Πρώτη εμπειρία με το Death Stranding
Η πρώτη μου επαφή με το Death Stranding ήταν περίπλοκη. Οι παλιοί θαυμαστές του Hideo Kojima ανυπομονούσαν για το πρώτο έργο από το στούντιο του μετά την Konami. Κανείς δεν ήξερε τι να περιμένει. Οι πρώτες διαφημίσεις δεν βοήθησαν πολύ. Ήταν απλώς ένα παιχνίδι παράδοσης; Θα είχαμε μια ανατροπή όπως στο Metal Gear Solid 2; Όχι ακριβώς! Ήταν, σε πολλές περιπτώσεις, ένα “παιχνίδι παράδοσης”, αλλά με μια αφήγηση και έναν κόσμο που έκανε το Metal Gear Solid να φαίνεται ρεαλιστικό σε σύγκριση.
Το μίσησα. Δεν ξέρω τι περίμενα ή ήθελα από αυτό το νέο IP, αλλά κάτι με την ανάγκη να κρατώ τα κουμπιά για να ισορροπήσω με απενεργοποίησε αμέσως. Το βρήκα μονότονο και περιττά δύσκολο. Είπα σε podcasts ότι “****ing sucks” και “sucks s**t”. Υπάρχει λόγος που με πληρώνουν για να μιλάω για βιντεοπαιχνίδια.
Μετά από επτά ή οκτώ ώρες, το παράτησα. Δύο χρόνια αργότερα, με την Director’s Cut, αποφάσισα να του δώσω μια δεύτερη ευκαιρία. Είδα τη γυναίκα μου να παίζει και να πλησιάζει προσεκτικά ένα ποτάμι με τον Odradek της. Φαινόταν επικίνδυνο να διασχίσει το βαθύ νερό με όλα τα φορτία που είχε, οπότε συνέχισε κατά μήκος της όχθης.
Αυτό δεν θα έπρεπε να είναι μια στιγμή “εureka”, καθώς η προσοχή στη γη και η προσεκτική παράδοση είναι βασικά στοιχεία του παιχνιδιού. Ωστόσο, είχα βιαστεί στην αρχική μου εμπειρία με το Death Stranding για να τηρήσω μια προθεσμία κάλυψης. Τελικά, αυτό δεν είναι ο σωστός τρόπος να το παίξεις! Έτσι, έδωσα μια ευκαιρία στην Director’s Cut, πήρα το χρόνο μου και γρήγορα ντράπηκα για τα λόγια και τις πράξεις μου. Το Death Stranding είναι ένα εξαιρετικό παιχνίδι.
Το Death Stranding 2 έχει εντυπωσιακό καστ
Όταν άκουσα ότι θα ταξίδευα στο Τόκιο φέτος για να παίξω 30 ώρες από το Death Stranding 2: On the Beach, είπα στον εαυτό μου να θυμηθεί τα παλιά μου λάθη και να προσεγγίσω αυτό το sequel με διαφορετική οπτική. Θα έπαιρνα το χρόνο μου, θα το έπαιζα “σωστά” και ελπίζω να είχα μια καλύτερη πρώτη εμπειρία αυτή τη φορά.
Η εμπειρία από το αρχικό παιχνίδι ήταν πολύτιμη στις πρώτες ώρες. Δεν υπήρχε έκπληξη όταν έπρεπε να ισορροπήσω το φορτίο του Sam. Επίσης, ο κόσμος είχε ήδη καθοριστεί στο πρώτο παιχνίδι, οπότε δεν υπήρχε συνεχής σύγχυση με τις νέες έννοιες. Στα πρώτα λεπτά, ένας χαρακτήρας μου προσφέρει “τις καλύτερες χιραλικές πάνες” και το μυαλό μου το κατέγραψε ως φυσιολογικό.
