Η δύναμη της νοσταλγίας
Όταν ανακοινώθηκε το Bubsy in: The Purrfect Collection, η είδηση διαδόθηκε ευρέως, συγκεντρώνοντας εκατοντάδες χιλιάδες κοινοποιήσεις και εκατομμύρια συνολικές προβολές. Αυτό αποδεικνύει πόσο ισχυρή είναι η νοσταλγία, ένα συναίσθημα που μπορεί να αγγίξει την καρδιά και να θολώσει τη μνήμη.
Η ιστορία του Bubsy
Ας είμαστε ειλικρινείς: ο Bubsy the Bobcat δεν είχε ποτέ ένα πραγματικά καλό παιχνίδι. Παρόλο που τα Bubsy: The Woolies Strike Back (2017) και Bubsy: Paws On Fire! (2019) είναι πιο ευχάριστα από τα παιχνίδια της δεκαετίας του ’90, η υποδοχή τους παρέμεινε χλιαρή. Όταν ο Bubsy έκανε το ντεμπούτο του στο Super Nintendo το 1993, ορισμένα περιοδικά εντυπωσιάστηκαν από τα ψηφιοποιημένα ηχητικά εφέ, την κίνηση του χαρακτήρα, το χιούμορ και τα ζωντανά γραφικά, ενώ άλλοι το επέκριναν έντονα για τις αδυναμίες του. Παρ’ όλα αυτά, οι πωλήσεις ήταν αρκετές ώστε να υπάρξουν συνέχειες μέχρι και την εποχή του PlayStation.
Τι περιλαμβάνει η συλλογή
Η Purrfect Collection συγκεντρώνει πέντε ρετρό τίτλους Bubsy, αν μετρήσουμε ξεχωριστά την έκδοση του Bubsy II για Game Boy, καθώς διαφέρει σημαντικά από τις εκδόσεις για κονσόλες. Η παρουσίαση του μενού είναι καλοσχεδιασμένη, καρτουνίστικη και ταιριαστή, με καθαρά μενού και πολλά επιπλέον στοιχεία, όπως:
- γκαλερί με διαφημίσεις και εξώφυλλα
- συνεντεύξεις με τους δημιουργούς χωρισμένες σε ερωτήσεις
Όλοι οι τίτλοι Bubsy περιλαμβάνονται, συμπεριλαμβανομένων των εκδόσεων για Super Nintendo και Mega Drive. Μια ενδιαφέρουσα προσθήκη είναι η έκδοση Super Famicom με ιαπωνικό voice acting, η μοναδική 16-bit έκδοση που κυκλοφόρησε στην Ιαπωνία. Υπάρχει επίσης music player, δυνατότητα αποθήκευσης, ρυθμίσεις οθόνης, διακοσμητικά περιγράμματα και ένα μέτριο φίλτρο CRT. Η συλλογή προσφέρει και λειτουργία rewind, που εδώ αποδεικνύεται απαραίτητη, καθώς χωρίς αυτήν δύσκολα αντέχει κανείς να παίξει οποιοδήποτε Bubsy.
Προβλήματα στους πρώτους τίτλους
Τα δύο πρώτα Bubsy τρέχουν ελαφρώς πιο γρήγορα στο Mega Drive σε σχέση με το Super Nintendo, αλλά με πιο θαμπά χρώματα και χειρότερο ήχο. Όλα όμως είναι κακά. Το αρχικό Bubsy in: Claws Encounters of the Furred Kind ξεκινά με εννέα ζωές, όχι ως αστείο για τις γάτες, αλλά ως πρόχειρη λύση για τα προβληματικά χειριστήρια και τον κακό σχεδιασμό. Ο Bubsy πεθαίνει με ένα χτύπημα και αν ακουμπήσεις κάτι που δεν πρέπει, επιστρέφεις στο checkpoint. Η αδράνεια στον έλεγχο είναι από τις χειρότερες σε 2D πλατφόρμα, με τον Bubsy να ξεκινά αργά και να επιταχύνει απότομα. Ο σχεδιασμός των επιπέδων και ο χαρακτήρας μοιάζουν να φτιάχτηκαν από διαφορετικές ομάδες, με αποτέλεσμα ο Bubsy να κινείται πολύ γρήγορα για να αντιδράσει στα εμπόδια, ενώ τα επίπεδα είναι γεμάτα παγίδες που απαιτούν είτε αργή κίνηση είτε αποστήθιση της διαδρομής.
