Προδοσία και επιβίωση σε ένα roguelike RPG
Ένας σύντροφος στο roguelike RPG με πρόδωσε τόσο άσχημα, που αναγκάστηκα να χειριστώ τα cloud saves ανάμεσα σε δύο υπολογιστές για να ξεγελάσω τον θάνατο και να τον ρίξω στο πηγάδι.
Το Πηγάδι του Old Tom
Το Πηγάδι του Old Tom δεν ήταν ποτέ τόσο γραφικό όσο υπονοούσε το όνομά του. Το σκεφτόμουν αυτό καθώς έπεφτα στα βάθη του, τα οποία μέχρι στιγμής αρνούνταν να μου προσφέρουν το οριστικό τέλος του θανάτου.
Ο στριφογυριστός τρόμος του πηγαδιού
Ένα στροβιλιζόμενο πράσινο στροβίλισμα, το πηγάδι αποτελούσε εδώ και καιρό μια τρομακτική κηλίδα στην ιστορία του ταξιδιού μου στο Sunless Skies. Η θέα του γέμιζε το πλήρωμα του ατμομηχανή μου με τρόμο, και η προσέγγιση σήμαινε πάλη με ανέμους που απειλούσαν να συντρίψουν το πλοίο σε παγωμένους αστεροειδείς—τη μόνη στεριά κοντά σε αυτή τη μεγάλη άβυσσο χωρίς καπάκι.
Ο θρύλος του Old Tom
Αν αυτό ήταν το πηγάδι, τότε τι ήταν ο Old Tom; Γνώριζα τους θρύλους: ένας απελπισμένος χρυσοθήρας ταξίδεψε στο Reach στις πρώτες μέρες της ανόδου του Λονδίνου στο διάστημα, αναζητώντας την τύχη του. Η ιστορία λέει πως έκανε μια ευχή στο πηγάδι και αργότερα βρήκε μια πλούσια φλέβα στη Mother of Mountains, εξασφαλίζοντας μια πολυτελή συνταξιοδότηση μέσα σε μια νύχτα. Από τότε, κατεστραμμένοι άνθρωποι έρχονταν ελπίζοντας να επαναλάβουν το κατόρθωμα—κολλημένοι στην άκρη μιας ουρλιαχτής κόλασης που δεν προσέφερε παρηγοριά, με την πικρία τους να μετατρέπεται σε μια λατρευτική αυτολύπηση.
Ευχές και προειδοποιήσεις
Ήξερα—και θα έπρεπε να ξέρω—ότι αυτό δεν ήταν πηγάδι για ευχές, αλλά για συμφωνίες. Παρ’ όλα αυτά, αγνόησα πολλές προειδοποιήσεις. Ήμουν εξαιρετικά προσεκτικός καθώς διέσχιζα τους ουρανούς για δεκάδες ώρες, προσέχοντας τα καύσιμα και αποφεύγοντας τις ηχητικές εκρήξεις από νυχτερίδες με φτερά τόσο μεγάλα που απειλούσαν να κρύψουν τον μηχανικό ήλιο. Είχα αρχίσει να πιστεύω πως αυτός ο καπετάνιος που δημιούργησα ήταν ο μόνος που θα χρειαζόμουν ποτέ—ολοκληρώνοντας κάθε αποστολή παρά το permadeath, τη συνεχή απειλή που γινόταν μεγαλύτερη κι από τις νυχτερίδες. Είχα τυφλωθεί από τον κίνδυνο που μεγάλωνε μέσα στο ίδιο μου το πλοίο, ζώντας και δουλεύοντας δίπλα στο πλήρωμα.
Η γνωριμία με τον Vagabond
Όταν γνώρισα τον Tom, είχε άλλο όνομα. Τον έλεγαν Amiable Vagabond—όχι περίεργο για το Sunless Skies, όπου οι περισσότεροι NPC έχουν παρόμοια περιγραφικά ονόματα. Αυτό που τον ξεχώριζε ήταν η ευθυμία του, που τον έκανε πιο ελκυστικό από τον Fatalistic Signalman. Οι ουρανοί είναι γεμάτοι τρόμο και σκοτάδι, και κάθε φως είναι ευλογία—ειδικά όταν δεν σβήνει, ό,τι κι αν συμβαίνει. Ο Vagabond κάπνιζε πίπα μέσα από το γκρίζο μούσι του, γελούσε συχνά και έπαιζε βιολί τόσο όμορφα που έκανε τους πιο σκληρούς εργάτες να δακρύζουν.
