Μια Απροσδόκητη Περιπέτεια στην Oblivion
Κοίτα, δεν έπρεπε να είναι έτσι.
Μπήκα στην Πύλη της Oblivion, ένας τολμηρός νεαρός περιηγητής γεμάτος ζήλο και επιθυμία να αποδείξω ότι οι εννέα θεοί είχαν δίκιο που μου έδωσαν μια δεύτερη ευκαιρία. Επικαλέστηκα το πνεύμα του αείμνηστου Patrick Stewart με περούκα. Τα λόγια του, που με διέταζαν να ΚΛΕΙΣΩ ΤΑ ΣΤΟΜΑΤΑ ΤΗΣ OBLIVION, αντηχούσαν στα αυτιά του πατάτας-σχήματος κεφαλιού μου, που είχε ένα πρόσωπο που μόνο μια κακή μητέρα θα μπορούσε να αγαπήσει.
Δεν ήμουν έτοιμος.
Ακολούθησα τους φρουρούς της Bruma, και ούτε αυτοί ήταν έτοιμοι. Τους παρακολούθησα να γλιστρούν στην ελαφριά κλίση προς τη λάβα, ανίκανος να τους σταματήσω από το να συναντήσουν την τραγική και καυτή μοίρα τους. Οι τρίχες στον πίσω μέρος του κακοσχηματισμένου λαιμού μου σηκώθηκαν καθώς άκουγα τις κραυγές τους.
ΟΥΡΓ. ΧΑΧ. ΟΥΧΟΥΓ. ΟΥΟΥΓΧ. ΧΓΓΓ. Οι κραυγές των νεαρών που δεν ξέρουν να τρέξουν, σε παραλύουν. Αλλά η σιωπή που ακολούθησε, μόλις έπεσαν όλοι στην πορτοκαλί λάσπη, είτε νεκροί είτε αναίσθητοι. Αυτό ήταν που πραγματικά με τρόμαξε. “Jauffre,” φώναξα με όλη μου τη δύναμη, “Baurus! Πού είστε; Ελάτε να με σώσετε από αυτή τη νέα κόλαση, αυτή την Oblivion της Oblivion!” Κανείς δεν ήρθε.
Έτσι, συνέχισα, ψάχνοντας για την πέτρα σφραγίδας που θα τηλεμεταφέρει το ανυπεράσπιστο σώμα μου, ντυμένο με πανοπλία που θα ήταν σε καλύτερη κατάσταση αν είχα θυμηθεί να πάρω μερικά σφυριά επισκευής στην τελευταία μου επίσκεψη στην Εμπορική Περιοχή. Άρχισα να προσαρμόζομαι στο βασίλειο. Με τους επιβλητικούς, αιχμηρούς πύργους που φιλοξενούσαν ακατονόμαστες φρίκες. Τα ανοιχτόχρωμα μονοπάτια, διαπερασμένα από κοφτερές πέτρες που προεξέχουν από τη γη και περιφρουρούνται από αιμοδιψείς scamps. Οι συνεχείς ήχοι κραυγών και φουσκωμάτων στο παρασκήνιο.
Θα τα κατάφερνα. Αυτή ήταν απλώς μια γενική κόλαση. Τρομακτική, σίγουρα, αλλά τίποτα το ασυνήθιστο. Τίποτα μοναδικό, τίποτα περίεργο. Τίποτα πολύ ξένο από τα δάση και τα πεδία που ήμουν συνηθισμένος να περιπλανιέμαι ή να πηδώ, επειδή η ικανότητά μου στην ακροβατική υστερούσε. Δεν γνώριζα ζούγκλες, παρά τις αναφορές ορισμένων βιβλίων lore στο Vvardenfell.
Τι θα μπορούσε να κρύβεται μέσα σε αυτούς τους καυτούς πύργους, αυτά τα επιθυμητά κάστρα;
Έφτασα στην πρώτη πόρτα. ‘Είσοδος: Η Γιορτή του Αίματος’ έγραφε, και ξαφνικά τα καλσόν κάτω από την πανοπλία μου δεν ήταν πια καθαρά. Η Γιορτή του Αίματος, ψιθύρισα στον εαυτό μου, σαν να έλεγα τις λέξεις να καταραστούν την οικογένειά μου για γενιές. Ω, από τους εννέα! Φρικτές και αποκρουστικές φαντασιώσεις για το τι θα μπορούσε να κρύβεται μέσα μου ήρθαν στο μυαλό. Δύο Clannfears να ψήνουν έναν Αυτοκρατορικό σε σούβλα. Ακίδες να εισάγονται σε μέρη που δεν θα έπρεπε να εισάγονται. Ένα ραντεβού με τον Adoring Fan που τελειώνει με το να του εμφυτεύουν ολόκληρη τη ζωντανή μορφή στο κρανίο σου.
