε κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, που προσφέρουν αρκετές ενδιαφέρουσες επιλογές για να νικήσετε τον τέταρτο γιγάντιο δηλητηριώδη αρουραίο αρχηγό. Πέρασα τον περισσότερο χρόνο μου ως γρήγορος δολοφόνος με δηλητηριώδεις μαχαίρες, τηλεμεταφερόμενος για να κλείσω την απόσταση με τους εχθρούς μου, αλλά υπάρχουν επίσης επιλογές για ξόρκια και ανθεκτικά σπαθιά και ασπίδες, καθώς και η δυνατότητα να συνδυάσετε άλλες δεξιότητες για να γίνετε πιο ισορροπημένος. Για παράδειγμα, κατέληξα να αναβαθμίσω τον δολοφόνο μου σε δύο γειτονικά μαγικά δέντρα δεξιοτήτων για να διαφοροποιήσω τους τύπους ζημιάς που μπορούσα να προκαλέσω, καθώς το δηλητήριο δεν ήταν πάντα αποτελεσματικό κατά της έκτης γιγάντιας δηλητηριώδους αρουραίας αρχηγού. Μπορείτε επίσης να βρείτε και να κατασκευάσετε αντικείμενα, προσαρμόζοντας τα στατιστικά τους με ρουστίκ ξόρκια και όλα τα συνηθισμένα RPG στοιχεία, και αυτό το επίπεδο βάθους στην κατασκευή χαρακτήρων είναι ένας από τους τρόπους που το Mandragora ξεχωρίζει.
Ως sidescroller, υπάρχει επίσης αρκετή πλατφόρμα και κυνήγι μυστικών, αλλά αυτά τα τμήματα λειτουργούν κυρίως ως οι πιο ελάχιστες διαλείμματα μεταξύ των μαχών. Δεν υπάρχουν γρίφοι να λύσετε, και οι λίγες περιοχές που σας κάνουν να αποφεύγετε παγίδες είναι κυρίως προφανείς εμπόδια όπου γιγάντιοι μπλοκ χτυπούν πάνω και κάτω χωρίς καμία πιθανότητα να σας συνθλίψουν εκτός αν δεν προσέχετε. Στην αληθινή metroidvania παράδοση, θα βρείτε πολλές περιοχές που είναι απλά εκτός εμβέλειας μέχρι να ξεκλειδώσετε μια συγκεκριμένη αναβάθμιση, αλλά και αυτό είναι αρκετά ρηχό – υπάρχει μόνο ένας γάντζος, ένα διπλό άλμα και μια πτώση, όλα διασκορπισμένα πολύ μακριά μεταξύ τους.
Θα δείτε περίπου εκατό ευκαιρίες να χρησιμοποιήσετε ένα διπλό άλμα πριν το αποκτήσετε πολύ αργά στην περιπέτεια, και όχι με έναν δελεαστικό τρόπο. Η πτώση είναι ιδιαίτερα αστεία καθώς δεν την αποκτάτε μέχρι την τελευταία ώρα, οπότε έχετε λίγα κίνητρα να επιστρέψετε σε κάθε περιοχή αναζητώντας επιπλέον πριν μπείτε στην τελική ευθεία. Γενικά απολαμβάνω την επιστροφή για μυστικά σε παιχνίδια όπως αυτό, αλλά μετά από οκτώ ώρες νέων επιπέδων πριν αποκτήσω την επόμενη αναβάθμιση, είναι λίγο εξαντλητικό να σκεφτώ να επαναλάβω όλα αυτά απλώς για να αποκτήσω μερικά υλικά αναβάθμισης, ειδικά όταν θα υποβάλλεστε στις ίδιες κουραστικές μάχες που έχετε ήδη ολοκληρώσει πολλές φορές.
Το Mandragora υποφέρει επίσης από ήπιες τεχνικές δυσκολίες. Όποτε έπαιζα για μεγάλες περιόδους, το framerate άρχιζε σταδιακά να πέφτει μέχρι να γίνει σχεδόν μηPlayable. Ποτέ δεν κράσαρε εντελώς, αλλά έφτασα στο σημείο όπου η επαναφορά του PlayStation ήταν η μόνη πραγματική επιλογή, και αυτό συνήθως διορθώνει το πρόβλημα για τις επόμενες έξι έως οκτώ ώρες. Δεν φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι θα παίζουν για τόσο μεγάλο διάστημα σε μία καθιστική, αλλά μόνο τις πιο μικρές δυσκολίες συνάντησα εκτός από αυτές τις μαραθώνιες περιόδους, οπότε αυτό μπορεί να μην είναι πρόβλημα αν δεν είστε απόλυτος γκόμπλιν όπως εγώ.