Γιατί μπορείτε να εμπιστευτείτε το GamesRadar+
Οι ειδικοί μας αξιολογούν παιχνίδια, ταινίες και τεχνολογία για πολλές ώρες, ώστε να επιλέξετε το καλύτερο για εσάς. Μάθετε περισσότερα για την πολιτική αξιολογήσεών μας.
Αυτή η κριτική για την τρίτη σεζόν του Squid Game είναι χωρίς σπόιλερ.
Δεν είναι μυστικό ότι το Squid Game είναι μία από τις μεγαλύτερες σειρές όλων των εποχών και ότι, κατά συνέπεια, η τρίτη και τελευταία σεζόν έχει πολλά να προσφέρει. Η δεύτερη σεζόν κυκλοφόρησε μόλις πριν από έξι μήνες, αφήνοντάς μας σε μια αγωνιώδη αναμονή. Με το τέλος να πλησιάζει, η προσμονή των φαν είναι στα ύψη, με θεωρίες και προβλέψεις να κυκλοφορούν.
Ο δημιουργός Hwang Dong-hyuk έχει την δύσκολη αποστολή να κλείσει την ιστορία με τον χαρακτηριστικό τρόπο του Squid Game και να αφήσει εκατοντάδες εκατομμύρια θαυμαστές ικανοποιημένους. Κάποιος θα σκεφτόταν ότι το να κόψει την ομπρέλα από το dalgona cookie θα ήταν πιο εύκολο…
Η τρίτη σεζόν δεν θα ικανοποιήσει όλους τους φανατικούς θαυμαστές. Ωστόσο, είναι μια εξαιρετική τελευταία σεζόν, που ανακτά την απόλυτη θλίψη του δεύτερου μισού της πρώτης σεζόν με εκπληκτικές ερμηνείες από σχεδόν όλα τα μέλη του καστ, καθώς και με παιχνίδια που με έκαναν να νιώθω κυριολεκτικά τον παλμό μου στον λαιμό. Η τρίτη σεζόν του Squid Game μπορεί να θεωρηθεί νικηφόρα.
Έτοιμος Παίκτης 456
Παρακολουθούμε τον Παίκτη 456 και την παρέα του αμέσως μετά την αποτυχημένη επανάσταση της δεύτερης σεζόν. Η εξέγερση εξάλειψε την πλειοψηφία των X ψηφοφόρων, αφήνοντας την Ομάδα Ο σχεδόν ανενόχλητη. Επίσης, άφησε τον Seong Gi-hun πιο τραυματισμένο από ποτέ, γεμάτο ενοχές και αυτοαποδοκιμασία.
Ο Lee Jung-jae παίζει έναν πιο οξύ και άγριο Gi-hun στην τρίτη σεζόν, διαφορετικό από οτιδήποτε έχουμε δει από τον Παίκτη 456 μέχρι τώρα. Είναι μια μεταμόρφωση χαρακτήρα που λειτουργεί πραγματικά, χάρη στην εντυπωσιακή φυσικότητα του Lee. Στο πρώτο μισό της σεζόν, ο Gi-hun σχεδόν δεν μιλά, αφήνοντας την οργή του να μιλήσει για αυτόν. Όταν δεν είναι θυμωμένος, είναι εντελώς αποσυνδεδεμένος, σχεδόν χωρίς να αντιδρά σε ό,τι συμβαίνει γύρω του. Ο χαμογελαστός, ανέμελος τζογαδόρος που γνωρίσαμε το 2021 έχει φύγει. Δεν μπορώ να επαινέσω αρκετά την ερμηνεία του Lee σε όλες τις τρεις σεζόν: η πλήρης μεταμόρφωση ενός χαρακτήρα είναι μια σοβαρή πρόκληση, και εκείνος το κάνει να φαίνεται εύκολο.
