Ανάλυση της ανάπτυξης του Doom: The Dark Ages
Σε κάποιο σημείο της ανάπτυξης της πιο πρόσφατης τριλογίας, κάποιος στην Id Software αποφάσισε ότι το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του FPS τους ήταν ο χαρακτήρας του Doom Slayer – μια περίεργη, αν και όχι εντελώς καταστροφική απόφαση που πιστεύω ότι είναι κυρίως υπεύθυνη για το σχεδιασμό του Doom Eternal. Είμαι μεγάλος θαυμαστής, παρά αυτή την ακατάλληλη εμμονή με το υπερβολικά αναπτυγμένο όπλο-πληκτρολόγιο με πόδια. Ελπίζω να γίνω θαυμαστής και του Doom: The Dark Ages, αλλά με βάση το τελευταίο τρέιλερ, προσπαθώ ακόμα να καταλάβω αν έχουν περιορίσει την ιστορία του Slayer ή αν περιμένουν να με μαγέψουν με την χιλιετή προϊστορία για το γιατί τραβάω το μάτι ενός Cacodemon όπως μαλλιά από φραγμένο νιπτήρα.
Ενώ μπορώ να κάνω χωρίς ανώτερα στελέχη να περιφέρονται κοντά σε πίνακες ελέγχου και να μασουλάνε ασύρματα τηλέφωνα κοντά στο Doom μου, στην πραγματικότητα συμφωνώ με τις αόριστα σύγχρονες στρατιωτικές δονήσεις για έναν λόγο: η πραγματική κλίμακα και απειλή μιας εισβολής από την κόλαση γίνεται πολύ καλύτερα αισθητή με μια θέση μπροστά στην σφαγή που μπορούν να προκαλέσουν αυτοί οι δολοφόνοι σε ανθρώπους που δεν είναι ο Slayer. Όταν έχεις μόνο την προοπτική ενός αήττητου σφυριού, ακόμα και ο πιο τρομακτικός δαίμονας φαίνεται σαν μια μαλακή σαλιγκάρι. Είναι απλώς διασκεδαστικό να νιώθεις ότι συμμετέχεις σε έναν πόλεμο που πηγαίνει καταστροφικά για όλους τους άλλους εκτός από εσένα.
Μας δείχνουν επίσης λίγο από αυτό που υποθέτω ότι είναι ο κεντρικός αντίπαλος του παιχνιδιού. Χρησιμοποιεί τουλάχιστον μερικές διαφορετικές ηχητικές διαδρομές για να μιλήσει, οπότε ξέρεις ότι προέρχεται από έναν από τους πραγματικά κακούς κύκλους της κόλασης. Νομίζω ότι φαίνεται ωραίος! Η αντίθεση μεταξύ της κομψής, αν και μεσαιωνικής, τεχνολογίας και των πιο οργανικών και βιβλικών δαιμόνων προσφέρει εξαιρετική καλλιτεχνική κατεύθυνση. Μοιάζει κάπως με έναν boss του Diablo 4, αλλά η τέχνη ήταν ένα από τα λίγα πράγματα για το Diablo 4 που δεν με έκανε να θέλω να κλείσω τα μάτια μου για πάντα με τις δικές μου βλεφαρίδες.
Δεν είναι μόνο ιστορία, όμως. Υπάρχει και μια καλή δόση σφαγής – αν και είναι ακόμα λίγο δύσκολο να πω αν οι πολλές επιλογές μάχης του παιχνιδιού θα ρέουν τόσο ομαλά ή αν απλώς παίζεται από κάποιον καλό. Ίσως θα ήθελες να ερευνήσεις περαιτέρω; Ο Brendy δοκίμασε τα γιγάντια mechs εδώ και μετά έγινε τόσο αλαζόνας που αποφάσισε να παίξει με όλες τις ρυθμίσεις δυσκολίας στο μέγιστο.