Οι Skylarks και η αίσθηση του ανήκειν
Έλεγε πως ανήκε—ή μάλλον ήταν ο βασιλιάς!—μιας ομάδας περιπλανώμενων τυχοδιωκτών που ονομάζονταν Skylarks. Πετάξαμε μαζί στο Port Avon, όπου ο Vagabond με σύστησε σε άτομα όπως ο Sooty Jim και ο Chimney Kid, που έπιναν από φλασκιά, τραγουδούσαν για τις περιπέτειές τους και χόρευαν γύρω από τη φωτιά όλη νύχτα. Ίσως ήμουν κι εγώ Skylark; Μετά από τόσους συντρόφους που είχα δει να πεθαίνουν ή να χάνονται στο κενό, ήταν παρηγορητικό να θεωρώ όλα όσα πέρασα ως περιπέτεια.
Η αναζήτηση του Quivers
Ήμουν πρόθυμος να βοηθήσω να λυθεί μια αδικία στην κοινότητα των Skylarks: Ένας νομάς, ο Quivers, είχε εξαφανιστεί. Μαζί με τον Vagabond, ακολουθήσαμε ίχνη μυστικών συμβόλων. Ψάχνοντας απαντήσεις, απελευθέρωσα μια παλιά μπάντα του αγνοούμενου από τη φυλακή του Λονδίνου, όπου είχε φυλακιστεί για “θαυμαστά εγκλήματα”. Ένα γράμμα έλεγε πως ο Quivers κυνηγούσε το όνειρο του Sugarspun Garden, μια ιδανική εικόνα για να ζεσταίνει τους ταξιδιώτες τις κρύες νύχτες.
Η αποκάλυψη της ταυτότητας του Tom
Όταν ένας άγνωστος μου είπε με φόβο ότι ο Vagabond ήταν ο Old Tom, τον αντιμετώπισα. Το παραδέχτηκε χωρίς δισταγμό, ρίχνοντας το φταίξιμο στη μεταμφίεσή του σε χρέη και εχθρούς, κυρίως στην αδερφή του. Αυτή, εξήγησε, ήταν αρχηγός λατρείας που εκμεταλλευόταν την ιστορία του, δελεάζοντας μοναχικούς ανθρώπους στο πηγάδι για θυσία. Εκεί είχε χαθεί και ο Quivers.
Η μοιραία τελετή
Όταν κάναμε μια παράκαμψη στο δάσος για μια τελετή που ο Vagabond επέμενε πως ήταν απαραίτητη, το παιχνίδι μου έδωσε μια απρόσμενη επιλογή: να αδειάσω το περίεργο υγρό που ήθελε να πιω. Όμως το αγνόησα. Εμπιστευόμουν τον Tom. Τραγουδούσε με τα πουλιά και τα μάτια του έλαμπαν. Αυτή η αποστολή ήταν μία από τις πολλές, προσφέροντας έναν ξεκάθαρο κακό και μια ευκαιρία για καλό. Περισσότερο από όλα, ήταν αυτή η λάμψη που με κατέστρεψε. “Ευχαριστώ για όλα,” είπε. “Θα γίνει ωραία ιστορία όταν τελειώσει.”
Η συμφωνία του Tom
Η ευχή του Tom ήταν στην πραγματικότητα μια συμφωνία: πλούτη με αντάλλαγμα τη θυσία της ζωής του αργότερα. Όμως ο Vagabond είχε χρησιμοποιήσει τα πλούτη του για να συμβουλευτεί επιστήμονες και μάγισσες, που βρήκαν τρόπο να διασπείρουν την ψυχή του με τελετή. Αρκούσε να οδηγεί άλλους στο πηγάδι και, με τη βοήθεια της αδερφής του, να τους ρίχνει μέσα—καθυστερώντας το τίμημα που είχε δεχτεί.
Η απώλεια και η προδοσία
Όταν έφτασα στον πάτο του πηγαδιού, ήμουν νεκρός. Πραγματικά νεκρός, με τρόπο που δεν περίμενα από μια σειρά διαλόγων. Όμως, ως έμπειρος παίκτης roguelike, ήξερα τι να κάνω: να ξαναδοκιμάσω. Μόνο δημιουργώντας νέο καπετάνιο και αποδεχόμενος το χτύπημα, θα μπορούσα να βρω ξανά χαρά στο παιχνίδι.
