Δοκιμάζοντας το Helldivers 2
“Γλυκιά Ελευθερία,” αναστενάζω, παγωμένος μπροστά σε ένα ανοιχτό ψυγείο. Μια κρίσιμη απόφαση. Τι θα φάω για δείπνο; Έχω παίξει Helldivers 2 λιγότερο από μια μέρα και οι γλυκές πατριωτικές του φανφάρες έχουν ήδη εισχωρήσει στο μυαλό μου, πιθανώς αφαιρώντας περιττά πράγματα όπως τα βασικά μαθηματικά. Το δείπνο καταλήγει να είναι ένα σάντουιτς, κρύο κοτόπουλο και ό,τι μπορεί να μπει σε ένα πιάτο χωρίς μαγείρεμα. Δεν υπάρχει χρόνος για φούρνο: η Super Earth με χρειάζεται, και εγώ χρειάζομαι τη Super Earth.
Το Helldivers 2 είναι πολύ διαφορετικό από ό,τι θυμάμαι πέρυσι, με τη μεγαλύτερη αλλαγή να είναι η προσθήκη εκτενών πόλεων για μάχες αντί για ατελείωτες πεδιάδες. Το μόνο αρνητικό; Είναι οι δικές μας πόλεις, κάτι που φαντάζομαι είναι απογοητευτικό αν πέρασες το μεγαλύτερο μέρος του 2024 προσπαθώντας να κρατήσεις ατελείωτες ορδές εξωγήινων μακριά από τον πολιτισμό. Μεταξύ των υψηλών στοιχημάτων και της πληθώρας ενημερώσεων (είναι νέες για μένα!) διάλεξα μια υπέροχη στιγμή για να ερωτευτώ το Helldivers 2 – και αυτό οφείλεται στην υπομονετική κοινότητα του παιχνιδιού.
Αποτυχία καθήκοντος
Δεν είμαι, για να το θέσω ήπια, ο καλύτερος στρατιώτης της Super Earth. Στην πρώτη μου επίσκεψη στον πολιορκημένο πλανήτη, δεν μπορούσα καν να πω τι μου είχαν αναθέσει. Αντίθετα, περιπλανιόμουν σε στενά δρομάκια και αυτοσχέδιες μάχες, θαυμάζοντας την βρώμικη νέα ατμόσφαιρα του Helldivers 2. Οι σύμμαχοι στρατιώτες NPC μάχονται και πεθαίνουν σε καπνιστές γωνιές, ικανοί να κρατήσουν μακριά κύματα από τους ζωντανούς πρώην γείτονές τους (ονομαζόμενοι Voteless), αλλά λιγότερο ικανοί απέναντι στους εξωγήινους άρχοντες Illuminate, που επιτίθενται με τζετ και ενεργειακά ασπίδια.
Στη Super Earth, το Helldivers 2 αποπνέει την ίδια υπέροχη απελπισία όπως η καμπάνια του Halo 3: ODST. Δεν υπάρχουν καθορισμένες γραμμές μάχης, ούτε καν προσχήματα τάξης. Είναι πολύ αργά για αυτό. Τα διαστημόπλοια Illuminate φαίνεται να προσγειώνονται όπου μπορούν, ενώ ομάδες υπερασπιστών έχουν παρασυρθεί από το χάος και έχουν φθαρεί από ατελείωτα κύματα Voteless. Προσπαθώ να βοηθήσω τους πατριώτες μου – πραγματικά προσπαθώ – αλλά για κάθε ομάδα Voteless που καταφέρνω να κάψω με το λέιζερ Scythe, υπάρχουν διπλάσιες αυστηρές ειδοποιήσεις ότι σκότωσα έναν πολίτη που κρυβόταν πίσω τους. Δεν έχει σημασία, γιατί πέντε λεπτά αργότερα και εγώ λιώνομαι – αυτή τη φορά από ένα Illuminate σκάφος.
Πίσω σε τροχιά, έχω χρόνο να ξανασκεφτώ τα σχέδιά μου. Προφανώς δεν μπορώ να εμπιστευτώ τον εαυτό μου να ηγηθεί μιας επιχείρησης, οπότε χρησιμοποιώ τη λειτουργία γρήγορης αναπαραγωγής για να απαντήσω σε SOS σήματα από Helldivers που μάχονται τις δικές τους μάχες. Η λογική μου – ότι θα είμαι ένα χρήσιμο χέρι για κάποιον που ξέρει τι κάνει – είναι σωστή. Τα χέρια μου λιγότερο.
Για το πρώτο SOS σήμα, από έναν μόνο Helldiver που είναι παγιδευμένος από όλες τις πλευρές από Illuminate, φτάνω ακριβώς στην ώρα. Ακριβώς στην ώρα, δηλαδή, για να του εκτοξεύσω το κεφάλι. Δεν έχω ενεργοποιήσει τη φωνητική συνομιλία και δεν υπάρχει χρόνος να γράψω μια συγγνώμη, οπότε αντί γι’ αυτό τον καλώ πίσω για να ενισχύσει το παιχνίδι του και διπλασιάζω τις προσπάθειές μου να γίνω ένας αξιόλογος δεύτερος.
