Εμβύθιση σε Δυστοπικούς Κόσμους
Τα δυστοπικά παιχνίδια πρέπει να βυθίζουν τους παίκτες σε κόσμους που, αν και διαλυμένοι, συνεχίζουν να λειτουργούν. Τίτλοι όπως Mad Max, Kenshi και BioShock παρουσιάζουν ρεαλιστικούς εφιάλτες που μοιάζουν πιθανοί. Μέσα από αυστηρή επιτήρηση και αμείλικτο έλεγχο, οι παίκτες αναγκάζονται να ζήσουν σε ζοφερές πραγματικότητες που παραμένουν στη μνήμη πολύ μετά το τέλος του παιχνιδιού.
Παραδείγματα Σκοτεινών Παιχνιδιών
Από μελλοντικές κοινωνίες που καταρρέουν και αυταρχικά καθεστώτα, μέχρι γραφειοκρατικούς εφιάλτες και αποτυχημένες ουτοπίες, αυτά τα παιχνίδια δημιουργούν εικόνες που μοιάζουν αρκετά αληθοφανείς ώστε να μένουν χαραγμένες στο μυαλό. Ακολουθούν μερικά από τα καλύτερα παραδείγματα παιχνιδιών που δεν αρκέστηκαν στο να φανταστούν έναν διαλυμένο κόσμο, αλλά ανάγκασαν τους παίκτες να ζήσουν μέσα σε αυτόν.
Mad Max – Η Μοναξιά της Ερήμου
Το Mad Max δεν είναι απλώς ένας χώρος για χάος με οχήματα. Είναι ένας κόσμος που υπενθυμίζει διαρκώς στους παίκτες όσα έχουν χαθεί. Η έλλειψη νερού και καυσίμων δεν αποτελεί απλώς μηχανισμό του παιχνιδιού, αλλά ολόκληρη κοσμοθεωρία. Κάθε στρατόπεδο θυμίζει την ανθρώπινη απελπισία, με κλουβιά γεμάτα αιχμαλώτους και αυτοσχέδιους βωμούς αφιερωμένους στη λατρεία της καύσης. Ακόμα και ο ίδιος ο Max, περιπλανώμενος στην ερημιά αναζητώντας γαλήνη, μοιάζει με απομεινάρι που προσπαθεί να βρει νόημα σε έναν κόσμο που έχει ξεχάσει να νοιάζεται.
Kenshi – Η Ελευθερία Έχει Τίμημα
Στο Kenshi δεν υπάρχει καμία καθοδήγηση. Ο παίκτης ξεκινά σε μια άδεια έρημο, ανάμεσα σε δεκάδες εχθρικές φατρίες, με την ελευθερία να πάρει τις χειρότερες δυνατές αποφάσεις. Αν και δεν είναι μεταποκαλυπτικό με τη συνηθισμένη έννοια, ο κόσμος έχει καταρρεύσει υπό το βάρος κάποιου αρχαίου γεγονότος και τώρα επιβιώνει με σκουριασμένη τεχνολογία και πόλεις-κράτη που στηρίζονται στη δουλεία.
Mirror’s Edge – Η Εξέγερση Μέσα από το Τρέξιμο
Οι γυάλινες πολυκατοικίες, τα αποστειρωμένα διαδρόμια και μια πόλη εμμονική με τον έλεγχο συνθέτουν το σκηνικό του Mirror’s Edge. Κάτω από τη λαμπερή πρόσοψη, η πληροφορία λογοκρίνεται, η κίνηση παρακολουθείται και η σιωπή επιβάλλεται με βία. Ο παίκτης αναλαμβάνει το ρόλο της Faith, μιας Runner που μεταφέρει μυστικά με παρκούρ, αποφεύγοντας τη σύλληψη. Αυτό που κάνει το περιβάλλον ανησυχητικό είναι η καθαριότητά του. Δεν υπάρχουν ερείπια ή πεινασμένοι άνθρωποι, μόνο μια ήσυχη, αποπνικτική ηρεμία. Οι κάμερες παρακολουθούν τα πάντα, οι πόρτες κλειδώνουν αυτόματα και η αντίσταση προέρχεται μόνο από όσους τολμούν να πηδήξουν από ταράτσα σε ταράτσα για λίγη ελευθερία. Η μάχη δεν είναι το επίκεντρο· η διαφυγή είναι. Εδώ, το τρέξιμο είναι το τελευταίο πράγμα που δεν ελέγχεται.
Inside – Η Σιωπηλή Απόγνωση
Το Inside δεν εξηγεί ποτέ τον εαυτό του. Ξεκινά απλά, με ένα αγόρι να τρέχει σε ένα γκρίζο δάσος, κυνηγημένο από άντρες με φακούς, αναισθητικά και κάτι χειρότερο. Από την πρώτη στιγμή, όλα φαίνονται λάθος, όχι με εκκωφαντικό τρόπο, αλλά με μια υπόγεια ανησυχία. Ο κόσμος είναι σκοτεινός και σιωπηλός, γεμάτος μηχανές ελέγχου του νου, εργάτες-ζόμπι και φευγαλέες ματιές σε πειράματα που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν. Τα παζλ είναι το μόνο μέσο ελέγχου σε έναν κόσμο χωρίς νόημα. Δεν υπάρχουν λόγια, μόνο μηχανικοί ήχοι, πνιχτές κραυγές και ο βόμβος κάποιου τεράστιου πράγματος κάτω από την επιφάνεια. Ακόμα και το τέλος, όσο παράξενο και αξέχαστο κι αν είναι, αρνείται να προσφέρει λύτρωση. Το Inside δεν θέλει να καταλάβουν οι παίκτες τον κόσμο του· θέλει να νιώσουν παγιδευμένοι μέσα του.