Η γενναιοδωρία του Sunless Skies
Σε κάποια σημεία, το Sunless Skies είναι γενναιόδωρο ως roguelike. Μετά τον θάνατο, σου επιτρέπει να μεταβιβάσεις το πλοίο, τα περισσότερα εξαρτήματα, τους πόρους και τον εξοπλισμό που είχες στην τράπεζα, καθώς και ένα μεγάλο μέρος της εμπειρίας σου, στον επόμενο καπετάνιο. Αυτό που δεν μεταβιβάζεται είναι η πρόοδος σε ανοιχτές αποστολές, οι αμέτρητες ιστορίες που επένδυσες, η πορεία προς την ολοκλήρωση του Ambition σου, ο χρόνος με συντρόφους που δεν σε πρόδωσαν. Όταν άνοιξα το άδειο ημερολόγιο αποστολών, ένιωσα τον πόνο της απώλειας και της προδοσίας. Αυτό ήταν κάτι που δεν μπορούσα να αποδεχτώ.
Η διαπραγμάτευση με το permadeath
Τότε άρχισε η διαπραγμάτευση, όπως ήξερε καλά ο Old Tom. Κατάλαβα ότι υπήρχε τρόπος να ξεφύγω από το permadeath που είχα δεχτεί. Παρά το σοκ, δεν είχα κλείσει το Sunless Skies. Το save που είχα φτάσει στο τέλος του βρισκόταν σε μια κατάσταση χρονικής αστάθειας, χωρίς να έχει ανέβει στο cloud. Ανοίγοντας το Steam Deck, μπορούσα να επιστρέψω σε μια στιγμή νωρίτερα, όταν ο Tom ήταν ακόμα φιλικός κι εγώ ζωντανός. Το μόνο που έμενε ήταν να ξεγελάσω έναν παλιό φίλο. “Περίεργο,” είπε το Steam, όταν επέστρεψα στον κύριο υπολογιστή μου. “Έχω άσχημες αναμνήσεις στον τοπικό δίσκο, αλλά στο πιο πρόσφατο cloud save όλα είναι καλά. Ποιο είναι αλήθεια;” Έκανα κλικ προσεκτικά για να αντικαταστήσω τα τοπικά αρχεία. Όλα καλά, παλιέ φίλε. Και τι είναι αλήθεια, τελικά;
Η εκδίκηση και το τέλος του Vagabond
Οπλισμένος με τη σκληρή γνώση, με την ψυχή μου βαμμένη, επέστρεψα στο δάσος και στην τελετή του Tom. Αντάλλαξα τα ποτήρια και τον οδήγησα στο πηγάδι του. Η πίπα έπεσε από το στόμα του όταν του εξήγησα ότι το κόλπο τελείωσε. Έκλαψε καθώς οι άνεμοι τον παρέσυραν στην άβυσσο, αφήνοντας πίσω μόνο τα παγωμένα δάχτυλά του που κρατούσαν τον πάγο. Κανένας καπετάνιος δεν θα ξαναδεί τον Amiable Vagabond.
Η λύτρωση του permadeath
Λίγες μέρες αργότερα—ίσως έναν μήνα στο παιχνίδι—ταξίδεψα στο επικίνδυνο Blue Kingdom, όπου οι νεκροί αξιολογούνται πριν περάσουν την Πόρτα του Θανάτου. Όταν ένα dreadnought διέλυσε το πλοίο μου, σκοτώνοντάς με ακαριαία, ένιωσα κάτι περίπλοκο. Αλλά το κυρίαρχο συναίσθημα ήταν η ανακούφιση. Το permadeath ήταν δώρο, προσφέροντας ένταση και στρατηγική πολυπλοκότητα σε όλο το παιχνίδι. Ανέβασε το Sunless Skies και τον χρόνο μου μαζί του. Εγώ απέτυχα να τηρήσω τη συμφωνία—να αποδεχτώ την κρίση του παιχνιδιού για τις αποτυχίες μου—και έπρεπε να πληρώσω το τίμημα. Καθώς πέθαινα, ένιωσα την ανησυχία να φεύγει. Θυμήθηκα τα λόγια της αδερφής του Tom, καθώς κοίταζε το πηγάδι μετά από εκείνον: “Τελείωσε.”
[ Πηγή: PCGamer ]