Ανεπαρκής χειρισμός και σύγχυση
Ο Bubsy έχει ελάχιστη εναέρια ευελιξία και δύσκολα προσαρμόζεται κατά το άλμα, οδηγώντας σε αστείους θανάτους όταν προσπαθείς να προσγειωθείς σε εχθρό. Συχνά μοιάζει με ψηφιακή ταυρομαχία, με τον παίκτη να προσπαθεί μάταια να τον ελέγξει. Το glide βοηθά κάπως, αλλά συνήθως οδηγεί και αυτό σε θάνατο. Είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις τι σε βλάπτει, τι είναι πλατφόρμα και τι όχι, ενώ ο εντοπισμός συγκρούσεων είναι κακός, με αποτέλεσμα άλλοτε να περνάς μέσα από εμπόδια και άλλοτε να πεθαίνεις από τα ίδια. Οι σχεδιαστές τοποθετούν παγίδες σε rollercoasters που σε πετούν έξω μετά από δύο δευτερόλεπτα ή σε στέλνουν σε ατελείωτα υδάτινα μονοπάτια προς τον θάνατο.
Το χειρότερο σχεδιαστικό λάθος
Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι ο Bubsy, ως χαρακτήρας πλατφόρμας, πεθαίνει αν πέσει από μεγάλο ύψος. Αυτό είναι παράλογο, ειδικά σε ένα παιχνίδι με τεράστια επίπεδα και περιορισμένη ορατότητα, όπου συχνά δεν ξέρεις πού θα καταλήξει το άλμα σου.
Το Bubsy II και τα προβλήματά του
Το Bubsy II, που διαδραματίζεται σε θεματικό πάρκο με ιστορικές ζώνες, διατηρεί πολλά από τα ίδια προβλήματα. Τα επίπεδα είναι πιο κλειστά και λαβυρινθώδη, κάνοντας το παιχνίδι βαρετό, με επαναλαμβανόμενα φόντα και ελαφρώς βελτιωμένο αλλά ακόμα κακό χειρισμό. Η αναζήτηση για πόρτες που σε μεταφέρουν σε άλλες πόρτες και συχνά πίσω στην αρχή προκαλεί σύγχυση. Είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις τις πλατφόρμες από το φόντο, ειδικά στη ζώνη της Αιγύπτου, ενώ η τυχαία τοποθέτηση αντικειμένων είναι ακόμα πιο έντονη.
Μουσική και θετικά στοιχεία του Bubsy II
Αξίζει να σημειωθεί ότι το Bubsy II έχει από τη χειρότερη μουσική σε 16-bit παιχνίδι, ανταγωνιζόμενο το Taz-Mania του Mega Drive. Η εκνευριστική κακοφωνία συνοδεύει ακόμα και τη μουσική ζώνη, όπου πηδάς πάνω σε σαξόφωνα και νότες. Παρ’ όλα αυτά, το Bubsy II καταργεί το one-hit-kill και δίνει στον Bubsy τρεις ζωές, μειώνοντας το άγχος. Υπάρχει επίσης ένα διασκεδαστικό bonus game με βατράχια και τμήματα όπου ο Bubsy οδηγεί διαστημόπλοιο ή αεροπλάνο σε δύσκολα επίπεδα. Για όσους θέλουν να υποφέρουν με παρέα, υπάρχει ακόμα το τοπικό co-op.
