Συναισθηματική εμπειρία με το Consume Me
Οι διατροφικές διαταραχές είναι ένα εξαιρετικά ευαίσθητο θέμα, οπότε ήμουν επιφυλακτικός όταν έμαθα για το Consume Me, ένα παιχνίδι που μετατρέπει τις ανασφάλειες μιας έφηβης σε μίνι παιχνίδια και διαχείριση πόρων. Αφού ολοκλήρωσα την ιστορία, όμως, χαίρομαι που υπάρχει. Το Consume Me προσφέρει μια συγκινητική, χιουμοριστική και κατά διαστήματα ωμή εμπειρία, από μια οπτική που τα video games σπάνια εξερευνούν όσο θα έπρεπε. Το σχόλιό του για τους κινδύνους της «παιχνιδοποίησης» σύνθετων, πραγματικών ζητημάτων είναι εύστοχο και ξεχωριστό. Αν και το φινάλε του απογοητεύει, σπάνια συναντάς παιχνίδι που να νιώθεις τόσο προσωπικό για τους δημιουργούς του, κάτι που κάνει το Consume Me ιδιαίτερο.
Προειδοποίηση περιεχομένου και πρωτοτυπία
Το παιχνίδι ξεκινά με μια ενδιαφέρουσα προειδοποίηση, που δεν επισημαίνει απλώς το ευαίσθητο θέμα της ιστορίας, αλλά ξεκαθαρίζει ότι η διατροφική συμπεριφορά της Jenny – ο βασικός μηχανισμός του gameplay – δεν πρέπει να μιμηθεί κανείς. Δεν έχω ξαναπαίξει κάτι παρόμοιο: είναι ένα παιχνίδι που δείχνει πως η «παιχνιδοποίηση» της πραγματικής ζωής δεν είναι πάντα καλή ιδέα.
Η καθημερινότητα της Jenny
Η Jenny, εμπνευσμένη από τη δημιουργό του παιχνιδιού, είναι μια μαθήτρια λυκείου που ετοιμάζεται να ξεκινήσει την τελευταία της χρονιά. Μετά από ένα σχόλιο της μητέρας της για το βάρος της, αποφασίζει να ξεκινήσει δίαιτα, καταγράφοντας σχολαστικά το φαγητό και τη γυμναστική της. Παράλληλα, πρέπει να διαχειριστεί και άλλες πτυχές της ζωής της:
- δουλειές στο σπίτι
- χρήματα
- σχολικές εργασίες
Κάθε δραστηριότητα παρουσιάζεται ως μικρο-παιχνίδι, παρόμοιο με αυτά που βρίσκεις στο WarioWare, όπου εκτελείς απλές, μερικές φορές απαιτητικές ενέργειες με εκφραστικό εικαστικό στυλ. Τα περισσότερα είναι διασκεδαστικά και ευχάριστα, ενώ ακόμα και όσα δεν μου άρεσαν ιδιαίτερα τελειώνουν γρήγορα. Αν και το Consume Me δίνει έμφαση στην αφήγηση, ανυπομονούσα να το ξανανοίξω και να διαχειριστώ τις τοξικές συμπεριφορές μου.
Το βασικό μίνι παιχνίδι
Το παιχνίδι που θα παίξεις πιο συχνά σε βάζει να φτιάξεις το πιάτο του μεσημεριανού της Jenny. Τα φαγητά εμφανίζονται ως κομμάτια τύπου Tetris που πρέπει να τοποθετήσεις σε ένα πλέγμα, γεμίζοντας τα τετράγωνα της πείνας και αποφεύγοντας τα κενά. Κάθε φαγητό κοστίζει διαφορετικό αριθμό «μπουκιών» (η αφηρημένη εκδοχή των θερμίδων στο παιχνίδι), οπότε πρέπει να ισορροπήσεις το πώς θα χωρέσεις τα κομμάτια στο πλέγμα αποφεύγοντας τα ανθυγιεινά τρόφιμα για να κρατήσεις χαμηλά τον αριθμό των μπουκιών. Αν ξεπεράσεις το όριο, θα πρέπει να γυμναστείς αργότερα, χάνοντας πολύτιμο χρόνο που θα μπορούσες να αφιερώσεις σε άλλες δραστηριότητες. Αν δεν διαχειριστείς σωστά τα κομμάτια, δεν θα γεμίσεις όλα τα απαραίτητα τετράγωνα και η μπάρα πείνας της Jenny θα μειωθεί. Παρά τον δυσάρεστο στόχο, απολαμβάνω αυτό το παζλ και δεν με πειράζει να το παίζω κάθε μέρα στο παιχνίδι.
