Εντυπώσεις από την τέταρτη μου περιπέτεια
Ξεκινώντας το τέταρτο ταξίδι μου στα κεραμίδια, κόβοντας ζόμπι στα δύο στη σειρά Dying Light, αναρωτήθηκα αν αυτή τη φορά θα ένιωθα λιγότερη ευχαρίστηση από το βίαιο αυτό survival horror-parkour. Μετά από άλλες 40+ ώρες ακροβατικών, ευχάριστα διαπίστωσα πως παραμένει εξαιρετικά διασκεδαστικό, παρόλο που τα βασικά στοιχεία δεν έχουν αλλάξει ιδιαίτερα από το Dying Light 2: Stay Human του 2022. Αυτή η διαδρομή μέσα από πόλεις και εξοχές γεμάτες νεκροζώντανους ανεβάζει λίγο τον πήχη, καθώς παίζεις ως άνθρωπος με γονίδια τέρατος, αποκτώντας τη δύναμη να ξεριζώνεις κεφάλια με τα χέρια σου. Αυτή η αίσθηση είναι ταυτόχρονα ικανοποιητική και ανατριχιαστική, ενώ το να σε κυκλώνουν Volatiles τη νύχτα παραμένει τρομακτικό, αφού δεν έχεις καμία ελπίδα να τους νικήσεις. Η μόνη μεγάλη απογοήτευση είναι ότι το The Beast δεν προσθέτει πολλά πέρα από τους μηχανισμούς μεταμόρφωσης, και μετά από μια δεκαετία παιχνιδιών με ελάχιστες καινοτομίες, δεν μένει χώρος για πολλές εκπλήξεις. Παρ’ όλα αυτά, μια σειρά που προσφέρει σταθερή διασκέδαση έχει τη δική της αξία, και εξερεύνησα με χαρά κάθε δευτερεύουσα αποστολή και γρίφο αναρρίχησης που βρήκα.
Η ιστορία του πρωταγωνιστή και η πλοκή
Αυτό το sequel συνεχίζει την ιστορία του πρωταγωνιστή του πρώτου παιχνιδιού, του Kyle Crane, ο οποίος μέσα από μια σειρά φρικτών γεγονότων μεταμορφώθηκε σε ένα πλάσμα μισό άνθρωπο, μισό τέρας, ικανό να πηδάει 15 μέτρα στον αέρα και να ουρλιάζει τόσο δυνατά που προκαλεί ψυχικό πλήγμα στους νεκροζώνταντους – παραμένει δηλαδή αρκετά παράξενο. Η πλοκή είναι αρκετά απλή, με τον παίκτη να αντιμετωπίζει έναν τυπικό κακό τύπου Bond και έναν τρελό επιστήμονα σε μια αποστολή εκδίκησης που εξελίσσεται όπως ακριβώς φαντάζεσαι, αλλά τουλάχιστον προσφέρει μια καλή αφορμή για να κυνηγήσεις bosses και να ασχοληθείς με τις δευτερεύουσες αποστολές, που συχνά είναι καλύτερα γραμμένες και μερικές φορές ξεκαρδιστικές. Επιπλέον, αν και η ιστορία είναι μάλλον απλοϊκή, οι χαρακτήρες που γνωρίζεις και γίνεσαι φίλος μαζί τους είναι αρκετά αξιομνημόνευτοι ώστε να μην θέλεις να παραλείψεις τους μακροσκελείς διαλόγους.
Ενίσχυση χαρακτήρα και νέοι μηχανισμοί
Καθώς πλησιάζεις στην τελική αναμέτρηση (που μου πήρε περίπου 40 ώρες ως completionist, αλλά μπορεί να ολοκληρωθεί και σε λιγότερες από 20), ενισχύεις τον εαυτό σου κυνηγώντας επικίνδυνα, γενετικά τροποποιημένα ζόμπι με υπερδυνάμεις, τα Chimeras, και εγχύοντας το αίμα τους. Εδώ μπαίνουν στο παιχνίδι οι βασικοί νέοι μηχανισμοί του The Beast, όπως η δυνατότητα να εφορμάς μέσα σε πλήθος ζόμπι χωρίς να κουράζεσαι, αλλά και πιο αστείες ικανότητες, όπως το να αλλάζεις κατεύθυνση στον αέρα τραβώντας το γάντζο σου με υπερβολική δύναμη. Το να μετατρέπεσαι σε ένα πλάσμα τύπου Hulk για χάρη της εκδίκησης προσθέτει μια ενδιαφέρουσα ανατροπή στο ήδη απολαυστικό gameplay, και το να πετάς το μαχαίρι σου για να εξολοθρεύσεις 20 ζόμπι με γροθιές σε 10 δευτερόλεπτα είναι πραγματικά απολαυστικό.
