Περίληψη
Η Bethesda παράγει κορυφαίους shooters όπως το Rage, το Wolfenstein και το Doom που επαναστατούν το είδος FPS.
Οι μοναδικοί μηχανισμοί παιχνιδιού, οι καθηλωτικές αφηγήσεις και η έντονη δράση είναι χαρακτηριστικά των shooters της Bethesda.
Οι shooters της Bethesda ξεχωρίζουν για τη δημιουργικότητά τους, τη σκληρότητα και τις στυλάτες εμπειρίες παιχνιδιού.
Η φήμη της Bethesda μπορεί να βασίζεται σε εκτενή RPGs και μετα-αποκαλυπτικούς ανοιχτούς κόσμους, αλλά ο εκδότης έχει επίσης γίνει ένας από τους πιο σταθερούς υποστηρικτές κορυφαίων shooters. Από το υπερβολικό χάος του boomerang μέχρι την ταχύτατη εξόντωση δαιμόνων, το χαρτοφυλάκιό της περιλαμβάνει μερικά από τα πιο εφευρετικά, σκληρά και στυλάτα παιχνίδια πρώτου προσώπου των τελευταίων δύο δεκαετιών.
Σχετικά με τα Πιο Καλά Πωληθέντα Παιχνίδια της Bethesda
Αυτά είναι τα shooters που ξεχώρισαν, αντέχουν στον χρόνο και σε ορισμένες περιπτώσεις, επαναστατούν το τι μπορεί να είναι ένα FPS.
・ 1 Rage
・ 2 Wolfenstein 2: The New Colossus
・ 3 Rage 2
・ 4 Wolfenstein: The New Order
・ 5 Prey
・ 6 Doom
・ 7 Doom Eternal
1 Rage
Ο Boomerang FPS που δεν έπρεπε να φαίνεται τόσο καλός
Κυκλοφόρησε το 2011, το Rage ήταν η επιστροφή της id Software στη σκηνή των FPS μετά το Doom 3 και τεχνικά, ήταν μπροστά από την εποχή του. Με τη δύναμη της μηχανής id Tech 5, εντυπωσίασε τους παίκτες με megatextures που έκαναν κάθε βράχο, σκουριασμένο πινακίδα και τοίχο φαραγγιού να φαίνονται τρομακτικά ρεαλιστικά για την εποχή. Για ένα παιχνίδι που άνοιγε με έναν τύπο να βγαίνει από ένα κρυο-ποτ σε μια κατεστραμμένη έρημο, έτρεχε απίστευτα ομαλά, ακόμη και σε κονσόλες.
Αλλά το Rage δεν ήταν μόνο μια όμορφη έρημος. Συνδύασε τις μάχες σε διαδρόμους με την οδήγηση τύπου Mad Max, επιτρέποντας στους παίκτες να αναβαθμίζουν και να θωρακίζουν τα dune buggies τους ενώ εξοντώνουν ληστές με miniguns. Τα όπλα είχαν έντονη αίσθηση, ειδικά το wingstick—ένα κοφτερό boomerang που κάπως έγινε η ανεπίσημη μασκότ του παιχνιδιού. Η AI, αν και όχι επαναστατική, ήταν ασυνήθιστα κινητική, με εχθρούς να βουτούν πίσω από καλύψεις και να επιτίθενται με τακτικές που έδειχναν σοβαρές ικανότητες προγραμματισμού.
Δεν είχε μεγάλη αφηγηματική επίδραση, και το απότομο τέλος παραμένει μία από τις πιο παραπονεμένες καταλήξεις στην ιστορία των shooters, αλλά για τους μηχανισμούς παιχνιδιού και την παρουσίασή του, το Rage διατηρεί τη cult κατάσταση του.
2 Wolfenstein 2: The New Colossus
Όταν Ένας Shooter Γίνεται Πλήρης Tarantino
Το Wolfenstein 2: The New Colossus ανοίγει με τον B.J. Blazkowicz σε αναπηρικό καροτσάκι, να πυροβολεί Ναζί πάνω σε ένα φλεγόμενο U-boat ενώ τα πόδια του σχεδόν δεν λειτουργούν. Αυτό από μόνο του λέει τα πάντα για τον τόνο του—θορυβώδης, ατρόμητος, απίστευτα βίαιος και πολιτικά αδιάφορος.
