Προειδοποίηση για μικρά spoilers
Το άρθρο περιέχει ελαφριά spoilers που δεν αφορούν την πλοκή, όπως οι μορφές του Bananza και τα ενδιάμεσα επίπεδα του παιχνιδιού.
Ανακάλυψη νέων κινήσεων
Γνωρίζατε ότι υπάρχει ένα άλμα με αναστροφή στο Bananza; Το συνειδητοποίησα μόλις σήμερα το πρωί! Ο ήρωας κάνει ένα roll jump που μπορεί να συνδεθεί με άλλο air roll και προσγειώνεται με ένα splash sonar. Δεν είμαι σίγουρος πόσο χρήσιμο είναι, αλλά είναι απολαυστικό να το ανακαλύπτεις και να το δοκιμάζεις – και ίσως αυτό να είναι όλη η ουσία του παιχνιδιού.
Μυστικά που ανακαλύπτονται μετά το τέλος
Μετά το τέλος του παιχνιδιού, παρατήρησα κι άλλα:
- Το charge punch του Kong Bananza στέλνει ένα shockwave που διαπερνά πέτρες, θυμίζοντας Dragon Ball.
- Κρατώντας ένα αντικείμενο στο χέρι, το spin jump δίνει περισσότερο χρόνο στον αέρα, κατεβαίνοντας σαν σπόρος συκομορέας.
- Μπορείτε να απενεργοποιήσετε το τραγούδι της Pauline για τα Bananzas από τις ρυθμίσεις. Αυτό με διχάζει – από τη μία διατηρείται η ατμόσφαιρα του επιπέδου χωρίς ενοχλητικές μελωδίες, από την άλλη μου αρέσει να φτάνω στο ρεφρέν του ελέφαντα (shake your, shake your body!).
Ενθουσιασμός με τις λεπτομέρειες
Φαίνεται πως μπορείς να γίνεις τόσο Bananza-εμμονικός που να χαίρεσαι ακόμα και με τις βρεγμένες μάζες άμμου στο εργοτάξιο δίπλα στο γυμναστήριο σου.
Σύγκριση με Odyssey
Τώρα που όλοι έχουμε εξοικειωθεί με το Bananza, μήπως να σταματήσουμε τις συγκρίσεις με το Odyssey; Πλέον έχουμε και τα δύο! Την σταθερότητα και χάρη του Odyssey και την ελεύθερη, καλλιτεχνική ενέργεια του DK. Και τα δύο παιχνίδια γιορτάζουν τη μουσικότητα της κίνησης – και αυτό το νέο εργαλείο είναι πραγματικά εντυπωσιακό.
Η αίσθηση του παιχνιδιού
Μερικές φορές το παιχνίδι μοιάζει με φαγητό. Για τον Donkey Kong είναι κυριολεκτικά, καθώς καταβροχθίζει όλο και περισσότερα κρυσταλλικά Banandium. Αλλά και για εμάς, καθώς διασχίζουμε τον κόσμο για την απτική απόλαυση. Δεν νιώθεις ότι καταστρέφεις το περιβάλλον, αλλά ότι δοκιμάζεις τις υφές του – από το τέλεια πουδρένιο χιόνι μέχρι το σπάσιμο του χρωματιστού τσιμέντου που αποκαλύπτει ζαφείρια από κάτω. Μου αρέσει ο ελαφρύς ήχος της πένας στο χειριστήριο όταν σκαρφαλώνεις μεταλλικές επιφάνειες, και σίγουρα όλοι απολαμβάνουν τον καλοκαιρινό ήχο όταν σκάβεις μέσα από καρπούζια στο Resort Layer.
Ο κόσμος του Bananza
Το παιχνίδι λέει «ναι» σε όλα! Τα Bejewelled Zebras συνεχίζουν να συζητούν σε ένα λάκκο που μόλις δημιούργησες κάτω από το χωριό τους. Τα κομμάτια ενός fractone butler χτυπούν με νότες ξυλοφώνου. Και από όλους τους ήχους, το χτύπημα όταν δίνεις high-five σε ένα από τα burrowing eels είναι σχεδόν απτό. Δύσκολα θα βρεις άλλο παιχνίδι που να δίνει τόση έμφαση σε σπασίματα, αρπαγές και αλληλεπίδραση με το περιβάλλον. Είναι σαν να αγγίζεις υφάσματα περνώντας από το TK Maxx, δοκιμάζοντας την αίσθηση. Σαν το κράτημα του χεριού της Yorda στο ICO, αλλά σε ολόκληρο το επίπεδο – και με περισσότερο punching.
