Κοζίμα και η Αντίθεση για το Death Stranding 2
Ο Χίντεο Κοζίμα είναι απογοητευμένος που οι άνθρωποι αρέσκονται στο Death Stranding 2: On the Beach. Σε πρόσφατη συνέντευξή του στο περιοδικό Edge, ο δημιουργός του βιντεοπαιχνιδιού εξέφρασε τη λύπη του για το γεγονός ότι οι βαθμολογίες δοκιμών για το νέο παιχνίδι ήταν πολύ υψηλότερες από αυτές του διχαστικού πρωτότυπου του 2019, το οποίο έξι στους δέκα δοκιμαστές χαρακτήρισαν απαίσιο. “Όλοι φαίνεται να είναι θετικοί” για το Death Stranding 2, παραπονέθηκε. “Εύχομαι να ήμουν λίγο πιο αμφιλεγόμενος.”
Κατανοώ τι λέει ο Κοζίμα, αλλά έχοντας περάσει λίγο χρόνο με το Death Stranding 2, συμφωνώ με τους δοκιμαστές. Είναι ένα αριστούργημα: μια ομαλή, εξαιρετικά επιτυχημένη εξέλιξη ενός αληθινού πρωτοτύπου που έχει χάσει ίσως λίγο από την άβολη αιχμηρότητά του, αλλά καθόλου από τη μαγευτική του δύναμη.
Αυτό συμβαίνει παρά το γεγονός ότι ο Κοζίμα έκανε αλλαγές στο παιχνίδι ως απάντηση στην υπερβολικά θετική ανατροφοδότηση, σύμφωνα με τον μουσικό Woodkid, ο οποίος εργάστηκε στη μουσική επένδυση. Ο Woodkid είπε στο Rolling Stone ότι ο Κοζίμα δήλωσε ότι τα αποτελέσματα των δοκιμών σήμαιναν “κάτι δεν πάει καλά.” “Θέλω οι άνθρωποι να καταλήγουν να αγαπούν πράγματα που δεν τους άρεσαν όταν τα συνάντησαν για πρώτη φορά, γιατί εκεί είναι που καταλήγεις να αγαπάς κάτι,” είπε ο Κοζίμα στον συνεργάτη του. “Δεν έχεις ιδέα πόσο δεν τον νοιάζει,” πρόσθεσε ο Woodkid.
Οι δηλώσεις είναι αστείες, αλλά δεν είναι καθόλου έκπληξη από έναν ακούραστο δημιουργό που μερικές φορές φαίνεται απογοητευμένος από τη δική του φήμη και δημοτικότητα. Αυτός είναι άλλωστε ο άνθρωπος που έκανε μια ανατροπή στους θαυμαστές του Metal Gear στο Metal Gear Solid 2: Sons of Liberty το 2001, αντικαθιστώντας τον εμβληματικό Solid Snake με έναν rookie πράκτορα ονόματι Raiden για το μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού. (Σύμφωνα με τη ρήση του Κοζίμα, όλοι κατέληξαν να αγαπούν τον Raiden στο τέλος — αλλά πήρε λίγο χρόνο.)
Το Death Stranding και η Ανεξαρτησία του Κοζίμα
Το πρώτο Death Stranding ήταν η δήλωση ανεξαρτησίας του Κοζίμα από το Metal Gear, ίσως γι’ αυτό ήταν τόσο ευχαριστημένος που ήταν διχαστικό. Ένα μεγάλο μέρος του gameplay περιλαμβάνει πεζοπορία από το Α στο Β μέσα από άδεια, ξηρά τοπία ως μεταφορέας Σαμ Μπρίτζες (Νόρμαν Ρίντους). Το μετα-αποκαλυπτικό του σκηνικό είναι αποξενωτικό και βαθιά παράξενο, και το σενάριο του Κοζίμα είναι ακόμη πιο επιρρεπές σε χαλαρές φιλοσοφίες, μυστικιστική παράδοση και γελοία ονοματολογία από ότι το Metal Gear ποτέ δεν ήταν — ακόμη και στις πιο εγωιστικές του στιγμές.