Η MachineGames εμβάθυνε στην ενέργεια του pulp από το The New Order, ρίχνοντας τους παίκτες σε μια εναλλακτική ιστορία της Αμερικής της δεκαετίας του 1960 υπό πλήρη Ναζιστική κυριαρχία. Από την Ku Klux Klan που περιπολεί στην μικρή πόλη Roswell μέχρι τα φλεγόμενα ερείπια του Manhattan, κάθε επίπεδο φelt σαν μια παραμορφωμένη, σατιρική εκδοχή της Αμερικανικής κουλτούρας. Αλλά κάτω από όλο το αίμα και την παραλογικότητα, το The New Colossus είχε πραγματικό συναισθηματικό βάρος. Ο B.J. που παλεύει με τη θνητότητά του, οι μνήμες κακοποίησης από την παιδική του ηλικία και το βάρος της αντίστασης έδωσαν στο παιχνίδι μια ωμότητα που ξάφνιασε πολλούς παίκτες.
Η οπλοκατοχή ήταν σκόπιμα έντονη, με την επιστροφή του διπλού χειρισμού και όπλα όπως το Dieselkraftwerk που μετατρέπουν ολόκληρες ομάδες σε φλεγόμενα σωρούς μετάνοιας. Ωστόσο, η ροή ήταν συχνά διχαστική—οι σκηνές κοπής ήταν μεγάλες, η κρυφή δράση ήταν ημιτελής και ορισμένες μάχες με αφεντικά έτειναν να είναι υπερβολικά ανθεκτικές. Παρ’ όλα αυτά, παρέδωσε έναν αφηγηματικά βαρύ shooter όπως λίγοι άλλοι, χωρίς φόβο να είναι παράξενος, τολμηρός και θυμωμένος.
3 Rage 2
Νεον-Ροζ Χάος Σε Μια Έρημο Χαμένων Δυνατοτήτων
Ενώ το Rage ήταν γειωμένο και ρεαλιστικό, το Rage 2 πήρε ένα κουτί Monster Energy και είπε, “Ας πάμε σε πλήρες χάος.” Η Avalanche Studios το ανέπτυξε σε συνεργασία με την id Software, και αυτό φάνηκε. Η οδήγηση ήταν πιο ομαλή, οι εκρήξεις μεγαλύτερες και κάθε συνάντηση με εχθρούς έμοιαζε να ανήκει σε κόμικ που είχε σχεδιαστεί με μαρκαδόρο και πυρίτιδα.
Η μάχη ήταν αναμφισβήτητα διασκεδαστική. Οι δυνάμεις Nanotrite επέτρεπαν στους παίκτες να χτυπούν το έδαφος με καταστροφική δύναμη, να αποκρούουν σφαίρες και να ρίχνουν εχθρούς σαν κούκλες. Συνδυασμένο με την υπογραφή αίσθηση των όπλων της id—ιδιαίτερα του shotgun—κάθε μάχη ήταν ρευστή και κινητική, σχεδόν υπερηρωική.
Αλλά το Rage 2 είχε ένα μεγάλο πρόβλημα: δεν ήξερε τι να κάνει ανάμεσα στις μάχες. Ο ανοιχτός κόσμος ήταν τεράστιος αλλά παράξενα άδειος, γεμάτος επαναλαμβανόμενες βάσεις και αδιάφορους δευτερεύοντες στόχους. Η ιστορία, που θα έπρεπε να δώσει στους παίκτες έναν λόγο να νοιαστούν για τον Walker ή την Authority, barely got going before it ended.
Ωστόσο, όταν λειτουργούσε σωστά, ένιωθε σαν το Doom με μια ανοιχτού κόσμου ανατροπή—και αυτό δεν είναι κακό, ακόμη και αν το παιχνίδι ξέχασε να ανασάνει ανάμεσα στις μάχες.
