Captured on Nintendo Switch (Handheld/Undocked)
Δύσκολη Αξιολόγηση για το Chronicles of the Wolf
Το Chronicles of the Wolf είναι δύσκολο να αξιολογηθεί. Πριν από δέκα χρόνια, τα 2D Metroidvanias ήταν σπάνια, αλλά πλέον αποτελούν ένα από τα πιο ανθεκτικά και καλοσχεδιασμένα είδη παιχνιδιών.
Πώς όμως να κρίνω ένα παιχνίδι που συνειδητά αγνοεί πολλές από τις αλλαγές που έκαναν το είδος πιο προσιτό; Αυτό το ρετρό παιχνίδι με έντονες επιρροές θα αφήσει πολλούς παίκτες εξαντλημένους, έτοιμους να τα παρατήσουν και να καταφύγουν στην πλησιέστερη ταβέρνα, στο αγροτικό σκηνικό της Γαλλίας του 18ου αιώνα.
Πρώτα, κάτι βασικό: το Chronicles πετυχαίνει απόλυτα τους στόχους του. Θέλει να είναι το απόλυτο old-school Castlevania. Βασίζεται και βελτιώνει το Castlevania II: Simon’s Quest από το NES, με αισθητική που θυμίζει την εποχή μεταξύ SNES και PS1.
Καθώς ξεκινάς την περιπέτειά σου, θα εξερευνήσεις χωριά, θα πολεμήσεις εχθρούς και αρχηγούς, θα μιλήσεις με κατοίκους και θα ερμηνεύσεις στοιχεία. Ωστόσο, τα αμφιλεγόμενα χαρακτηριστικά του Simon’s Quest — ασαφείς οδηγίες και γρίφοι που δεν οδηγούν πουθενά — έχουν απλώς μειωθεί, όχι εξαφανιστεί. Το Chronicles of the Wolf βελτιώνει το σχεδιασμό, χωρίς να απολογείται.
Captured on Nintendo Switch (Handheld/Undocked)
Το δεύτερο μέρος του παιχνιδιού, που καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος των 20 ωρών διάρκειας, θυμίζει έντονα το κάστρο του Symphony of the Night. Αν φτάσεις ως εκεί, η παράδοση του Castlevania με τα παραπλανητικά στοιχεία είναι παρούσα, με πέντε πιθανά φινάλε και — κάτι που με ενόχλησε — πολλές τοποθεσίες που οδηγούν σε ξαφνικούς, άδικους θανάτους.
Αφήνοντας στην άκρη τα κόλπα, το Chronicles of the Wolf δημιουργεί με αυτοπεποίθηση τη δική του μυθολογία, μακριά από βρικόλακες, και έτσι στέκεται αυτόνομα.
Αναλαμβάνεις το ρόλο του Mateo Lombardo, μαθητευόμενου του Τάγματος του Ρόδινου Σταυρού, που προσπαθεί να απαλλάξει τη γαλλική ύπαιθρο από το μυστηριώδες Θηρίο του Gévaudan – ένα πραγματικό πλάσμα που τρομοκρατούσε αγροτικές κοινότητες τον 18ο αιώνα, το οποίο εδώ παρουσιάζεται ως λυκάνθρωπος.
Ο δημιουργός — Migami Games (Wallachia: Reign Of Dracula), γνωστός για τα δύο δημοφιλή Castlevania: Lecarde Chronicles fan games — κατανοεί τι κάνει το Castlevania ξεχωριστό, αλλά η σειρά της Konami συχνά απαιτεί πολλά από τους παίκτες της, κάτι που με κάνει να διστάζω σε ποιον να προτείνω το παιχνίδι.
Captured on Nintendo Switch (Docked)
Λατρεύω τα Metroidvanias και έχω παίξει πολλά. Blasphemous και Hollow Knight είναι από τα αγαπημένα μου της τελευταίας δεκαετίας, αλλά μπροστά στο Chronicles of the Wolf φαίνονται πιο προσιτά. Όποιος δεν είχε υπομονή για αυτά, δεν χρειάζεται να δοκιμάσει το ταξίδι στη Γαλλία. Ακόμα κι αν το έκανε, ίσως πάλι να μην του ταιριάξει.
Δεν είναι ότι το Chronicles είναι δύσκολο – δεν είναι. Η μάχη είναι ισορροπημένη, διασκεδαστική και με τη σωστή πρόκληση. Όμως η πρόοδος συχνά μοιάζει κουραστική. Όπως ο Mateo Lombardo κινείται αργά στις οθόνες, έτσι και το παιχνίδι απαιτεί πραγματική υπομονή. Για τον κατάλληλο παίκτη, αυτό θα θυμίσει τα ’90s – το Chronicles of the Wolf έχει μια ευχάριστα ρετρό αίσθηση. Για άλλους, θα προτιμήσουν κάτι διαφορετικό.
Στην αρχή απόλαυσα την εξερεύνηση και το backtracking του Chronicles. Μου άρεσε να ψάχνω στο χάρτη για περιοχές που θα μπορούσα να φτάσω με τις πολλές νέες ικανότητες που αποκτούσα – το διπλό άλμα, το air dash, τις feather boots που επιτρέπουν να ταξιδεύεις με τα ρεύματα αέρα.
Captured on Nintendo Switch (Docked)
Όμως, λόγω του μεγέθους των περιοχών και των περιορισμένων επιλογών γρήγορης μετακίνησης, είναι αναπόφευκτο κάποιοι να χάσουν ένα σημαντικό στοιχείο ή να παραβλέψουν ένα αντικείμενο απαραίτητο για την πρόοδο. Νιώθω ότι αυτά τα εμπόδια εμφανίζονται πιο συχνά εδώ απ’ ό,τι στα περισσότερα σύγχρονα παιχνίδια.
Το πόση υπομονή έχεις με τέτοιες καταστάσεις θα καθορίσει αν το παιχνίδι σου ταιριάζει. Προσωπικά, η δική μου δοκιμάστηκε αρκετές φορές και στη μέση του παιχνιδιού, με τόσο δρόμο ακόμα, η διασκέδασή μου άρχισε να μειώνεται. Είναι κρίμα, γιατί το να διαλύεις σκελετούς, τέρατα και ακόλουθους με το συνεχώς αυξανόμενο οπλοστάσιό σου ήταν πραγματικά διασκεδαστικό, όπως και το platforming και το χτίσιμο του κόσμου.
Το soundtrack, εμπνευσμένο από Castlevania (και εξαιρετικό), με κράτησε σε καλή διάθεση και κυρίως τα κατάφερε. Οι αρχηγοί ήταν απολαυστικοί χωρίς να με δυσκολέψουν ιδιαίτερα — αρκεί να είχα αρκετά potions — και ακόμα και τα μικρά τεχνικά προβλήματα (λίγο lag σε δύο σημεία και μια μαύρη οθόνη όταν άλλαζα αντικείμενα στο μενού, που φαίνεται να συμβαίνει και σε άλλα συστήματα) δεν θα επηρεάσουν την τελική μου άποψη. Κατά κάποιο τρόπο, προσθέτουν στη ρετρό γοητεία του παιχνιδιού.