Η κατάσταση των arcade στην Ιαπωνία
Ανάλογα με το ποιον ρωτάς, τα arcade θεωρούνται νεκρά ή σε παρακμή εδώ και σχεδόν 40 χρόνια. Η πραγματικότητα είναι πιο περίπλοκη, με νέα επιχειρηματικά μοντέλα, barcades, μεγαλύτερα συγκροτήματα όπως το Dave & Busters, και VR/immersive/experimental επιλογές να τα αντικαθιστούν.
Ωστόσο, το κλασικό arcade, όπου μπορούσες να ρίξεις μερικά κέρματα για να παίξεις το τελευταίο παιχνίδι από τα καλύτερα στούντιο της βιομηχανίας, έχει σίγουρα δει καλύτερες μέρες. Αν και αρκετά τοπικά arcade στην Ιαπωνία έχουν αντέξει περισσότερο από τα περισσότερα, οι αριθμοί τους έχουν μειωθεί τα τελευταία χρόνια.
Για να καταγράψει αυτά τα μέρη πριν να είναι αργά, ο φωτογράφος Víctor Alonso πέρασε ένα μήνα το 2023 ταξιδεύοντας στην Ιαπωνία και επισκεπτόμενος δεκάδες κλασικά arcade για ένα φωτογραφικό βιβλίο με τίτλο The Last Game Centers. Μέχρι στιγμής, το βιβλίο δεν έχει κυκλοφορήσει στα αγγλικά (η αρχική έκδοση περιλαμβάνει κείμενα στα ισπανικά και ιαπωνικά), αν και από αυτό το Σαββατοκύριακο και μέχρι τις 5 Μαΐου, ο Alonso εκθέτει φωτογραφίες από το βιβλίο στο Los Angeles στην && Gallery.
Συνέντευξη με τον Víctor Alonso
Ως μέρος μιας προσπάθειας να αναδειχθούν βιβλία και ντοκιμαντέρ σχετικά με τα παιχνίδια, το Polygon διεξάγει μια σειρά συνεντεύξεων μέσω email με τους ανθρώπους πίσω από αυτά. Δες τη λίστα για να ενημερωθείς σχετικά με τα art books Sky και Immortality, ένα ντοκιμαντέρ για το Street Fighter 2 και άλλα. Παρακάτω, ο Alonso συζητά για το The Last Game Centers, την εμπειρία του στην Ιαπωνία και τα σχέδια για μια αγγλική έκδοση του βιβλίου.
Polygon: Μου αρέσει η ιδέα του βιβλίου. Πώς αποφάσισες ποια game centers θα συμπεριλάβεις; Είχες συγκεκριμένα κριτήρια;
Víctor Alonso: Ευχαριστώ! Η διαδικασία επιλογής ήταν πολύ οργανική. Ταξιδεύω στην Ιαπωνία από το 2015 κυρίως για φωτογραφία, αλλά αυτή τη φορά ήταν διαφορετικά. Το 2023, μόλις άνοιξε η χώρα μετά το COVID, ταξίδεψα για έναν ολόκληρο μήνα στην Ιαπωνία, κυρίως στο Τόκιο και την Οσάκα με μια σαφή αποστολή: να καταγράψω όσο το δυνατόν περισσότερα game centers. Έψαχνα κυρίως χώρους που διατηρούσαν την ταυτότητά τους παρά την πάροδο των χρόνων, μέρη που ένιωθαν 100% αυθεντικά. Δεν έψαχνα απαραίτητα τα μεγαλύτερα ή πιο διάσημα arcade, αλλά αυτά με ψυχή που ήταν ακόμα ανοιχτά… Αυτά όπου οι ντόπιοι συγκεντρώνονται καθημερινά για να παίξουν και να διοργανώνουν τουρνουά Super Street Fighter II X, κ.λπ. Αν ένα game center είχε αυτή την αίσθηση του “τέλους μιας εποχής”, θα μπήκε κατευθείαν στη λίστα μου γιατί ήξερα ότι θα κλείσει “σύντομα”. Στο τέλος, κατέγραψα περισσότερα από 30 game centers, αλλά το βιβλίο περιλαμβάνει μόνο 25. Δυστυχώς, δύο χρόνια αργότερα, το 1/4 τους έχει ήδη κλείσει ή έχει εξαφανιστεί. Αυτή είναι μια λυπηρή ιστορία και σκεφτόμαστε πώς να το προσεγγίσουμε για τη 2η έκδοση του βιβλίου, καθώς μπορεί να αλλάξει δραματικά.