4 Wolfenstein: The New Order
Ναζί, Ρομπότ, Και Ένας Πολύ Κουρασμένος Άνθρωπος
Η έκπληξη του 2014, το Wolfenstein: The New Order αναβίωσε μια μακροχρόνια ανενεργή σειρά κάνοντάς την κάτι απροσδόκητο: κάνοντάς τον B.J. Blazkowicz ανθρώπινο. Όχι απλώς μια μηχανή ατάκας, αλλά ένας άντρας που κουβαλά χρόνια τραύματος πίσω από κουρασμένα μάτια, παλεύοντας σε έναν κόσμο όπου οι Σύμμαχοι έχασαν.
Η εναλλακτική ιστορική ρύθμιση ήταν ζοφερή αλλά συναρπαστική, όπου μια Ναζιστική βάση στη Σελήνη ήταν κάπως λιγότερο παράλογη από την ιδέα του Jimi Hendrix να ενταχθεί στην αντίσταση. Οι μηχανισμοί κρυφής δράσης ήταν απλοί αλλά ανταμείβοντες, με τους παίκτες να μπορούν να μαχαιρώνουν διοικητές πριν αυτοί σηκώσουν συναγερμούς. Όταν τα πράγματα γίνονταν θορυβώδη, γίνονταν πραγματικά θορυβώδη—ιδιαίτερα όταν χρησιμοποιούσαν διπλά αυτόματα shotgun ή έσκιζαν θωρακισμένους εχθρούς με το Laserkraftwerk.
Η ροή ξεχώριζε. Οι παίκτες πηδούσαν μεταξύ χρονολογιών, εισέβαλαν σε φυλακές, πραγματοποιούσαν επιθέσεις σε τεράστιες μηχανές και αντιμετώπιζαν επιλογές που άλλαζαν μέρη της αφήγησης. Δεν ήταν τέλειο—η κρυφή δράση μερικές φορές φelt σαν σκέψη της τελευταίας στιγμής, και η διαδικασία ελέγχου μπορούσε να είναι σκληρή—αλλά επανεφηύρε το Wolfenstein για μια νέα γενιά χωρίς να χάσει τις ρίζες του.
5 Prey
Το Πιο Υποτιμημένο Shotgun Στην Ιστορία της Επιστημονικής Φαντασίας
Αναφερόμενος στο Prey ως shooter φαίνεται παράξενο. Είναι τεχνικά αληθές—υπάρχει ένα shotgun, ένα πιστόλι και το GLOO Cannon, που εκτοξεύει αφρό που παγώνει τους εχθρούς και διπλασιάζεται ως εργαλείο αναρρίχησης—αλλά το Prey παίζει περισσότερο σαν ένα ψυχολογικό κουτί γρίφων σε μηδενική βαρύτητα.
Τοποθετημένο στον διαστημικό σταθμό Talos I, το Prey βάζει τους παίκτες στα παπούτσια του Morgan Yu, παγιδευμένου σε μια εγκατάσταση γεμάτη με σκιώδεις μιμητές και αλλοδαπούς που παραμορφώνουν το μυαλό, γνωστούς ως Typhon. Αυτό που το έκανε ξεχωριστό δεν ήταν μόνο η μάχη, αλλά η ελευθερία. Οι παίκτες μπορούσαν να εξερευνήσουν κάθε γωνιά του Talos I, βρίσκοντας εναλλακτικές διαδρομές χρησιμοποιώντας δυνάμεις, περιβαλλοντική χειραγώγηση ή απλώς έξυπνη τοποθέτηση αντικειμένων. Θέλεις να στοιβάξεις κουτιά για να περάσεις από μια μικρή αεραγωγό που παραλείπει μισό επίπεδο; Προχώρα. Θέλεις να κολλήσεις μια διαδρομή σε έναν τοίχο και να πυροβολήσεις αλλοδαπούς εν μέσω άλματος; Αυτό λειτουργεί επίσης.
Αφηγηματικά, ήταν όλα σχετικά με την ταυτότητα και τις συνέπειες. Οι επιλογές είχαν βάρος, οι NPCs θυμόντουσαν ενέργειες, και όσο πιο βαθιά έσκαβαν οι παίκτες στην ιστορία του Talos I, τόσο πιο ανατριχιαστική γινόταν. Δανείστηκε το DNA του immersive sim από το System Shock και το Deus Ex, και ενώ οι πωλήσεις του ήταν απογοητευτικές, το Prey σταδιακά απέκτησε φήμη ως ένα από τα πιο φιλόδοξα και λαμπρά έργα της Arkane.
