Η Κληρονομιά του P.T. και η Εμφάνιση του Luto
Μετά την ακύρωση του Silent Hills από τον Hideo Kojima, με το δωρεάν P.T. να παραμένει το μοναδικό απτό δείγμα της προσπάθειας αναβίωσης της Konami, εμφανίστηκαν πολλά παιχνίδια που προσπάθησαν να μιμηθούν το P.T. Αυτή η τάση συνεχίζεται μέχρι σήμερα, με δημιουργούς να επικεντρώνονται σε επαναλαμβανόμενους διαδρόμους πρώτου προσώπου και φαντάσματα που εμφανίζονται σε προκαθορισμένες στιγμές. Πολλοί λάτρεψαν το P.T., αλλά συχνά εστίασαν στα λάθος στοιχεία του. Αρχικά, το Luto φαίνεται να είναι ακόμη μία τέτοια προσπάθεια, όμως γρήγορα ξεχωρίζει ως μια απρόβλεπτη και ασυνήθιστη ιστορία τρόμου.
Επαναλαμβανόμενοι Κύκλοι και Δημιουργική Εξέλιξη
Στο Luto, ο παίκτης αναλαμβάνει το ρόλο ενός χαρακτήρα που έχει παγιδευτεί τόσο συναισθηματικά όσο και κυριολεκτικά σε έναν βρόχο. Ο πρωταγωνιστής Sam ξυπνά μπροστά σε έναν σπασμένο καθρέφτη μπάνιου, βγαίνει σε έναν διάδρομο σε σχήμα L, περνά από κλειδωμένες πόρτες, κατεβαίνει τις σκάλες και βγαίνει από την εξώπορτα. Την επόμενη μέρα, η ίδια ακριβώς διαδικασία επαναλαμβάνεται. Εκεί που πολλά παιχνίδια δυσκολεύονται να απομακρυνθούν από το αρχικό πρότυπο του Kojima, το Luto παίρνει αυτή τη βασική ιδέα και την εξελίσσει με ευρηματικούς και συχνά εντυπωσιακούς τρόπους.
Η Προσθήκη του Αφηγητή και η Αλλαγή Ατμόσφαιρας
Όταν πρωτοδοκίμασα το demo του Luto πριν μερικά χρόνια, δεν υπήρχε αφηγητής. Πλέον, μια έντονα αισιόδοξη βρετανική φωνή προσδίδει στο παιχνίδι μια αίσθηση παρόμοια με το The Stanley Parable, ειδικά όταν ο αφηγητής σχολιάζει τις ενέργειές μου με σχεδόν παντογνωσία. Αρχικά, αυτή η προσθήκη με ενόχλησε, καθώς οι ανατριχιαστικοί ήχοι του σπιτιού χάνονταν μέσα στη φλυαρία του αφηγητή, αλλοιώνοντας την ατμόσφαιρα έντασης.
Ο Ρόλος του Αφηγητή και η Μεταμόρφωση του Παιχνιδιού
Η παρουσία του αφηγητή τελικά αποδεικνύεται ουσιαστική, καθώς εξυπηρετεί τη μετα-αφηγηματική φύση του παιχνιδιού με τρόπους που γίνονται καθοριστικοί όσο προχωρά η ιστορία. Καθώς ο βρόχος του Sam αρχίζει να διαλύεται, ο αφηγητής αλλάζει ρόλο, και το παιχνίδι ξεφεύγει από τη σύγκριση με το P.T., προσφέροντας κάτι πολύ πιο ιδιαίτερο.
Η Ιδιαιτερότητα του Luto και οι Πειραματισμοί
Ενώ πολλά παιχνίδια που μιμούνται το P.T. περιορίζονται σε τυπικές ιστορίες στοιχειωμένων σπιτιών, το Luto καταφέρνει να αποτυπώσει το πιο ουσιώδες χαρακτηριστικό του P.T.: την παραξενιά του. Το Luto πειραματίζεται συνεχώς με το είδος, την παρουσίαση και τη διάθεση. Μερικές φορές απευθύνεται άμεσα στον παίκτη με τρόπους που είναι δύσκολο να ερμηνευτούν, αν και η ιστορία δένει πριν το τέλος.
Οπτικές Ανατροπές και Αναφορές στον Κινηματογράφο
Η εξερεύνηση του μη-Ευκλείδειου σπιτιού του Sam οδηγεί σε οπτικές διαταραχές, άμεσες αναφορές στην κάμερα και, σε μια από τις αγαπημένες μου στιγμές, την πλήρη προβολή της ταινίας Night of the Living Dead του Romero, με το παιχνίδι να ξεκαθαρίζει ότι δεν θα υπάρξει ανταμοιβή για την παρακολούθηση της. Οι διάδρομοι μετατρέπονται σε σπηλιές στην έρημο, ασφαλείς χώροι καταρρέουν σαν ελαττωματικός κώδικας, και όλα εκτίθενται στον παίκτη, δημιουργώντας αμφιβολίες για το τι είναι σενάριο και τι πραγματικό σφάλμα. Παρά τις περίεργες στιγμές, το παιχνίδι δεν παρουσιάζει τεχνικά προβλήματα και όλα όσα είδα στο PC ήταν σκόπιμα. Αν και το Luto θυμίζει το P.T., η συνολική εμπειρία των περίπου έξι ωρών μοιάζει περισσότερο με το House of Leaves του Mark Z. Danielewski, ένα πείραμα στη φόρμα που δύσκολα περιγράφεται και δεν πρέπει να αποκαλυφθεί. Σε μια στιγμή που τιμά τον Kojima, το Luto προσφέρει μια σκηνή που θυμίζει
Psycho Mantis, κάνοντάς με να αφήσω αμέσως το χειριστήριο και να ενημερώσω τον προϊστάμενό μου. Για πρώτο παιχνίδι μιας μικρής ανεξάρτητης ομάδας, το Luto τολμάει πολλά.