Αλλά ο Κοζίμα είχε δίκιο. Η τριβή και η τολμηρή φλερτ με την πλήξη του gameplay του Death Stranding συνδυάζονται με την στοιχειωτική εικονογραφία του κύριου καλλιτέχνη Γιοτζί Σινκάβα και τον εμμονικά λεπτομερή σχεδιασμό προσομοίωσης του Κοζίμα σε μια εμπειρία που εισχωρεί κάτω από το δέρμα σας με έναν τρόπο που οι πιο φιλόξενοι ανοιχτού κόσμου επικές δεν μπορούν.
Όταν η πανδημία Covid-19 χτύπησε το 2020, η όραση του Κοζίμα αποδείχθηκε ότι ήταν ανησυχητικά προφητική. Στον κόσμο του παιχνιδιού, ένα καταστροφικό γεγονός γνωστό ως Death Stranding έχει σκίσει το πέπλο μεταξύ ζωής και θανάτου. Οι άνθρωποι απομονώνονται σε υπόγεια καταφύγια και εμφανίζονται στις πόρτες τους μόνο ως θολές ολογραφίες, ενώ ο Σαμ εργάζεται για να επανασυνδέσει την κοινωνία μέσω ενός είδους εκτοπλασμικού διαδικτύου γνωστού ως χιραλικό δίκτυο. Το Death Stranding απέκτησε νέο βάρος. Καθώς το παιχνίδι κυκλοφόρησε σε περισσότερες πλατφόρμες και σε νέες εκδόσεις, η φήμη του αυξήθηκε και οι άνθρωποι το αποδέχτηκαν.
Δυστυχώς για τον Κοζίμα, τον υποτιθέμενο αμφιλεγόμενο ανατρεπτικό, αυτή δεν είναι μια διαδικασία που μπορείς πραγματικά να επαναλάβεις με μια συνέχεια — τουλάχιστον, όχι χωρίς να κάνεις μια ανατροπή όπως ο Raiden. (Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να παραδεχτώ ότι μετά από περίπου 20 ώρες, δεν έχω ολοκληρώσει την ιστορία του Death Stranding 2 — όπως και ο προκάτοχός του, είναι ένα τεράστιο παιχνίδι — και δεν ξέρω ποιες εκπλήξεις μπορεί να έχει.) Πιστό στους φόβους του σκηνοθέτη μετά την προβολή των αποτελεσμάτων των δοκιμών, το On the Beach είναι μια οικεία, σχεδόν άνετη εμπειρία που κυλάει εύκολα.
Το Gameplay και οι Αλλαγές στο Death Stranding 2
Δεν είμαι σίγουρος, όμως, αν αυτό οφείλεται στο ότι το παιχνίδι έχει απλοποιηθεί και γίνει πιο φιλόξενο, ή αν είναι επειδή το Death Stranding έκανε τόσο καλή δουλειά στο να μας διδάξει να το αγαπάμε με την πάροδο του χρόνου. Ή, ίσως, επειδή οι γευστικές προτιμήσεις των παικτών έχουν αλλάξει ακόμη και τα τελευταία έξι χρόνια, και είναι τώρα πιο συνηθισμένο για τους παίκτες να απολαμβάνουν ένα παιχνίδι που αντιστέκεται και επιβεβαιώνει τη δική του ταυτότητα πάνω από τις παραδόσεις και τα κοινά σημεία του mainstream gaming. Από το 2019, συνέβη το Elden Ring, το Baldur’s Gate 3, το Clair Obscur: Expedition 33.
Με άλλα λόγια, αν το Death Stranding ήταν μπροστά από την εποχή του τότε, το On the Beach φτάνει σε μια τέλεια στιγμή. Σε αυτό το πλαίσιο, είναι στην πραγματικότητα μια πολύ παραδοσιακή και μη τολμηρή συνέχεια. Η Kojima Productions έχει προσαρμόσει το μείγμα του gameplay, έχει λειάνει μερικές γωνίες και έχει σκεφτεί προσεκτικά κάποιες από τις πολλές, πολλές συστήματα. Η ιστορία είναι μια άμεση συνέχεια, επεκτείνοντας την αποστολή του Σαμ να επανασυνδέσει την ανθρωπότητα σε νέες περιοχές (Μεξικό και Αυστραλία), και εξερευνώντας περαιτέρω την παράξενη κοσμολογία του Death Stranding και την ιστορία του Λου — του αγέννητου μωρού που κουβαλούσε σε ένα μικρό σαρκοφάγο στο πρώτο παιχνίδι, στη συνέχεια απελευθέρωσε και τώρα έχει υιοθετήσει ως ένα χαριτωμένο νήπιο.