Ας επιστρέψουμε στις χιραλικές πάνες. Πρώτα αποκτάς τον έλεγχο του Sam Porter Bridges σε μια εντυπωσιακή εισαγωγική σκηνή, όπου απλώς πρέπει να “επιστρέψεις σπίτι με τον Lou”, το μωρό από το πρώτο παιχνίδι. Στην ουσία περπατάς σε επικίνδυνες βραχώδεις πλαγιές, αλλά η μαγεία του Kojima σε χτυπά από παντού. Θριαμβευτικά τραγούδια και τύμπανα δημιουργούν την ατμόσφαιρα καθώς σκαρφαλώνεις. Ένας “gate quake” χτυπά, προκαλώντας βράχους να πέσουν γύρω σου. Οι τίτλοι αρχής πλαισιώνουν τον Sam με την υπογραφή του σχεδιαστή τίτλων Kyle Cooper. Ναι, απλώς περπατάς από το σημείο Α στο Β, αλλά ο Kojima το κάνει να φαίνεται σημαντικό.
Τα οχήματα είναι χρήσιμα για την εξερεύνηση
Όταν ο Sam φτάνει στο καμουφλαρισμένο καταφύγιό του στα βουνά, βλέπουμε τη νέα του ζωή. Είναι 11 μήνες μετά τα γεγονότα του πρώτου παιχνιδιού και φαίνεται να έχει βρει μια μορφή ειρήνης. Αντί για τα αποστειρωμένα δωμάτια που έμενε στο παρελθόν, αυτό το καταφύγιο είναι φιλόξενο και σχεδόν ζεστό. Χαρούμενες φωτογραφίες του πατέρα και της κόρης καλύπτουν τους τοίχους, παιχνίδια είναι σκορπισμένα στο πάτωμα και ο Lou τρέφεται με πράγματα εκτός από Monster Energy. Αλλά, όπως συμβαίνει σε πολλές ιστορίες, είναι ώρα να επιστρατευτεί ξανά ο έμπειρος βετεράνος για μια τελευταία αποστολή.
Η Fragile (όχι αυτή η Fragile) εμφανίζεται απροσδόκητα και διαταράσσει αυτή την αίσθηση ηρεμίας. Η ανθρωπότητα είναι ακόμα στα πρόθυρα της εξαφάνισης, οι Bridges δεν επιβλέπουν πια το δίκτυο διανομής της UCA, ο Die-Hardman δεν είναι πια Πρόεδρος και η Fragile υποφέρει από “Jumpshock” μετά από πολλές επισκέψεις στην παραλία.
Δεν χρειάζεται να εξηγήσω τα πάντα σε αυτή τη φράση, καθώς μια από τις πιο ευπρόσδεκτες προσθήκες στο Death Stranding 2 είναι η νέα λειτουργία Corpus. Είναι ένα γλωσσάριο εντός του παιχνιδιού που μπορεί να προσπελαστεί ανά πάσα στιγμή, ακόμα και κατά τη διάρκεια σκηνών. Είναι εξαντλητικό, παρέχοντας λεπτομερείς εξηγήσεις για την ιστορία, τους όρους, τους χαρακτήρες και τους μηχανισμούς. Ένα παρόμοιο σύστημα χρησιμοποιήθηκε με επιτυχία στο Avowed και κανένα σύμπαν δεν το χρειάζεται περισσότερο από αυτό.
Θα συναντήσεις πολλές απειλές
Η πρώτη σου αποστολή φαίνεται απλή. Ο Sam ζει κοντά στα σύνορα της UCA (πρώην ΗΠΑ) και του Μεξικού, και η Fragile θέλει να επεκτείνει το χιραλικό δίκτυο πέρα από τα σύνορα σε ένα εργαστήριο που λειτουργεί ο Deadman. Ένας γιγάντιος BT κατευθύνεται προς τα εκεί, και η Fragile προσφέρει να προσέχει τον Lou ώστε ο Sam να επικεντρωθεί στην αποστολή. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για την ιστορία που επηρεάζει το ταξίδι του Sam αυτή τη φορά, αλλά θα πω ότι οι πρώτες 7-8 ώρες του παιχνιδιού διαδραματίζονται στο Μεξικό πριν τα γεγονότα οδηγήσουν την ομάδα μας στην Αυστραλία. Οι υπόλοιπες 20+ ώρες παιχνιδιού κατά τη διάρκεια αυτού του γεγονότος διαδραματίστηκαν εδώ, ξεκινώντας από την Δυτική Ακτή και κατευθυνόμενος ανατολικά. Μου είπαν ότι οι 30 ώρες που έπαιξα αντιστοιχούν περίπου στο 30-40% του συνολικού παιχνιδιού, οπότε μένει να δούμε αν υπάρχουν περισσότερες ήπειροι μπροστά για τον Sam.
