Ο Αυτοκράτορας Ουριέλ Σέπτιμ VII με κοιτάζει με αυτοπεποίθηση που δεν έχω κερδίσει στα δέκα λεπτά από τότε που με απελευθέρωσε από τη φυλακή του.
Η έντονη οπτική επαφή του ενισχύεται από την τεχνική zoom της Bethesda που μας φέρνει κοντά – φέρνοντας το πρόσωπό μου από τη μέση της αποχέτευσης της πόλης σε λίγες ίντσες από το δικό του. “Κλείστε τις σιαγόνες της Λήθης,” λέει με τη φωνή του Πάτρικ Στιούαρτ. Συνεχίζει να με κοιτάζει όταν, λίγα λεπτά αργότερα, πέφτει θύμα ενός δολοφόνου.
Τα τελευταία λόγια του Ουριέλ ηχούν στα αυτιά μου την επόμενη φορά που επισκέπτομαι την Αυτοκρατορική Πόλη – όχι για την σπουδαιότητά τους, αλλά για την ειρωνεία. Μετά από μερικές ημέρες περιπλάνησης στην γύρω ύπαιθρο, έχω συλληφθεί. Το προηγούμενο βράδυ, είχα δει μια σειρά από μπουκάλια κρασιού σε ένα πανδοχείο και δεν μπόρεσα να αντισταθώ στο να τα ρίξω από το ράφι. Η πράξη αυτή παρατηρήθηκε από τον τοπικό έμπορο της μαύρης αγοράς, ο οποίος, προφανώς ευγνώμον για την απόσπαση προσοχής από τις δικές του δραστηριότητες, κάλεσε έναν περαστικό στρατιώτη. Τώρα ξυπνάω πίσω από εκεί που ξεκίνησα, καθώς οι φρουροί κλείνουν τις σιαγόνες της φυλακής.
Αυτό είναι το The Elder Scrolls IV: Oblivion, μια ιστορία του εκλεκτού που σου δίνει ασυνήθιστη ελευθερία να επιλέξεις τι θα συμβεί στην πορεία. Ένα μεγάλο και παράλογο παιδικό παιχνίδι που καθόρισε τα RPG για μια γενιά.
Αν ανήκεις σε μία από τις γενιές που ήρθαν τα τελευταία είκοσι χρόνια, μπορεί να αναρωτιέσαι γιατί σήμαινε τόσα πολλά για τόσους. Αυτό που κάποτε ήταν κομψό τώρα φαίνεται αδέξιο. Η μάχη πρώτου προσώπου του Oblivion έρχεται χωρίς κουμπί παρεμπόδισης, και η δυνατότητα αποφυγής ξεκλειδώθηκε τόσο αργά που πολλοί δεν την γνώριζαν καν. Οι νοσταλγοί μιλούν με αγάπη για το να μπαίνουν κρυφά στα καταστήματα των εμπόρων τη νύχτα, αλλά τα συστήματα κρυφής δράσης του Oblivion είναι τόσο βασικά και δυαδικά που οι NPC δεν έχουν καν κατάσταση αναζήτησης – υπολείπονται της τεχνητής νοημοσύνης του Thief: The Dark Project, που κυκλοφόρησε σχεδόν οκτώ χρόνια νωρίτερα. Υπάρχει επίσης ο απλός διάλογος, που παραδίδεται από μια ομάδα ηθοποιών φωνής τόσο μικρή που δύσκολα θα μπορούσε να γεμίσει ένα χωριό, πόσο μάλλον μια χώρα.
Αλλά περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο παιχνίδι, το Oblivion εισήγαγε την εποχή των πολλαπλών πλατφορμών που έχει διαμορφώσει το μέσο μας από τότε. Μετά την απροσδόκητη επιτυχία ενός port του Morrowind στην αρχική Xbox, και αντιμετωπίζοντας τη νέα δύναμη του 360 και PS3, η Bethesda βρέθηκε σε μοναδική θέση να συνδυάσει τους δύο κόσμους του PC και της κονσόλας. Η τελευταία είχε, μέχρι εκείνη τη στιγμή, κυριαρχηθεί κυρίως από ιαπωνικά RPG – αλλά το Oblivion τροφοδοτήθηκε από μια φιλοσοφία σχεδίασης υπολογιστή RPG που εκτιμούσε την ελευθερία του παίκτη και την εξερεύνηση πάνω από σφιχτά πλοκαρίσματα με θεούς. Ήταν μια προσέγγιση που ταίριαζε στις αυξανόμενες αποστάσεις του νέου ανοιχτού κόσμου και αιχμαλώτισε τη φαντασία του ευρύτερου κοινού – ακόμη και καθώς η Bethesda τους έδινε ένα γουδί και ένα γουδοχέρι και τους ζητούσε να συνθλίψουν λουλούδια.