Γρίφοι και Δυσκολίες στην Επίλυση
Παρά τη διαρκή μεταμόρφωσή του, ορισμένα στοιχεία του Luto δεν εντυπωσιάζουν το ίδιο. Δύσκολοι και ασαφείς γρίφοι, παρόμοιοι με αυτούς που συναντά κανείς σε παλιά Resident Evil, απαιτούν μεγάλη προσοχή στη λεπτομέρεια. Το μεγαλύτερό μου παράπονο αφορά αυτούς τους γρίφους, που μερικές φορές με καθυστέρησαν τόσο ώστε οι αγχωτικές στιγμές έγιναν εκνευριστικές. Θυμάμαι έναν πρώιμο γρίφο όπου έπρεπε να βρω ένα κλειδί ενώ κάποιος (ή κάτι) χτυπούσε την πόρτα του Sam. Ο ήχος ήταν αρχικά απειλητικός, αλλά μετά από αρκετά λεπτά προσπαθειών, έγινε απλώς ενοχλητικός θόρυβος, καθώς ήξερα ότι κανείς δεν θα έμπαινε τελικά.
Προσαρμογή στη Λογική του Παιχνιδιού
Ευτυχώς, οι πρώτοι γρίφοι του Luto ήταν τόσο δύσκολοι που με βοήθησαν να σκεφτώ πιο δημιουργικά, και οι επόμενοι μου φάνηκαν πιο βατοί όταν άρχισα να κατανοώ τη «γλώσσα» του παιχνιδιού. Όταν το Luto μου ζήτησε να βρω έναν αριθμό τηλεφώνου—έναν γρίφο που άλλαξε μορφή κατά τη διάρκεια της αξιολόγησης λόγω ενημέρωσης—κατάλαβα ότι έπρεπε να χρησιμοποιήσω όλα τα αντικείμενα που είχα για να βρω τα σωστά ψηφία. Επειδή το παιχνίδι περιορίζει τον παίκτη σε μικρούς χώρους κάθε φορά, ήξερα τουλάχιστον ότι η λύση βρισκόταν κάπου κοντά.
Η Έμφαση στο Μήνυμα και το Τελικό Αποτέλεσμα
Το Luto δίνει προτεραιότητα στα θέματα και το μήνυμά του, παρά στον τρόμο. Όπως πολλά παιχνίδια τρόμου-περιπέτειας, οι τρομακτικές στιγμές είναι σε μεγάλο βαθμό προγραμματισμένες. Δεν υπάρχουν στοιχεία μάχης ή stealth, οπότε οι συναντήσεις με τα φαντάσματα θυμίζουν βόλτες σε στοιχειωμένα τρένα: μπορεί να σε τρομάξουν, αλλά όταν καταλάβεις ότι δεν κινδυνεύεις πραγματικά, είναι δύσκολο να παρασυρθείς πλήρως. Παρ’ όλα αυτά, οι στοιχειώσεις είναι αρκετά ανατριχιαστικές ώστε να σε βυθίσουν στην ατμόσφαιρα.
Ένα Τελείως Ξεχωριστό Τελικό Τρίτο
Το Luto ρισκάρει τα πάντα στην τελική του πράξη, και δικαίως: το τελευταίο τρίτο του παιχνιδιού είναι εντελώς διαφορετικό από οτιδήποτε έχω παίξει, είτε πρόκειται για παιχνίδι τρόμου είτε όχι. Αν και κάποιες στιγμές το παιχνίδι χάνεται σε μεταφορές, κάνοντας το μήνυμά του λιγότερο σαφές, τελικά ένιωσα ότι έπαιξα κάτι ξεχωριστό, με προοπτική να γίνει cult classic. Είναι δύσκολο να επαινέσεις το Luto με λεπτομέρειες, γιατί ό,τι κάνει καλά πρέπει να το ζήσεις ο ίδιος. Προσπάθησα να μην αποκαλύψω τα πιο λαμπρά του σημεία, αλλά είναι σαφές ότι δεν είναι χωρίς αδυναμίες. Κάποιοι ίσως μείνουν με απορίες, και αυτό εν μέρει οφείλεται στο ίδιο το παιχνίδι.
Προσδοκίες για το Μέλλον και η Κληρονομιά του Luto
Ως λάτρης του τρόμου, ελπίζω όσοι μοιάζουν με εμένα να ξεπεράσουν τους δύσκολους γρίφους και την πυκνή πλοκή για να ανακαλύψουν τα καλύτερα στοιχεία του Luto, που είναι πολλά και αξέχαστα. Το γεγονός ότι αυτό είναι το πρώτο project της Broken Bird Games με γεμίζει ενθουσιασμό για το μέλλον της ομάδας. Συχνά αναρωτιέμαι πώς θα ήταν το P.T. ως ολοκληρωμένο παιχνίδι. Δεν θα το μάθουμε ποτέ, αλλά θα ήταν τυχερό αν έμοιαζε με το Luto.