Μη πολύ αργά στο ταξίδι, ο Sam βρίσκει τον εαυτό του στο DHV Magellan, ένα γιγαντιαίο πλοίο που μπορεί να πλοηγηθεί σε πηχά ρεύματα και έχει την εμφάνιση του άνω μέρους του Metal Gear Rex. Στο πλοίο βρίσκεται μια αναπτυσσόμενη ομάδα πολύχρωμων χαρακτήρων, και η αλληλεπίδρασή τους είναι μία από τις αγαπημένες μου αφηγηματικές βελτιώσεις του sequel. Υπήρχε πληθώρα ενδιαφέροντων χαρακτήρων στο αρχικό παιχνίδι, αλλά οι αλληλεπιδράσεις μαζί τους φeltσαν κάπως απομονωμένες. Στο Death Stranding 2, συχνά επιστρέφεις στο Magellan και αλληλεπιδράς με μια ομάδα χαρακτήρων, και αυτό βοηθάει πολύ.
Ο Magellan πλοηγείται από τον Tarman, του οποίου η εμφάνιση είναι εμπνευσμένη από τον σκηνοθέτη Mad Max, George Miller. Του λείπει ένα χέρι για λόγους που θα μάθεις σε μια αναδρομή, και υπο suffers από “φανταστικούς πόνους” ως αποτέλεσμα. Η κατανόησή μου είναι ότι επειδή το χέρι του είναι “νεκρό”, είναι ένα είδος BT και γι’ αυτό μπορεί να πλοηγηθεί μέσα από πηχά και την παραλία. Επίσης, τον ακολουθεί μια καλυμμένη με πηχά γάτα.
Βοήθησε τους άλλους παίκτες!
Ένας μιλώντας μανεκέν ονόματι Charlie είναι ο μυστήριος ευεργέτης που χρηματοδοτεί το DHV Magellan καθώς και τη νέα οργάνωση της Fragile (ονομάζεται Drawbridge). Η Tomorrow, που παίζεται από την Elle Fanning, είναι μια γυναίκα που βρίσκει ο Sam σε μια διαφορετική διάσταση. Ανακαλύπτεται σε έναν χρυσό κουκούλι και είναι σχεδόν σιωπηλή στην αρχή. Καθώς περνάει χρόνο με την ομάδα στο Magellan, αρχίζει να ανοίγεται και τελικά δείχνει κάποιες εντυπωσιακές ικανότητες.
Επόμενος είναι ο φίλος μου, Dollman. Αυτός ο τύπος είναι ο καλύτερος. Ήταν αρχικά ένας ανθρώπινος άντρας, αλλά κάπως η “Ka” (ψυχή) του κατέληξε στο “Ha” (σώμα) ενός μαριονέτας. Δεν φαίνεται να τον ενοχλεί πολύ, γιατί απλώς κρέμεται στη ζώνη του Sam ή σε μια ράφι στο Magellan και προσφέρει φιλικές συμβουλές και συνομιλία. Κάθε φορά που επιστρέφω στο δωμάτιο του Sam, το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να δω αν έχει κάτι νέο να πει. Και μια μικρή συμβουλή: Αν ενδιαφέρεται για κάποιο συγκεκριμένο τραγούδι από τον μουσικό παίκτη του Sam, φρόντισε να το παίξεις γι’ αυτόν.