Η έκδοση Game Boy και το Fractured Furry Tales
Το Bubsy II για Game Boy είναι μια καταστροφή: αργό, άσχημο και σχεδόν μη παικτικό. Υπάρχει μόνο για λόγους πληρότητας. Το Bubsy in: Fractured Furry Tales για το Jaguar της Atari αξιοποιεί τη δύναμη της κονσόλας, επαναχρησιμοποιώντας υλικό για τρίτη φορά, με χειρότερο βάθος parallax από τις 16-bit εκδόσεις, επιστρέφοντας στο one-hit-kill και διατηρώντας τον κακό χειρισμό, την κακή εναέρια κίνηση και τα προβληματικά hit-boxes. Το θετικό είναι ότι αφαιρεί τα χαοτικά λαβυρινθώδη επίπεδα, προσφέροντας πιο ξεκάθαρη κατεύθυνση. Η μουσική είναι τουλάχιστον ανεκτή, αλλά το παιχνίδι παραμένει εκνευριστικό, με κακή τοποθέτηση εχθρών και πολλά σχεδιαστικά προβλήματα.
Bubsy 3D: Το αποκορύφωμα της αποτυχίας
Τέλος, το Bubsy 3D για το Sony PlayStation, διαβόητα κακό και αντικείμενο αμέτρητων αστείων, ολοκληρώνει τη συλλογή. Με βάση την ποιότητα των προηγούμενων, είναι απορίας άξιο που υπήρχαν προσδοκίες. Το παιχνίδι είναι απαράδεκτο, γεμάτο σφάλματα, με προβληματική κάμερα και ασαφή χειρισμό. Για αυτή την έκδοση, το Bubsy 3D απέκτησε σύγχρονα χειριστήρια με την κάμερα στο δεξί stick, αλλά η εμπειρία δεν βελτιώνεται. Είναι τόσο κακό που ακόμα και οι βελτιωμένοι χειρισμοί δεν το σώζουν. Μόνο αν είσαι φανατικός μαζοχιστής αξίζει να το ξεκινήσεις.
Ειλικρινής αποτίμηση
Αυτή η κριτική δεν είναι διθυραμβική, αλλά είναι ειλικρινής, παρά τις αντιδράσεις των φανατικών του Bubsy. Το δυνατό σημείο του Bubsy είναι το χιούμορ, η τρέλα, η προσωπικότητα και οι ατάκες του. Αυτό τον έκανε ενδιαφέρον αρχικά: μια γάτα με ειρωνεία των ’90s και πνεύμα τύπου Rocko’s Modern Life.
Η διαφορά Ανατολής και Δύσης
Παράλληλα, είναι και μια απόδειξη γιατί η Ιαπωνία κυριάρχησε σε αυτή την εποχή του προγραμματισμού, ενώ πολλοί δυτικοί δημιουργοί δεν κατάφεραν να κατανοήσουν βασικά στοιχεία όπως το βάρος στο άλμα και τον ευρηματικό σχεδιασμό επιπέδων. Έτσι, ο Bobcat άντεξε πολύ περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε. Αν η νοσταλγία αρκεί για να σε κάνει να ξοδέψεις χρήματα, τότε προχώρα.
Συμπέρασμα
Κάποιος θα μπορούσε να αναρωτηθεί αν όλη η σειρά Bubsy σχεδιάστηκε ως μια ιδιότυπη παρωδία βασανιστηρίου, με σκοπό να υποτάξει ανυποψίαστα παιδιά μέσω ενός αθώου φαινομενικά platform με ανθρωπόμορφη γάτα. Φαντάσου ένα παιδί το 1993 να παίρνει Bubsy για τα Χριστούγεννα, επειδή ο πωλητής είπε στους γονείς του ότι το Sonic και το Mario είναι ξεπερασμένα και αυτό είναι το νέο trend. Αυτό το παιδί είτε δεν συγχώρεσε ποτέ τους γονείς του για την αδικία και το πείραγμα που υπέστη, είτε αγκάλιασε πλήρως το σύμπαν του Bubsy και βρήκε εκεί τη χαρά του. Αν ανήκεις στη δεύτερη κατηγορία, αυτή η συλλογή είναι για σένα. Και μόνο για σένα.
[ Πηγή: NintendoLife ]