Περιορισμοί και οικειότητα στο gameplay
Παρόλα αυτά, ακόμα και αυτές οι προσθήκες αποτελούν μικρές παραλλαγές στη γνωστή φόρμουλα του Dying Light, αφού μπορείς να μεταμορφωθείς πλήρως σε λυκάνθρωπο μόνο όταν γεμίσει η μπάρα οργής σου, παίρνοντας και δίνοντας ζημιά. Τον υπόλοιπο χρόνο συνεχίζεις να χτυπάς με σιδερένιους σωλήνες και να τρέχεις μακριά από Volatiles, όπως πάντα, οπότε αν έχεις ξαναπαίξει Dying Light, το μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού θα σου φανεί οικείο. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αφού θυμίζει καλές στιγμές, αλλά μοιάζει και λίγο σαν μια βόλτα στη λωρίδα της νοσταλγίας.
Μοναδικά στοιχεία και μάχες με bosses
Ένα ακόμα στοιχείο που ξεχωρίζει το The Beast από τα προηγούμενα είναι οι μάχες με bosses, ενισχυμένους μολυσμένους που ξεκλειδώνουν νέες ικανότητες. Την πρώτη φορά που συναντάς κάθε τέτοια μάχη, παρουσιάζεται ένας νέος τύπος εχθρού που μετά εμφανίζεται και στον κόσμο, όπως:
- Ένα γρήγορο, σκελετωμένο ζόμπι που πηδάει στον αέρα, χορεύει πάνω σε άλλους νεκροζώνταντους και σε επιτίθεται με νύχια
- Ένα μυώδες, άγριο πλάσμα που γίνεται αόρατο, αναγκάζοντάς σε να προσέχεις και να ακούς για γρυλίσματα στο σκοτάδι
Αυτές οι μάχες είναι εντυπωσιακές στην αρχή, αλλά προς το τέλος της ιστορίας φαίνεται πως οι ιδέες εξαντλούνται, καθώς εμφανίζονται παραλλαγές των ίδιων bosses, όπως ένα μυώδες ζόμπι που διαφέρει μόνο στη μάσκα αερίων και την αδυναμία του στο δηλητήριο. Παρ’ όλα αυτά, παραμένουν διασκεδαστικές στιγμές – άλλωστε, ποιος δεν απολαμβάνει μια μάχη με boss;
Ο κόσμος του Castor Woods
Η ανοιχτού τύπου κοιλάδα Castor Woods είναι το νέο σκηνικό όπου περνάς όλο το χρόνο σου αναζητώντας εκδίκηση, συνδυάζοντας γνώριμα στοιχεία από άλλα Dying Light σε ένα συμπαγές πακέτο. Περιλαμβάνει ευρύχωρες αγροτικές περιοχές που θυμίζουν το The Following expansion, καθώς και μια πόλη με πολλά πέτρινα κτίρια για αναρρίχηση. Το Castor Woods είναι σχετικά μικρό σε σύγκριση με τους τεράστιους χάρτες των προηγούμενων παιχνιδιών, και γίνεται φανερό πως το The Beast αρχικά σχεδιάστηκε ως επέκταση του Dying Light 2, αφού τα βουνά οριοθετούν μια κυκλική περιοχή που διασχίζεται με αυτοκίνητο σε λίγα λεπτά. Ωστόσο, αυτό δεν είναι απαραίτητα αρνητικό, καθώς ο χώρος αξιοποιείται σωστά χωρίς περιττά κενά.
Κλασικά στοιχεία Dying Light
Δεν λείπουν όσα χαρακτηρίζουν ένα καλό Dying Light: Στην πόλη, η παραμονή στις στέγες και τα άλματα από κτίριο σε κτίριο βοηθούν να αποφύγεις τα σμήνη από κάτω, ενώ στις δασικές και βαλτώδεις περιοχές του χάρτη προσπαθείς να χρησιμοποιήσεις αυτοκίνητα για να φτάσεις στον προορισμό σου χωρίς να εκτεθείς. Όπως και πολλά στοιχεία του The Beast, το Castor Woods είναι επαρκές χωρίς να ξεχωρίζει ιδιαίτερα, αλλά παρ’ όλα αυτά δημιούργησα πολλές νέες αναμνήσεις αφήνοντας πίσω μου ένα μονοπάτι καταστροφής.
Τεχνική αρτιότητα και εμπειρία χρήστη
Τέλος, αξίζει να αναγνωριστεί στην Techland ότι το The Beast είναι το πιο τεχνικά άρτιο Dying Light μέχρι σήμερα – κατάφερα να παίξω χωρίς σοβαρά ή επαναλαμβανόμενα bugs. Έπαιξα σε δυνατό PC, οπότε πιθανότατα είχα την καλύτερη δυνατή εμπειρία, αλλά αξίζει να σημειωθεί ότι, εκτός από ένα κρασάρισμα και λίγο pop-in, η εμπειρία ήταν ομαλή – και αυτό πριν το day-one patch. Υπήρξαν μερικές ενοχλητικές στιγμές όπου κόλλησα σε κάποιον αεραγωγό λόγω προβληματικής γεωμετρίας και δεν μπορούσα να προχωρήσω μέχρι να κουνήσω τον χαρακτήρα μου για λίγα λεπτά, και κάποιες φορές που κόλλησα στο περιβάλλον τη χειρότερη στιγμή, θέτοντας σε κίνδυνο την αποστολή μου, αλλά αυτά ήταν τόσο σπάνια που δεν με έκαναν να θέλω να ξεσπάσω στην οθόνη.
[ Πηγή: IGN ]