Μια φορά, με ρώτησε αν αναρωτιόμουν πώς διατηρούσε την νεανική του εμφάνιση. Παρόλο που δεν ήταν μία από τις πρώτες 50 ερωτήσεις που θα είχα για τον Dollman, τον άκουσα. Υπάρχει μια γυναίκα στο Magellan ονόματι Rainy. Είναι μια έγκυος γυναίκα που για κάποιο λόγο προκαλεί βροχή Timefall γύρω της αν βγει έξω. Η βροχή Timefall γερνάει τα πάντα που αγγίζει, αλλά σε μια ακτίνα 1.5 μέτρων γύρω από το σώμα της, προκαλεί βροχή Corefall–που κάνει τα πάντα που αγγίζει νεότερα. Έτσι, κάθε τόσο, η Rainy παίρνει τον Dollman μαζί της στο ντους. Το νερό του ντους μετατρέπεται σε Corefall, και ο Dollman παραμένει για πάντα νέος. Απλό!
Όπως και ο προκάτοχός του, είναι ένα όμορφο παιχνίδι
Πολλές μικρές στιγμές με έκαναν να χαμογελάσω ή να γελάσω κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης, αλλά μια στιγμή με τον Dollman με διασκέδασε περισσότερο. Κρεμόταν από τη ζώνη μου καθώς πλησίαζα ένα ποτάμι. Ο καημένος προσπαθούσε να μου εξηγήσει τους κινδύνους των υψηλών επιπέδων νερού, και εγώ αποφάσισα να μπω μέσα. Καθώς ήταν στη μέση της πρότασής του, η μέση μου βυθίζεται κάτω από την επιφάνεια του νερού και οι φιλικές του συμβουλές μετατρέπονται σε πανικό καθώς το νερό πλημμυρίζει τον μικρό του λαιμό. Όπως και στο Metal Gear Solid, ο Kojima και η ομάδα του καταφέρνουν να ισορροπήσουν μια σοβαρή (αν και γελοία) κύρια ιστορία με στιγμές απίστευτης κωμικής ευαισθησίας.
Καθώς είναι ακόμα ένα “παιχνίδι παράδοσης” μεταξύ των σκηνών, η κωμωδία προέρχεται συχνά από απροσδόκητες, μη προγραμματισμένες στιγμές. Όταν πήρα το τριπλό μου ποδήλατο, το φόρτωσα με φορτίο και ενθουσιασμένος δοκίμασα τη λειτουργία ενίσχυσης καθώς έβγαινα από το γκαράζ. Ίσως έπρεπε να είχα εξετάσει την περιοχή πρώτα, καθώς αμέσως έπεσα από έναν γκρεμό, καταστρέφοντας το ποδήλατο και σκορπίζοντας το φορτίο παντού.
Ενώ θα έχεις τελικά την οικεία εμπειρία να πέφτεις στο ποτάμι και να βλέπεις το φορτίο σου να ρέει ανυπεράσπιστο, οι πιο απογοητευτικές πτυχές της παράδοσης φορτίου έχουν μειωθεί σημαντικά αυτή τη φορά. Παρατήρησα ότι δεν χρειαζόταν να διαχειρίζομαι την κλίση μου σχεδόν καθόλου, και σπάνια έπεφτα. Ο Lou θα κλαίει περιστασιακά, αλλά όχι με τη συχνότητα του Yoshi’s Island από το πρώτο παιχνίδι. Την ηρέμησα μία ή δύο φορές κατά τη διάρκεια των 30 ωρών παιχνιδιού, αλλά ποτέ δεν φάνηκε ιδιαίτερα αναγκαίο.
Πολλές περιβαλλοντικές δυνατότητες εισάγονται, και είναι πιο εντυπωσιακές παρά απογοητευτικές. Οι “Gate Quakes” ταρακουνάνε τη γη, ενώ καταιγίδες, αυξανόμενα επίπεδα νερού κατά τη διάρκεια της βροχής, ντους “chiral cinder” και δασικές πυρκαγιές ποικίλλουν την εμπειρία. Η εξερεύνηση μιας Αμερικής που έμοιαζε με την Ισλανδία στο πρώτο παιχνίδι ήταν σίγουρα όμορφη, αλλά η ποικιλία εκτιμάται πολύ αυτή τη φορά.