Γρήγορα Στοιχεία
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 27 Ιουνίου
Διαθέσιμο σε: Netflix
Showrunner: Hwang Dong-hyuk
Επεισόδια: 6/6
Όπως θα περιμένατε, η απελπισία του Gi-hun δεν διαρκεί όλη τη σεζόν, και ο 456 τελικά βρίσκει ξανά τη φωτιά του μετά από μια καθοριστική στροφή. Αν έχετε δει το πρώτο teaser της σειράς, τότε γνωρίζετε ότι η Jun-hee (Jo Yu-ri) έχει πράγματι το μωρό της. Ο τρόπος που το βρέφος επηρεάζει τη σεζόν είναι πολύ σημαντικός για να συζητηθεί εδώ, αλλά είναι μια εξαιρετικά τολμηρή κίνηση – και βρήκα ότι είναι καταστροφικά αποτελεσματική στον τρόπο που αναδεικνύει το καλύτερο και το χειρότερο στους υπόλοιπους παίκτες, καθώς και στον ευφυή τρόπο που επηρεάζει την ιστορία καθώς η σειρά προχωρά. Η πραγματικότητα του να έχεις ένα νεογέννητο στα παιχνίδια εντείνει δραματικά τον δυστοπικό τρόμο που η σειρά χειρίζεται τόσο καλά, ειδικά σε κάποιες πιο παράλογες στιγμές, όπως το να βλέπεις έναν Ροζ Φρουρό να ταΐζει προσεκτικά το νεογέννητο με μπιμπερό (γιατί το έχουν αυτό στο νησί;).
Πολλές από τις εξελίξεις της δεύτερης σεζόν περιστρέφονταν γύρω από την ιδεολογική μάχη του Gi-hun με τον Front Man (Lee Byung-hun), και η τρίτη σεζόν συνεχίζει αυτή τη γραμμή. Αυτή τη φορά, η μάχη είναι λιγότερο προσωπική και περισσότερο ο Front Man να παρατηρεί τις αποφάσεις του Gi-hun από απόσταση. Η σεζόν υστερεί ελαφρώς λόγω της μειωμένης εστίασης σε αυτό το δίδυμο, καθώς η δυναμική τους ήταν τόσο συναρπαστική στη δεύτερη σεζόν. Η πολυαναμενόμενη συνάντησή τους είναι επίσης απογοητευτικά σύντομη. Ωστόσο, ο Lee Byung-hun καταφέρνει να αφήσει μια σημαντική εντύπωση με την ερμηνεία του, ακόμα κι αν δεν τον βλέπουμε χωρίς τη μάσκα πολύ συχνά. Αυτό που κάνει σε μια σύντομη, χωρίς διάλογο αναδρομή είναι εκπληκτικό.
Αυτή η αλλαγή εστίασης επιτρέπει και στους υπόλοιπους ηθοποιούς να λάμψουν – και λάμπουν. Ο απροσδόκητος MVP αυτής της σεζόν είναι ο Im Si-wan, που δίνει μια σφοδρή, έντονη ερμηνεία ως crypto YouTuber Myung-gi, ένας παίκτης που κρατά τα χαρτιά του κοντά στο στήθος του, θυμίζοντας τον φιναλίστ της πρώτης σεζόν, Sang-woo. Ο Roh Jae-won επίσης ξεχωρίζει ως ένας ευτυχισμένα τρελός κακός με τον Nam-gyu (όχι τον Nam-su, όπως τον αποκαλούσε υποτιμητικά ο Thanos), ενώ ο Lee David, με τον φοβισμένο Min-su, αποκτά επίσης μια ενδιαφέρουσα πλοκή που του επιτρέπει να ξεπεράσει τον αδύναμο παίκτη που ήταν πριν. Οι Jo Yu-ri και Kang Ae-shim είναι επίσης εξαιρετικές ως έγκυος Jun-hee και στοργική μητέρα Geum-ja, απεγνωσμένα απεικονίζοντας την απόλυτη απελπισία.