Ο Helldiver σύντομα παρατηρεί την αδεξιότητά μου και αρχίζει να με καθοδηγεί στον χάρτη με προσεκτική χρήση σημάτων και – πιο σημαντικό – με προσοχή σε κάθε μου κίνηση. Εμφανίζεται σαν άγγελος φύλακας κάθε φορά που μπαίνω σε μια ορδή Voteless ή σε καταυλισμό Illuminate, εξοντώνοντας τους επιτιθέμενους σαν να ήμουν εγώ που ζήτησα βοήθεια. Όταν έρχεται η ώρα της εξόδου, καλεί ένα τοποθετημένο τουφέκι και στέλνει σήμα να κρυφτώ πίσω του, σκοτώνοντας τα πάντα στο οπτικό πεδίο μέχρι να φτάσει η πραγματική διάσωση. Η αποστολή ολοκληρώνεται, αλλά νιώθω τόσο ντροπιασμένος που έπρεπε να κουβαλήσουν τις ενισχύσεις τους, που πριν φύγω τους ζητώ συγγνώμη και τους ευχαριστώ, σε απάντηση των οποίων προσφέρουν έναν σιωπηλό χαιρετισμό.
Είναι ένα κοινό θέμα. Καθ’ όλη τη διάρκεια της πρώτης μου μέρας στο Helldivers 2, αντιμετωπίζομαι λίγο σαν ένα καλοπροαίρετο αλλά τελικά αδέξιο σκυλί, που πρέπει να προστατευτεί με κάθε κόστος. Δεν προειδοποιώ κανέναν ότι έχουν να κάνουν με έναν αρχάριο, αλλά κάτι για το χαμηλό μου επίπεδο και τη γενική μου ανικανότητα πρέπει να το αποκαλύπτει. Κανείς δεν παραπονιέται όταν τους εκτοξεύω κατά λάθος μια χειροβομβίδα – στην πραγματικότητα συμβαίνει το αντίθετο, με αρκετούς παίκτες να με παίρνουν υπό την προστασία τους και περιστασιακά να καλούν όπλα υψηλού επιπέδου και να μου τα δίνουν. Σε μια εποχή που το διαδίκτυο φαίνεται πιο σκληρό και επιρρεπές σε κακία από ποτέ, υπάρχει μια ζεστασιά και καλοσύνη στο Helldivers 2 που κάνει την εκμάθηση των βασικών να φαίνεται ενθαρρυντική.
Σε μια παρεκτροπή, απολαμβάνω το Helldivers 2 πολύ περισσότερο από όταν το δοκίμασα ελάχιστα στην αρχή. Οι μάχες του παιχνιδιού φαίνονται πολύ πιο φυσικές στους κλειστοφοβικούς δρόμους της Super Earth, και αν και το Halo 3: ODST είναι μια άμεση αναφορά, υπάρχει μια σχεδόν προσομοιωτική διάσταση στο χάος του που δεν θα φαινόταν ξένη στο Half Life. Αυτό δεν αναφέρει την πληθώρα νέων πραγμάτων, συμπεριλαμβανομένων των mechs και των οχημάτων, τα οποία είναι τόσο ευχάριστα που δεν θυμώνω καν όταν ένας αποσπασμένος οδηγός αναστρέφει σε έναν τοίχο, ρίχνοντάς με από το τουφέκι και πατώντας με τα τροχά του.
Σε λιγότερες λέξεις: Το Helldivers 2 είναι πραγματικά, πραγματικά καλό αυτή τη στιγμή. Μετανιώνω που άργησα τόσο πολύ να συμμετάσχω, και – κοιτάξτε αλλού, διευθυντές – ήδη έχω έντονες φαντασιώσεις να το παίζω αντί να δουλεύω. Αλλά δεν θα ένιωθα τόσο παθιασμένος αν η κοινότητα δεν με είχε αγκαλιάσει με ανοιχτές αγκάλες, ακόμα και όταν αυτές οι αγκάλες έχουν εκραγεί από τη μία πλευρά της Μνήμης στην άλλη από μια αδέξια χειροβομβίδα (και πάλι, λυπάμαι πολύ). Ευχαριστώ όλους όσους στήριξαν έναν αρχάριο τις τελευταίες εβδομάδες – πραγματικά κάνει τη διαφορά. Γλυκιά Ελευθερία, υποψιάζομαι ότι πάλι θα είναι σάντουιτς για δείπνο.
Μετά την απομνημόνευση των στρατηγικών σας, δείτε τα καλύτερα συνεργατικά παιχνίδια που μπορείτε να παίξετε στη συνέχεια.
[ Πηγή: Gamesradar ]