Το Death Stranding 2 διαθέτει πολλούς νέους χαρακτήρες
Έκανα ένα λάθος στις πρώτες ώρες μου, καθώς έπαιξα το Death Stranding 2 ίσως πολύ παρόμοια με το πώς έπαιξα το πρώτο παιχνίδι. Η θανατηφόρα μάχη αποθαρρύνθηκε στο αρχικό παιχνίδι, καθώς η εξόντωση ενός εχθρού κινδύνευε να προκαλέσει μια “voidout” (μαζική έκρηξη). Ως αποτέλεσμα, οι πρώτες μου παραδόσεις στο sequel ήταν γύρω από εχθρικές κατασκηνώσεις αντί να περνούν μέσα από αυτές. Απέφευγα τη μάχη, αλλά μετά από συζητήσεις με άλλους δημοσιογράφους στην εκδήλωση, έμαθα ότι έχασα μια σημαντική σκηνή με έναν κόκκινο κυβερνήτη σαμουράι που θύμιζε την τρομακτική εισαγωγή του Gray Fox στο Metal Gear Solid.
Πιο σημαντικό, έμαθα ότι δεν θα έπρεπε να αποφεύγω τη μάχη. Εκτός αν έχασα κάτι, δεν υπάρχει κίνδυνος να δημιουργηθούν voidouts καθώς τα όπλα είναι μη θανατηφόρα. Οι πλαστικές σφαίρες είναι το πρότυπο για τα όπλα σου, και όπλα όπως οι “tranq grenade launchers” είναι ο κανόνας αντί για θανατηφόρες εναλλακτικές. Ξεκλείδωσα τόσα πολλά όπλα στο πρώτο παιχνίδι αλλά φοβόμουν να τα χρησιμοποιήσω γιατί δεν ήθελα να σκοτώσω έναν εχθρό, οπότε συνήθως απέφευγα τη μάχη ή περιοριζόμουν σε επιλογές όπως το όπλο bola.
Μόλις επανεκπαίδευσα τον εαυτό μου να το παίζει ως παιχνίδι stealth-action, η απόλαυσή μου βελτιώθηκε σημαντικά και άρχισα να ανυπομονώ για κατασκηνώσεις εχθρών. Σκαρφάλωσα σε κάποιο ψηλό έδαφος κοντά σε μια εχθρική βάση και πέταξα τον Dollman στον αέρα πάνω από αυτήν. Στη μέση του αέρα, ο φίλος μου ο μαριονέτας λειτούργησε ως είδος drone επιτήρησης, σημειώνοντας εχθρούς και αξιοσημείωτο φορτίο. Αφού τον κάλεσα πίσω και τον ευχαρίστησα για την υπηρεσία του, πέταξα μια χειροβομβίδα δόλωσης που δημιούργησε μερικά ολογραφικά ζώα για να αποσπάσουν την προσοχή των ληστών. Παρά το γεγονός ότι ήμουν ιστορικά κακός στο stealth, κατάφερα να αφοπλίσω δύο εχθρούς από πίσω πριν αποκαλύψω την παρουσία μου και καταφύγω σε πιο άμεσες ενέργειες. Τρέχοντας και αποφεύγοντας τα πυρά, έμαθα ότι μπορούσα να εκτελέσω κινήσεις επαγγελματικής πάλης όπως το crossbody block ή το V-Trigger του Kenny Omega αν έκανα άλμα πλησιάζοντας τους εχθρούς. Ένας συνδυασμός μάχης σώμα με σώμα και εκρηκτικών (μη θανατηφόρων φυσικά) εξουδετέρωσε τους υπόλοιπους ληστές, έκλεψα το φορτίο της κατασκήνωσης, το φόρτωσα σε ένα κλεμμένο εχθρικό όχημα και έφυγα για να το παραδώσω. Δεν θα πω ότι αυτό το παιχνίδι είναι “MGS V meets Death Stranding”, αλλά σίγουρα είναι πολύ πιο κοντά σε αυτό από το πρώτο παιχνίδι.