Disco Elysium – Η Προσωπική Δυστοπία
Εδώ δεν υπάρχουν ανταλλαγές πυροβολισμών ή καταδιώξεις. Μόνο ατελείωτοι διάλογοι, εσωτερικές σκέψεις και επιλογές που βυθίζουν τον παίκτη σε ένα δίκτυο φιλοσοφίας, αυτοαπέχθειας και απρόσμενης ομορφιάς. Η πραγματική δυστοπία είναι εσωτερική: το σύστημα στο μυαλό του χαρακτήρα, η πόλη που αντανακλά κάθε αποτυχία του και η επίγνωση ότι κάποια πράγματα ήταν ήδη χαλασμένα πριν καν αρχίσει η ιστορία.
BioShock – Η Κατάρρευση της Ουτοπίας
Η Rapture διαλύεται σε κάθε επίπεδο. Οι Splicers, εθισμένοι στα Plasmids, περιφέρονται στους διαδρόμους, οι Big Daddies περιπολούν πλημμυρισμένους χώρους και οι τοίχοι αντηχούν με προπαγάνδα που έχει χάσει το νόημά της. Ο πραγματικός τρόμος δεν είναι τα πτώματα στο πάτωμα, αλλά το γεγονός ότι αυτός ο κόσμος υποτίθεται πως θα ήταν καλύτερος. Το νερό που διαρρέει από τις ρωγμές δεν είναι απλώς εικόνα, αλλά σύμβολο ιδανικών που καταρρέουν υπό το ίδιο τους το βάρος.
We Happy Few – Η Χαρά ως Υποχρέωση
Το We Happy Few διαδραματίζεται σε μια εναλλακτική Αγγλία της δεκαετίας του 1960, όπου ένα εθνικό τραύμα έχει καλυφθεί με υποχρεωτικά χάπια ευτυχίας. Η κοινωνία αυτή επιβάλλει την άρνηση της πραγματικότητας και θεωρεί τα συναισθήματα προδοσία. Όποιος δεν χαμογελά αρκετά πλατιά χαρακτηρίζεται “Downer” και κυνηγιέται σαν απειλή. Η πόλη είναι φωτεινή, πολύχρωμη και υπό συνεχή παρακολούθηση, αλλά η ευθυμία είναι ψεύτικη και διατηρείται με τη βία.
Papers, Please – Η Δυστοπία της Γραφειοκρατίας
Το Papers, Please παγιδεύει τον παίκτη σε ένα στενό γκισέ ελέγχου διαβατηρίων, με μια στοίβα έγγραφα, μια σφραγίδα και το βάρος των ηθικών διλημμάτων. Ως υπάλληλος μετανάστευσης στην φανταστική κομμουνιστική χώρα Arstotzka, ο παίκτης αποφασίζει ποιος θα περάσει και ποιος θα απορριφθεί. Το πρόβλημα είναι ότι ένα λάθος μπορεί να κοστίσει ζωές, αλλά και το σωστό να έχει συνέπειες. Το παιχνίδι περιστρέφεται γύρω από τη διαδικασία, την επανάληψη και τη σταδιακή απώλεια της ενσυναίσθησης. Οι άνθρωποι πίσω από το τζάμι γίνονται αριθμοί, εκτός αν ο παίκτης επιλέξει να νοιαστεί, κάτι που έχει το δικό του ρίσκο. Η μουσική είναι ζοφερή, τα χρώματα καταπιεστικά και ο κόσμος έξω από το γκισέ παραμένει αόρατος, αλλά δεν χρειάζεται να φανεί. Η δυστοπία ζει στα χαρτιά, στις αποφάσεις των δευτερολέπτων και στην αίσθηση ότι δεν υπάρχει σωστή απάντηση.
Deus Ex – Η Πιθανή Δυστοπία του Αύριο
Λίγα παιχνίδια προέβλεψαν το μέλλον όπως το Deus Ex. Εμφυτεύματα, μεγα-εταιρείες, ψευδείς ειδήσεις, ψηφιακή επιτήρηση· όλα όσα ακούγονταν ως επιστημονική φαντασία το 2000, σήμερα μοιάζουν καθημερινά. Αυτό που κάνει τη δυστοπία του Deus Ex να ξεχωρίζει είναι το πόσο ρεαλιστική φαίνεται. Ο κόσμος βρίσκεται στο χείλος της κατάρρευσης, συγκρατημένος από συνωμοσίες και μισές αλήθειες, και οι παίκτες ρίχνονται σε αυτόν με υπερβολική δύναμη αλλά ελάχιστη βεβαιότητα. Είτε διεισδύουν σε σκοτεινά εργαστήρια, είτε χακάρουν δίκτυα, είτε διαπραγματεύονται με ανθρώπους που ίσως δεν είναι πια άνθρωποι, όλα μοιάζουν να συμβαίνουν υπό το βλέμμα κάποιου άλλου. Κάθε επιλογή, όσο καλοπροαίρετη κι αν είναι, φαίνεται να ενισχύει ένα σύστημα που έχει ήδη αποφασίσει. Το Deus Ex δεν επιτρέπει απλώς στους παίκτες να αλλάξουν τον κόσμο· τους αναγκάζει να συνειδητοποιήσουν πόσο λίγο μπορεί να σημαίνει αυτό.
[ Πηγή: GameRant ]