Επιστροφή σε μια αξέχαστη περιπέτεια
Ένα single-player, story-based DLC που μου δίνει αφορμή να επιστρέψω σε μια αψεγάδιαστη περιπέτεια που λάτρεψα από την πρώτη στιγμή; Σε αντίθεση με τον άπειρο Marcus Brody, η MachineGames ξέρει πραγματικά πώς να με κερδίσει. Το The Order of Giants αποτελεί μια παράπλευρη αποστολή διάρκειας περίπου τεσσάρων ωρών για το Indiana Jones and the Great Circle, με έμφαση στους γρίφους και μια σειρά από ατμοσφαιρικές σπηλιές, κατακόμβες και κανάλια που διασχίζουν τα έγκατα της Ρώμης. Μετά από μήνες μακριά από το The Great Circle, βυθίστηκα ξανά αμέσως στον κόσμο του. Ακόμα κι αν διαρκεί μόνο ένα απόγευμα, το The Order of Giants λειτουργεί ως μια αποτελεσματική υπενθύμιση όλων όσων αγαπώ στην προσέγγιση της MachineGames για τον πιο διάσημο πολέμιο των φασιστών με καπέλο fedora. Πρέπει όμως να παραδεχτώ ότι η τοποθέτησή του ως καθυστερημένη αποστολή από την αρχή της ιστορίας του The Great Circle το κάνει να φαίνεται λιγότερο ξεχωριστό και απαραίτητο σε σχέση με μια πιο αυτόνομη περιπέτεια, ενώ και η τελική μάχη δεν εντυπωσιάζει ιδιαίτερα.
Ενσωμάτωση στην κύρια ιστορία
Η τοποθέτηση του The Order of Giants ουσιαστικά στην πρώτη πράξη της ιστορίας του The Great Circle ήταν προφανώς μια ακαταμάχητη επιλογή για την ομάδα της MachineGames και, ως ένα βαθμό, μπορώ να εκτιμήσω την κομψότητα αυτής της ενσωμάτωσης. Η πρόσβαση στην αποστολή γίνεται μέσα από το ίδιο το επίπεδο του Βατικανού – δεν πρόκειται για ξεχωριστή λειτουργία ή επίπεδο που μπορείς να επιλέξεις απευθείας από το βασικό μενού. Αυτή η προσέγγιση κάνει το The Order of Giants να μοιάζει με κομμάτι που είχε κοπεί αρχικά από το παιχνίδι. Για όσους παίζουν πρώτη φορά, θα το βρουν διαθέσιμο από την αρχή, ενώ για τους παλιούς παίκτες μοιάζει με την εμπειρία να βλέπεις μια γνώριμη ταινία με μια εκτεταμένη διαγραμμένη σκηνή να προστίθεται. Είναι μια πρακτική λύση, αλλά έχει το αρνητικό ότι κάνει το DLC να φαίνεται κάπως περιττό συνολικά. Δηλαδή, δεν υπήρχε αρχικά και δεν αλλάζει κάτι τώρα που προστέθηκε – είτε το παίξεις είτε όχι.
Νέες τοποθεσίες και ατμόσφαιρα
Παρόλο που το The Order of Giants ξεκινά μέσα στο υπάρχον επίπεδο του Βατικανού, η αποστολή γρήγορα ξεχωρίζει, καθώς ο Indy μεταφέρεται σε έναν άγνωστο εσωτερικό χώρο και στη συνέχεια φεύγει εντελώς από το Βατικανό για να βρεθεί στη Ρώμη. Η ερμηνεία του Troy Baker ως Indy παραμένει εξαιρετική, ενώ η μουσική είναι και πάλι απόλυτα πιστή στις ταινίες. Υπάρχουν πραγματικά εντυπωσιακές υπόγειες τοποθεσίες στο The Order of Giants, και συχνά παρατηρούσα με λεπτομέρεια τις παλιές κατακόμβες του.
Δράση και μηχανισμοί παιχνιδιού
Η δράση θυμίζει το ίδιο το The Great Circle: συνδυασμός ελαφριάς πλατφόρμας πρώτου προσώπου, επίλυσης γρίφων και λίγης μυστικότητας και μάχης ενάντια σε Ιταλούς στρατιώτες και μια μυστηριώδη ομάδα βίαιων μελών αίρεσης με κόκκινες ρόμπες. Δεν πρόκειται για DLC που προσθέτει εντελώς νέους μηχανισμούς μάχης, οπότε μην περιμένετε να δείτε κάτι καινούργιο σε αυτόν τον τομέα.
Οι γρίφοι ως κορυφαίο στοιχείο
Οι γρίφοι, ωστόσο, είναι το πραγματικό αποκορύφωμα. Δύο από αυτούς μου άρεσαν περισσότερο από οποιονδήποτε στο ίδιο το The Great Circle:
- Ένας καλοσχεδιασμένος γρίφος με νερό
- Ένας τεράστιος λαβύρινθος με μπίλια που πρέπει να λύσεις χωρίς να χάσεις τη φλεγόμενη σφαίρα και να ξεκινήσεις από την αρχή
Υπάρχει και ένας γρίφος με κείμενο, όπου αρχικά η σύνδεση με τα φυσικά κομμάτια του παζλ φάνηκε ασαφής, αλλά λίγο αργότερα ένιωσα αφελής που δεν το κατάλαβα νωρίτερα. Μερικές φορές, αυτοί είναι οι καλύτεροι γρίφοι.
Ρυθμός και τελική μάχη
Δεν υπάρχουν εντυπωσιακές σκηνές δράσης στο The Order of Giants, όπως η αεροπειρατεία με το μαχητικό αεροπλάνο στο The Great Circle ή η κατάβαση στα Ιμαλάια πάνω σε ναζιστικό θωρηκτό. Συνολικά, η εμπειρία είναι πιο αργή, αλλά αυτό δεν με ενόχλησε, καθώς φαίνεται πως έδωσε χώρο για περισσότερους γρίφους. Η αποστολή κορυφώνεται με μια απρόσμενη μάχη με miniboss σε μια πολύ ενδιαφέρουσα τοποθεσία, αλλά η μάχη αυτή δεν είναι ιδιαίτερα ευφάνταστη – απλώς τρέχεις, επιτίθεσαι από απόσταση, ξανά τρέχεις, ξανά επίθεση, και ούτω καθεξής. Ίσως κράτησε λίγο παραπάνω απ’ όσο χρειαζόταν, καθώς προς το τέλος άρχισα να αναρωτιέμαι αν κάνω το σωστό.