Και πάλι, το Death Stranding προσφέρει μια στοιχειωτική και μαγευτική ατμόσφαιρα. Κατάλληλα για τη συνέχεια ενός παιχνιδιού που έκανε την πρώην Η.Π.Α. να μοιάζει με Ισλανδία, το Death Stranding 2 αναπαριστά το Μεξικό και την Αυστραλία ως τη σελήνη ή τον Άρη. Αυτά είναι σκληρά, γυμνά τοπία με βραχώδεις προεξοχές, ερείπια και φουσκωμένα ποτάμια, διάσπαρτα με μνημειακή βιομηχανική αρχιτεκτονική του μέλλοντος.
Η δουλειά σας, πιο συχνά από ότι όχι, είναι να φορτώσετε τον ανθεκτικό Σαμ με φορτίο και να προχωρήσετε σε αυτό το επικίνδυνο έδαφος προς τον επόμενο προορισμό σας, πλοηγούμενοι μέσα από συμμορίες ληστών, τη διαβρωτική βροχή “timefall” που γερνάει τα πάντα που αγγίζει, και τις στοιχειωμένες ζώνες όπου οι καπνιστοί, κολλώδεις μαύροι φαντάσματα που ονομάζονται BTs (Beached Things) πλανώνται ή αναδύονται από λίμνες πίσσας. Και πάλι, είναι απαραίτητο να σχεδιάσετε προσεκτικά το φορτίο σας και τη διαδρομή σας, να ισορροπήσετε το φορτίο σας και να προσέχετε τα βήματά σας. Δεν είναι για όλους, αλλά σπάνια έχει υπάρξει παιχνίδι που να έχει κάνει την πράξη του ταξιδιού τόσο πυκνή και ελκυστική.
Αλλαγές στο Gameplay και η Ιστορία του Death Stranding 2
Το πρώτο Death Stranding συχνά σας δίνει την επιλογή μεταξύ μεγαλύτερων, πιο απαιτητικών πεζοποριών και συντομότερων διαδρομών που μπορεί να σας φέρουν σε επαφή με ανθρώπινους ληστές, φέρνοντας στο προσκήνιο την ακριβή κρυφή και μάχη του παιχνιδιού. Στο On the Beach, η Kojima Productions είναι πιο επιρρεπής να διαχωρίσει τις αποστολές της σε παραδείγματα ενός ή του άλλου στυλ gameplay, απαιτώντας περιστασιακά να καθαρίσετε καταυλισμούς ληστών ως κύριο στόχο αποστολής.
Ευτυχώς, η μάχη είναι πολύ λιγότερο απογοητευτική, με μειωμένη δυσκολία και πιο ενδιαφέροντα εργαλεία, ενώ εξακολουθεί να χρησιμοποιεί την υπογραφή κρυφής στρατηγικής του Κοζίμα. Υπάρχει επίσης μια εξαιρετική σειρά εκπαιδευτικών αποστολών, στις οποίες ο Σαμ φοράει ένα VR headset, αναφερόμενος στο παλιό Metal Gear Solid mode. Ωστόσο, μου άρεσε ο τρόπος που το αρχικό παιχνίδι με ενθάρρυνε να ακολουθήσω το δικό μου στυλ παιχνιδιού (το οποίο ήταν καθαρή πεζοπορία) και να προκαλέσω τον εαυτό μου, και ελπίζω να υπάρχει περισσότερη ελευθερία στο τέλος του Death Stranding 2.