6 Doom
Σκίσε Και Σπάσε Μέχρι Να Είναι Ξανά Καλό
Η επανεκκίνηση του 2016 του Doom δεν έπρεπε να είναι τόσο καλή όσο ήταν. Μετά από έναν προβληματικό κύκλο ανάπτυξης που αρχικά πρότεινε το παιχνίδι ως έναν σκληρό, τύπου Call of Duty πολεμικό shooter, η id Software άλλαξε κατεύθυνση και δημιούργησε κάτι θορυβώδες, γρήγορο και ένδοξα βίαιο.
Αυτό το Doom επαναστατούσε τον Slayer ως μια σιωπηλή δύναμη της φύσης. Η αφήγηση, αν και παρούσα, ήξερε πότε να σιωπήσει—συνήθως επειδή ο παίκτης είχε ήδη σπάσει την οθόνη που εξηγούσε τα πράγματα. Ο πραγματικός αστέρας ήταν ο κύκλος μάχης: σκότωσε δαίμονες με στυλ για να ανακτήσεις υγεία, χρησιμοποίησε καύσιμα αλυσοπρίονου για πυρομαχικά και συνδύασε όπλα εν μέσω μάχης όπως ένα σόλο θανάτου από τζαζ. Καμία μηχανική κάλυψη, καμία αναγεννητική υγεία, καμία διακοπή.
Ο σχεδιασμός επιπέδων αντηχούσε το κλασικό Doom, γεμάτο μυστικά, κατακόρυφες διατάξεις και αρένες που πίεζαν τους παίκτες να παραμένουν κινητικοί. Ακόμη και η μουσική, που συνθέθηκε από τον Mick Gordon, έγινε εμβληματική, με riffs αλυσοπρίονου και παραμορφωμένες πτώσεις μπάσου να συγχρονίζονται τέλεια με κάθε θάνατο.
Δεν επανεκκίνησε απλώς μια σειρά—θυμήθηκε ολόκληρο το είδος FPS τι σήμαινε να είναι επιθετικός, ευκίνητος και αμείλικτος.
7 Doom Eternal
Το Σκακιστικό Παιχνίδι Της Εξόντωσης Δαιμόνων
Ενώ το Doom 2016 επέτρεπε στους παίκτες να απελευθερώσουν το χάος, το Doom Eternal τους ζητούσε να το κυριαρχήσουν. Κάθε δαίμονας, όπλο και μηχανισμός πόρων ήταν τώρα μέρος ενός βίαιου μπαλέτου που τιμωρούσε την αμφιβολία και αντάμειβε την ακρίβεια. Οι παίκτες δεν πυροβολούσαν απλώς—λύνανε γρίφους μάχης με 200 χτύπους ανά λεπτό.
Η διαχείριση πόρων ήταν κλειδί. Χρειάζεσαι πυρομαχικά; Αλυσοπρίονο. Χρειάζεσαι θωράκιση; Χρησιμοποίησε την φλόγα. Χρειάζεσαι υγεία; Δόξα θανάτου. Αυτός ο σφιχτός κύκλος έκανε τους παίκτες να ισορροπούν συνεχώς αποφάσεις εν μέσω μάχης ενώ πετούσαν μέσα από αρένες με γυμναστική και άλματα που φeltσαν να έχουν αντληθεί από ένα platformer.
Η αφήγηση, εκπληκτικά, έγινε πολύ βαρύς μύθος. Ο Slayer έγινε μια μυθική φιγούρα σε έναν κοσμικό πόλεμο, και οι σκηνές κοπής παρουσίασαν τα πάντα από αρχαίες προδοσίες μέχρι μάχες με ρομπότ εναντίον δαιμόνων μεγέθους kaiju. Όχι όλοι αντέδρασαν με την πιο βαριά αφήγηση, αλλά έδωσε στη σειρά μια ενέργεια που θύμιζε Lord of the Rings μέσω άλμπουμ Slayer που κάπως λειτούργησε.
[ Πηγή: GameRant ]