Ο φαύλος κύκλος των επιλογών
Καθώς προχωράς στην ιστορία, γίνεται φανερό πόσο εύκολα μπορεί κάποιος σαν τη Jenny να παγιδευτεί σε επιβλαβείς συμπεριφορές. Αν φάω ένα ελαφρύ μεσημεριανό – μια εναλλακτική που ξεκλειδώνω και κοστίζει λιγότερα μπουκιά – η ενέργειά μου πέφτει, αλλά αν πιω ένα ενεργειακό ποτό, την αναπληρώνω. Ωστόσο, η υπερβολική κατανάλωση καφεΐνης προκαλεί πονοκεφάλους στη Jenny, που δεν φεύγουν αν δεν κάνω κάτι για να της φτιάξω τη διάθεση. Ο πιο εύκολος τρόπος είναι να φάει ένα σακουλάκι πατατάκια, που όμως με βγάζει εκτός στόχου στα μπουκιά, επιστρέφοντάς με στο αρχικό πρόβλημα.
Η αλυσιδωτή αντίδραση
Το μόνο που ήθελα ήταν να φάω λίγο λιγότερο, αλλά αυτό οδήγησε σε μια αλυσίδα γεγονότων που απλώς χειροτερεύουν τα προβλήματα της Jenny. Είναι μια έξυπνη παγίδα που δεν κατάλαβα ότι έπεσα μέσα μέχρι να είναι αργά, όπως συμβαίνει και στην πραγματική ζωή. Πρόκειται για μια μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης και εκπαίδευσης που μόνο ένα video game μπορεί να μεταδώσει.
Εικαστικό και ατμόσφαιρα
Η τέχνη και η κίνηση ξεχειλίζουν από προσωπικότητα, με τα pixel να δίνουν μια χειροποίητη αίσθηση στα υπερ-εκφραστικά πρόσωπα των χαρακτήρων. Ο παίκτης κινεί τη Jenny στις σκηνές με κινήσεις του ποντικιού ή του χειριστηρίου, αλλά ποτέ δεν ξέρεις ακριβώς τι θα την κάνεις να κάνει, και είναι διασκεδαστικό να βλέπεις πώς μαζεύει νευρικά ένα δολάριο από το πεζοδρόμιο ή αρνείται να σηκωθεί από το κρεβάτι. Παρόλο που το θέμα θα μπορούσε να υποδηλώνει μια μουντή οπτική, το Consume Me είναι το ακριβώς αντίθετο. Αυτό βοηθά να εξισορροπηθεί το άγχος που νιώθω προσπαθώντας να διαχειριστώ τη ζωή της Jenny, ενώ παράλληλα δείχνει πώς οι διατροφικές διαταραχές συχνά περνούν απαρατήρητες από τον έξω κόσμο.
Διάλογοι και ταύτιση με την ηρωίδα
Οι διάλογοι είναι καλογραμμένοι και η Jenny είναι μια αξιαγάπητη, αξέχαστη πρωταγωνίστρια που εύκολα συμπαθείς. Δεν δυσκολεύτηκα να δω τα πράγματα από τη δική της οπτική, και ενώ ξεκίνησα ως απλός παρατηρητής, σύντομα βρέθηκα να αγχώνομαι για τις σχολικές εργασίες και να ελπίζω ειλικρινά να με προσέξει το αγόρι που μου αρέσει.