Αν υπάρχει μια αδύναμη σύνδεση στο καστ, είναι οι VIPs, που κάνουν μια ανεπιθύμητη επιστροφή μετά την ευρέως κακή τους εμφάνιση στην πρώτη σεζόν. Παραμένουν απογοητευτικά κακοί, με ξύλινες ερμηνείες και αφύσικους διαλόγους (γιατί μιλάμε για ήρωες της Marvel στη μέση ενός παιχνιδιού θανάτου;). Ωστόσο, ως καρικατούρες κακών, κάνουν τη δουλειά τους.
Ας αρχίσουν τα παιχνίδια
Φυσικά, πρέπει να μιλήσουμε για τα τρία εναπομείναντα παιχνίδια. Το επεισόδιο 2, που περιστρέφεται γύρω από μια twisted εκδοχή του Κρυφτού, είναι ένα από τα πιο δυνατά της σειράς. Είναι μια έντονη, συγκινητική ώρα τηλεόρασης που ενθουσιάζει και τρομάζει εξίσου. Το παιχνίδι με το σκοινί, που διαδραματίζεται στα τρίτο και τέταρτο επεισόδιο, είναι γεμάτο ένταση. Το τελευταίο παιχνίδι, που δεν θα αποκαλύψω εδώ, είναι πραγματικά δύσκολο να παρακολουθήσεις – όχι επειδή είναι ιδιαίτερα αιματηρό, αλλά λόγω της απίστευτης σκληρότητας και της ωμότητας που επιδεικνύουν οι φιναλίστ. Είναι ένα παιχνίδι γεμάτο διάλογο με λίγη δράση (τουλάχιστον στην αρχή) και είναι μια εμπνευσμένη επιλογή για το πώς συνδέεται με τα θέματα της σεζόν σχετικά με τη φύση της ανθρωπότητας.
Μια τολμηρή, ατρόμητη σεζόν τηλεόρασης που με επηρεάζει τόσο βαθιά που έκλαψα
Ο σχεδιαστής παραγωγής Chae Kyoung-sun διαπρέπει και πάλι στην τρίτη σεζόν: τα παιχνίδια φαίνονται εκπληκτικά, με την πιο ανησυχητική μίξη παιδικής αθωότητας και αμείλικτης β brutality. Νιώθεις περιορισμένος και φοβισμένος στον λαβύρινθο του Κρυφτού, με τις ανατριχιαστικές, κόκκινες πατημασιές στους τοίχους να μοιάζουν κάπου ανάμεσα σε παιδική ζωγραφιά και σε αίμα που προσπαθεί να ξεφύγει, και νιώθεις την κλίμακα του Jump Rope με τις κακόβουλες κούκλες σε κάθε πλευρά μιας στενής γέφυρας. Το τελευταίο παιχνίδι είναι σκοτεινά γυμνό και β brutal, με την πολύχρωμη γυαλάδα των προηγούμενων γύρων να υποχωρεί σε κατεστραμμένες, τσιμεντένιες δομές και σε ένα μαύρο φόντο που αντιπαραβάλλεται ανατριχιαστικά με τη φωτεινότητα των προηγούμενων.
Σε επίπεδο τεχνικής, η σειρά είναι εξίσου σταθερή, με μια μουσική από τον Jung Jae-il που μπορεί να γίνει απαλή και συγκινητική για να προκαλέσει δάκρυα στις πιο λυπηρές στιγμές της σειράς, ή να αυξήσει την ένταση όταν οι παίκτες κυνηγιούνται μέσα στους αστρικούς διαδρόμους του λαβυρίνθου του Κρυφτού ή πηδούν για τις ζωές τους πάνω από αυτή τη λεπτή γέφυρα. Ομοίως, ο σχεδιασμός ήχου από την Kang Hye-young είναι στοιχειωτικός, από διαπεραστικές, τσιριχτές κραυγές από μακριά μέχρι τον βαρύ θρόισμα και γδούπο του κρεμαστού σκοινιού. Το αποτέλεσμα είναι πλήρης εμβάπτιση στα παιχνίδια και τους τρόμους που φέρνουν.
