Ανάλυση του Lost Records: Bloom & Rage
Όταν μίλησα με την Don’t Nod πέρυσι για το γιατί χώρισε το νέο της παραφυσικό παιχνίδι, Lost Records: Bloom & Rage, σε δύο μέρη, η ομάδα ανέφερε ότι ήθελε να ανακτήσει το μυστήριο και την εικασία που δημιουργούσαν οι επεισοδιακές κυκλοφορίες του παρελθόντος, όπως το αρχικό Life Is Strange και το κατάλογο της Telltale. Μετά από δύο μήνες αναμονής, το δεύτερο επεισόδιο του Lost Records, “Rage,” φαίνεται να τρέχει προς την ολοκλήρωση. Η δεύτερη μισή του νέου στυλ της Don’t Nod στο χαρακτηριστικό της υπερφυσικό εφηβικό μελόδραμα μοιάζει περισσότερο με μια επίλογο παρά με μια ουσιαστική προσφορά. Αλλά τώρα που η αναμονή τελείωσε, αυτό δεν έχει σημασία για όσους δεν πέρασαν αυτούς τους δύο μήνες για να δουν τι συνέβη στη συνέχεια.
Μετά το πρώτο επεισόδιο, ήμουν ενθουσιασμένος με το Lost Records. Η καταστροφική ανατροπή ότι η Κατ, μία από τις παιδικές φίλες της Σουάν, δεν θα μας ακολουθούσε στο παρόν, επαναδιαμόρφωσε όλα όσα είχαν προηγηθεί. Το μεγαλύτερο μέρος του δεύτερου επεισοδίου επικεντρώνεται στο να φέρει όλες τις επιλογές σας στο προσκήνιο για να καθορίσει το γιατί. Εντυπωσιάστηκα από το πόσο σύντομο ήταν το δεύτερο επεισόδιο, με τις περισσότερες αναδρομές στη δεκαετία του ’90 να εστιάζουν στη Σουάν και τους φίλους της που αντιμετωπίζουν τις συνέπειες της επαναστατικής μουσικής τους πράξης στο τέλος του πρώτου επεισοδίου. Ωστόσο, το δεύτερο επεισόδιο λάμπει στο πώς τελικά συνδυάζει τις αντιφατικές αφηγήσεις του παρελθόντος και του παρόντος. Το πρώτο επεισόδιο αφιέρωσε πολύ χρόνο σε κάποιες μεγάλες συνέπειες μεταξύ των μελών της ομάδας όταν ήταν έφηβοι, αλλά τώρα που είχα πραγματικά σχηματίσει σχέσεις με τους φίλους της Σουάν στις αναδρομές, αυτές οι ασαφείς αναφορές άρχισαν να αποκτούν πραγματική μορφή στο παρόν.
Όταν ολοκλήρωσα το παιχνίδι και είδα τις στατιστικές για τις διάφορες επιλογές και αποτελέσματα, εκπλήχτηκα από την ποικιλία που υπήρχε για τις στιγμές που έφεραν τη Σουάν, την Αυγή και τη Νόρα πίσω στο μπαρ Velvet Cove, όπου επέλεξαν να επανασυνδεθούν 27 χρόνια αργότερα. Αποτελέσματα που νόμιζα ότι ήταν αναπόφευκτα αποδείχθηκαν διαφορετικά, και αυτό με έκανε να σκεφτώ όλες τις επιλογές μου. Όταν τελικά ανακαλύψαμε τι υπήρχε μέσα στο μυστηριώδες πακέτο που απευθυνόταν στο “Bloom & Rage,” το μακροχρόνιο garage band που μας έφερε κοντά το καλοκαίρι του ’95, μόνο δύο από εμάς καθόμασταν ακόμα στο μπαρ. Η αναδρομή είχε γίνει πολύ επώδυνη για τη Νόρα, και ένιωθα ότι ήταν δικό μου λάθος που δεν ήμουν πιο κοντά της όταν ήμασταν παιδιά.