Η αρχική έκδοση του Oblivion είναι προφανώς ξεπερασμένη, αλλά τα πλούσια περιβάλλοντα εξακολουθούν να μαγεύουν.
Η ομάδα ανάπτυξης του Oblivion ήταν πρόθυμοι αλχημιστές, επενδύοντας σε γραφικά και πλήρη φωνητική υποκριτική χωρίς να θυσιάσουν υπερβολικά την προσομοίωση – ενσωματώνοντας ακόμη και την ιδέα ενός ζωντανού κόσμου στην προώθηση τους. Το να είσαι φαν των δυτικών RPG στις αρχές της δεκαετίας του 2000 σήμαινε να αποδεχτείς ορισμένες παραχωρήσεις, αλλά το Oblivion υποσχέθηκε ότι μπορούσαμε να έχουμε τα πάντα: την άμεση δράση των παιχνιδιών πρώτου προσώπου και την ευελιξία να επιλέξουμε το δικό μας μονοπάτι που προηγουμένως συνδεόταν με τα RPG επιτραπέζιων και υπολογιστών.
Όλα αυτά ήταν τυλιγμένα σε μια φαντασία που ήταν εύκολα κατανοητή από τις μάζες – που ακόμη και με δυσκολία αποδεχόταν την επιρροή της κουλτούρας των nerds στη βιομηχανία ψυχαγωγίας. Δεν μπορείς να κατανοήσεις το Oblivion χωρίς να μιλήσεις για τον Τόλκιν. Η τριλογία του Πίτερ Τζάκσον για τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών ήταν φρέσκια στη δημόσια φαντασία, και το σκηνικό του Cyrodiil είχε ακριβώς τη σωστή απόχρωση του πράσινου και της ήπιας γης για να θυμίζει το Ρόχαν και το Σάιρ. Οι χαρακτηριστικές ερείπια των Ayleid που διάσπαρτα στο Oblivion, που έλαμπαν σαν κόκαλο, έφεραν έντονη ομοιότητα με τις ελεφαντόδοντες αψίδες του Minas Tirith – ενώ η γαλαζωπή λάμψη των υπόγειων μπουντρουμιών θύμιζε τις Πόρτες του Ντουρίν που φύλαγαν το δρόμο προς το Khazad-dûm.
Επιπλέον, οι εχθροί του Oblivion ήταν σκελετοί, δαίμονες και γοργόνες – αναμφισβήτητοι αρχέτυποι της υψηλής φαντασίας που αντιτίθενται στους τέφρες και τους cliff racers του παράξενου Morrowind. Ορισμένοι βετεράνοι RPG μπορεί να αντέτειναν στους παλιούς τροπους, αλλά η Bethesda αγκάλιασε την πρόκληση να κάνει το οικείο νέο μέσω της πιστής αναπαράστασης και της πρώτης προσώπου εμπειρίας. Αν το Oblivion ήταν απλό, ήταν φτιαγμένο με τα καλύτερα pods από τη Μαδαγασκάρη και γεύση καλύτερη από ποτέ.
Αυτή η οπτική ατέλεια μπορεί να διορθωθεί στην ανακατασκευή.
Σήμερα, με σχεδόν 20 χρόνια ανοιχτών κόσμων που κυνηγούν λίστες πίσω από το παρμπρίζ, το Oblivion δεν φαίνεται πια τόσο ασφαλές και ευχάριστο όσο παλιά. Είναι ένα κατάλογος εξαιρετικών ιδιαιτεροτήτων, που ανήκει εξίσου στη συζήτηση με το Dragon’s Dogma 2 όσο και με το The Witcher 3. Αυτό είναι ένα παιχνίδι στο οποίο μπορείς να χτυπηθείς από βέλος και να βρεις τον εαυτό σου ξαφνικά υπερφορτωμένος, μέχρι να αφαιρέσεις το ενοχλητικό βλήμα από το απόθεμά σου ή να το ρίξεις πίσω. Σε αυτό το παιχνίδι μαθαίνεις κυριολεκτικά από τα λάθη σου – αποκτώντας εμπειρία στην πανοπλία όταν ένας λύκος σου επιτίθεται και σκίζει το δέρμα σου, και στην ακροβατική όταν πέφτεις από έναν γκρεμό και επιβιώνεις.