Τέλος παιχνιδιού
Και μετά, φυσικά, υπάρχει η κατάληξη. Με διάρκεια 55 λεπτών (λιγότερο χωρίς τους τίτλους), δεν χάνει χρόνο για να φτάσει στην καταστροφική της κατάληξη. Δεν θα το συζητήσω λεπτομερώς, καθώς θα ήταν μεγάλο σπόιλερ. Αλλά θα πω ότι αυτό που συμβαίνει με άφησε πραγματικά συντετριμμένο – πραγματικά δάκρυα χύθηκαν για αρκετή ώρα – αλλά ο τρόπος που εξελίσσεται είναι κλασικό Squid Game. Θυμηθείτε πώς σας έκανε να νιώσετε το παιχνίδι με τις Μάρμπλς; Ετοιμαστείτε για αυτό ξανά, αλλά χειρότερα. Ο τρόπος που η σεζόν αντιμετωπίζει τα κεντρικά ερωτήματα της σειράς σχετικά με την ανθρωπότητα και την κοινωνία υπό τον καπιταλισμό είναι επίσης βαθιά συγκινητικός και πολύ ανοιχτός σε ερμηνείες. Το μόνο που θα πω είναι ότι, παρά τον τρόμο, υπάρχει ακόμα ελπίδα.
Ορισμένες πλοκές μένουν αναπάντητες, και ορισμένες ερωτήσεις μένουν χωρίς απάντηση, προφανώς για να τις αναλάβει μια πιθανή spin-off αργότερα. Δεν το βρήκα απογοητευτικό. Δεν υπάρχει τίποτα κακό με ένα ελαφρώς ανοιχτό τέλος, άλλωστε – ένα που μπορείς να σκεφτείς πολύ μετά τους τίτλους τέλους, και υποψιάζομαι ότι θα σκέφτομαι αυτή τη σεζόν για αρκετό καιρό ακόμα. Ωστόσο, η πλοκή του ντετέκτιβ Jun-ho (Wi Ha-joon) φάνηκε λίγο παραμελημένη, όπως και στη δεύτερη σεζόν, αλλά παραμένει ένας ενδιαφέρον χαρακτήρας.
Η τελευταία σεζόν του δημιουργού Hwang Dong-hyuk δεν είναι τέλεια, αλλά τίποτα δεν είναι. Αυτό που είναι, όμως, είναι μια τολμηρή, ατρόμητη σεζόν τηλεόρασης που με επηρεάζει τόσο βαθιά που έκλαψα για τους χαρακτήρες σαν να ήμουν πραγματικά σε πένθος. Αυτό δεν είναι εύκολο κατόρθωμα, και είναι απόδειξη της εξαιρετικής ικανότητας του Hwang να δημιουργεί χαρακτήρες που μοιάζουν με αγαπημένους φίλους, και της ικανότητάς του να κατασκευάζει πλοκές που μπορούν να σε ραγίσουν, αλλά να σε κρατούν να επιστρέφεις για περισσότερα. Ήμουν σκεπτικός για τις επόμενες σεζόν του Squid Game όταν η πρώτη ήταν τόσο εξαιρετική, αλλά και οι δύο συνέχειες με κέρδισαν τόσο ολοκληρωτικά που δεν μπορώ να φανταστώ τη σειρά χωρίς αυτές.
Αν αυτό είναι πραγματικά το τέλος του Squid Game, και δεν υπάρχει καμία έκπληξη για την τέταρτη σεζόν (ή εκείνη τη φημολογούμενη spin-off) στον ορίζοντα, τότε ο Hwang και το εκπληκτικό του καστ μπορούν να πάρουν ένα χειροκρότημα γνωρίζοντας ότι δημιούργησαν μία από τις καλύτερες σειρές του Netflix – αν όχι μία από τις καλύτερες σειρές όλων των εποχών. Πράγματι, τέλος παιχνιδιού.
[ Πηγή: Gamesradar ]