Ανατρίχιασα. Σίγουρα δεν μπορεί να είναι τόσο κακό; Ευτυχώς, δεν ήταν. Κάθε τμήμα που διέσχισα, από το Blood Well, στο Meat Harbor, μέχρι τους τρομακτικούς Διαδρόμους της Σκοτεινής Σωτηρίας, περιείχε πράγματα, αλλά κανένα δεν ανταγωνιζόταν τα υπερβολικά ονόματά τους. Ήταν απλώς δωμάτια, αίθουσες και περάσματα που φαίνονταν λίγο τρομακτικά και φιλοξενούσαν μερικούς εχθρούς. Δεν ήταν περιοχές που θα έλεγες με αναστεναγμούς στα εγγόνια σου ότι πάλεψες, αλλά ιστορίες που θα μπορούσες να κρατήσεις για να αποσπάσεις την προσοχή ενώ περίμενες στην ουρά στο ‘Good as New’ Merchandise της Jensine, επειδή δεν μπορούσες να βρεις το επίσημο πορτοφόλι μνημείου του Tiber Septim που αγόρασες στο κατάστημα δώρων του White-Gold Tower.
Τους ξεπέρασα, πήρα την πέτρα στο εξίσου μεγαλόπρεπα ονομαζόμενο Sigillum Sanguis, και ΚΛΕΙΣΑ ΤΑ ΣΤΟΜΑΤΑ ΤΗΣ OBLIVION.
Δεν είχα τελειώσει, όμως. Υπήρχαν πολλές άλλες πύλες που χρειαζόταν να κλείσουν όπως μια πόρτα αυτοκινήτου στη βροχή, και ήμουν ο μόνος που μπορούσε να το κάνει. Έτσι, αντιμετώπισα τις Σπηλιές των Κακοποιημένων, τις Αίθουσες της Ντροπής και τις Θερμές της Μίσος. Σκαρφάλωσα στο Brooding Fortress, ανέβηκα στο Gore Steeple και ανέβηκα στον Flesh Spire. Υπέφερα τις Molten Halls μόνο και μόνο για να πολεμήσω τα δειλά εντόσθια του Lust Keep. Περιπλανήθηκα στις Rending Halls, και στη συνέχεια διαπραγματεύτηκα τις Πύλες της Φυσικής Καταστροφής. Ξεπέρασα τα Red Gnash Channels, τα Bowels και το Chaos Stronghold, αν και όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά. Το Smoke and Scorch δεν ήταν τίποτα για μένα και γέλασα δυνατά καθώς περπατούσα μέσα από τα Vaults of End Times για να εξασφαλίσω ένα ραντεβού με την κορυφή του Great Gate’s World Breaker.
Οι πύλες – μικρές πύλες, μεγάλες πύλες, μεσαίες πύρες – τις πέρασα όλες.
Καθώς γινόμουν όλο και πιο έμπειρος εξερευνητής της Πύλης της Oblivion, οι ονομασίες του Merhunes σταμάτησαν να με τρομάζουν. Άρχισα να τις αγαπώ, γιατί όπως και πολλές από τις άλλες περιπέτειές μου στην Cyrodiil, η επιφανειακή γελοιότητα που προσέφεραν συχνά μου έδινε περισσότερη χαρά από τα ουσιαστικά στοιχεία που κρύβονταν πίσω τους. Απόλαυσα το στυλ – την αισθητική – της Oblivion, γιατί πολλές φορές αυτό ήταν που έπαιζε τον πιο σημαντικό ρόλο στο να κάνουν τις εμπειρίες μου τόσο αξέχαστες, παρά η ουσία τους.
Μακράν μετά την περιπέτειά μου, και αφού ΕΚΛΕΙΣΑ ΤΑ ΣΤΟΜΑΤΑ ΤΗΣ OBLIVION, βρέθηκα να αναπολώ αυτή την πτυχή τους κατά τη διάρκεια ενός απογευματινού τσαγιού με τον Sheogorath στο Παλάτι του New Sheoth. Ο Τρελός Θεός, που συνήθως δεν ενδιαφερόταν πολύ για όσα έλεγα, φάνηκε ξαφνικά να ενδιαφέρεται αυτή τη φορά.
“Σε αυτή την περίπτωση, και δεδομένου ότι υπάρχουν mods, νομίζεις ότι το The Elder Scrolls IV: Oblivion αξίζει να ανακατασκευαστεί;” απάντησε, ξαφνικά. Έμεινα έκπληκτος.
“Κύριέ μου, τι είναι αυτά τα παράξενα πράγματα για τα οποία μιλάτε;” ψέλλισα.
“Διασκέδασέ με, θνητέ, ή σε περιμένει το Punishment Point!” διέταξε.
“Χρειάζεται πραγματικά κάποια βιντεοπαιχνίδι που μπορείς ακόμα να παίξεις σε αρκετές πλατφόρμες σε κάτι κοντά στην αρχική του κατάσταση να ανακατασκευαστεί;” Οι λέξεις βγήκαν από τα χείλη μου χωρίς ο εγκέφαλός μου να τις έχει καν επεξεργαστεί. Μήπως ο Πρίγκιπας της Τρέλας χρησιμοποίησε ένα ρολόι hot take σε μένα χωρίς να το ξέρω;
“Χμ,” απάντησε, “Ο Haskill πιστεύει ότι το Morrowind ή το Daggerfall θα ήταν πιο χρήσιμα θέματα για να λάβουν μια τέτοια μεταχείριση.”
“Αυτό είναι δίκαιο,” είπα, πάλι χωρίς να σκεφτώ, “Φαίνεται ότι έτσι έπρεπε να είναι.”