Χωρίς να μπλέκω σε λεπτομέρειες για το τι συμβαίνει στο τέλος του Lost Records, θα πω ότι απογοητεύτηκα λίγο από την απότομη κατάληξη. Αυτό μπορεί να οφείλεται και στις αποφάσεις που πήρα και τις καταστροφικές συνέπειες που ακολούθησαν, αλλά ενώ οι προσωπικές σχέσεις της Σουάν τελείωσαν σε όμορφες, στοχαστικές νότες, η υπερφυσική ιστορία του παιχνιδιού κλείνει με αυτό που μπορεί να περιγραφεί με επιείκεια ως μια αδιάφορη κίνηση ώμου. Εν μέρει, η έλλειψη κλεισίματος μπορεί να προορίζεται για να επιτρέψει μια συνέχεια, κάτι που δεν θα ήταν έκπληξη δεδομένου ότι η Don’t Nod δήλωσε ότι ήθελε το δικό της υπερφυσικό δράμα ξεχωριστό από τα χέρια της Square Enix. Παρ’ όλα αυτά, ένιωσα σοκ από το πόσο γρήγορα η Σουάν και οι φίλοι της εγκατέλειψαν κάθε περιέργεια για τις κακόβουλες δυνάμεις που προκάλεσαν όλα αυτά.
Αν και η Don’t Nod μπορεί να κρατά κάποιες απαντήσεις της ιστορίας για μια υποθετική συνέχεια, όσον αφορά τις ανθρώπινες συνδέσεις που βρίσκονται στην καρδιά της, το Lost Records προσφέρει μια αρκετά συγκινητική κατάληξη. Στις δεκαετίες από τότε που η Σουάν και οι φίλοι της εγκατέλειψαν αυτή την μικρή πόλη, έχουν ξεχάσει πολλές από τις καθοριστικές στιγμές από το καλοκαίρι που γνωρίστηκαν. Ένα από τα πιο τρομακτικά πράγματα σχετικά με το πένθος για κάτι, είτε πρόκειται για ένα άτομο είτε για μια στιγμή στη ζωή σας, είναι ότι τελικά οι άνθρωποι γίνονται αναμνήσεις, και με την πάροδο του χρόνου, οι αναμνήσεις ξεθωριάζουν. Όλοι γνωρίζουν ότι μια μέρα, όλοι όσοι σας έχουν γνωρίσει θα έχουν φύγει. Θα έρθει η στιγμή που κανείς δεν θα λέει το όνομά σας ή δεν θα θυμάται τα επιτεύγματά σας. Αλλά τελικά, όλοι αντιμετωπίζουμε τη θλιβερή πραγματικότητα ότι αυτή η μέρα μπορεί να έρθει ακόμα και όταν οι άνθρωποι που ήσασταν κοντά τους περπατούν ακόμα στη γη.
Το Lost Records είναι γεμάτο από νοσταλγία της δεκαετίας του ’90, αλλά αντί να μοιάζει με μια κυνική, υπερβολικά αναφορική αφιέρωση σε μια περασμένη εποχή, χρησιμοποιεί αυτό το στοιχείο για να δείξει πώς η αναδρομή είναι παρηγορητική γιατί είναι απόδειξη ότι κάτι συνέβη, ή ότι γνωρίζαμε κάποιον που δεν είναι πια εδώ. Παλαιά οικογενειακά βίντεο, φωτογραφίες και ημερολόγια μπορεί να χαθούν ή να καταστραφούν, αλλά οι αναμνήσεις μας επιβιώνουν όσο τις κρατάμε ζωντανές. Το Lost Records γνωρίζει ότι είναι δύσκολο να το κάνουμε αυτό, και η απλή πράξη του να μιλάμε για το παρελθόν μπορεί να είναι πολύ επώδυνη για μερικούς από εμάς. Αλλά το τελευταίο έργο της Don’t Nod είναι καλύτερο όταν δείχνει ότι ακόμα και αυτός ο πόνος αξίζει.