Ροή και ευελιξία
Όταν συνδυάζεις αυτή τη ροή και την ευκολία στην κίνηση, το roll jump οδηγεί σε ένα μεγάλο άλμα, το ground-grab γίνεται αβίαστα, και το plunging plummet punch καταλήγει σε μια ελαφριά προσγείωση. Παρά το μέγεθός του, ο DK είναι εξαιρετικά ευέλικτος, προσφέροντας μια μοναδική εμπειρία όπου το παιχνίδι γίνεται DK Artist, αφήνοντας σημάδια και χρώματα στο πέρασμά σου. Και μετά, ρίχνεις μια γροθιά σε έναν μοβ καρχαρία που φεύγει σε ουράνιο τόξο.
Επιστροφή στη σύγκριση με Odyssey
Καταλαβαίνω τις συγκρίσεις – προέρχονται από την ίδια ομάδα. Είναι χρήσιμο να βλέπεις τι κάνει διαφορετικά το Bananza, αφού όλοι αγαπούν το Odyssey. Όμως το Bananza αργεί να βρει το ρυθμό του, μετά όμως απογειώνεται. Νόμιζα ότι κορυφώνεται σε μια υπόγεια πόλη, αλλά μετά ήρθαν μάχες σε διαδρόμους με γυαλί που θρυμματίζεται (θα το καταλάβετε όταν φτάσετε εκεί). Και τελικά, δεν είχε φτάσει καν στο αποκορύφωμα. Τώρα απολαμβάνω το post-game και όλα όσα μαθαίνω για κινήσεις και Bananzas που νόμιζα ότι ήξερα.
Η αξία του post-game
Αλλά ούτε αυτό είναι το ζητούμενο. Όπως και με το Odyssey, μάλλον θα έχω το Bananza εγκατεστημένο για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του Switch 2 μου, ακόμα κι αν έχω ολοκληρώσει το εθιστικό campaign της Nintendo, ακόμα κι αν έχω βρει όλα τα αντικείμενα του post-game. Γιατί πραγματικά απολαμβάνω το post-post game, όταν το παιχνίδι έχει κερδίσει την αγάπη σου και πλέον το παιχνίδι και το πείραγμα είναι απλώς επαναλήψεις χαράς. Όταν γίνεται μια υφή παιχνιδιού που έχεις πάντα διαθέσιμη.
Εναλλαγή εμπειριών
Κάποιες φορές θα προτιμήσω την αλυσίδα κινήσεων και την ακρίβεια του Odyssey, το ελατήριο από ένα αυτοκίνητο στη New Donk City ή το τρίξιμο του Uproot jump στο Wooded Kingdom – αυτή τη μοναδική αίσθηση του παιχνιδιού. Άλλες φορές, θα ανοίξω το Super Mario 64 για τη βαρύτερη αίσθηση και το τριπλό άλμα. Και τώρα έχω το Bananza για όταν θέλω αυτό το τρελό, γεμάτο χρυσό και κομμάτια παιχνίδι, όπου τοίχοι και δάπεδα δεν είναι εμπόδια αλλά το «νερό» μέσα στο οποίο κολυμπά (ή μάλλον γρονθοκοπεί) ο DK.
Αγαπημένα επίπεδα
Ποιο επίπεδο θα επιστρέφω περισσότερο στο Bananza, άραγε; Αρχικά πίστευα ότι θα ήταν το Jungle Layer, με τα σκούρα πράσινα, τα jungle drums, το Donkey Kong Country feeling και την υπέροχη αίσθηση να πετάς έναν σπόρο και να πηδάς ακριβώς τη στιγμή που ο αέρας γίνεται κλήμα.
Συνεχής βελτίωση
Αλλά στη συνέχεια, το παιχνίδι γινόταν όλο και καλύτερο.