Οι μπουντρούμια του Oblivion είναι μια γιορτή της φυσικής και των ασταθών δυνατοτήτων της. Αν εντοπίσεις ένα νήμα πριν πέσεις πάνω του, έχεις αποκτήσει μια παγίδα δική σου – μία που μπορείς να ενεργοποιήσεις κόβοντας το νήμα με το όπλο σου, στέλνοντας μια καρότσα ξύλων να χτυπήσει τον νεκρομάντη που έχεις προσελκύσει από το διπλανό δωμάτιο. Οι ερείπια των Ayleid, εν τω μεταξύ, είναι γεμάτα πολύτιμους λίθους τοποθετημένους ψηλά. Η ανακάλυψη των κόλπων για να τους ρίξεις θα σε κάνει πλούσιο.
Οι λίθοι μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν για να απορροφήσουν μάνα – χρήσιμο αν έχεις επιλέξει το θαυμάσια αντιφατικό Atronach birthsign, που σε αφήνει ανίκανο να αναγεννήσεις μαγεία φυσικά. Οι Atronachs πρέπει να αντλούν τη δύναμή τους από άλλες πηγές – πηδώντας στη διαδρομή των εχθρικών πυρών για να απολαύσουν την δανεισμένη ενέργεια τους. Δεν απέχουν πολύ από τους νέους παίξιμους γκρίζους του Fallout 76, που λούζονται στην ίδια ακτινοβολία που σκοτώνει τους συνομηλίκους τους.
Η ατμόσφαιρα στις τοποθεσίες του Oblivion είναι πυκνή.
Η μάχη στο Cyrodiil είναι πιο τακτική από ό,τι μπορεί να θυμάσαι: μια άσκηση επαναπρογραμματισμού των αντιπάλων σου μέσω της χρήσης δηλητηρίων. Πιάσε έναν μακρινό μάγο με μια βέλος βουτηγμένο σε δηλητήριο που αφαιρεί νοημοσύνη και θα τον δεις να κυματίζει μαχαίρια γύρω του; Ρίξε ένα δηλητήριο κόπωσης στο αίμα ενός γοργόνα και μπορείς να παρακολουθήσεις καθώς η αλλαγή στατιστικών αρχίζει να επηρεάζει – επιβραδύνοντας την έντονη κίνηση των χεριών του αρκετά ώστε να αρχίσεις να ανταποδίδεις χτυπήματα κατά τη διάρκεια των διαλειμμάτων.
Υπάρχει κάτι για τον τόνο του Oblivion, επίσης, όταν παίζεται το 2025 – εντυπωσιακά ειλικρινής και αποκαλυπτικά μη κυνικός. Όταν επιτέλους ανεβαίνεις επίπεδο, συνειδητοποιείς ότι, “όλη σου τη ζωή, έχεις πλεύσει σαν να ήσουν σε ένα όνειρο. Ξαφνικά, αντιμετωπίζοντας τις δοκιμασίες των τελευταίων ημερών, έχεις ζωντανέψει.”
Η θαυμαστή αίσθηση αρχίζει να ξεθωριάζει, φυσικά, και τότε το Oblivion είναι στο πιο αδύναμο σημείο του – καθώς αρχίζεις να νιώθεις την ατελή κλίμακα επιπέδων ανάμεσα στους εχθρούς σου και να βλέπεις το μοτίβο στα μπουντρούμια. Τα τελευταία δεν θα γίνονταν πιο ποικιλόμορφα μέχρι η Bethesda να καταβάλει συντονισμένες προσπάθειες να μειώσει τα ομοιόμορφα σχέδια δωματίων στο Fallout 3 – που αφήνει τις πύλες του Oblivion να φαίνονται ιδιαίτερα κουραστικές. Θα κλείσω αυτές τις σιαγόνες σύντομα, Ουριέλ, το υπόσχομαι. Αφού ξεφορτωθώ το πλυντήριο πιάτων.
Ορισμένα από αυτά τα ελαττώματα του μέσου παιχνιδιού σίγουρα θα διορθωθούν στην επερχόμενη ανακατασκευή; άλλα πιθανώς δεν μπορούν. Παρ’ όλα αυτά, η ακατάστατη μαγεία του Oblivion παραμένει. Υπάρχει μια στιγμή όταν, ψηλά στους λόφους της κομητείας Χόρολ και μόλις μολυσμένος με μια ασθένεια που ακούγεται Λατινικά και ανησυχώ μήπως εξελιχθεί σε βαμπιρισμό, γυρίζω πίσω και βλέπω τον πύργο Λευκού-Χρυσού της Αυτοκρατορίας στον ορίζοντα. Και σκέφτομαι ότι, σε όλες τις ημέρες περπατήματος και ιππασίας από τότε που άφησα αυτές τις αποχετεύσεις, δεν έχω βαρεθεί ούτε μία φορά.
[ Πηγή: Eurogamer ]