Όταν σκέφτομαι τη σειρά Tony Hawk’s Pro Skater, οι πιο αγαπημένες μου αναμνήσεις σχετίζονται με τα τρία πρώτα παιχνίδια. Τα THPS 1-3 ήταν η χρυσή μου εποχή με το franchise, τα παιχνίδια που με έφεραν σε επαφή με τον Mr. Hawk, τους φίλους και αντιπάλους του στο skateboarding, αλλά και με την κουλτούρα του skate γενικότερα.
Αυτά τα παιχνίδια με έκαναν να πιστέψω ότι θα μπορούσα κι εγώ να κάνω skate, τόσο που δοκίμασα να κατέβω μια αρκετά ψηλή ράμπα πριν μάθω καν να στέκομαι σωστά στη σανίδα. “Αφού κάνω το 900 συνέχεια στα παιχνίδια, σίγουρα δεν θα είναι τόσο δύσκολο,” σκέφτηκα με αυτοπεποίθηση. Η προσπάθεια αυτή πήγε όσο καλά θα περίμενε κανείς, σαν τον Peter Griffin να κατεβαίνει σκάλες. Παρά την υπερβολική σιγουριά μου, αυτό δείχνει πόσο κολλημένος ήμουν με τα τρία πρώτα παιχνίδια, αφού με ενέπνευσαν να κάνω κάτι πραγματικά ανόητο.
Αυτές οι ζεστές, αν και λίγο επώδυνες, αναμνήσεις δεν ισχύουν για το Tony Hawk’s Pro Skater 4. Κυκλοφόρησε το 2002, αλλά τότε δεν είχα τη δυνατότητα να το αγοράσω για το PlayStation 2 μου. Ήταν το πρώτο Tony Hawk που δεν είχα στην κατοχή μου, απλώς το δανειζόμουν από φίλο ή το έπαιζα στο σπίτι του. Δεν με ενθουσίασε.
Tony Hawk’s Pro Skater 4: Αλλαγή Κατεύθυνσης
Το Tony Hawk’s Pro Skater 4 άλλαξε πορεία, προσφέροντας έναν ανοιχτό κόσμο. Οι προκλήσεις με χρονικό όριο και οι διαδρομές εξαφανίστηκαν. Πλέον, οι παίκτες μπορούσαν να εξερευνήσουν ελεύθερα τα μεγαλύτερα πάρκα και να ολοκληρώσουν στόχους με τον δικό τους ρυθμό. Αυτό το μοντέλο αποτέλεσε τη βάση για επόμενα παιχνίδια, όπως τα Underground και American Wasteland. Ίσως τότε, στα 14 μου, να αντιστεκόμουν στις αλλαγές ή να είχα κουραστεί από τη σειρά μετά από τρία συνεχόμενα χρόνια, αλλά το THPS 4 δεν με κέρδισε όσο τα προηγούμενα.
Αυτή η πρώτη εντύπωση με έκανε να θεωρώ το Tony Hawk 4 μια μέτρια εμπειρία για χρόνια. Δεν το ξαναάγγιξα μετά το 2002, αλλά όσο περνούσε ο καιρός και οι κριτικές μου γίνονταν πιο ασαφείς, άρχισα να αναρωτιέμαι αν το είχα κρίνει δίκαια. Όταν ανακοινώθηκε το Tony Hawk’s Pro Skater 3 + 4, ενθουσιάστηκα με την ιδέα να ξαναδώ το τέταρτο παιχνίδι με νέα ματιά και ανανεωμένα γραφικά. Όπως και πολλοί άλλοι φαν του THPS 4, απογοητεύτηκα όταν έμαθα ότι η Iron Galaxy δεν βελτίωσε απλώς τα γραφικά, αλλά ουσιαστικά το μετέτρεψε στο μοντέλο με χρονικό όριο των δύο λεπτών του THPS 3.
Το επίπεδο College στο Tony Hawk’s Pro Skater 3 + 4
Καταλαβαίνω το σκεπτικό αυτής της επιλογής. Το THPS 3 είναι το πιο επιτυχημένο παιχνίδι της σειράς, οπότε γιατί να μην μοιάζει το πιο αμφιλεγόμενο τέταρτο παιχνίδι με αυτό το επιτυχημένο πρότυπο; Όμως, αυτό σημαίνει ότι ο αρχικός σχεδιασμός που ήθελα να επανεκτιμήσω δεν υπάρχει πια. Είναι κρίμα, γιατί έτσι χάνεται ένα από τα μεγαλύτερα, αλλά λιγότερο συζητημένα, πλεονεκτήματα μιας πιστής αναδημιουργίας: η ευκαιρία για επανεκτίμηση.
Ένας από τους λόγους που λάτρεψα το remake του Demon’s Souls το 2020 ήταν αυτός. Όταν κυκλοφόρησε το 2009, δεν κατάλαβα τι το έκανε ξεχωριστό. Δεν μου άρεσε η δομή με το hub και η υψηλή δυσκολία. “Αυτό είναι χαζό και δύσκολο,” σκεφτόμουν κάθε φορά που με σκότωναν οι σκελετοί. “Πώς γίνεται να το απολαμβάνει κάποιος;” Το παράτησα γρήγορα και δεν το ξανακοίταξα. Μόνο όταν το Dark Souls παρουσίασε έναν διασυνδεδεμένο κόσμο κατάλαβα τη γοητεία του είδους και αγάπησα τα action games της From Software. Καθώς έπαιζα και απολάμβανα μελλοντικά παιχνίδια όπως τα Bloodborne και Sekiro, το Demon’s Souls είχε μείνει στο μυαλό μου ως το “περίεργο” και όχι τόσο καλό παιχνίδι της σειράς.
Demon’s Souls (2020): Μια Δεύτερη Ευκαιρία
Παίζοντας το Demon’s Souls για το Game Informer μέσω του remake του 2020, που ήταν κυρίως αναβάθμιση γραφικών, το απόλαυσα και το εκτίμησα πολύ περισσότερο για αυτό που είναι και προσπαθεί να κάνει, τώρα που είχα νέα οπτική. Αν η Blue Point είχε αλλάξει ριζικά τη δομή του Demon’s Souls ώστε να μοιάζει περισσότερο με το επιτυχημένο πρότυπο του Dark Souls, ίσως να είχε προκύψει ένα ακόμα καλύτερο παιχνίδι. Όμως τότε θα το έβλεπα απλώς ως μια “διόρθωση” του Demon’s Souls, ενισχύοντας την ήδη αρνητική μου άποψη ότι η αρχική εκδοχή ήταν πάντα κακή.
Θα ήθελα να μπορούσα να κάνω το ίδιο και με το Tony Hawk’s Pro Skater 4. Ξέρω πλέον ότι οι κριτικές μου δεν ήταν εντελώς δίκαιες και θα ήθελα να το ξαναζήσω με ενθουσιασμό, αντί για κούραση ή δυσαρέσκεια για τις αλλαγές του. Ακόμα κι αν δεν μου άρεσε όσο τα τρία πρώτα, τουλάχιστον θα μπορούσα να διαμορφώσω μια πιο τεκμηριωμένη και ισορροπημένη άποψη για το γιατί. Θα πρέπει να βρω ένα αυθεντικό αντίτυπο του παιχνιδιού για να το κάνω αυτό, έστω και μόνο με την ελπίδα ότι η γνώμη μου θα αλλάξει αρκετά ώστε να με παρακινήσει να κατέβω άλλη μια φορά μια ράμπα.