Κριτική για το Doom: The Dark Ages

Το Doom: The Dark Ages προσφέρει ικανοποιητική και έντονη βία, αλλά οι περιοριστικές μάχες, η βαρετή εξερεύνηση και οι κινηματογραφικές αυταπάτες το καθιστούν απογοητευτική συνέχεια του Eternal.

Δημιουργός: id Software
Εκδότης: Bethesda Softworks
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 15 Μαΐου 2025
Πλατφόρμα: Windows
Από: Steam/ Game Pass
Τιμή: £70/ €80/ $70
Αξιολόγηση σε: Intel Core i5-12600K, 32GB RAM, Nvidia RTX 4060 Ti, Windows 10

Αρχικά, απόλαυσα το Doom: The Dark Ages. Όταν όμως ολοκλήρωσα το παιχνίδι, επανεγκατέστησα το Doom Eternal και συνειδητοποίησα πόσο έχει χάσει η id την αίσθηση της διασκέδασης. Λιγότερο σταθερό και λιγότερο βαρύ, αυτό είναι το πιο αδύναμο και λιγότερο δημιουργικό από την σύγχρονη τριλογία. Είναι επίσης ένα ελκυστικό FPS. Μου αρέσει, αλλά είμαι απογοητευμένος. Ανυπομονώ για το DLC. Δεν νομίζω ότι η id μπορεί να δημιουργήσει κακά παιχνίδια. Ελπίζω το επόμενο να είναι καλύτερο.

Ο διευθυντής του παιχνιδιού, Hugo Martin, χρησιμοποίησε αρκετές φράσεις που ακούγονται καλά, αλλά με άφησαν με την αίσθηση ότι ήμουν ποντικός εργαστηρίου. Το Eternal είχε χαρακτηριστικές κινήσεις, αλλά άφηνε χώρο για αυτοσχεδιασμό. Το The Dark Ages, με τον σχεδιασμό των εχθρών του και τις παρόμοιες επιθέσεις, απαιτεί να χορεύεις στον ρυθμό του. Μια τόσο μεγάλη καμπάνια χρειάζεται φρέσκες ιδέες.

Ειλικρινά, θα χαρακτήριζα το Doom Eternal αριστούργημα. Το μίσησα για περίπου μιάμιση φορά, αλλά τελικά το βρήκα ακαταμάχητο. Το Eternal είναι το FPS για μένα. Θα επιστρέφω σε αυτό τουλάχιστον μία φορά το χρόνο.

Αντίθετα, το The Dark Ages νιώθει περιοριστικό. Η μάχη προσφέρει συνεχώς ενθουσιασμό, αλλά αρχίζει να δείχνει τα δημιουργικά του όρια πριν το τέλος μιας μόνο αναπαραγωγής. Η ικανότητα του μπορεί να είναι λίγο πιο υψηλή από του Eternal, αλλά η ελευθερία έκφρασης φαίνεται περιορισμένη. Είναι διδακτικό και λίγο πατερναλιστικό, δίνοντας εντολές και προσφέροντας οπτικοακουστικά ερεθίσματα.

Τα προβλήματα ξεκινούν με τη φιλοσοφία απλοποίησης της id. Ο Martin είπε “λιγότερες χορδές στην κιθάρα”, αλλά αυτό δεν λειτουργεί αν θέλεις πλήρη γκάμα. Οι περισσότερες αναβαθμίσεις όπλων έχουν υποβαθμιστεί σε παθητικά μπόνους. Μπορείς να αγοράσεις μια ικανότητα για το πλάσμα όπλο σου που σοκάρει τους εχθρούς, και άλλες για επιπλέον ζημιά. Συνδυάζοντας τα, μπορείς να δημιουργήσεις εντυπωσιακές σκηνές μάχης.

Αυτό γίνεται για να εστιάσεις στην ασπίδα σου. Ρίξε την σε μια ομάδα εχθρών για να την ενεργοποιήσεις, και στη συνέχεια χτύπησέ τους. Η ασπίδα κλέβει την παράσταση, αφήνοντας τα όπλα σε δεύτερη μοίρα.

Οι αποτελεσματικοί τρόποι παιχνιδιού γίνονται σαφείς νωρίς, και η αλλαγή όπλων είναι αργή. Οι συγκεκριμένες αδυναμίες εχθρών σημαίνουν ότι οι μάχες στο Eternal είχαν τη δυνατότητα να γίνουν αλληλουχίες συνδυασμών, αλλά εδώ είναι πιο περιορισμένες. Ελπίζω να σου άρεσαν οι μαχητές του Eternal, γιατί το The Dark Ages απαιτεί να ακολουθήσεις παρόμοιες τακτικές.

Θα ήθελα το παιχνίδι να εμβαθύνει περισσότερο στη μεσαιωνική θεματολογία.

“Ένα Doom sandbox γεμάτο πόλεμο και πλούτο” ήταν μία από τις διαφημιστικές γραμμές. Και… όχι. Το Eternal ήταν ένα Doom sandbox, γεμάτο με ηλεκτρικές μάχες και στρατηγικές. Οι ‘sandboxes’ εδώ είναι μερικοί μεγάλοι χάρτες που σου επιτρέπουν να επιλέξεις ποιον από τους τρεις πυλώνες θα κλείσεις πρώτα.