Έχεις κάποια αγαπημένη φωτογραφία από το βιβλίο που μπορείς να μοιραστείς μαζί μας;
Είναι δύσκολο να διαλέξω μόνο μία, αλλά υπάρχει μια λήψη που έκανα στο Game in Rido που με αγγίζει πάντα. Ο χώρος ήταν μισοεγκαταλελειμμένος, με λίγες παλιές μηχανές, αλλά ακόμα σε λειτουργία. Η φωτογραφία αποτυπώνει έναν salaryman που μόλις βγήκε από το χώρο. Αυτή είναι μια ισχυρή εικόνα που συνδυάζει τη κλασική street photography με αυτή την ατμόσφαιρα της εποχής Showa της δεκαετίας του ’80 που έψαχνα. Vintage φώτα να λάμπουν στο παρασκήνιο, μια εκπληκτική παλιά διαφήμιση… και σιωπή. Αισθάνεται σαν ο τελευταίος παλμός ενός ξεχασμένου βασιλείου.
Αντιμετώπισες προβλήματα με τους ιδιοκτήτες arcade που δεν ήθελαν να συμπεριληφθούν στο βιβλίο;
Προς έκπληξή μου, όχι. Όλοι όσους συνάντησα ήταν απίστευτα ανοιχτοί, ακόμα και συγκινημένοι που κάποιος είχε ταξιδέψει τόσο μακριά για να καταγράψει τον χώρο τους. Πολλοί ιδιοκτήτες μοιράστηκαν προσωπικές ιστορίες. Νομίζω ότι είδαν αυτό το έργο ως έναν τρόπο τιμής — μια μέθοδο διατήρησης ενός μέρους της ζωής τους που σιγά σιγά εξαφανίζεται. Υπήρχε πολύ εμπιστοσύνη, και προσπάθησα να είμαι πολύ σεβαστικός και να τιμήσω αυτή την κουλτούρα στον τρόπο που αφηγήθηκα κάθε ιστορία. Είχα επίσης πολλές καλές ιστορίες στην έναρξη της έκθεσης στην Meteor gallery. Πολλοί άνθρωποι από τη βιομηχανία ήρθαν να δουν το βιβλίο και να συστηθούν, κάποιοι μου έδειξαν παλιές διαφημίσεις ή ακόμα και φωτογραφίες από τη δεκαετία του ’90, από τις ημέρες των εγκαινίων, κ.λπ. Αυτό ήταν πολύ συγκινητικό για μένα.
Λυπήθηκα που η “Black Label” έκδοση του βιβλίου δεν πέτυχε τον στόχο της καμπάνιας Kickstarter. Σκέφτεσαι άλλους τρόπους για να δημοσιεύσεις την Black Label έκδοση ή κάποια αγγλική έκδοση;
Ναι… Η Black Label έκδοση ήταν μια ονειρεμένη εκδοχή: μεγαλύτερη μορφή, περισσότερες φωτογραφίες, κάποιες σημειώσεις από τα παρασκήνια. Δεν φτάσαμε τον στόχο χρηματοδότησης, αλλά η αγάπη και η υποστήριξη που λάβαμε μου είπαν ότι αξίζει να συνεχίσουμε. Εξερευνούμε εναλλακτικούς τρόπους για να το κάνουμε πραγματικότητα για τη 2η έκδοση του βιβλίου, καθώς η αρχική είναι σχεδόν εξαντλημένη! Και ναι, σίγουρα θέλω να κάνω μια αγγλική έκδοση με τον εκδότη μου Héroes de Papel. Λαμβάνω μηνύματα σχεδόν εβδομαδιαίως από ανθρώπους σε όλο τον κόσμο που το ζητούν, και θέλω να φέρω αυτή την ιστορία σε όλους όσους έχουν ρίξει ένα κέρμα σε μια μηχανή και έχουν νιώσει κάτι να ανάβει.