Καλό είναι να προσαρμόσεις το σακίδιο σου για τις προκλήσεις του επόμενου ταξιδιού
Ακόμα και οι συναντήσεις με BT έχουν βελτιωθεί σημαντικά. Στο πρώτο παιχνίδι, οι συχνές εμφανίσεις BT απαιτούσαν από τον Sam να κρατά την αναπνοή του και να κινείται αργά αν δεν ήθελε να προκαλέσει μια απογοητευτική ακολουθία με πηχά καθώς οι εχθροί τον κυνηγούσαν. Ενώ αυτό μπορεί να συμβεί και στο Death Stranding 2, είσαι πολύ καλύτερα εξοπλισμένος για την κατάσταση. Πολλά όπλα είναι αποτελεσματικά κατά των BT, όπως το νέο Blood Boomerang που αντλεί αίμα από τον Sam και μπορεί να εξουδετερώσει BT με μια καλά στοχευμένη βολή στο κεφάλι.
Οι μάχες με τους αρχηγούς είναι καλύτερες σε όλους τους τομείς, συμπεριλαμβανομένης μιας εξαιρετικής πρώιμης συνάντησης με έναν γιγαντιαίο κόκκινο μηχανισμό. Μια λειτουργία “Sam’s Stats” τύπου Oblivion επιτρέπει τις ικανότητες όπως η διάσχιση εδάφους και η χωρητικότητα φορτίου να αναβαθμίζονται παθητικά καθώς παίζεις. Εισάγεται ένα νέο δέντρο ικανοτήτων που μπορεί να επαναρυθμιστεί ανά πάσα στιγμή, ανάλογα με την κατάσταση. Όλα σε αυτό το παιχνίδι είναι λιγότερο κουραστικά και πιο διασκεδαστικά.
Όπως και το πρώτο παιχνίδι, μπορεί να είναι μελαγχολικό στις ήσυχες στιγμές καθώς διασχίζεις το περιβάλλον. Αλλά όταν το παιχνίδι θέλει να γίνει θορυβώδες, δεν κρατάει πίσω. Ένα κεφάλαιο–με τίτλο “Conflagration”–είναι μία από τις πιο οπτικά εντυπωσιακές σκηνές που έχω δει ποτέ σε παιχνίδι. Ακόμα και τρέχοντας σε μια βασική PS5, είναι ένα θέαμα που κορυφώνεται σε μια μάχη με έναν αρχηγό που ανταγωνίζεται τα καλύτερα του Metal Gear Solid. Μηχανικά, είναι ουσιαστικά μια ανταλλαγή πυρών με έναν αρχηγό και πολλούς στρατιώτες, αλλά τονικά και οπτικά, είναι ο Kojima να λειτουργεί σε πλήρη ισχύ και είναι πραγματικά εντυπωσιακό.
Έχω παρακολουθήσει αμέτρητες εκδηλώσεις πριν από την κυκλοφορία, και στην καλύτερη περίπτωση, συνήθως καταλήγει με μια προεπισκόπηση του τύπου “Αυτό που έπαιξα κατά τη διάρκεια της ώρας μου ήταν υπέροχο, ελπίζω το τελικό προϊόν να μπορέσει να ανταγωνιστεί αυτό που παρουσίασαν!” Αλλά έπαιξα 30 ώρες από το Death Stranding 2 πριν γράψω αυτή την προεπισκόπηση. Μπορώ να πω με σιγουριά ότι είναι εξαιρετικό και ανυπομονώ να το ξαναπαίξω (και πολύ περισσότερα) όταν κυκλοφορήσει τον επόμενο μήνα.
[ Πηγή: GameSpot ]