Στο τέλος του πρώτου επιπέδου, βρισκόμουν σε μια τουφέκι, αποσπώντας κρέας από έναν τεράστιο τιτάνα, και ένιωσα ότι επιστρέφω σε κουρασμένα σκηνικά που το Doom 2016 αντέτεινε. Καταλαβαίνω γιατί είναι εκεί νωρίς, αλλά δεν είναι το μόνο που θυμίζει τις στρατηγικές των κινηματογραφικών στρατιωτικών παιχνιδιών της δεκαετίας του 2000.

Οι αποστολές συχνά διακόπτονται από υπερβολικά μεγάλες σκηνές τρίτου προσώπου, όπου ενδιαφέροντες χαρακτήρες όπως ο βασιλιάς των φρουρών σπαταλούνται. Υπάρχει μια ομιλία σε κάποιο σημείο. Πολλές φορές, μετά από μάχες, ακούγονται αναφορές για την προώθηση των εχθρικών στρατευμάτων. Πολύ από αυτό φαίνεται σαν προσχέδιο.

Το Eternal είχε πλούσια ιστορία, αλλά το The Dark Ages φαίνεται να είναι εμμονικό με την αδιάφορη αφήγηση. Ο Slayer υποφέρει ενώ οι κακοί μονολογούν. Οι μονολογίες συνεχίζονται. Θα ήθελα να μπορώ να μιλήσω με αυτούς τους χαρακτήρες, για να τους ζητήσω να σταματήσουν.

Η προσπάθεια για σκόπιμο ρυθμό γίνεται βαρετή. Υπάρχουν πολλές ενότητες όπου κολυμπάς αργά σε νερό. Η μουσική δεν βοηθά. Υπάρχουν μερικές εξαιρετικές μελωδίες, αλλά μερικές φορές είναι απλώς ατμόσφαιρα.

Αλλά, κοίτα. Είχα έναν άλλο λόγο να αναφέρω ότι άλλαξα γνώμη για το Doom Eternal, και αυτός ο λόγος είναι ότι δεν νομίζω ότι κανείς μπορεί να σχηματίσει μια ολοκληρωμένη άποψη για το σχεδιασμό μάχης της σύγχρονης id Software σε μια εβδομάδα. Είναι πολύ καλοί σε αυτό που κάνουν. Ακόμα κι αν δεν αγαπώ αυτή την εκδοχή, ένα αποτυχημένο πείραμα είναι πιο ενδιαφέρον από τη στασιμότητα.

Αν χρειαστεί να ταξιδέψεις μια καλή απόσταση για τον επόμενο στόχο, το παιχνίδι θα σου προσφέρει μια σκηνή καταδίωξης εναντίον ενός πλοίου που δεν μπορεί να αντεπιτεθεί.

Ορίστε μερικά πράγματα που αγάπησα. Μπορείς να αλλάξεις γρήγορα όπλα σε μια κατηγορία, π.χ. το τουφέκι και το υπερτουφέκι. Αυτό δεν θα σημαίνει τίποτα αν δεν χρησιμοποιείς χειριστήριο, αλλά είναι σχεδιασμένο για κουμπιά και αναλογικούς μοχλούς.

Το όπλο που σπάει κρανία έχει μια ικανότητα που αυξάνει την ταχύτητα κίνησης μετά από βολή. Η κίνηση γύρω από ομάδες εχθρών είναι όσο Doom χρειάζεται.

Η σύνδεση του αναρριχητικού αναλογικού με την μόνιμα εξοπλισμένη ασπίδα είναι μια εξαιρετική αλλαγή. Η ρίψη σε εχθρούς είναι διασκεδαστική.

Και, παρά την πληθώρα σοβαρών σκηνών τρίτου προσώπου, το παιχνίδι δεν έχει εγκαταλείψει εντελώς τις γελοίες υπερβολές του Slayer. Υπάρχει τουλάχιστον μια στιγμή προς το τέλος που είναι από τις καλύτερες που έχω δει σε βιντεοπαιχνίδια. Η ρίψη από ένα αεροπλάνο και η προσγείωση σε δράκο είναι εξαιρετική. Ο κύριος αντίπαλος, πρίγκιπας Ahzrak, είναι αρκετά ενδιαφέρων. Οι τρεις μάχες με τους αρχηγούς είναι εξαιρετικές.

Η σκέψη που μου ερχόταν κατά την πρώτη αναπαραγωγή ήταν: ανυπομονώ να συλλέξω τα πάντα και να αποκτήσω όλες τις αναβαθμίσεις για να μπορώ να παίξω Doom χωρίς να ανησυχώ για εξερευνήσεις. Συνειδητοποίησα ότι αυτή η εξερεύνηση δεν είναι απλώς μια διασκεδαστική επιπλέον δραστηριότητα, αλλά αναγκαίο κομμάτι του παιχνιδιού. Υπάρχει λιγότερη δράση εδώ. Λιγότεροι λόγοι για να επαναλάβεις επίπεδα. Είναι ένα αρκετά καλό FPS που δεν μετανιώνω που έπαιξα, αλλά κάτι ζωτικό έχει χαθεί κάτω από όλο αυτό το βάρος.

[ Πηγή: RockPaperShotgun ]