Υπάρχει μια ευκολία στο On the Beach που θα χαρακτήριζα ως ένα παιχνίδι που είναι πιο άνετο με τον εαυτό του, αντί να είναι ένα σχέδιο που έχει συμβιβαστεί. Νομίζω ότι αυτό φαίνεται και στην αφήγηση. Ως συγγραφέας, ο Κοζίμα είναι ο Κοζίμα, και εξακολουθείτε να υποβάλλεστε σε αργές σκηνές γεμάτες με μακρές, αυτοσχέδιες ομιλίες που είναι κάπως γεμάτες με εξηγήσεις και σας αφήνουν χωρίς περισσότερη κατανόηση για το τι πραγματικά συμβαίνει. Αλλά το παιχνίδι είναι σίγουρα λίγο πιο εστιασμένο στους χαρακτήρες και φυσικό από το πρώτο, και (όσο έχω παίξει) πιο ομαλά ρυθμισμένο από το πρωτότυπο. Ως αντίπαλος, εστιάζει στον κακό Χιγκς του Τρόι Μπέικερ — ο οποίος φαίνεται να έχει αναβαθμιστεί από τρομοκράτης σε ηγέτη ζωντανών νεκρών μιας τεχνολογικής αίρεσης — και δεν υπάρχει αντίστοιχο στην μπερδεμένη υποπλοκή του Μαντς Μίκελσεν στο Death Stranding.
Δεν νομίζω ότι θα μπορέσω ποτέ να ταυτιστώ πλήρως με το στυλ αφήγησης του Κοζίμα, αλλά ένιωσα μια ήπια έλξη από την πλοκή του Death Stranding 2, σε αντίθεση με τον αποκλειστικό τοίχο της ασαφούς οικοδόμησης κόσμου στο πρώτο παιχνίδι, ή, ας πούμε, τις μετα-παραξενιές και τη θλιβερή κηρυγματική του Metal Gear Solid 4: Guns of the Patriots. Η τεχνολογία σάρωσης ηθοποιών της στούντιο είναι ένα πραγματικό θαύμα — υπάρχει μια λεπτή ζεστασιά και ανθρωπιά που λίγοι άλλοι προγραμματιστές παιχνιδιών μπορούν να αγγίξουν. Και παραμένω σε θαυμασμό για τον Σινκάβα, έναν μοναδικό καλλιτέχνη που δεν λαμβάνει ποτέ αρκετή αναγνώριση για τη συμβολή του στη συγγραφή του Κοζίμα. Οι κομψές τεχνολογικές του σχεδιάσεις, η πρωτόγονη οργανική εικονογραφία και οι θολές φανταστικές οράσεις δημιουργούν ένα αξέχαστο σκηνικό επιστημονικής φαντασίας όπου η βιομηχανική λογική και το βαθύ υποσυνείδητο συγκρούονται με τρόπους που είναι και ανησυχητικοί και εντελώς ελκυστικοί.
Πολλές Νέες Λεπτομέρειες στο Death Stranding 2
Θα μπορούσα να μπω σε πολύ περισσότερες λεπτομέρειες για αυτό το εκτενές παιχνίδι; Θα μπορούσα να εξηγήσω το νέο δέντρο δεξιοτήτων, ή τον ομιλητή κούκλα σύντροφο που ονομάζεται Dollman, ο οποίος είναι επίσης μια μορφή αναγνωριστικού drone, ή τη γρήγορη μεταφορά μέσω της βάσης υποβρυχίων πίσσας που μοιράζεται ο Σαμ με την Fragile (Λέα Σεντού) και έναν πιλότο που φοράει την όψη του σκηνοθέτη ταινιών Τζορτζ Μίλερ. Δεν υπάρχει τέλος στα συστήματα του Death Stranding 2, τις ιδιορρυθμίες του, τις σοβαρές και γελοίες λεπτομέρειές του. Είναι επίσης τεράστιο; Υπάρχουν τουλάχιστον τρεις διαφορετικοί τύποι υποαποστολών για να ασχοληθείτε, χωρίς να αναφέρουμε το ασύγχρονο κοινωνικό gameplay της βοήθειας άλλων παικτών με την παράδοση πακέτων ή την κατασκευή δομών για αυτούς. (Οι διακομιστές δεν ήταν διαθέσιμοι για το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου που έπαιζα το παιχνίδι.)
[ Πηγή: Polygon ]