Αδύναμο φινάλε
Παρά την αγάπη μου για τους χαρακτήρες και τις πρώτες ώρες του παιχνιδιού, το τελευταίο κεφάλαιο απογοητεύει για διάφορους λόγους. Πρώτον, η θρησκεία εμφανίζεται ξαφνικά ως παρηγοριά για τη Jenny (μαζί με μια μουσική σκηνή προσευχής). Θεωρητικά δεν έχω πρόβλημα, αλλά έρχεται από το πουθενά και δεν ταιριάζει με την υπόλοιπη ιστορία. Δεν αναφέρεται σχεδόν καθόλου πριν, και στο τέλος της ιστορίας γίνεται αδιάφορη. Η Jenny μπορεί να προσευχηθεί μία φορά τη μέρα για να ξεπεράσει νοητικά εμπόδια που τη δυσκολεύουν στο διάβασμα, ενώ ταυτόχρονα γεμίζει ελαφρώς τις μπάρες διάθεσης, ενέργειας και πείνας. Η βελτίωση της διάθεσης έχει νόημα, αλλά οι άλλες δύο μπάρες έρχονται σε αντίθεση με τα θέματα του Consume Me. Το μεγαλύτερο ελάττωμα της Jenny είναι ότι πείθει τον εαυτό της πως με αρκετή ψυχική δύναμη μπορεί να πιέσει το σώμα της σε ανθυγιεινά επίπεδα παραγωγικότητας, είτε μένοντας ξύπνια ως αργά είτε στερώντας τον εαυτό της από φαγητό, και είναι ασυνεπές το ότι η προσευχή λειτουργεί ως «ενεργειακός ενισχυτής» χωρίς συνέπειες ή ως υποκατάστατο του φαγητού.
Η κατάληξη της ιστορίας
Όταν τελικά η ιστορία του Consume Me καταλήγει στην καταστροφή που προειδοποιεί η αρχική προειδοποίηση, η θρησκεία δεν φαίνεται να αποτελεί λύση, και παρόλο που «σώζει» τη Jenny σε επόμενο κεφάλαιο, το θέμα παραμερίζεται χωρίς ιδιαίτερη σημασία. Είναι δύσκολο να ολοκληρώσεις βιογραφικές αφηγήσεις, ειδικά όταν το πρόσωπο είναι ακόμα εν ζωή, γιατί τα πραγματικά γεγονότα που δίνουν ενδιαφέρον σε μια ιστορία σπάνια έχουν καθαρή λύση. Παρ’ όλα αυτά, οι βασικές πηγές έντασης της ιστορίας απλώς ξεθωριάζουν, με τη Jenny τελικά να τις ξεπερνά χωρίς να τις αντιμετωπίζει κατά μέτωπο.
Η εμπειρία του παίκτη στο τέλος
Δεν βοηθά το γεγονός ότι παίζουμε ως Jenny στην πορεία προς τον πάτο, αλλά μένουμε να παρακολουθούμε ένα ελαφρώς διαδραστικό μοντάζ όσο σηκώνεται ξανά. Όλο το παιχνίδι οδηγεί στην αναπόφευκτη κατάρρευσή της, όπου συνειδητοποιεί πόσο καταστροφικές είναι οι συμπεριφορές της· όμως, όταν αυτό συμβαίνει, το παιχνίδι ουσιαστικά τελειώνει. Είναι σαν ο Mario να μαθαίνει ότι η πριγκίπισσα είναι σε άλλο κάστρο, αλλά αντί για μάχη με τον Bowser, απλώς τον βλέπουμε να τον νικά στους τίτλους τέλους. Η ιστορία υπάρχει, αλλά ως παίκτης, μένω με την αίσθηση της ήττας.
Συνολική εντύπωση
Το να μετατρέπεις τις διατροφικές σου συνήθειες σε παιχνίδι είναι, πράγματι, μια κακή ιδέα, και το Consume Me το παρουσιάζει με τρόπο που βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον και διασκεδαστικό. Ακόμα κι αν αγνοήσεις την προειδοποίηση, το μήνυμά του είναι ξεκάθαρο από την αρχή. Αν το φινάλε του δεν ήταν τόσο αδύναμο, ίσως να ήταν από τα αγαπημένα μου όλων των εποχών, αλλά παρ’ όλα αυτά έχει πολλά να προσφέρει. Το Consume Me ξεχειλίζει από δημιουργικότητα και προσωπικότητα, και γι’ αυτό έχει κερδίσει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.